Ρε σεις! Αυτός μεγαλώνει με ξέφρενους ρυθμούς

Το αποφάσισα! Είμαι μια χαζομαμά. Το βλέπω να μεγαλώνει και λιγώνω! Προσπαθώ να το φανταστώ σε κάθε φάση της ζωής του. Υπομένω καρτερικά τα βασανιστήριά του. Συμβιβάστηκα στο γεγονός ότι με ξυπνάει κάθε μέρα από τις 7.30. Δεν διαμαρτύρομαι που τα χέρια μου θυμίζουν κάτι από πρεζάκι, γεμάτα από χαρακιές και μελανιές, όλα tatoos από τα σουβλερά του δόντια! Το δρακουλάκι!!!
Ανησυχώ μην πέσει από τη σκάλα, όταν τον μαλώνω πονάει η ψυχή μου και μετατρέπομαι σε λυωμένο βούτυρο όταν έρχεται διστακτικά για να μονιάσουμε κουνώντας την ουρίτσα και δίνοντάς μου φιλάκια στα χέρια ή στη μουσούδα -ούπς!- στη μύτη εννοώ...
Αλλά πέστε μου. Δεν είναι ο πιο όμορφος σκύλος ever? Πώς την είπαμε εκείνη την παροιμία με την κουκουβάγια;