Ho Ho Ho!

Ερώτηση: Ποιος είναι ο Άγιος Βασίλης των αιλουροειδών;

Απάντηση: Ο Αϊ of the tiger!

Μέρες Χριστουγέννων...

Merry woof-woof, and a woof-woof year!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου. Ωρα 11.00
Η πρώτη εξόρμηση για τα καθιερωμένα ψώνια των γιορτών έχει μόλις τελειώσει. Μένει μισή ώρα μέχρι να ξεκινήσω για τη δουλειά. Είναι υπέρ αρκετή για έναν ζεστό καφέ-σφηνάκι. Ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη γουλιά ένα κοριτσάκι, περίπου 10 ετών έρχεται στο τραπέζι μας. Τα μαύρα της μαλάκια είναι σφηνωμένα σε μια κοτσίδα. Κρατά μια σακούλα με χαρτομάντιλα και φοράει ένα ταλαιπωρημένο χαμόγελο. Αγοράζω το πακετάκι με τα χαρτομάντιλα και της σκάω ένα χαμόγελο, μήπως και ζεσταθεί.
Ανάμεσα στην 5η και 6η γουλιά ένα δεύτερο κοριτσάκι με πλησιάζει. Ισως 1-2 χρόνια μεγαλύτερο. Τα ίδια μαύρα μαλάκια, αυτή τη φορά, ανεμίζουν ελεύθερα. Εχει πλησιάσει και ετοιμάζεται να μου δώσει κι εκείνη ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Πριν προλάβω να πω κουβέντα πετάγεται η μικρούλα με την κοτσίδα και λέει στο κοριτσάκι που στέκεται μπροστά μου: «Μην πάρεις από την κυρία, έδωσε σε μένα»... Εφυγαν και εγώ έμεινα εκεί με έναν καφέ μισοζεστό-μισοκρύο εντυπωσιασμένη από τη συμπεριφορά της μικρής κοτσιδούς...

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου. Ωρα 12.10
Βρίσκομαι στο πίσω κάθισμα ενός ΤΑΧΙ . Μια συμπαθέστατη κυρία οδηγεί και μια άλλη κάθεται μπροστά. Ταίριαζαν οι διαδρομές μας. Η Κηφισίας πηγμένη, λόγω των ημερών. Μια σειρήνα ακούγεται από μακριά. Πλησιάζει. Και οι τρεις μας ψαχνόμαστε για να την εντοπίσουμε. Είναι ασθενοφόρο. Κάνουμε λίγο δεξιά για να μπορέσει να περάσει. Τελικά βρίσκει τη δίοδο και μας προσπερνά. Πάνω του έχει το σήμα του «Χαμόγελου του Παιδιού». Σκέφτομαι πως μέσα εκεί βρίσκεται ένα παιδί που δεν θα νιώσει φέτος τη χαρά των Χριστουγέννων. Κάνω μια γρήγορη προσευχή. Είμαι βέβαιη πως ενώθηκε με αυτές των άλλων δύο γυναικών που βρίσκονταν μαζί μου στο αυτοκίνητο.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 1.15
Ο καλός μου με πηγαίνει στη δουλειά! Η κίνηση είναι αφόρητη. Ολοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, για ψώνια, παιχνίδια, καρουζέλ και αγιοβασίληδες. Περνάμε έξω από τον Εθνικό Κήπο που για τις γιορτές μεταμορφώθηκε σε «Μαγεμένο Δάσος». Τρεις μπαμπάδες με τα μπομπιράκια τους στο σβέρκο και από ένα μπαλόνι στο χέρι περνούν το δρόμο. Δεκάδες παιδάκια με χαμογελαστά προσωπάκια και τεράστια μπαλόνια που ονειρεύονται να πετάξουν στον ουρανό περιμένουν να περάσουν την πόρτα του «Μαγεμένου Δάσους» για να μάθουν τα μυστικά του από τους μικρούς καλικάντζαρους, να επισκεφθούν το σπίτι του Αγιου Βασίλη ή να παρακολουθήσουν τις γιγαντοκούκλες σε νέες περιπέτειες. Τόση ευτυχία!

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 15.00
Διαβάζω την κατάθεση της 11χρονης που η "μητέρα" της την εξέδιδε. Κανένα σχόλιο. Μόνο οργή και αηδία. Για κάποιους δήθεν εκπροσώπους του ανθρώπινου είδους.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 8.17
Εύχομαι όλα τα παιδιά του Κόσμου να είναι πάντα τόσο χαρούμενα και χαμογελαστά όσο εκείνα που είδα σήμερα στο «Μαγεμένο Δάσος». Να μην τρέξει από τα μάτια τους ούτε ένα δάκρυ, παρά μόνο αν είναι δάκρυ χαράς... Κανένα να μην πονέσει, κανένα να μην μείνει έξω στο κρύο αναγκασμένο να πουλάει πακέτα χαρτομάντιλα. Κανένας να μην το περιμένει στη γωνία για να «τσεπώσει» την είσπραξη... Και να μην ακούσουμε ποτέ από τα χείλη μικρού παιδιού ξανά λόγια σαν της μικρής 11χρονης από το Ιλιον... Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αρχίζω και λιμπίζομαι τη θανατική ποινή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους συν-bloggers!

Αρχίζει το ματς!

Από πάντα ήθελα να πάω στο γήπεδο. Σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Ποτέ δεν είχε τύχει όμως. Από αγώνες μπάσκετ ένα σωρό. Αλλά ποδόσφαιρο ποτέ. Μέχρι που έφτασα στα 32 χρόνια μου (από χθες και με τη βούλα) και αποδείχθηκε πως έπρεπε να τρίψω απλά το «τζίνι» μου για να καθίσω κι εγώ -επιτέλους- σε μια κερκίδα. Το «τζίνι» μου, λοιπόν, (όπου «τζίνι», βλέπε Μύθος) που ήταν ενήμερο για το γηπεδικό μου απωθημένο, μου έσκασε μια μέρα με δύο εισιτήρια στο χέρι.. Ελάδα-Μάλτα. Προκριματικά Euro! Και αρχίζει το ματς!
Το ΟΑΚΑ το είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ενα πανηγύρι με αμέτρητο κόσμο, χαμόγελα, χρώμα και φασαρία. Ένα πολυπολιτισμικό πάρτι! Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω το ΟΑΚΑ Ελλάδα-Μάλτα σε σχέση με το ΟΑΚΑ Αύγουστος 2004, θα το χαρακτήριζα μάλλον νεκρό...
Προμηθευτήκαμε κασκόλ και καπέλα και περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα για να φτάσουμε στην πολυπόθητη θύρα. Ομολογώ πως για πρώτος αγώνας ήταν ότι έπρεπε! Τόσο ακίνδυνος που το γήπεδο σιγά-σιγά γέμισε με ένα σκασμό παιδιά σε αποχρώσεις γαλάζιου-άσπρου που συνοδευόντουσαν από μπαμπάδες και μαμάδες. Αν κουβαλούσαν ψάθινα καλαθάκια με κεφτεδάκια και καρό τραπεζομάντιλα, θα μπορούσες να το πεις και πικ-νικ.
Σε κάθε θέση υπήρχε ένα σετάκι από φουσκωτές «μηχανές» παραγωγής φασαρίας που έγραφαν πάνω ΕΛΛΑΣ. Λευκά πλαστικά μαραφέτια σε σχήμα τυποποιημένης φρατζόλας, που τα φούσκωνες (χωρίς ιδιαίτερη κατανάλωση οξυγόνου) και μετά τα κοπανούσες μεταξύ τους για να παράγεις θόρυβο. Ο θόρυβος έμοιαζε με σύγκρουση κουτάλας-κατσαρόλας. Σούπερ!
Μεσολάβησαν αρκετές στιγμές αναμονής. Τις σκότωσα τραβώντας φωτογραφία ότι μου τσίγκλιζε τη φαντασία με την κάμερα του κινητού μου τηλεφώνου.
Την καλλιτεχνική μου εκτόνωση διέκοψε μια καταιγίδα από φωνές, χειροκροτήματα, συνθήματα και κατσαρολικά!

Το στάδιο ξαφνικά σείστηκε! Η ομάδα ξεχύθηκε στο καταπράσινο χορτάρι για ζέσταμα.
Ο φακός του ματιού μου έπεσε σε 3 κοριτσάκια, γύρω στα 12-13 που σχεδόν κρεμόντουσαν από τα κάγκελα, με τα μάτια πεταμένα στον αγωνιστικό χώρο. Το ένα φορούσε φανέλα Χαριστέας και το άλλο Καραγκούνης! Φαντάστηκα τα δωμάτιά τους! Ανάμεσα στις αφίσες, τα πρόσωπα των των αγαπημένων τους ποδοσφαιριστών, διακοσμημένα με ίχνη από πεταχτά φιλάκια. Ξαφνικά τις τσίμπησε μύγα τσε-τσε και ξέσπασαν σε τσιρίδες! Θα ορκιζόμουν ότι ο Σάκης Ρουβάς βρισκόταν κάπου εκεί, σε μια κερκίδα, ανάμεσα στον κόσμο. Όμως διαψεύστηκα! Ήταν ο Καραγκούνης που είχε πλησιάσει “απειλητικά” και τεντωνόταν πάνω στις μπάρες του γηπέδου, μια ανάσα από τα κορίτσια-θαυμαστές του που παραληρούσαν! Φιλάκια, στριγγλιές και “Γιώργο-Γιώργο” εκτοξευόντουσαν στον αγωνιστικό χώρο. Απορώ πως δεν λιποθύμησαν μόλις ο Καραγκούνης -ο μέγιστος- τις χαιρέτισε χαμογελώντας παιχνιδιάρικα!!! Η απόλυτη σκηνή!
Ο αγώνας ήταν ενθουσιαστικός! Τα γκολ έπεφταν βροχή και... η βρόχα έπεφτε straight through!
Η Ελλάδα έμοιαζε να κάνει περίπατο ανάμεσα στα άυλα κορμιά των Μαλτέζων, που δεν προλάβαιναν να μετρήσουν τα γκολ. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε.
(Τρία σημείωσε ο Φάνης Γκέκας στο 33', το 72' και το 74', ενώ από ένα τέρμα σημείωσαν οι Άγγελος Μπασινάς στο 54' και Γιάννης Αμανατίδης στο 62').
Άρχισα να πιστεύω πως είμαι γουρλού και σκέφτομαι σοβαρά να αγοράσω διαρκείας του Ολυμπιακού για να πάρουμε και φέτος το πρωτάθλημα, γιατί τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά (εντός Ελλάδος).
Παρ’ όλα αυτά, επειδή κανείς άνθρωπος ποτέ δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένος, απέκτησα ένα ακόμα απωθημένο. Να πάω στο ΓΗΠΕΔΟ. Οπου ΓΗΠΕΔΟ, βλέπε χαμός, βρισιές, ένταση, αδρεναλίνη και πάνω δεξιά στην οθόνη το σηματάκι «Απαραίτητη η γονική συναίνεση». Όχι, δεν είμαι και πολύ φαν των extreme sports, ούτε από εκείνους που τη βρίσκουν με τον κίνδυνο. Αλλά θεωρώ ότι θα είναι μια τρελά εκτονωτική εμπειρία. Ιδιαίτερα αν πρόκειται για την ομάδα σου. Το αίμα σου! Και το αίμα στους φυσιολογικούς ανθρώπους είναι κόκκινο. Οι υπόλοιποι να πάτε στο γιατρό να σας γράψει φάρμακα. Ψάρι τρεις φορές την εβδομάδα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Γαύρο φυσικά!!!

