Κάποιοι δεν άντεξαν να το διαβάσουν ως το τέλος... Η αλήθεια κάποιες φορές δεν πονάει απλώς. Συνθλίβει. Ξεριζώνει. Σου κόβει την αναπνοή.
Ακουσα αυτό το γράμμα που έστειλε η Ελενα Τ. στην εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος», στην εκπομπή του Βασίλη Αδαμόπουλου το πρωί στον ΑΝΤ1 και πραγματικά δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Προσπάθησα να κλάψω αλλά θεώρησα πως θα ήταν πολύ λίγο. Ανατρίχιασα. Αυτό δεν μπόρεσα να το εμποδίσω. Το μυαλό μου γεννούσε εικόνες τη στιγμή που η Ολγα ταξίδευε από το "είναι" στο "ήταν". Προσπαθούσα να φανταστώ το πρόσωπό της. Προσπαθούσα να φανταστώ και το πρόσωπο της Ελενας. Τις εκφράσεις της την ώρα που έγραφε αυτό το γράμμα. Ζωγράφισα στο μυαλό μου την έκφρασή της εξοργισμένη. Γεμάτη πόνο, αλλά και δύναμη. Και κοίταξα το δικό μου πρόσωπο στον καθρέφτη. Κάπως έτσι τελικά ένιωθα...
Το οφείλω στην Ολγα και στην Ελενα που ίσως να ήταν φίλες μου. Ισως συμμαθήτριές μου... Θα μπορούσαν να είναι και αδελφές μου. Αν είχα γεννηθεί ή μεγαλώσει μερικά χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Τι σημασία έχει;
Θέλω να σκορπίσω το γράμμα της Ελενας προς όλες τις κατευθύνσεις. Γιατί έτσι μόνο μπορεί να συμβεί εκείνο που μας ζητά η Ελενα.
"Μέχρι να ξεχειλίσει το ποτήρι. Πονέστε, όλοι πονέστε. Μπας και ξεχειλίσει και αυτό το ρημάδι. Ως τότε, εσείς που δεν θέλετε, κοιμηθείτε ήσυχοι".
(κάντε cklick πάνω στην εικόνα και διαβάστε το κείμενο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου