Μέρες Χριστουγέννων...

Merry woof-woof, and a woof-woof year!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου. Ωρα 11.00
Η πρώτη εξόρμηση για τα καθιερωμένα ψώνια των γιορτών έχει μόλις τελειώσει. Μένει μισή ώρα μέχρι να ξεκινήσω για τη δουλειά. Είναι υπέρ αρκετή για έναν ζεστό καφέ-σφηνάκι. Ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη γουλιά ένα κοριτσάκι, περίπου 10 ετών έρχεται στο τραπέζι μας. Τα μαύρα της μαλάκια είναι σφηνωμένα σε μια κοτσίδα. Κρατά μια σακούλα με χαρτομάντιλα και φοράει ένα ταλαιπωρημένο χαμόγελο. Αγοράζω το πακετάκι με τα χαρτομάντιλα και της σκάω ένα χαμόγελο, μήπως και ζεσταθεί.
Ανάμεσα στην 5η και 6η γουλιά ένα δεύτερο κοριτσάκι με πλησιάζει. Ισως 1-2 χρόνια μεγαλύτερο. Τα ίδια μαύρα μαλάκια, αυτή τη φορά, ανεμίζουν ελεύθερα. Εχει πλησιάσει και ετοιμάζεται να μου δώσει κι εκείνη ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Πριν προλάβω να πω κουβέντα πετάγεται η μικρούλα με την κοτσίδα και λέει στο κοριτσάκι που στέκεται μπροστά μου: «Μην πάρεις από την κυρία, έδωσε σε μένα»... Εφυγαν και εγώ έμεινα εκεί με έναν καφέ μισοζεστό-μισοκρύο εντυπωσιασμένη από τη συμπεριφορά της μικρής κοτσιδούς...

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου. Ωρα 12.10
Βρίσκομαι στο πίσω κάθισμα ενός ΤΑΧΙ . Μια συμπαθέστατη κυρία οδηγεί και μια άλλη κάθεται μπροστά. Ταίριαζαν οι διαδρομές μας. Η Κηφισίας πηγμένη, λόγω των ημερών. Μια σειρήνα ακούγεται από μακριά. Πλησιάζει. Και οι τρεις μας ψαχνόμαστε για να την εντοπίσουμε. Είναι ασθενοφόρο. Κάνουμε λίγο δεξιά για να μπορέσει να περάσει. Τελικά βρίσκει τη δίοδο και μας προσπερνά. Πάνω του έχει το σήμα του «Χαμόγελου του Παιδιού». Σκέφτομαι πως μέσα εκεί βρίσκεται ένα παιδί που δεν θα νιώσει φέτος τη χαρά των Χριστουγέννων. Κάνω μια γρήγορη προσευχή. Είμαι βέβαιη πως ενώθηκε με αυτές των άλλων δύο γυναικών που βρίσκονταν μαζί μου στο αυτοκίνητο.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 1.15
Ο καλός μου με πηγαίνει στη δουλειά! Η κίνηση είναι αφόρητη. Ολοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, για ψώνια, παιχνίδια, καρουζέλ και αγιοβασίληδες. Περνάμε έξω από τον Εθνικό Κήπο που για τις γιορτές μεταμορφώθηκε σε «Μαγεμένο Δάσος». Τρεις μπαμπάδες με τα μπομπιράκια τους στο σβέρκο και από ένα μπαλόνι στο χέρι περνούν το δρόμο. Δεκάδες παιδάκια με χαμογελαστά προσωπάκια και τεράστια μπαλόνια που ονειρεύονται να πετάξουν στον ουρανό περιμένουν να περάσουν την πόρτα του «Μαγεμένου Δάσους» για να μάθουν τα μυστικά του από τους μικρούς καλικάντζαρους, να επισκεφθούν το σπίτι του Αγιου Βασίλη ή να παρακολουθήσουν τις γιγαντοκούκλες σε νέες περιπέτειες. Τόση ευτυχία!

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 15.00
Διαβάζω την κατάθεση της 11χρονης που η "μητέρα" της την εξέδιδε. Κανένα σχόλιο. Μόνο οργή και αηδία. Για κάποιους δήθεν εκπροσώπους του ανθρώπινου είδους.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 8.17
Εύχομαι όλα τα παιδιά του Κόσμου να είναι πάντα τόσο χαρούμενα και χαμογελαστά όσο εκείνα που είδα σήμερα στο «Μαγεμένο Δάσος». Να μην τρέξει από τα μάτια τους ούτε ένα δάκρυ, παρά μόνο αν είναι δάκρυ χαράς... Κανένα να μην πονέσει, κανένα να μην μείνει έξω στο κρύο αναγκασμένο να πουλάει πακέτα χαρτομάντιλα. Κανένας να μην το περιμένει στη γωνία για να «τσεπώσει» την είσπραξη... Και να μην ακούσουμε ποτέ από τα χείλη μικρού παιδιού ξανά λόγια σαν της μικρής 11χρονης από το Ιλιον... Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αρχίζω και λιμπίζομαι τη θανατική ποινή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους συν-bloggers!