Υ.Γ.:Θερμή παράκληση. Οι χρήζοντες φαρμακευτική αγωγή μη με βρίσετε πολύ στα σχόλια που θα αφήσετε στο post μου.
Υ.Γ.: Παρακαλείται το αγαπημένο μου «τζίνι» να ξεκινήσει να ψάχνει για εισιτήρια του Θρύλου.
Υ.Γ.: Το άρθρο αυτό μπορεί να είναι ληγμένο αλλά κι εγώ κοντεύω να πέσω στα ληγμένα λόγω φόρτου εργασίας.

Mobbing, όπως λέμε Αρτέμης Μάτσας

Η Ε. είναι φίλη μου εδώ και αρκετά χρόνια. Εκπληκτικό παιδί. Και στη δουλειά της; Αστέρι. Οχι μόνο αστέρι. Υπεύθυνη. Εργατική. Δημιουργική. Με άριστες σχέσεις με όλους στο γραφείο. Με μια λέξη: Κελεπούρι. Συναντηθήκαμε πριν από δύο μέρες. Και η ιστορία που μου είπε αποτέλεσε την έμπνευση για αυτό εδώ το post.

"Mobbing ... το νέο όνομα της ρουφιανιάς έχει προσδώσει στους ρουφιάνους του εργασιακού χώρου ένα άλλο κύρος... έναν άλλο αέρα.
Και για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το νέο αυτό άθλημα ή δεν έχουν ακούσει τίποτα σχετικό, νά πω αυτό. Mobbing είναι ό νέος τρόπος για να ονομάσουμε την εργασιακή υπονόμευση ( ο σικ όρος της ρουφιανιάς ) ή την εργασιακή παρενόχληση αν θέλετε και που έχει εξαπλωθεί σαν επιδημία τον τελευταίο καιρό σε Ευρώπη και Αμερική. Με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο δικό μου εργασιακό χώρο και απο κάτι συζητήσεις που έκανα με συναδέλφους ανακάλυψα τον 'όμορφο κόσμο' ( όχι το πρωί ) αλλά του Mobbing. Την καινούργια απειλή που κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απο τα κεφάλια εργαζομένων. Δεν ξέρω πόσο διαδεδομένο είναι αυτό το νέο σπόρ στα μέρη μας αλλά θα θελα να το μάθω. Αν έχετε ζήσει ή έχετε ακούσει περιστατικά που κάποιοι αντι να κάνουν τη δουλεία τους... κάνουν Mobbing θα ήμουν πρόθυμος να τα ακούσω.
Στο κάτω - κάτω η ενημέρωση για τέτοια θέματα αποτελεί κάτι σαν κοινωνικό χρέος..."

(κείμενο που ανακάλυψα σε forum στο διαδίκτυο).

Και μια ωραία ημέρα έγινε στην Ε. μια επαγγελματική πρόταση. Από το μεγάλο αφεντικό. Της πρότεινε -παράλληλα με τη δουλειά που έκανε ως τότε- να αναλάβει κάτι διαφορετικό. Πιο δημιουργικό. Που ομολογουμένως την ανέβαζε ένα σκαλί. Ισως και δυό.
Φυσικά δεν αρνήθηκε. Προσπαθούσε να τα προλάβει όλα, έπαιρνε δουλειά στο σπίτι και σκιζόταν στη δουλειά, όμως αυτό το καινούργιο "φρούτο" τη γέμιζε και δεν ήθελε να το αφήσει για κανένα λόγο. Ωαπου ήρθε ο λόγος. Ξαφνικά, ενώ είχε καταφέρει να ισοροπήσει τις δύο εργασίες που της είχαν ανατεθεί, δεν έκλεβε χρόνο από τη μια για την άλλη, τις έκανε και τις δύο εξίσου καλά και σωστά, έσκασε η βόμβα. Το μεγάλο αφεντικό της είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι δεν θέλει να επηρεάσει η μια δραστηριότητά της την άλλη. Εκείνη του εξήγησε και του ξεκαθάρισε ότι ουδέποτε έκανε ή θα κάνει κάτι τέτοιο. Μετά τη βόμβα ήρθαν και οι ψύλλοι στ' αυτιά. Πώς, ενώ όλα δούλευαν ρολόι, φύτρωσε στο μυαλό του αφεντικού μια τέτοια ανυπόστατη ιδέα;
Και επειδή οι ψύλλοι την έτρωγαν είπε να τους εξαφανίσει.
Ενας/μια αγαπημένος/η συνάδελφος, ανώτερος/η από εκείνη, έσπειρε έναν σπόρο-Πινόκιο και εκείνος φύτρωσε. Με τη βοήθεια ενός hacker ξετρύπωσε ένα e-mail με τα λόγια του/της δράστη που επιβεβαίωναν τη θεωρία του σπόρου με τη μεγάλη μύτη.
Νευρίασε τόσο που ζήτησε από το αφεντικό -χωρίς να αποκαλύψει το λόγο- να απαλλαγεί από την καινούργια εργασία που της είχε ανατεθεί. Ετσι απλά. Χωρίς ούτε μια μάχη. Το αίτημά της έγινε δεκτό.
Και ο/η αγαπημένος/η συνάδελφος ευτυχισμένος. Προφανώς ευτυχισμένος που σταμάτησε την ανοδική πορεία κάποιου συναδέλφου του/της που πραγμαικά άξιζε. Ισως επειδή εκείνος/η έμενε και μένει στάσιμος/η εδώ και χρόνια. Ισως για ένα τσουβάλι λόγους. Η βρωμιά παραμένει βρωμιά. Στην ψυχή. Εκεί που τα απορρυπαντικά δεν πιάνουν.

Θύμωσα πολύ με αυτή την ιστορία. Μου γυρίζει το μάτι ανάποδα με την αδικία.
Εψαξα στο διαδίκτυο και άλλες "ερμηνείες" του φαινομένου. Η φίλη μου δεν ήταν μόνη.
Ο όρος που έχει εφευρεθεί για αυτό το φαινόμενο λέγεται στα αγγλικά "Mobbing".

Mobbing= Διατάραξη της εργασιακής ειρήνης. Ο ψυχολογικός πόλεμος που υφίστανται χιλιάδες εργαζόμενων στο χώρο που απασχολούνται είναι μια πραγματικότητα που πάει να εξελιχτεί σε μάστιγα, αφού μέχρι και ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις επεξεργάζονται τα κράτη μέλη της Ευρωπαικής ένωσης για το Mobbing.
Τα τρία στάδια του Mobbing
1. O θύτης πλησιάζει το μελλοντικό θύμα με σκοπό να αποκτήσει την εύνοιά του...
2. Ο θύτης πιέζει το θύμα συνεχώς και το αναγκάζει να του επιτίθεται εκείνο ώστε να παρουσιάζεται αυτός σαν θύμα στους συναδέλφους...
3. Η τελική επίθεση με την εκδήλωση κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου ώστε να εξοβελιστεί το θύμα απο τηνεπιχείρηση και να πάρει τη θέση του ο θύτης. ..

Πάλι αποσπάσματα από forum:
Θύμα Νο1: "Παναγίτσα μου, λες και περιγράφεις την Κωνσταντίνα!!! Ήξερα ότι είναι... δαιμόνισσα, αλλά δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν τόσες άλλες σαν αυτή που το θέμα έχει τυποποιηθεί σε τρία χαρακτηριστικά!
Έτσι! Στην αρχή 'δεν πάμε για καμια μπύρα μετά την δουλειά μια και μας πήρε το απόγευμα με την συνεργασία που μας φόρτωσαν;'. Και να σου εξομολογηθώ και τον πόνο μου με την σχέση μου το υφάκι και εγώ το τούβλο να συμμετέχω στον προβληματισμό και να συμπασχω. Σε δεύτερη φάση πίεση πίεση πίεση και προκλήσεις σε συσκέψεις και υποτιμητικό ύφος και μισόλογα από τους άλλους για λάσπες πίσω από την πλάτη μου και στο τέλος το ποτήρι ξεχείλισε με το τηλέφωνο 'άμα είσαι τόσο κολλημένη στις διαδικασίες που δεν μου κάνεις το χατήρι θα κανονίσω και εγώ την πορεία μου απέναντί σου'. Και αγρίεψα. Και τώρα η καημένη κλαίει και στενοχωριέται που είμαι τόσο κακιά απέναντί της, γιατί γαμότο να την βλέπω ανταγωνιστικά και να είμαι εναντίον της. Και βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι αυτά που λέει. Το πρόβλημα είναι ότι γίνεται πιστευτή. Και όλοι σε τέτοιες περιπτώσεις σε κοιτούν καχύποπτα".

