Εφτασα στην πλατεία Συντάγματος γύρω στις 8, μόλις κατάφερα να φύγω από τη δουλειά. Εξι χρόνια που δουλεύω στο κέντρο, έχω δει το Σύνταγμα χιονισμένο. Το έχω δει στολισμένο. Γεμάτο σκουπίδια. Ντυμένο στα χρώματα της Ολυμπιάδας. Ποδοσφαιρικό, γεμάτο μουσική. Γιορτινό, γεμάτο ζαχαρωτά, Αγιους Βασίληδες και παιδικά χαμόγελα.
Το έχω δει και να πανηγυρίζει κάτι νύχτες εκλογών. Τι ειρωνεία!
Χθες όμως -για πρώτη φορά στη ζωή μου- το είδα πένθιμο. Μαύρο. Σαν προαύλιο νεκροταφείου Μεγάλη Παρασκευή...
Η πλειοψηφία των παρευρισκομένων με μαύρα ρούχα. Οι υπόλοιποι ήταν εκείνοι που πληροφορήθηκαν για την διαμαρτυρία τελευταία στιγμή. Ομως ήταν εκεί. Κι ας μην είχαν ακολουθήσει το... dress code.
Λαοθάλασσα...
Ολοι οι γύρω δρόμοι βαμμένοι στο χρώμα του πένθους.
Σαν κοράκια έτοιμα να κατασπαράξουν ιθύνοντες, υπεύθυνους και ανεύθυνους...
Κάποιοι πραγματικά βουβοί. Αλλοι μιλούσαν μεταξύ τους σχολιάζοντας τα τραγικά γεγονότα που τους “κάλεσαν” εκεί. Μερικοί είχαν πιάσει την πάρλα, μάλλον για άσχετα θέματα. Ενοχλητικό. Αλλά δεν πειράζει, μου αρκεί που ήταν εκεί. Εκεί ήταν και τα απαραίτητα αδέσποτα σκυλάκια! Τρισευτυχισμένα με τόσο μεγάλη παρέα, διαδήλωναν τη συμπαράστασή τους προς τους φίλους τους τα ζώα που βρήκαν φρικτό θάνατο στις φλόγες...
Ηταν μια διαμαρτυρία μαύρη. Ούτε γαλάζια, ούτε πράσινη, ούτε κόκκινη, ούτε πορτοκαλί. Μαύρη...
Μόνη παραφωνία ένα πανό και ένας άνθρωπος από κάτω του με μια ντουντούκα. Κάθε τόσο φώναζε ολομόναχος πολιτικά συνθήματα. Πολύ ενοχλητικό. Κανείς ευτυχώς δεν τον ακολουθούσε. Μέχρι που, ευτυχώς, απομακρύνθηκε ησύχως. Και καλά έκανε. Ημασταν εκεί σαν άνθρωποι για τους ανθρώπους. Δεν πήγαμε για να διαφημίσουμε κανένα κόμμα.
Στην “παρέα” προστέθηκαν και κάποιοι... ακάλεστοι που θεώρησαν πως έπρεπε να δώσουν λίγο χρώμα στην εκδήλωση με πετροπόλεμο προς τα ματ. Πολύ θλιβερό. Ευτυχώς και αυτοί μπήκαν στη θέση τους.
Ηταν όμορφα. Θλιβερά, αλλά όμορφα. Είναι πολύ ανακουφιστικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους που κρύβουν τον ίδιο πόνο με σένα. Ετσι ο πόνος μαλακώνει.
Ετσι ελπίζω να ένιωσαν και όσοι συνάνθρωποί μας έπεσαν θύματα της φωτιάς και της αχρηστίας των “απο πάνω”. Να μπορέσαμε να απαλύνουμε λιγάκι τον πόνο τους μεταδίδοντάς τους έστω την συμπαράστασή μας...
Εύχομαι επίσης οι “από πάνω” κοιτάζοντας την πλατεία Συντάγματος χθες βράδυ, να την φαντάστηκαν κάπως έτσι και για το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου και -έστω- να ίδρωσαν...
Υ.Γ.: Χαίρομαι που αυτή η διαμαρτυρία ξεκίνησε από το κίνημα των bloggers. Που διαδόθηκε μέσα σε 2 μέρες μόνο και είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση.
Χαίρομαι που μπορώ και αυτοαποκαλούμαι blogger.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου