KHFISIOTUS TAXITZIDUS σε νέες περιπέτειες...

Όσο ζεις μαθαίνεις με τους Khfisiotus Taxitzidus! Εχουν το ταλέντο να σε εκπλήσσουν καθημερινά! Και όπως είχα γράψει και σε παλαιότερο post μου, νιώθω το χρέος βαρύ στις πλάτες μου να μεταφέρω τις γνώσεις που αποκομίζω σε σας!
Στο κοινό μου....!
Χθες βράδυ λοιπόν, βγαίνω από τον ηλεκτρικό σταθμό στην Κηφισιά και αφού δεν βλέπω το λεωφορείο μου πουθενά στον ορίζοντα, στέκομαι στην πιάτσα των ΤΑΧΙ. Πριν από εμένα, μια κυρία με καστανά ίσια μαλλιά που περιμένει καρτερικά μαζί με το κοριτσάκι της. Ένα μπουμπουκάκι γύρω στα πέντε, με ξανθά μπουκλωτά αγγελικά μαλλιά, κατάλευκο αφράτο δερματάκι-τσουρεκάκι, δαντελωτό εκρού φορεματάκι και μια σχολική ροζ (wannabe grey) τσάντα που σερνόταν στο πεζοδρόμιο... Θα μπορούσε άνετα να είναι μια από τις πορσελάνινες κούκλες της Γλαρένιας...
Εγώ, μπαφιασμένη από τη δουλειά και το ντούκου-ντούκου του τρένου, με ένα ακουστικό στο ένα αυτί και το άλλο να κρέμεται, ακούω τους Green Day να εκλιπαρούν το ξυπνητήρι τους "wake me up when September ends"... (hello!!! έχουμε Οκτώβριο), μαζί με ήχους από κορναρίσματα, τρένα που φτάνουν και ένα τσούρμο αγόρια με μαλλιά απ' τον ύπνο, που περνούν το δρόμο με τα skates παραμάσχαλα.
Και τότε φτάνει εκείνος! Ο κατακίτρινος Khfisiotus Taxitzidus με την καλογυαλισμένη mercedes, μας πλευρίζει στην πιάτσα των TAXI. Τον αναγνωρίζω από το κατεβασμένο "ΕΛΕΥΘΕΡΟ" την φράση "πού πάτε;". Η κυρία με το πορσελάνινο κοριτσάκι σκύβει και του λέει "Πεντέλη". Τότε εκείνος, φανερά απογοητευμένος από την απάντηση, της μουρμουρίζει κάτι και εκείνη στρέφεται προς το μέρος μου. "Μήπως είστε η κ. Στεργίου;" με ρωτά. Εγώ με το ένα αυτί σε λειτουργία δεν καταλαβαίνω και πολλά, αλλά μια φορά Στεργίου δεν με λένε. Οπότε απαντάω ένα ξερό "όχι" και βλέπω τον Khfisiotus Taxitzidus να απομακρύνεται και να εξαφανίζεται μες τη νύχτα...
Βγάζω έκπληκτη και το άλλο ακουστικό και ρωτάω την κυρία που βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που δεν την λένε Στεργίου. "Σας ρώτησε πού πάτε"; Μου γνέφει καταφατικά. "Και όταν του είπατε 'Πεντέλη', τότε σας ρώτησε αν σας λένε Στεργίου"; Πάλι κατάφαση ανάμεικτη με μούτρα αποδοκιμασίας. "Καινούργιο αυτό! Δεν μου έχει ξανατύχει"! της λέω, παραλίγο γελώντας! "Ναι, έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα", μου απαντάει ξεφυσούσασα... Την αρχειοθέτησα αμέσως. Ένα ακόμα θύμα της φυλής των Khfisiotus Taxitzidus. Και ένα ακόμα χαρακτηριστικό τους.
Οι Khfisiotus taxitzidus είναι ΚΑΙ ευρηματικοί! Ανακαλύπτουν συνεχώς καινούργιους τρόπους για να σου αρνηθούν την κούρσα που δεν τους κάθεται καλή στο στομάχι... Όταν δεν σου αρέσει η διαδρομή, παριστάνουν το RADIO TAXI που ενώ περιμένει την κα Στεργίου, την κάνει με πατημένο γκάζι από τον σταθμό και δεν επιστρέφει ποτέ να την πάρει (τουλάχιστον όχι στα επόμενα 10 λεπτά που ήμουν εκεί).
Βάζω ξανά το ένα ακουστικό και ακούω την Bonnie Tyler να ουρλιάζει "I need a Heroe"!! Ακριβώς την ίδια ώρα που έσκασε μύτη και το λεωφορείο μου. Ο δικός μου ήρωας! Ο δικός μου σωτήρας από τους αιμοδιψείς Khfisiotus Taxitzidus. Όρμηξα μέσα και χώθηκα σε μια ανάποδη θέση. Έβαλα και το άλλο ακουστικό και κοίταζα την κυρία με το πορσελάνινο κοριτσάκι να στέκεται εκεί περιμένοντας τον δικό της ήρωα. Υποπτεύομαι πως θα στεκόταν για αρκετή ώρα ακόμα...