Θύμα Νο2: "Έχω πάθει σοκ, νόμιζα ότι ο όρος μόμπινγκ αφορούσε προϊσταμένους, ήταν κάτι αφηρημένο που δεν με αφορούσε. Τώρα καταλαβαίνω ότι υπάρχει κόσμος που το χει κάνει τέχνη! Δηλαδή τώρα υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για όσους ρίχνουν λάσπη και σου μαυρίζουν την ζωή και καταφέρνουν να βγαίνουν λάδι";

Κάτι υπάρχει. Ομως κατά πόσο φτάνει κανείς στα άκρα;
Και κατά πόσο ισχύει το σλόγκαν διαφήμισης γνωστού αναψυκτικού "It all comes back to you?"

Ρε σεις! Αυτός μεγαλώνει με ξέφρενους ρυθμούς

Το αποφάσισα! Είμαι μια χαζομαμά. Το βλέπω να μεγαλώνει και λιγώνω! Προσπαθώ να το φανταστώ σε κάθε φάση της ζωής του. Υπομένω καρτερικά τα βασανιστήριά του. Συμβιβάστηκα στο γεγονός ότι με ξυπνάει κάθε μέρα από τις 7.30. Δεν διαμαρτύρομαι που τα χέρια μου θυμίζουν κάτι από πρεζάκι, γεμάτα από χαρακιές και μελανιές, όλα tatoos από τα σουβλερά του δόντια! Το δρακουλάκι!!!
Ανησυχώ μην πέσει από τη σκάλα, όταν τον μαλώνω πονάει η ψυχή μου και μετατρέπομαι σε λυωμένο βούτυρο όταν έρχεται διστακτικά για να μονιάσουμε κουνώντας την ουρίτσα και δίνοντάς μου φιλάκια στα χέρια ή στη μουσούδα -ούπς!- στη μύτη εννοώ...
Αλλά πέστε μου. Δεν είναι ο πιο όμορφος σκύλος ever? Πώς την είπαμε εκείνη την παροιμία με την κουκουβάγια;

Κρέμασα μια σημαία στο e-μπαλκόνι μου...

Μια σημαία που δεν με νοιάζει ποιος θα την κρατάει.
Φτάνει να την σέβεται.
Και να το αξίζει.

Ladies and Gentlemen, this is Scooby!

Αναγκαστήκαμε να τον διαλέξουμε ανάμεσα σε δέκα κουτάβια που ορμούσαν με άτσαλες κινήσεις στα πόδια μας... Ηταν ο πρώτος που, μόλις μας είδε να πλησιάζουμε, ήρθε τρεχάτος να μας υποδεχτεί. Και ήταν ο πιο όμορφος! Πολύ όμορφος! Ηταν πολύ δύσκολο να απορρίψεις τα άλλα εννέα τρισχαριτωμένα κουταβάκια. Η απόφαση όμως ήταν ομόφωνη! Ο μικρούλης καφέσκούρος και άσπρος στρουμπουλός κούταβος θα ήταν ο σκυλάκος μας! Η γλυκιά κοπέλα που τα φιλιξενούσε στον κήπο της αναγκάστηκε να τον αποχωρηστεί με την υπόσχεση ότι θα μαθαίνει νέα του. Της είπαμε ότι μπορεί να έρθει να τον δει όποτε θέλει, πήραμε τον γλυκό κουταβούλη αγκαλιά και βουρρρρ για το σπίτι!

Και το όνομα αυτού... Σκούμπι!

Ο Σκούμπι είναι ένα ημίαιμο κουτάβι 25 ημερών, που θα γίνει μεσαίου μεγέθους. Εχει κατεβασμένα αυτάκια, γλυκά ματάκια και στρογγυλή μουσούδα. Η ουρίτσα του είναι καφέ και στην άκρη της άσπρη, λες και την έχεις βουτήξει σε κουβά με λευκή μπογιά!
Από την πρώτη εβδομάδα που τον έχουμε στο σπίτι μπορώ να πω -εντελώς αντικειμενικά- ότι είναι ένας πανέξυπνος και πολύ καλόβολος σκυλάκος! Εμαθε ήδη να πίνει γάλα από το πιατάκι του, αγάπησε αμέσως το καλάθι του και το λούτρινο παπάκι που έχω βάλει μέσα (μάλλον του θυμίζει τα αδεφράκια του), μαθαίνει σιγά-σιγά να κάνει την ανάγκη του σε μια ειδική πάνα για pets, δεν διαμαρτύρεται όταν μένει μόνος και δεν μας υποδέχεται με γαβ-γαβ, αλλά μονίμως τρέχει κατά πάνω μας με μια κουνιστή ουρίτσα!

Ο Σκούμπι είναι παιχνιδιάρης και τσαμπουκαλής. Χοροπηδάει, τρέχει, σκαρφαλώνει όπου τον παίρνει και πατινάρει στα πλακάκια, μασουλάει ανελέητα μια πορτοκαλί Αθηνά (σουβενίρ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004) και τρελαίνεται για παπούτσια. Οταν τον βουτάω και του αρπάζω τη μουσούδα, τα παίρνει και γρυλίζει με μανία! Ο Σκούμπι είναι και τρυφερούλης. Χώνεται όλο νάζι σε αγκαλιές, λατρεύει να ξαπλάρει στη φλοκάτη, σε κοιτάει στα μάτια σαν να σου χαμογελάει και μόλις βουλιάξει στο καλάθι του και τον πάρει ο ύπνος, βγάζει κάτι μικρές φωνούλες σαν ξεχαρβαλωμένα κλαψουρίσματα... Υστερα τέζα! Πότε σαν κουλουράκι, πότε με τη μουσούδα απ' έξω και πότε ανάσκελα!

Ο Σκούμπι δεν είναι απλά ένα κατοικίδιο.
Είναι ένα μικροσκοπικό ζωάκι που γέμισε το σπίτι και τις καρδιές μας με αγάπη και στοργή...
Είναι το καινούργιο μέλος της οικογένειας...
Είναι ο φιλαράκος μας!

KHFISIOTUS TAXITZIDUS σε νέες περιπέτειες...

Όσο ζεις μαθαίνεις με τους Khfisiotus Taxitzidus! Εχουν το ταλέντο να σε εκπλήσσουν καθημερινά! Και όπως είχα γράψει και σε παλαιότερο post μου, νιώθω το χρέος βαρύ στις πλάτες μου να μεταφέρω τις γνώσεις που αποκομίζω σε σας!
Στο κοινό μου....!
Χθες βράδυ λοιπόν, βγαίνω από τον ηλεκτρικό σταθμό στην Κηφισιά και αφού δεν βλέπω το λεωφορείο μου πουθενά στον ορίζοντα, στέκομαι στην πιάτσα των ΤΑΧΙ. Πριν από εμένα, μια κυρία με καστανά ίσια μαλλιά που περιμένει καρτερικά μαζί με το κοριτσάκι της. Ένα μπουμπουκάκι γύρω στα πέντε, με ξανθά μπουκλωτά αγγελικά μαλλιά, κατάλευκο αφράτο δερματάκι-τσουρεκάκι, δαντελωτό εκρού φορεματάκι και μια σχολική ροζ (wannabe grey) τσάντα που σερνόταν στο πεζοδρόμιο... Θα μπορούσε άνετα να είναι μια από τις πορσελάνινες κούκλες της Γλαρένιας...
Εγώ, μπαφιασμένη από τη δουλειά και το ντούκου-ντούκου του τρένου, με ένα ακουστικό στο ένα αυτί και το άλλο να κρέμεται, ακούω τους Green Day να εκλιπαρούν το ξυπνητήρι τους "wake me up when September ends"... (hello!!! έχουμε Οκτώβριο), μαζί με ήχους από κορναρίσματα, τρένα που φτάνουν και ένα τσούρμο αγόρια με μαλλιά απ' τον ύπνο, που περνούν το δρόμο με τα skates παραμάσχαλα.
Και τότε φτάνει εκείνος! Ο κατακίτρινος Khfisiotus Taxitzidus με την καλογυαλισμένη mercedes, μας πλευρίζει στην πιάτσα των TAXI. Τον αναγνωρίζω από το κατεβασμένο "ΕΛΕΥΘΕΡΟ" την φράση "πού πάτε;". Η κυρία με το πορσελάνινο κοριτσάκι σκύβει και του λέει "Πεντέλη". Τότε εκείνος, φανερά απογοητευμένος από την απάντηση, της μουρμουρίζει κάτι και εκείνη στρέφεται προς το μέρος μου. "Μήπως είστε η κ. Στεργίου;" με ρωτά. Εγώ με το ένα αυτί σε λειτουργία δεν καταλαβαίνω και πολλά, αλλά μια φορά Στεργίου δεν με λένε. Οπότε απαντάω ένα ξερό "όχι" και βλέπω τον Khfisiotus Taxitzidus να απομακρύνεται και να εξαφανίζεται μες τη νύχτα...
Βγάζω έκπληκτη και το άλλο ακουστικό και ρωτάω την κυρία που βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που δεν την λένε Στεργίου. "Σας ρώτησε πού πάτε"; Μου γνέφει καταφατικά. "Και όταν του είπατε 'Πεντέλη', τότε σας ρώτησε αν σας λένε Στεργίου"; Πάλι κατάφαση ανάμεικτη με μούτρα αποδοκιμασίας. "Καινούργιο αυτό! Δεν μου έχει ξανατύχει"! της λέω, παραλίγο γελώντας! "Ναι, έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα", μου απαντάει ξεφυσούσασα... Την αρχειοθέτησα αμέσως. Ένα ακόμα θύμα της φυλής των Khfisiotus Taxitzidus. Και ένα ακόμα χαρακτηριστικό τους.
Οι Khfisiotus taxitzidus είναι ΚΑΙ ευρηματικοί! Ανακαλύπτουν συνεχώς καινούργιους τρόπους για να σου αρνηθούν την κούρσα που δεν τους κάθεται καλή στο στομάχι... Όταν δεν σου αρέσει η διαδρομή, παριστάνουν το RADIO TAXI που ενώ περιμένει την κα Στεργίου, την κάνει με πατημένο γκάζι από τον σταθμό και δεν επιστρέφει ποτέ να την πάρει (τουλάχιστον όχι στα επόμενα 10 λεπτά που ήμουν εκεί).
Βάζω ξανά το ένα ακουστικό και ακούω την Bonnie Tyler να ουρλιάζει "I need a Heroe"!! Ακριβώς την ίδια ώρα που έσκασε μύτη και το λεωφορείο μου. Ο δικός μου ήρωας! Ο δικός μου σωτήρας από τους αιμοδιψείς Khfisiotus Taxitzidus. Όρμηξα μέσα και χώθηκα σε μια ανάποδη θέση. Έβαλα και το άλλο ακουστικό και κοίταζα την κυρία με το πορσελάνινο κοριτσάκι να στέκεται εκεί περιμένοντας τον δικό της ήρωα. Υποπτεύομαι πως θα στεκόταν για αρκετή ώρα ακόμα...

Ας μην πονέσει...

Διάβασα σήμερα ένα post στο blog του Μάνου Αντώναρου, ο οποίος εξέφραζε την εξής απορία: "Γιατί ο Αρχιεπίσκοπος πήγε σε ένα από τα καλύτερα (ή το καλύτερο) νοσοκομείο του κόσμου για να τον εγχειρήσει (μεταμόσχευση) Έλληνας γιατρός";
Ας προσπαθήσω να εκφράσω με άλλα λόγια την απορία του: Αφού εμπιστευόμαστε τους Έλληνες γιατρούς περισσότερο από τους ξένους, γιατί τρέχουμε στην άλλη άκρη της γης για να τους βρούμε; Η αλήθεια είναι ότι ακούγεται κάπως σα να πηγαίνεις στη Νέα Υόρκη και να τρέχεις να φας σουβλάκι στην Αστόρια. Ίσως, πάλι, ο Αρχιεπίσκοπος απλά να ήλπιζε σε ένα διαφορετικό σύστημα Υγείας... Ίσως σε πιο υπερσύγχρονα μέσα.
Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση η μάχη είναι άνιση... Όποιας εθνικότητας γιατρός και να είσαι, δεν το παλεύεις... Σπάνια το παλεύεις.

Να σας το δηλώσω εξ αρχής. Τον Χριστόδουλο τον συμπαθώ. Έτσι απλά. Τον "πάω".
Μάλιστα είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και από κοντά. Όταν συστηθήκαμε και του είπα το όνομά μου (Μιλένα), δεν έχασε ευκαιρία! Μου κράτησε το χέρι και μου ξεφούρνισε το ανέκδοτο. Το είχε εμπνευστεί από το όνομά μου!
"Ήταν ο Καραμανλής. Όχι αυτός (μου δείχνει τον Κωστάκη - ήμασταν στην καθιερωμένη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο), ο γέρος. Και συναντάει την Μιλεν Ντεμονζό. Όταν συστήνονται, λοιπόν, του λέει εκείνη: 'Χαίρω πολύ, Μιλέν Ντεμονζό' και εκείνος απαντά: 'Χαίρω πολύ! Μι λεν Καραμανλή'"!!!
Ομολογώ ότι με έκανε να γελάσω. Ίσως όχι τόσο με το ίδιο το ανέκδοτο, αλλά περισσότερο με την εικόνα ενός Αρχιεπισκόπου που πετάει τη σκούφια του για ανέκδοτα!

Διαφωνώ με κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην Εκκλησία. Και κάθετα και οριζόντια! Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός πως η Εκκλησία έχει τόσο μεγάλη περιουσία και αντί να την διαθέτει για φιλανθρωπικούς σκοπούς, την νοικιάζει σε υπουργεία ή δεν ξέρω κι εγώ πού. Κι επειδή όντως δεν ξέρω πού (όσα γνωρίζω τα έχω ακούσει από "τρίτους") αν κάνω λάθος, παρακαλώ να με διαψεύσετε και να με διαφωτίσετε.
Δεν μου αρέσει που κάποιοι εκπρόσωποί της δεν αξίζουν να είναι εκπρόσωποί της.
Όμως μου αρέσει που, από τότε που ο Χριστόδουλος έγινε Αρχιεπίσκοπος, βλέπω περισσότερους νέους στην εκκλησία. Ακόμα και με σκουλαρίκια στη μύτη. Και με κουτσουρεμένα μαλλιά. "Όπως είναι". Μπορεί να το θεωρείτε μια "τρύπα στο νερό", αλλά εμένα μ' αρέσει!

Όμως γιατί όλα αυτά να τα αναλύσω τώρα; Αυτή τη στιγμή που ο Χριστόδουλος δίνει μάχη με τον καρκίνο. Με τον καρκίνο που τόσο πολύ μισώ. Και που τόσο πολύ θα ήθελα κάποιος να τον νικήσει, ακόμα κι αν πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό μου.
Ο Χριστόδουλος είναι ένας άνθρωπος που... πεθαίνει. Που υποφέρει. Που βασανίζεται από κάτι που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ζήσει τουλάχιστον μια φορά στο πετσί μας. Είτε από συγγενείς, είτε από φίλους και γνωστούς.
Ακόμα κι αν έχει κάνει λάθη, δεν είναι άνανδρο να του τα προσάπτουμε τώρα; Τώρα που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση;
Θεωρώ επίσης χαζό να προσάπτουμε στον Ανδρέα Τζάκη το ότι δεν "ανακάλυψε" πριν την εγχείριση τις μεταστάσεις. Είναι κάτι που συμβαίνει σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, είτε είσαι ο πιο top γιατρός του πλανήτη, είτε είσαι κομπογιαννίτης, είτε είσαι προφήτης και μέντιουμ με έκτη αίσθηση. Ακόμα και στο χειρουργείο το καταλαβαίνεις με ψηλάφηση.

Επειδή μετά την χθεσινή εξέλιξη, η δικές μου ελπίδες για να σωθεί αυτός ο άνθρωπος είναι λιγοστές, εύχομαι (και προσεύχομαι) να μην πονέσει. Να μην βασανιστεί.
Γιατί εδώ ισχύει η φράση: "Ούτε στον εχθρό μου"!

* Η φωτογραφία είναι το πρωτοσέλιδο του «Ελεύθερου Τύπου» της 9ης Οκτωβρίου 2007.

Khfisiotus taxitzidus

Από την ημέρα που μετακόμισα μόνιμα στα Βόρεια Προάστεια έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Εξωπραγματικές συμπεριφορές, εξωφρενικά look, παράξενα έθιμα και εξωγήινες φυλές.
Τότε άναψε ο γλόμπος πάνω από τις (σε ανάταση) τρίχες της κεφαλής μου! Θα παρατηρώ αυτές τις αξιοπρόσεκτες φυλές βορείων προαστείων. Σαν εκείνους τους τύπους που κάθονται με τις ώρες και παρατηρούν τα πουλιά. Υστερα θα μεταλαμπαδεύω τις γνώσεις που ανακτώ από την πολλή παρατήρηση στο αγαπημένο μου blog!
Let the show begin!

KHFISIOTUS TAXITZIDUS
Μια από τις φυλές που αντιμετωπίζω καθημερινά είναι η φυλή των Khfisiotus taxitzidus (Κηφισιωτών ταξιτζήδων) και σας παραθέτω τα κυριότερα χαρακτηριστικά της σπάνιας αυτής φυλής.
1. Οι Khfisiotus taxitzidus είναι συναισθηματικοί. Συχνάζουν στον σταθμό του ηλεκτρικού της Κηφισιάς, με τον οποίο δείχνουν απίστευτα δεμένοι συναισθηματικά. Μόλις φύγουν δεν βλέπουν την ώρα να ξαναγυρίσουν πάλι εκεί... Γι' αυτό και διαλέγουν μόνο κοντινές κούρσες (η γκάμα των διαδρομών καλύπτει μόνο τα προάστεια της Κηφισιάς).
2. Οι Khfisiotus taxitzidus είναι κοινωνικοί. Δεν αντέχουν να μένουν μόνο με έναν πελάτη στο ταξί. Γι' αυτό δεν ξεκινούν και περιμένουν καρτερικά να έρθει και το επόμενο τρένο για να γεμίσει το ταξί. Κι αν δεν ταιριάζουν και απόλυτα οι κούρσες, τι έγινε; Καλή καρδιά!
3. Οι Khfisiotus taxitzidus είναι κατά της αστυφιλίας. Γι' αυτό και αρνούνται κατηγορηματικά να κατεβάσουν τους πελάτες τους στην Αθήνα. Για την ακρίβεια, το κατώτερο σημείο που θα σε πάνε είναι το Μαρούσι. Κι αυτό αν είσαι τυχερός και ο συγκεκριμένος Khfisiotus taxitzidus δεν είναι και τόσο ιδεαλιστής.
5. Οπως όλες οι μεγάλες ιδέες, έτσι και η εμμονή τους στην αποκέντρωση τους έχει στιγματίσει ως περιθωριακούς και τους έχει τοποθετήσει στο στόχαστρο των ανδρών της τροχαίας. Συχνά-πυκνά οι άνδρες της τροχαίας παραφυλάνε στον ηλεκτρικό σταθμό της Κηφισιάς προκειμένου να τσακώσουν όποιον Khfisiotus taxitzidus αρνηθεί να μεταφέρει πελάτη κάτω του Αμαρουσίου.
Ομως ένα βασικό χαρακτηριστικό των Khfisiotus taxitzidus είναι η ευφυΐα. Ενώ στην αρχή υπέκυπταν στον πόλεμο της εξουσίας, δεν άργησαν να βρουν διέξοδο. Ετσι, όταν δέχονται παρατήρηση από την τροχαία, παίρνουν τον πελάτη, τον μεταφέρουν πάνω από τον σταθμό, στη λεωφόρο Κηφισίας και στη συνέχεια του βρίσκουν ένα ... αλλοδαπό ταξί για να τον μεταφέρει στον προορισμό του.

6. Οι Khfisiotus taxitzidus διαθέτουν έμφυτη περιέργεια. Αυτό είναι και το χαρακτηριστικό από το οποίο μπορείς να τους ξεχωρίσεις. Οταν τους πετύχεις στο δρόμο και σηκώσεις το χέρι, πριν πλησιάσουν εντελώς θα σε ρωτήσουν "πού πας"; Δεν είναι αδιάκριτοι. Και δεν θα σε κουτσομπολέψουν. Απλά θέλουν να ξέρουν τα πάντα. Κάτι σαν την Τατιάνα...

7. Οι Khfisiotus taxitzidus είναι ξεχασιάρηδες. Ξεχνούν συνέχεια να ανεβάσουν το σημαιάκι με την ένδειξη "ΕΛΕΥΘΕΡΟ".
8. Οι Khfisiotus taxitzidus είναι ρατσιστές. Κοιτούν με μισό μάτι όσους "αλλοδαπούς" ταξιτζήδες αράξουν στον ηλεκτρικό σταθμό. Ομως επειδή είναι κατά της βίας τους διώχνουν με τρόπο...
9. Οι Khfisiotus taxitzidus έχουν οπαδούς και σε άλλα σημεία της πρωτεύουσας. Λένε ότι αντίστοιχα χαρακτηριστικά έχουν και οι glyfadiotus taxitzidus και οι pireotus taxitzidus (σε πολύ μικρότερο βαθμό).

Προσοχή!!! Εξαπλώνονται!!!
Μην τους ταϊσετε μετά τις 12.00!
Μην τους καταβρέξετε!
Απλά αν έχετε λίγο ελεύθερο χρόνο επιλέξτε ως διαδρομή το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα...

Υ.Γ.: Το σκίτσο είναι του εξαιρετικού (σύμφωνα με τον Μύθο μου) σκιτσογράφου Soloup.
Οσο για την άδεια οδήγησης είναι του αγαπημένου μου Robert DeNiro από το έργο "Taxi Driver".

Μια όμορφη μέρα...

Το Σάββατο βάψαμε το σπίτι του «Χαμόγελου του Παιδιού» στα Μελίσσια επιδιώκοντας να δούμε περισσότερα τέτοια παιδικά χαμόγελα...


Δεν έκανα τίποτα το σπουδαίο. Όσο το αναλογίζομαι παιδευόμουν τόσες ώρες για να βάψω μια σειρά λευκά κάγκελα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω και μεγάλη προϋπηρεσία. Έχω να δηλώσω μόνο μερικά δωμάτια σε ένα φιλικό σπίτι και μια ξύλινη βιβλιοθήκη. Υπήρχε και ένας βαθμός δυσκολίας. Ο ήλιος που ζεμάταγε και ξερόψηνε το κεφάλι μου. Το καπελάκι της Vechro δεν έκανε και πολύ καλή δουλειά...


Όμως έφυγα από εκεί πραγματικά ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!
Γιατί έβαλα κι εγώ ένα χεράκι να γίνει πιο όμορφο ένα σπίτι που στεγάζει κάποια παιδιά μόνα ή πληγωμένα. Αν κατάφερα να κάνω έστω και ένα παιδί να χαμογελάσει αισθάνομαι τυχερή.

Έφυγα από εκεί με ένα πλατύ χαμόγελο. Όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί χαμογελούσαν και βάζω στοίχημα πως θα χαμογελούσαν και για την υπόλοιπη μέρα. Είναι τόσο αναζωογονητικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε χαρούμενους ανθρώπους.

Ανθρώπους που θέλουν μέσα από την καρδιά τους να προσφέρουν. Ανθρώπους όλων των ηλικιών. Ακόμα και μικρά παιδιά με λευκές μπλούζες του ΑΝΤ1 -σαν φουστάνια- που με έναν κουβά στο χέρι προσπαθούσαν να βάλουν μια πινελιά σε αυτή την όμορφη πρωτοβουλία.

Έφυγα από εκεί ευτυχισμένη γιατί γνώρισα τη Βαρβάρα.
Ένα κορίτσι 12 ετών που ζει εκεί. Δεν τόλμησα να ρωτήσω πώς και γιατί. Ένα μελαχρινό αγοροκόριτσο με λαμπερά μάτια που με ξενάγησε στα ζώα που φιλοξενούνται στο σπίτι. Που περάσαμε περίπου 10 λεπτά μαζί και δεν μπορώ να ξεχάσω το χαμόγελό της! Που με 1-2 σαχλαμάρες την έκανα να σκάσει στα γέλια και νιώθω περήφανη γι’ αυτό.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από το χαμόγελο ενός παιδιού...

Έφυγα από εκεί 10 πόντους ψηλότερη!
Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα επιστρέψω.

Υ.Γ. 1: Τόσο οι υπεύθυνοι του σπιτιού, όσο οι άνθρωποι του ΑΝΤ1 και της Vechro ήταν απίστευτα εξυπηρετικοί και με απίστευτα καλή διάθεση να βοηθήσουν.
Υ.Γ. 2: Δεν μπορεί κανείς να παραλείψει να αναφερθεί στο catering που ξεχείλιζε από καφέ, χυμούς, μπισκοτάκια και αργότερα από μεζεδάκια, παρόλο που το μόνο που χρειάστηκα ήταν ένας καφές.
Υ.Γ. 3: Ένα μεγάλο «μπράβο» στα παιδιά ενός σχολείου που ήρθαν και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.
Υ.Γ. 4: Guest star η υπέροχη -ροζ/φούξια- μικρούλα του Σταύρου Μονεμβασιώτη! Γλυκιά και αφράτη σαν λουκουμάκι!
Υ.Γ. 5: Second Guest Star ο Βασίλης Αδαμόπουλος!!! Ε, ναι λοιπόν τον γνώρισα!

Γαβ και γουβ στον πεζοδρομο της Βουκουρεστιου...

Πόσο μου αρέσουν οι νύχτες στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου...
Νεκρός από την βουή της μέρας, γκρίζος και αμίλητος, ξαποσταίνει με λιγοστά φώτα να τον νανουρίζουν γλυκά...
Κι εγώ αραγμένος στις τσιμεντόπλακες, με τη σκόνη να μου γαργαλάει τη μουσούδα, απολαμβάνω τη μελωδία του ανθρώπου που παίζει βιολί και τινάζω νωχελικά το αυτί μου. Πιο κάτω, ένα μπαράκι σε καμουφλάζ φιλοδοξεί να χωθεί μέσα στις νότες του «It’s now or never», παίζοντας μια κάπως άτσαλη ποπ μουσική.

Η ώρα είναι 8. Σε λίγο θα περάσουν εκείνες οι δύο κοπελίτσες. Η καστανούλα που μου ρίχνει κάθε φορά που περνάει κλεφτές λιγωμένες ματιές και η φίλη της η ξανθούλα που με πλακώνει στα χάδια και με φωνάζει «Φούσκα»! Στην αρχή ομολογώ μου την είχε σπάσει! Ακούς εκεί Φούσκας! Δε λέω, έχω βάλει μερικά κιλάκια τελευταία αλλά είναι λόγω ηλικίας. Υστερα τα ζύγισα. Μπορώ να υποστώ τα πάντα για ένα χάδι. Ασε που είναι και ομορφούλα!

Μου αρέσουν και τα πρωινά στη Βουκουρεστίου. Μαζεύονται όλοι σιγά-σιγά σαν τις μέλισσες και πιάνουν τα πόστα τους. Ο νεαρούλης με τις εφημερίδες, οι μουσικοί που παίζουν τόσο όμορφα που θέλω να γαβγίσω από τη χαρά μου, οι στυλιζαρισμένες πωλήτριες των χλιδάτων μαγαζιών, ο κύριος με τα κουλούρια και οι σερβιτόροι της Βαλαωρίτου που τους καλοπιάνω για να γεμίζω την αχόρταγη κοιλίτσα μου.
Είναι και εκείνες οι κλωνοποιημένες Κολωνακιώτισσες που βολτάρουν πάνω-κάτω, χαζεύουν τις απλησίαστες Louis Vuitton και κελαηδάνε επιδεικτικά στα κινητά τους. Κόσμος πάνω. Κόσμος κάτω. Άντρες με κουστούμια και bluetooth, πουλάνε και αγοράζουν, άλλοι τρέχουν για δουλειές και άλλοι πάνε για το καθιερωμένο καφεδάκι. Περνούν και μαμάδες με καρότσια. Η γνωστή ατάκα; «Κοίτα αγάπη μου το σκυλάκι»! Ακούς εκεί σκυλάκι, κοτζαμάν σκύλαρος!

Νωρίς το πρωί σκάει μύτη και εκείνη η αχώνευτη στρουμπουλή ξανθιά που δουλεύει στην τράπεζα με το περίεργο όνομα που δε μπορώ να πω. Χασμουριέται επιδεικνύοντας τα κουνελένια δόντια της, με κοιτάει χαζοχαρούμενα λέγοντάς μου κάτι ακατάληπτα για κάποια «Κοντέσα» και όταν εγώ την αγνοώ, μπαίνει στην τράπεζα με αέρα χαλασμένου ανεμιστήρα και αδειάζει σαν σακί στο γραφείο της. (Γ)ουφ...

