Η Ε. είναι φίλη μου εδώ και αρκετά χρόνια. Εκπληκτικό παιδί. Και στη δουλειά της; Αστέρι. Οχι μόνο αστέρι. Υπεύθυνη. Εργατική. Δημιουργική. Με άριστες σχέσεις με όλους στο γραφείο. Με μια λέξη: Κελεπούρι. Συναντηθήκαμε πριν από δύο μέρες. Και η ιστορία που μου είπε αποτέλεσε την έμπνευση για αυτό εδώ το post."Mobbing ... το νέο όνομα της ρουφιανιάς έχει προσδώσει στους ρουφιάνους του εργασιακού χώρου ένα άλλο κύρος... έναν άλλο αέρα.
Και για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το νέο αυτό άθλημα ή δεν έχουν ακούσει τίποτα σχετικό, νά πω αυτό. Mobbing είναι ό νέος τρόπος για να ονομάσουμε την εργασιακή υπονόμευση ( ο σικ όρος της ρουφιανιάς ) ή την εργασιακή παρενόχληση αν θέλετε και που έχει εξαπλωθεί σαν επιδημία τον τελευταίο καιρό σε Ευρώπη και Αμερική. Με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη στο δικό μου εργασιακό χώρο και απο κάτι συζητήσεις που έκανα με συναδέλφους ανακάλυψα τον 'όμορφο κόσμο' ( όχι το πρωί ) αλλά του Mobbing. Την καινούργια απειλή που κρέμεται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω απο τα κεφάλια εργαζομένων. Δεν ξέρω πόσο διαδεδομένο είναι αυτό το νέο σπόρ στα μέρη μας αλλά θα θελα να το μάθω. Αν έχετε ζήσει ή έχετε ακούσει περιστατικά που κάποιοι αντι να κάνουν τη δουλεία τους... κάνουν Mobbing θα ήμουν πρόθυμος να τα ακούσω.
Στο κάτω - κάτω η ενημέρωση για τέτοια θέματα αποτελεί κάτι σαν κοινωνικό χρέος..."
(κείμενο που ανακάλυψα σε forum στο διαδίκτυο).
Και μια ωραία ημέρα έγινε στην Ε. μια επαγγελματική πρόταση. Από το μεγάλο αφεντικό. Της πρότεινε -παράλληλα με τη δουλειά που έκανε ως τότε- να αναλάβει κάτι διαφορετικό. Πιο δημιουργικό. Που ομολογουμένως την ανέβαζε ένα σκαλί. Ισως και δυό.
Φυσικά δεν αρνήθηκε. Προσπαθούσε να τα προλάβει όλα, έπαιρνε δουλειά στο σπίτι και σκιζόταν στη δουλειά, όμως αυτό το καινούργιο "φρούτο" τη γέμιζε και δεν ήθελε να το αφήσει για κανένα λόγο. Ωαπου ήρθε ο λόγος. Ξαφνικά, ενώ είχε καταφέρει να ισοροπήσει τις δύο εργασίες που της είχαν ανατεθεί, δεν έκλεβε χρόνο από τη μια για την άλλη, τις έκανε και τις δύο εξίσου καλά και σωστά, έσκασε η βόμβα. Το μεγάλο αφεντικό της είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι δεν θέλει να επηρεάσει η μια δραστηριότητά της την άλλη. Εκείνη του εξήγησε και του ξεκαθάρισε ότι ουδέποτε έκανε ή θα κάνει κάτι τέτοιο. Μετά τη βόμβα ήρθαν και οι ψύλλοι στ' αυτιά. Πώς, ενώ όλα δούλευαν ρολόι, φύτρωσε στο μυαλό του αφεντικού μια τέτοια ανυπόστατη ιδέα;
Και επειδή οι ψύλλοι την έτρωγαν είπε να τους εξαφανίσει.
Ενας/μια αγαπημένος/η συνάδελφος, ανώτερος/η από εκείνη, έσπειρε έναν σπόρο-Πινόκιο και εκείνος φύτρωσε. Με τη βοήθεια ενός hacker ξετρύπωσε ένα e-mail με τα λόγια του/της δράστη που επιβεβαίωναν τη θεωρία του σπόρου με τη μεγάλη μύτη.
Νευρίασε τόσο που ζήτησε από το αφεντικό -χωρίς να αποκαλύψει το λόγο- να απαλλαγεί από την καινούργια εργασία που της είχε ανατεθεί. Ετσι απλά. Χωρίς ούτε μια μάχη. Το αίτημά της έγινε δεκτό.
