Πέμπτη 30 Αυγούστου 2007

Μαυρο σαν... δάσος το Σύνταγμα


Εφτασα στην πλατεία Συντάγματος γύρω στις 8, μόλις κατάφερα να φύγω από τη δουλειά. Εξι χρόνια που δουλεύω στο κέντρο, έχω δει το Σύνταγμα χιονισμένο. Το έχω δει στολισμένο. Γεμάτο σκουπίδια. Ντυμένο στα χρώματα της Ολυμπιάδας. Ποδοσφαιρικό, γεμάτο μουσική. Γιορτινό, γεμάτο ζαχαρωτά, Αγιους Βασίληδες και παιδικά χαμόγελα.
Το έχω δει και να πανηγυρίζει κάτι νύχτες εκλογών. Τι ειρωνεία!
Χθες όμως -για πρώτη φορά στη ζωή μου- το είδα πένθιμο. Μαύρο. Σαν προαύλιο νεκροταφείου Μεγάλη Παρασκευή...
Η πλειοψηφία των παρευρισκομένων με μαύρα ρούχα. Οι υπόλοιποι ήταν εκείνοι που πληροφορήθηκαν για την διαμαρτυρία τελευταία στιγμή. Ομως ήταν εκεί. Κι ας μην είχαν ακολουθήσει το... dress code.
Λαοθάλασσα...
Ολοι οι γύρω δρόμοι βαμμένοι στο χρώμα του πένθους.
Σαν κοράκια έτοιμα να κατασπαράξουν ιθύνοντες, υπεύθυνους και ανεύθυνους...
Κάποιοι πραγματικά βουβοί. Αλλοι μιλούσαν μεταξύ τους σχολιάζοντας τα τραγικά γεγονότα που τους “κάλεσαν” εκεί. Μερικοί είχαν πιάσει την πάρλα, μάλλον για άσχετα θέματα. Ενοχλητικό. Αλλά δεν πειράζει, μου αρκεί που ήταν εκεί. Εκεί ήταν και τα απαραίτητα αδέσποτα σκυλάκια! Τρισευτυχισμένα με τόσο μεγάλη παρέα, διαδήλωναν τη συμπαράστασή τους προς τους φίλους τους τα ζώα που βρήκαν φρικτό θάνατο στις φλόγες...
Ηταν μια διαμαρτυρία μαύρη. Ούτε γαλάζια, ούτε πράσινη, ούτε κόκκινη, ούτε πορτοκαλί. Μαύρη...
Μόνη παραφωνία ένα πανό και ένας άνθρωπος από κάτω του με μια ντουντούκα. Κάθε τόσο φώναζε ολομόναχος πολιτικά συνθήματα. Πολύ ενοχλητικό. Κανείς ευτυχώς δεν τον ακολουθούσε. Μέχρι που, ευτυχώς, απομακρύνθηκε ησύχως. Και καλά έκανε. Ημασταν εκεί σαν άνθρωποι για τους ανθρώπους. Δεν πήγαμε για να διαφημίσουμε κανένα κόμμα.
Στην “παρέα” προστέθηκαν και κάποιοι... ακάλεστοι που θεώρησαν πως έπρεπε να δώσουν λίγο χρώμα στην εκδήλωση με πετροπόλεμο προς τα ματ. Πολύ θλιβερό. Ευτυχώς και αυτοί μπήκαν στη θέση τους.
Ηταν όμορφα. Θλιβερά, αλλά όμορφα. Είναι πολύ ανακουφιστικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους ανθρώπους που κρύβουν τον ίδιο πόνο με σένα. Ετσι ο πόνος μαλακώνει.
Ετσι ελπίζω να ένιωσαν και όσοι συνάνθρωποί μας έπεσαν θύματα της φωτιάς και της αχρηστίας των “απο πάνω”. Να μπορέσαμε να απαλύνουμε λιγάκι τον πόνο τους μεταδίδοντάς τους έστω την συμπαράστασή μας...
Εύχομαι επίσης οι “από πάνω” κοιτάζοντας την πλατεία Συντάγματος χθες βράδυ, να την φαντάστηκαν κάπως έτσι και για το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου και -έστω- να ίδρωσαν...

Υ.Γ.: Χαίρομαι που αυτή η διαμαρτυρία ξεκίνησε από το κίνημα των bloggers. Που διαδόθηκε μέσα σε 2 μέρες μόνο και είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση.
Χαίρομαι που μπορώ και αυτοαποκαλούμαι blogger.

Κι εμεις για την Ολγα...


Κάποιοι δεν άντεξαν να το διαβάσουν ως το τέλος... Η αλήθεια κάποιες φορές δεν πονάει απλώς. Συνθλίβει. Ξεριζώνει. Σου κόβει την αναπνοή.
Ακουσα αυτό το γράμμα που έστειλε η Ελενα Τ. στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος», στην εκπομπή του Βασίλη Αδαμόπουλου το πρωί στον ΑΝΤ1 και πραγματικά δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Προσπάθησα να κλάψω αλλά θεώρησα πως θα ήταν πολύ λίγο. Ανατρίχιασα. Αυτό δεν μπόρεσα να το εμποδίσω. Το μυαλό μου γεννούσε εικόνες τη στιγμή που η Ολγα ταξίδευε από το "είναι" στο "ήταν". Προσπαθούσα να φανταστώ το πρόσωπό της. Προσπαθούσα να φανταστώ και το πρόσωπο της Ελενας. Τις εκφράσεις της την ώρα που έγραφε αυτό το γράμμα. Ζωγράφισα στο μυαλό μου την έκφρασή της εξοργισμένη. Γεμάτη πόνο, αλλά και δύναμη. Και κοίταξα το δικό μου πρόσωπο στον καθρέφτη. Κάπως έτσι τελικά ένιωθα...
Το οφείλω στην Ολγα και στην Ελενα που ίσως να ήταν φίλες μου. Ισως συμμαθήτριές μου... Θα μπορούσαν να είναι και αδελφές μου. Αν είχα γεννηθεί ή μεγαλώσει μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Τι σημασία έχει;
Θέλω να σκορπίσω το γράμμα της Ελενας προς όλες τις κατευθύνσεις. Γιατί έτσι μόνο μπορεί να συμβεί εκείνο που μας ζητά η Ελενα.
"Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι. Πονέστε, όλοι πονέστε. Μπας και ξεχειλίσει και αυτό το ρημάδι. Ως τότε, εσείς που δεν θέλετε, κοιμηθείτε ήσυχοι".

(κάντε cklick πάνω στην εικόνα και διαβάστε το κείμενο)

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Βουβη οργη....

Σχόλιο-κάλεσμα που βρήκα στο blog της unamama και όχι μόνο (unamama.blogspot.com)

Ο/Η iF.. igeneia είπε...
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ.

Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος.

ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ.

Διαδώστε το.

Δεν γνωρίζω και δεν με νοιάζει ποιος το οργανώνει!

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

Το πρασινο του μελλοντος

Ελλάδα 6 Δεκεμβρίου 2031

Αγαπητό μου ημερολόγιο,
Σήμερα είναι ίσως τα πιο ευτυχισμένα γενέθλια της ζωής μου! Ο άντρας μου μού έκανε ένα εκπληκτικό δώρο και είμαι απίστευτα συγκινημένη. Δεν θα το πιστέψεις! Ενα συλλεκτικό γλαστράκι με 13 ολόκληρα φύλλα πράσινου και αρκετά μωβ λουλούδια! Ο γλυκός μου! Εδωσε 25.000 ευρώ σε μια δημοπρασία μέσω διαδικτύου και έτσι το αποκτήσαμε. Σκέφτομαι να το βάλω μέσα στο σαλόνι για να μπορούμε να το βλέπουμε όλοι.
Η εγγονούλα μου που ήρθε να μου ευχηθεί "Χρόνια Πολλά", μόλις το είδε εντυπωσιάστηκε! Αρχισε να με ρωτάει επίμονα "τί είναι αυτό το παράξενο πράγμα γιαγιά;". Την κάθισα στα γόνατά μου και της έδειξα μερικές φωτογραφίες από την εγκυκλοπαίδεια με τα δάση, τα πάρκα, τους κήπους και τις γλάστρες που υπήρχαν κάποτε στην Ελλάδα.
Γούρλωσε τα μάτια της εκστασιασμένη! "Πω πω πόσα πολλά τέτοια πράγματα μαζί....!"
Της είπα πως θα μάθει γι' αυτά στο σχολείο. Τα γράφει όλα αναλυτικά το βιβλίο της ιστορίας...
Είναι ακόμα τόσο μικρούλα για να μάθει για τα γεγονότα του 2007...
Πάντως νιώθω πολύ ευτυχισμένη! Πίστευα πως δεν είχαμε ποτέ την οικονομική δυνατότητα να αποκτήσουμε κάτι τέτοιο. Είναι τόσο υπέροχο να έχεις μετά από τόσα χρόνια ξανά μέσα στο σπίτι σου μια πηγή οξυγόνου!
Ασε που τα παιδιά τώρα θα έρχονται συχνότερα στο σπίτι για να κάθονται μαζί του!