Από την πρωινή Βουκουρεστίου παρελαύνουν και πολλοί διάσημοι. Κάποιοι μου μιλάνε, κάποιους τους γαβγίζω, άλλοι πάλι είναι αφοσιωμένοι στο τουπέ τους και δεν κοιτούν κάτω από τη μύτη τους.

Προχθές το πρωί πέρασε και η Φωτεινή Πιπιλή με ένα πόδι τούμπανο! Έλεγε σε όσους την ρωτούσαν ότι το έσπασε στη γιορτή της Μπάμιας. Εγώ δεν ξέρω ποια είναι αυτή και ούτε θέλω να μάθω γιατί δεν με κάλεσε στη γιορτή της.

Τελικά το αποφάσισα. Μου αρέσει η Βουκουρεστίου όλες τις ώρες της ημέρας. Φουσκώνει και ξεφουσκώνει, ανάβει και σβήνει, φωνάζει και σωπαίνει... Είναι το σπίτι μου. Εδώ κοιμάμαι, εδώ ξυπνάω, εδώ τρώω. Πετάγομαι πάνω που και που και ξεσπάω σε χοροπηδηχτά γαβ-γαβ, έτσι για να μου δώσουν σημασία. Μαλώνω τα αυτοκίνητα και τις μηχανές που καβαλάνε τον δικό μου (ολόδικό μου) πεζόδρομο και ύστερα ξεχνιέμαι και σε κάτι γωνιές και αγνοώ επιδεικτικά μουτς-μουτς, βλέμματα και χάδια. Καλά τα περνάω... Ήσυχα και σκυλίσια.

Ουφ! (μουσούδα στο πάτωμα).

Άρχισε πάλι να νυχτώνει... Ψύχρανε ο καιρός και η ξανθοκανελί γούνα μου αρχίζει να δικαιολογεί την ύπαρξή της. Νύσταξα και λίγο... Τα κορίτσια πέρασαν και μου άφησαν ένα μυρωδάτο χάδι για νανούρισμα... Ήρθε λοιπόν η ώρα μου να αποσυρθώ στη γωνίτσα μου, να ξετσιμπουριαστώ λίγο και να σκάσω στον ύπνο. Αν περάσετε ποτέ από δω θα χαρώ πολύ να με χαϊδέψετε...

Φιλάκια! (=σλουρπ σλουρπ)!

Somehow we'll make it cause that's what we do

Εκεί που όλοι είδαν έναν πρωθυπουργό, εγώ είδα έναν... άγιο άνθρωπο που ήρθε για να σώσει την Ελλάδα

Αν πω ότι είμαι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα των εκλογών, θα είμαι μια προκλητική ψεύτρα. Η αλήθεια, όμως, είναι πως δεν θα πεθάνω κιόλας. Μην ξεχνάμε πως μέχρι και μια μέρα πριν τις εκλογές ήμουν αναποφάσιστη. Που σημαίνει όχι φανατισμένη. Ομως ανήκω στο ποσοστό που πιστεύει πως η κυβέρνηση των περασμένων 3,5 ετών ήταν από τις χειρότερες που παρέλασαν τις τελευταίες δεκαετίες.... Ας είναι. Είπαμε δεν θα πεθάνω κιόλας. Ακόμα και αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι μου ότι στα επόμενα χρόνια διακυβέρνησής της η Νέα Δημοκρατία θα τα... αποκάνει, εγώ θα παλέψω όπως πάντα και θα επιβιώσω. Οπως λένε και οι στίχοι του τραγουδιού Make you feel better των αγαπημένων μου Red Hot Chili Peppers, "...Somehow we'll make it cause that's what we do".
Σίγουρα υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα από το να ασχολούμαστε με το τί θα κάνει η κυβέρνηση. Μπορούμε να εστιάσουμε στο τί θα κάνουμε εμείς για εμάς, για τους δίπλα μας και για τη χώρα μας. Και σίγουρα υπάρχουν πιο όμορφα και σημαντικά πράγματα να δούμε και να ζήσουμε. Και με αυτά υπόσχομαι να ασχοληθώ από δω και μπρος από αυτή εδώ τη θέση.
Κλείνοντας το πολιτικό section του blog μου δεν μπορώ να μη σας χαρίσω (ως ένας μικρός Θέμος) τη φωτογραφία του Πρωθυπουργού μας που είδαν σαν όραμα χθες, μέσα από την τηλεόραση.

ΟΚ, οι εκλογές τελείωσαν, τα φτυάρια μέσα!

Βάλτο αγόρι μου!

Είχα καιρό να το νιώσω. Εκεί που πιστεύεις ότι όλα έχουν τελειώσει, ξαφνικά μέσα σε 5 λεπτά έρχονται τα πάνω κάτω! Ή μάλλον τα κάτω πάνω! Αυτά τα παιδιά δεν είναι απλά ΜΕΓΑΛΟΙ παίκτες. Είναι ΜΑΓΟΙ!
Ερώτηση: Μα γιατί αφού μπορούν να παίξουν τόσο καλά, το κάνουν μόνο στα τελευταία 5-10 λεπτά του αγώνα;
Απάντηση: Αφού τα καταφέρνουν και μέσα σε 5 λεπτά. Γιατί να κουράζονται περισσότερη ώρα τα παιδιά;
Όπως είπε και η "φωνή" που μετέδιδε τον αγώνα... Ας στείλουμε όλοι μαζί την θετική μας ενέργεια στα παιδιά! Για να ζήσουμε απόψε τα μέγιστα και μεθαύριο οι ελληνικές σημαίες που θα ξεχυθούν στους δρόμους να μην ανήκουν σε κανένα κόμμα, αλλά να είναι αποκλειστικά δικές τους!
Ποιος τις χ_ζει τις εκλογές; VAMOS EUROBASKET!

(Sorry Slovenians!)

Κοιμισμένη ψήφος

Το ομολογώ, είχα φάει κάπως βαριά... Είχα πιει και κάτι σαμπάνιες... Ήταν το γαμήλιο πάρτι του αδερφού μου βλέπετε... Λίγο η κούραση της προετοιμασίας, λίγο η συγκίνηση, λίγο το φαγητό και το ποτό, ήμουν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Η σκέψη του ορθοπεδικού στρώματός μου έμοιαζε ασύμμετρη απειλή... Η επίσκεψη του διεστραμμένου Μορφέα ήταν αναπόφευκτη. Όταν σας έλεγα ότι αυτές οι εκλογές μου έχουν δημιουργήσει μεγάλο άγχος και ότι είμαι πρώτη φορά στη ζωή μου τοοοσο αναποφάσιστη, το εννοούσα. Και καλώ ονειροκρίτες, οραματιστές και αλαφροΐσκιωτους να δώσουν μια ερμηνεία στο sience fiction όνειρό μου. Βρισκόμουν σε ένα μέρος, "κυβικών" σταθμού μετρό Συντάγματος και προχωρούσα προς τις κυλιόμενες σκάλες εισόδου-εξόδου. Αυτό το "μέγαρο", λέει, ήταν το μέρος που ψηφίζαμε. Από τη μία άκρη του σταθμού ως την άλλη υπήρχαν δεκάδες κυλιόμενες σκάλες στη σειρά. Άλλες ανέβαιναν, άλλες κατέβαιναν. Οι σκάλες, λοιπόν, χωρίζονταν σε ενότητες. Παιδεία, Οικονομία, Εξωτερική πολιτική, Κοινωνικά θέματα, Περιβάλλον... ΟΚ! Σαφώς επηρεασμένη από το debate... Στο πλάι κάθε σκάλας (εκεί που υπάρχει εκείνο το μαύρο λάστιχο που παίζει το ρόλο της κουπαστής) υπήρχαν πλαστικοποιημένα χαρτιά με τις προτάσεις του κάθε κόμματος που συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία. Μπερδεμένη και αγχωμένη, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες, ψάχνοντας έστω και μια προεκλογική πρόταση-υπόσχεση που να με εκφράζει. Είχα αποφασίσει να ψηφίσω το κόμμα του οποίου, έστω και αυτή η μια πρόταση θα με έκανε να νιώσω αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας μου. Ομως οι σκάλες ανεβοκατέβαιναν με μεγάλη ταχύτητα και δεν προλάβαινα να διαβάσω τίποτα! Είχα γουρλώσει τα μάτια μου και αναζητούσα αυτή τη μια λέξη που θα μου υποδείκνυε ποιο ψηφοδέλτιο θα βάλω στο φάκελο. Όλα ήταν τόσο θολά και συγκεχυμένα... Όμως, προσπαθώντας να βγάλω άκρη από τα συμφραζόμενα, άρχισα να αποκλείω τα κόμματα που έλεγαν ψέμματα στην ψυχή μου και κρατούσα όσα με (ψιλό)εξέφραζαν προκειμένου να φτάσω στον τελικό νικητή! Πρέπει να ανεβοκατέβαινα για ώρες, όταν είχα αποκλείσει όλα τα κόμματα εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα αηδιαστικά μεγάλο... Αν ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ θα ήμουν πιστή σε εκείνο που είχα δηλώσει στον εαυτό μου, ότι θα ψήφιζα ένα μικρότερο κόμμα με σκοπό να τιμωρήσω τα δύο μεγάλα. Από την άλλη ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι όλοι -όπως και εγώ- όταν φτάσουν μπροστά στην κάλπη θα κάνουν την ίδια μαλακία. Θα ψηφίσουν πάλι έναν από τους δύο για να μην βγει αντίστοιχα ο άλλος. Το "αγγελάκι" ψήφιζε Αλαβάνο. Μου έλεγε να σταθώ στο ύψος μου και σε αυτό που είχα αποφασίσει από την αρχή και να δώσω ένα μάθημα σε εκείνους που αλλάζουν με πάσες την εξουσία. Το "ανθρωπάκι με τα κερατάκια και την ουρίτσα" ψήφιζε "Νέα Αλλαγή". Ξεφώνιζε πως αν δεν ψηφίσω ΠΑΣΟΚ θα βγει ξανά ο "Μπούλης"....
Ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί. Από μέσα του θα ξεχύνονταν προτάσεις, κόμματα, εξαγγελίες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις...
Έφτασα στην τελευταία σκάλα που κατέβαινε και σε οδηγούσε σε ένα δωμάτιο στο οποίο έπρεπε -επιτέλους- να ψηφίσεις. Μπήκα. Βγήκα σαν το ζόμπι.
Νόμιζα ότι όλοι με κοιτούσαν με αηδία και ντρεπόμουν φριχτά. Ένιωθα πως ήμουν τόσο κόκκινη που μια μπορντό σάλτσα έμοιαζε να ξεχύνεται από το μυαλό και την ψυχή μου. Δεν είχα ακούσει το αγγελάκι. Μα περισσότερο ντρεπόμουν γιατί και οι δύο υποψήφιες εκδοχές στο μυαλό μου μεταφράζονταν ως "ψήφοι τιμωρίας". Δεν είχα αποφασίσει ποιον θέλω στο τιμόνι της χώρας μου, αλλά ποιον θέλω να πετάξω στη θάλασσα. Και το χειρότερο ήταν ότι μετά από αμέτρητες ώρες προεκλογικού ανεβοκατεβάσματος δεν είχα βρει κανέναν που να θεωρώ ικανό να κατευθύνει σωστά το καράβι... Ξύπνησα και ήμουν ακόμα πιο μπερδεμένη. Και ακόμα είμαι. Ίσως να πάω στον σταθμό του μετρό και εκεί, πάνω σε κάποια κυλιόμενη σκάλα, να βρω την απάντηση που ψάχνω.

