Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί ηγέτες χτενίζονται...

Μαύρο στους Μαυρογιαλλούρους! Τόσο μαύρο όμως...

Και πώς να μη χτενίζονται με τόσες τρίχες που λένε...
Δεν είναι πραγματικά απίστευτο το πόση αρνητική ενέργεια έχει μαζευτεί σε αυτές τις εκλογές;
Οι μισοί από όσους συναναστρέφομαι σκορπάνε μούτζες προς όλες τις κατευθύνσεις και οι υπόλοιποι απαξιούν πλήρως, τόσο για το αποτέλεσμα, όσο και για τη διαδικασία. Ξινισμένες μούρες και τεντωμένα νεύρα διαθέτουν -δικαιολογημένα- και οι «επίλεκτοι» που επέστρεψαν εσπευσμένα από τις διακοπές τους «καλεσμένοι» στο εκλογικό πανηγύρι. Σα να ακούω σαν αντίλαλο στα αυτιά μου τις πολύχρωμες κατάρες τους... Γαλάζιες, πράσινες, κόκκινες, πορτοκαλί, λαχανί...
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια ο λαός δείχνει να έχει καταλάβει τι “παίζει” με τα πολιτικά κόμματα. Είναι αυτό που λένε οι γυναίκες για τους άντρες (ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από στους αρσενικούς επισκέπτες του blog μου): “Ολα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη”.

Αν κάποιος διακρίνει ίχνη ιδεολογίας σε κάποιο από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, παρακαλώ να μου το πει μήπως και αλλάξω γνώμη.

Από την άλλη, τα προγράμματα των κομμάτων (κυρίως των δύο “μεγάλων”) μοιάζουν λίγο σαν εκείνα τα κουίζ που βρίσκουμε στα περιοδικά με τα σταυρόλεξα. “Βρες τις διαφορές” ή κάπως έτσι... Ισως να αλλάζει λίγο η διαδικασία, αλλά οι προτάσεις είναι κατά βάση οι ίδιες.
Ενα είναι το γεγονός: Δεν μας πείθουν πια...
Γι’ αυτό και βλέπω πλέον όλο και περισσότερους να στέκονται με την απάθεια του νεκρού απέναντι στις χρυσοποίκιλτες υποσχέσεις τους. Να γελάνε με τις φανφάρες τους (μαύρα κοράκια-κόκκινα κοράκια) ή να εκσφενδονίζουν αντικείμενα και ανείπωτες «κακές λεξούλες» κάθε φορά που τους βλέπουν να κορδώνονται μπροστά στις κάμερες.
Εχουν καταντήσει πλέον ανιαροί... Στον κόσμο τους...
Και αυτή η προεκλογική περίοδος είναι πραγματικά κωμικοτραγική. Κάθε μέρα βλέπουμε την Ελλάδα να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας. Τη φωτιά να ξεριζώνει δεκάδες ζωές, δέντρα, απροστάτευτα ζωάκια, περιουσίες, σπίτια... Να μας κλέβει λίγο-λίγο την αναπνοή και να πατάει delete στο μέλλον μας. Και οι “από πάνω” τι κάνουν; Παίζουν με τα κουβαδάκια τους. Να τα πάρουν και να πάνε σε άλλη παραλία. Γιατί για βουνό ούτε λόγος. Εχει μείνει άραγε κανένα ζωντανό;
Πώς να τείνεις το χέρι στην κάλπη και να ρίξεις το πολυπόθητο (γι’ αυτούς) χαρτάκι όταν διαπιστώνεις μέρα με τη μέρα ότι η μεγαλύτερη έγνοια τους είναι το αποτέλεσμα της 16ης Σεπτεμβρίου, παρά το αν θα μείνει σπιθαμή πράσινη σ’ αυτή τη χώρα;
Αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο σε αυτές τις εκλογές λοιπόν θα ήταν εκείνος του πρώτου (αναγνωριστικού) κειμένου στο νεογέννητο blog μου:
Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί ηγέτες χτενίζονται...