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί ηγέτες χτενίζονται...

Μαύρο στους Μαυρογιαλλούρους! Τόσο μαύρο όμως...


Και πώς να μη χτενίζονται με τόσες τρίχες που λένε...
Δεν είναι πραγματικά απίστευτο το πόση αρνητική ενέργεια έχει μαζευτεί σε αυτές τις εκλογές;
Οι μισοί από όσους συναναστρέφομαι σκορπάνε μούτζες προς όλες τις κατευθύνσεις και οι υπόλοιποι απαξιούν πλήρως, τόσο για το αποτέλεσμα, όσο και για τη διαδικασία. Ξινισμένες μούρες και τεντωμένα νεύρα διαθέτουν -δικαιολογημένα- και οι «επίλεκτοι» που επέστρεψαν εσπευσμένα από τις διακοπές τους «καλεσμένοι» στο εκλογικό πανηγύρι. Σα να ακούω σαν αντίλαλο στα αυτιά μου τις πολύχρωμες κατάρες τους... Γαλάζιες, πράσινες, κόκκινες, πορτοκαλί, λαχανί...
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια ο λαός δείχνει να έχει καταλάβει τι “παίζει” με τα πολιτικά κόμματα. Είναι αυτό που λένε οι γυναίκες για τους άντρες (ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από στους αρσενικούς επισκέπτες του blog μου): “Ολα τα γουρούνια έχουν την ίδια μούρη”.

Αν κάποιος διακρίνει ίχνη ιδεολογίας σε κάποιο από τα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας, παρακαλώ να μου το πει μήπως και αλλάξω γνώμη.

Από την άλλη, τα προγράμματα των κομμάτων (κυρίως των δύο “μεγάλων”) μοιάζουν λίγο σαν εκείνα τα κουίζ που βρίσκουμε στα περιοδικά με τα σταυρόλεξα. “Βρες τις διαφορές” ή κάπως έτσι... Ισως να αλλάζει λίγο η διαδικασία, αλλά οι προτάσεις είναι κατά βάση οι ίδιες.
Ενα είναι το γεγονός: Δεν μας πείθουν πια...
Γι’ αυτό και βλέπω πλέον όλο και περισσότερους να στέκονται με την απάθεια του νεκρού απέναντι στις χρυσοποίκιλτες υποσχέσεις τους. Να γελάνε με τις φανφάρες τους (μαύρα κοράκια-κόκκινα κοράκια) ή να εκσφενδονίζουν αντικείμενα και ανείπωτες «κακές λεξούλες» κάθε φορά που τους βλέπουν να κορδώνονται μπροστά στις κάμερες.
Εχουν καταντήσει πλέον ανιαροί... Στον κόσμο τους...
Και αυτή η προεκλογική περίοδος είναι πραγματικά κωμικοτραγική. Κάθε μέρα βλέπουμε την Ελλάδα να καταστρέφεται μπροστά στα μάτια μας. Τη φωτιά να ξεριζώνει δεκάδες ζωές, δέντρα, απροστάτευτα ζωάκια, περιουσίες, σπίτια... Να μας κλέβει λίγο-λίγο την αναπνοή και να πατάει delete στο μέλλον μας. Και οι “από πάνω” τι κάνουν; Παίζουν με τα κουβαδάκια τους. Να τα πάρουν και να πάνε σε άλλη παραλία. Γιατί για βουνό ούτε λόγος. Εχει μείνει άραγε κανένα ζωντανό;
Πώς να τείνεις το χέρι στην κάλπη και να ρίξεις το πολυπόθητο (γι’ αυτούς) χαρτάκι όταν διαπιστώνεις μέρα με τη μέρα ότι η μεγαλύτερη έγνοια τους είναι το αποτέλεσμα της 16ης Σεπτεμβρίου, παρά το αν θα μείνει σπιθαμή πράσινη σ’ αυτή τη χώρα;
Αν έπρεπε να δώσω έναν τίτλο σε αυτές τις εκλογές λοιπόν θα ήταν εκείνος του πρώτου (αναγνωριστικού) κειμένου στο νεογέννητο blog μου:
Εδώ ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικοί ηγέτες χτενίζονται...