Υ.Γ. Σας είχα προειδοποιήσει πως αυτό το blog είναι ένα ταξίδι μέσα στο μυαλό μου. Απλά ξέχασα να σας ενημερώσω για το ανισόρροπο της κατάστασης...

Ο Harry Potter και ο καμμένος φοίνικας

Μήπως ο Harry Potter είναι η ασύμμετρη απειλή;

Η βραδιά ήταν αρκετά ζεστή. Η μέρα δύσκολη. Εξουθενωτικοί ρυθμοί στη δουλειά και ένας κόμπος στο λαιμό από τις φρικτές εικόνες που έχουν γίνει τατουάζ στη σκέψη μας τις τελευταίες ημέρες.
Το κινέζικο με τον μεγάλο κήπο στην οδό Τατοϊου στη Νέα Κηφισιά ήταν μια πολύ καλή ιδέα... Η τραγανή πάπια ακόμα καλύτερη... Μια ευγενέστατη κινεζούλα σερβίρει τα πρώτα ποτήρια κρασί. Οι παρθενικές γουλιές δίνουν μια επιτυχημένη μάχη με την ένταση.
Πίσω μου κάθονται ένα -περίπου- 13χρονο παιδί και η μητέρα του. Τρώνε και κουβεντιάζουν για το μέλλον του. Τι θα γίνει όταν μεγαλώσει κλπ. Μιλάνε αρκετά δυνατά ώστε το αυτί μου δεν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να παρακολουθήσει τη συζήτηση. Παρ' όλα αυτά αποφασίζω να εστιάσω το ενδιαφέρον μου στον σύντροφό μου... Πολύ καλύτερα!
Ομως κάπου ανάμεσα σε chop sui και crispy duck μια φράση των "από πίσω" γαργαλάει το αυτί μου...
"Ο νονός του Χάρη σκοτώθηκε!" λέει το παιδί.
Πω πω σκέφτομαι, κανένας φίλος του θα είναι ο Χάρης. Επηρεασμένη από τα ακόμα νωπά γεγονότα περνάει σαν αστραπή από το μυαλό μου ότι ο νονός του Χάρη έχασε τη ζωή του στις φλόγες, προσπαθώντας ίσως να σώσει το σπίτι του, το χωριό του ή ακόμα και κάποιον συγχωριανό του...
Τα χτυπήματα όμως είναι απανωτά.
"Τον σκότωσε η ξαδέρφη του!".
Το αυτί μου σχεδόν κατρακυλάει στο τραπέζι τους! Παγώνω! Ημουν μάρτυρας ενός συγκλονιστικού οικογενειακού δράματος! Περιμένω να ακούσω τις λεπτομέρειες, εντυπωσιασμένη από την απάθεια ενός μικρού παιδιού που περιγράφει τόσο ψυχρά ένα τέτοιο περιστατικό. Σίγουρα η ξαδέρφη του νονού θα ήταν ψυχοπαθής. Ή θα ήταν τίποτα κληρονομικά στη μέση... Αγωνιώ. Η μητέρα του βουβή. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή την κραυγή της! Αντί αυτού όμως...
"Τι κρίμα. Και ήταν τόσο συμπαθητικός...".
Σηκώθηκε η τρίχα μου! Μόλις το παιδί της τής περιέγραψε ένα άγριο φονικό και εκείνη το μόνο που έχει να πει είναι "τι κρίμα. Και ήταν τόσο συμπαθητικός..."; Ημαρτον! Σίγουρα αυτή είχε κάνει έτσι το παιδί της. Ψυχρό και αναίσθητο!
Την ώρα που κατηγορούσα από μέσα μου τη μάνα για την αισχρή διαπαιδαγώγηση του παιδιού της πέφτει το τούβλο στο κεφάλι μου. "Αυτός δεν ήταν που μεταμορφωνόταν σε σκύλο;".
Ουπς! Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Η συζήτηση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Το μυστήριο όμως δεν άργησε να εξιχνιαστεί αφού γιος και μαμά άρχισαν να αναλύουν σε βάθος την τελευταία ταινία του Χάρι Πότερ. Ο Χάρης, λοιπόν, δεν ήταν άλλος από τον Χάρι Πότερ. Και όπως έμαθα εκ των υστέρων, ο νονός του φανταστικού ήρωα της Ρόουλινγκ μεταμορφωνόταν σε μεγαλόσωμο μαύρο σκύλο. Γελούσα όλο το βράδυ με την γκάφα μου, αλλά πιο πολύ με τη σοβαρότητα της συζήτησης μεταξύ μαμάς και υιού κατοίκων Βορείων Προαστίων! Λες και όλα αυτά ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους. Μιας καθημερινότητας που δεν την αγγίζουν ούτε φλόγες ούτε αέρηδες, ούτε οικολογικές καταστροφές. Σκέφτηκα αντίστοιχα τι θα συζητούσε ένα 13χρονο αγόρι από τη Ζαχάρω, εκείνο το ζεστό βράδυ του Αυγούστου.
Χιλιόμετρα μακριά... Οι κάτοικοι βορείων προαστίων (εκείνοι που βλέποντάς τους αυτόματα τους χαρακτηρίζεις έτσι) μου απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι ζουν στον δικό τους κόσμο. Αλλωστε και κεράκι να ανάψει στα Βόρεια Προάστια, περνάει ελικόπτερο και το σβήνει. Στην χειρότερη περίπτωση η φωτιά θα ξεφουσκώσει στην πισίνα. Φαίνεται τελικά πως ένα είναι το μεγαλύτερό τους άγχος. Να μην καεί ο... φοίνικας!

Μαυρο σαν... δάσος το Σύνταγμα

Εφτασα στην πλατεία Συντάγματος γύρω στις 8, μόλις κατάφερα να φύγω από τη δουλειά. Εξι χρόνια που δουλεύω στο κέντρο, έχω δει το Σύνταγμα χιονισμένο. Το έχω δει στολισμένο. Γεμάτο σκουπίδια. Ντυμένο στα χρώματα της Ολυμπιάδας. Ποδοσφαιρικό, γεμάτο μουσική. Γιορτινό, γεμάτο ζαχαρωτά, Αγιους Βασίληδες και παιδικά χαμόγελα.
Το έχω δει και να πανηγυρίζει κάτι νύχτες εκλογών. Τι ειρωνεία!
Χθες όμως -για πρώτη φορά στη ζωή μου- το είδα πένθιμο. Μαύρο. Σαν προαύλιο νεκροταφείου Μεγάλη Παρασκευή...
Η πλειοψηφία των παρευρισκομένων με μαύρα ρούχα. Οι υπόλοιποι ήταν εκείνοι που πληροφορήθηκαν για την διαμαρτυρία τελευταία στιγμή. Ομως ήταν εκεί. Κι ας μην είχαν ακολουθήσει το... dress code.
Λαοθάλασσα...
Ολοι οι γύρω δρόμοι βαμμένοι στο χρώμα του πένθους.
Σαν κοράκια έτοιμα να κατασπαράξουν ιθύνοντες, υπεύθυνους και ανεύθυνους...
Κάποιοι πραγματικά βουβοί. Αλλοι μιλούσαν μεταξύ τους σχολιάζοντας τα τραγικά γεγονότα που τους “κάλεσαν” εκεί. Μερικοί είχαν πιάσει την πάρλα, μάλλον για άσχετα θέματα. Ενοχλητικό. Αλλά δεν πειράζει, μου αρκεί που ήταν εκεί. Εκεί ήταν και τα απαραίτητα αδέσποτα σκυλάκια! Τρισευτυχισμένα με τόσο μεγάλη παρέα, διαδήλωναν τη συμπαράστασή τους προς τους φίλους τους τα ζώα που βρήκαν φρικτό θάνατο στις φλόγες...
Ηταν μια διαμαρτυρία μαύρη. Ούτε γαλάζια, ούτε πράσινη, ούτε κόκκινη, ούτε πορτοκαλί. Μαύρη...
Μόνη παραφωνία ένα πανό και ένας άνθρωπος από κάτω του με μια ντουντούκα. Κάθε τόσο φώναζε ολομόναχος πολιτικά συνθήματα. Πολύ ενοχλητικό. Κανείς ευτυχώς δεν τον ακολουθούσε. Μέχρι που, ευτυχώς, απομακρύνθηκε ησύχως. Και καλά έκανε. Ημασταν εκεί σαν άνθρωποι για τους ανθρώπους. Δεν πήγαμε για να διαφημίσουμε κανένα κόμμα.
Στην “παρέα” προστέθηκαν και κάποιοι... ακάλεστοι που θεώρησαν πως έπρεπε να δώσουν λίγο χρώμα στην εκδήλωση με πετροπόλεμο προς τα ματ. Πολύ θλιβερό. Ευτυχώς και αυτοί μπήκαν στη θέση τους.
Ηταν όμορφα. Θλιβερά, αλλά όμορφα. Είναι πολύ ανακουφιστικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους που κρύβουν τον ίδιο πόνο με σένα. Ετσι ο πόνος μαλακώνει.
Ετσι ελπίζω να ένιωσαν και όσοι συνάνθρωποί μας έπεσαν θύματα της φωτιάς και της αχρηστίας των “απο πάνω”. Να μπορέσαμε να απαλύνουμε λιγάκι τον πόνο τους μεταδίδοντάς τους έστω την συμπαράστασή μας...
Εύχομαι επίσης οι “από πάνω” κοιτάζοντας την πλατεία Συντάγματος χθες βράδυ, να την φαντάστηκαν κάπως έτσι και για το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου και -έστω- να ίδρωσαν...