Και ο/η αγαπημένος/η συνάδελφος ευτυχισμένος. Προφανώς ευτυχισμένος που σταμάτησε την ανοδική πορεία κάποιου συναδέλφου του/της που πραγμαικά άξιζε. Ισως επειδή εκείνος/η έμενε και μένει στάσιμος/η εδώ και χρόνια. Ισως για ένα τσουβάλι λόγους. Η βρωμιά παραμένει βρωμιά. Στην ψυχή. Εκεί που τα απορρυπαντικά δεν πιάνουν.
Θύμωσα πολύ με αυτή την ιστορία. Μου γυρίζει το μάτι ανάποδα με την αδικία.
Εψαξα στο διαδίκτυο και άλλες "ερμηνείες" του φαινομένου. Η φίλη μου δεν ήταν μόνη.
Ο όρος που έχει εφευρεθεί για αυτό το φαινόμενο λέγεται στα αγγλικά "Mobbing".
Mobbing= Διατάραξη της εργασιακής ειρήνης. Ο ψυχολογικός πόλεμος που υφίστανται χιλιάδες εργαζόμενων στο χώρο που απασχολούνται είναι μια πραγματικότητα που πάει να εξελιχτεί σε μάστιγα, αφού μέχρι και ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις επεξεργάζονται τα κράτη μέλη της Ευρωπαικής ένωσης για το Mobbing.
Τα τρία στάδια του Mobbing
1. O θύτης πλησιάζει το μελλοντικό θύμα με σκοπό να αποκτήσει την εύνοιά του...
2. Ο θύτης πιέζει το θύμα συνεχώς και το αναγκάζει να του επιτίθεται εκείνο ώστε να παρουσιάζεται αυτός σαν θύμα στους συναδέλφους...
3. Η τελική επίθεση με την εκδήλωση κάθε θεμιτού και αθέμιτου μέσου ώστε να εξοβελιστεί το θύμα απο τηνεπιχείρηση και να πάρει τη θέση του ο θύτης. ..
Πάλι αποσπάσματα από forum:
Θύμα Νο1: "Παναγίτσα μου, λες και περιγράφεις την Κωνσταντίνα!!! Ήξερα ότι είναι... δαιμόνισσα, αλλά δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν τόσες άλλες σαν αυτή που το θέμα έχει τυποποιηθεί σε τρία χαρακτηριστικά!
Έτσι! Στην αρχή 'δεν πάμε για καμια μπύρα μετά την δουλειά μια και μας πήρε το απόγευμα με την συνεργασία που μας φόρτωσαν;'. Και να σου εξομολογηθώ και τον πόνο μου με την σχέση μου το υφάκι και εγώ το τούβλο να συμμετέχω στον προβληματισμό και να συμπασχω. Σε δεύτερη φάση πίεση πίεση πίεση και προκλήσεις σε συσκέψεις και υποτιμητικό ύφος και μισόλογα από τους άλλους για λάσπες πίσω από την πλάτη μου και στο τέλος το ποτήρι ξεχείλισε με το τηλέφωνο 'άμα είσαι τόσο κολλημένη στις διαδικασίες που δεν μου κάνεις το χατήρι θα κανονίσω και εγώ την πορεία μου απέναντί σου'. Και αγρίεψα. Και τώρα η καημένη κλαίει και στενοχωριέται που είμαι τόσο κακιά απέναντί της, γιατί γαμότο να την βλέπω ανταγωνιστικά και να είμαι εναντίον της. Και βέβαια, το πρόβλημα δεν είναι αυτά που λέει. Το πρόβλημα είναι ότι γίνεται πιστευτή. Και όλοι σε τέτοιες περιπτώσεις σε κοιτούν καχύποπτα".
Θύμα Νο2: "Έχω πάθει σοκ, νόμιζα ότι ο όρος μόμπινγκ αφορούσε προϊσταμένους, ήταν κάτι αφηρημένο που δεν με αφορούσε. Τώρα καταλαβαίνω ότι υπάρχει κόσμος που το χει κάνει τέχνη! Δηλαδή τώρα υπάρχει νομοθετικό πλαίσιο για όσους ρίχνουν λάσπη και σου μαυρίζουν την ζωή και καταφέρνουν να βγαίνουν λάδι";
Κάτι υπάρχει. Ομως κατά πόσο φτάνει κανείς στα άκρα;
Και κατά πόσο ισχύει το σλόγκαν διαφήμισης γνωστού αναψυκτικού "It all comes back to you?"