Υ.Γ.: Χαίρομαι που αυτή η διαμαρτυρία ξεκίνησε από το κίνημα των bloggers. Που διαδόθηκε μέσα σε 2 μέρες μόνο και είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση.
Χαίρομαι που μπορώ και αυτοαποκαλούμαι blogger.

Κι εμεις για την Ολγα...

Κάποιοι δεν άντεξαν να το διαβάσουν ως το τέλος... Η αλήθεια κάποιες φορές δεν πονάει απλώς. Συνθλίβει. Ξεριζώνει. Σου κόβει την αναπνοή.
Ακουσα αυτό το γράμμα που έστειλε η Ελενα Τ. στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος», στην εκπομπή του Βασίλη Αδαμόπουλου το πρωί στον ΑΝΤ1 και πραγματικά δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Προσπάθησα να κλάψω αλλά θεώρησα πως θα ήταν πολύ λίγο. Ανατρίχιασα. Αυτό δεν μπόρεσα να το εμποδίσω. Το μυαλό μου γεννούσε εικόνες τη στιγμή που η Ολγα ταξίδευε από το "είναι" στο "ήταν". Προσπαθούσα να φανταστώ το πρόσωπό της. Προσπαθούσα να φανταστώ και το πρόσωπο της Ελενας. Τις εκφράσεις της την ώρα που έγραφε αυτό το γράμμα. Ζωγράφισα στο μυαλό μου την έκφρασή της εξοργισμένη. Γεμάτη πόνο, αλλά και δύναμη. Και κοίταξα το δικό μου πρόσωπο στον καθρέφτη. Κάπως έτσι τελικά ένιωθα...
Το οφείλω στην Ολγα και στην Ελενα που ίσως να ήταν φίλες μου. Ισως συμμαθήτριές μου... Θα μπορούσαν να είναι και αδελφές μου. Αν είχα γεννηθεί ή μεγαλώσει μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Τι σημασία έχει;
Θέλω να σκορπίσω το γράμμα της Ελενας προς όλες τις κατευθύνσεις. Γιατί έτσι μόνο μπορεί να συμβεί εκείνο που μας ζητά η Ελενα.
"Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι. Πονέστε, όλοι πονέστε. Μπας και ξεχειλίσει και αυτό το ρημάδι. Ως τότε, εσείς που δεν θέλετε, κοιμηθείτε ήσυχοι".

(κάντε cklick πάνω στην εικόνα και διαβάστε το κείμενο)

Βουβη οργη....

Σχόλιο-κάλεσμα που βρήκα στο blog της unamama και όχι μόνο (unamama.blogspot.com)

Ο/Η iF.. igeneia είπε...
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Διαδώστε το.

Δεν γνωρίζω και δεν με νοιάζει ποιος το οργανώνει!

Το πρασινο του μελλοντος

Ελλάδα 6 Δεκεμβρίου 2031

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα είναι ίσως τα πιο ευτυχισμένα γενέθλια της ζωής μου! Ο άντρας μου μού έκανε ένα εκπληκτικό δώρο και είμαι απίστευτα συγκινημένη. Δεν θα το πιστέψεις! Ενα συλλεκτικό γλαστράκι με 13 ολόκληρα φύλλα πράσινου και αρκετά μωβ λουλούδια! Ο γλυκός μου! Εδωσε 25.000 ευρώ σε μια δημοπρασία μέσω διαδικτύου και έτσι το αποκτήσαμε. Σκέφτομαι να το βάλω μέσα στο σαλόνι για να μπορούμε να το βλέπουμε όλοι.
Η εγγονούλα μου που ήρθε να μου ευχηθεί "Χρόνια Πολλά", μόλις το είδε εντυπωσιάστηκε! Αρχισε να με ρωτάει επίμονα "τί είναι αυτό το παράξενο πράγμα γιαγιά;". Την κάθισα στα γόνατά μου και της έδειξα μερικές φωτογραφίες από την εγκυκλοπαίδεια με τα δάση, τα πάρκα, τους κήπους και τις γλάστρες που υπήρχαν κάποτε στην Ελλάδα.
Γούρλωσε τα μάτια της εκστασιασμένη! "Πω πω πόσα πολλά τέτοια πράγματα μαζί....!"
Της είπα πως θα μάθει γι' αυτά στο σχολείο. Τα γράφει όλα αναλυτικά το βιβλίο της ιστορίας...
Είναι ακόμα τόσο μικρούλα για να μάθει για τα γεγονότα του 2007...
Πάντως νιώθω πολύ ευτυχισμένη! Πίστευα πως δεν είχαμε ποτέ την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουμε κάτι τέτοιο. Είναι τόσο υπέροχο να έχεις μετά από τόσα χρόνια ξανά μέσα στο σπίτι σου μια πηγή οξυγόνου!
Ασε που τα παιδιά τώρα θα έρχονται συχνότερα στο σπίτι για να κάθονται μαζί του!

Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί ηγέτες χτενίζονται...

Μαύρο στους Μαυρογιαλλούρους! Τόσο μαύρο όμως...

Και πώς να μη χτενίζονται με τόσες τρίχες που λένε...
Δεν είναι πραγματικά απίστευτο το πόση αρνητική ενέργεια έχει μαζευτεί σε αυτές τις εκλογές;
Οι μισοί από όσους συναναστρέφομαι σκορπάνε μούτζες προς όλες τις κατευθύνσεις και οι υπόλοιποι απαξιούν πλήρως, τόσο για το αποτέλεσμα, όσο και για τη διαδικασία. Ξινισμένες μούρες και τεντωμένα νεύρα διαθέτουν -δικαιολογημένα- και οι «επίλεκτοι» που επέστρεψαν εσπευσμένα από τις διακοπές τους «καλεσμένοι» στο εκλογικό πανηγύρι. Σα να ακούω σαν αντίλαλο στα αυτιά μου τις πολύχρωμες κατάρες τους... Γαλάζιες, πράσινες, κόκκινες, πορτοκαλί, λαχανί...
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια ο λαός δείχνει να έχει καταλάβει τι “παίζει” με τα πολιτικά κόμματα. Είναι αυτό που λένε οι γυναίκες για τους άντρες (ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από στους αρσενικούς επισκέπτες του blog μου): “Ολα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη”.

Αν κάποιος διακρίνει ίχνη ιδεολογίας σε κάποιο από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, παρακαλώ να μου το πει μήπως και αλλάξω γνώμη.

Από την άλλη, τα προγράμματα των κομμάτων (κυρίως των δύο “μεγάλων”) μοιάζουν λίγο σαν εκείνα τα κουίζ που βρίσκουμε στα περιοδικά με τα σταυρόλεξα. “Βρες τις διαφορές” ή κάπως έτσι... Ισως να αλλάζει λίγο η διαδικασία, αλλά οι προτάσεις είναι κατά βάση οι ίδιες.
Ενα είναι το γεγονός: Δεν μας πείθουν πια...
Γι’ αυτό και βλέπω πλέον όλο και περισσότερους να στέκονται με την απάθεια του νεκρού απέναντι στις χρυσοποίκιλτες υποσχέσεις τους. Να γελάνε με τις φανφάρες τους (μαύρα κοράκια-κόκκινα κοράκια) ή να εκσφενδονίζουν αντικείμενα και ανείπωτες «κακές λεξούλες» κάθε φορά που τους βλέπουν να κορδώνονται μπροστά στις κάμερες.
Εχουν καταντήσει πλέον ανιαροί... Στον κόσμο τους...
Και αυτή η προεκλογική περίοδος είναι πραγματικά κωμικοτραγική. Κάθε μέρα βλέπουμε την Ελλάδα να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας. Τη φωτιά να ξεριζώνει δεκάδες ζωές, δέντρα, απροστάτευτα ζωάκια, περιουσίες, σπίτια... Να μας κλέβει λίγο-λίγο την αναπνοή και να πατάει delete στο μέλλον μας. Και οι “από πάνω” τι κάνουν; Παίζουν με τα κουβαδάκια τους. Να τα πάρουν και να πάνε σε άλλη παραλία. Γιατί για βουνό ούτε λόγος. Εχει μείνει άραγε κανένα ζωντανό;
Πώς να τείνεις το χέρι στην κάλπη και να ρίξεις το πολυπόθητο (γι’ αυτούς) χαρτάκι όταν διαπιστώνεις μέρα με τη μέρα ότι η μεγαλύτερη έγνοια τους είναι το αποτέλεσμα της 16ης Σεπτεμβρίου, παρά το αν θα μείνει σπιθαμή πράσινη σ’ αυτή τη χώρα;
Αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο σε αυτές τις εκλογές λοιπόν θα ήταν εκείνος του πρώτου (αναγνωριστικού) κειμένου στο νεογέννητο blog μου:
Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί ηγέτες χτενίζονται...