Αρχίζει το ματς!

Από πάντα ήθελα να πάω στο γήπεδο. Σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Ποτέ δεν είχε τύχει όμως. Από αγώνες μπάσκετ ένα σωρό. Αλλά ποδόσφαιρο ποτέ. Μέχρι που έφτασα στα 32 χρόνια μου (από χθες και με τη βούλα) και αποδείχθηκε πως έπρεπε να τρίψω απλά το «τζίνι» μου για να καθίσω κι εγώ -επιτέλους- σε μια κερκίδα. Το «τζίνι» μου, λοιπόν, (όπου «τζίνι», βλέπε Μύθος) που ήταν ενήμερο για το γηπεδικό μου απωθημένο, μου έσκασε μια μέρα με δύο εισιτήρια στο χέρι.. Ελάδα-Μάλτα. Προκριματικά Euro! Και αρχίζει το ματς!
Το ΟΑΚΑ το είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ενα πανηγύρι με αμέτρητο κόσμο, χαμόγελα, χρώμα και φασαρία. Ένα πολυπολιτισμικό πάρτι! Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω το ΟΑΚΑ Ελλάδα-Μάλτα σε σχέση με το ΟΑΚΑ Αύγουστος 2004, θα το χαρακτήριζα μάλλον νεκρό...
Προμηθευτήκαμε κασκόλ και καπέλα και περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα για να φτάσουμε στην πολυπόθητη θύρα. Ομολογώ πως για πρώτος αγώνας ήταν ότι έπρεπε! Τόσο ακίνδυνος που το γήπεδο σιγά-σιγά γέμισε με ένα σκασμό παιδιά σε αποχρώσεις γαλάζιου-άσπρου που συνοδευόντουσαν από μπαμπάδες και μαμάδες. Αν κουβαλούσαν ψάθινα καλαθάκια με κεφτεδάκια και καρό τραπεζομάντιλα, θα μπορούσες να το πεις και πικ-νικ.
Σε κάθε θέση υπήρχε ένα σετάκι από φουσκωτές «μηχανές» παραγωγής φασαρίας που έγραφαν πάνω ΕΛΛΑΣ. Λευκά πλαστικά μαραφέτια σε σχήμα τυποποιημένης φρατζόλας, που τα φούσκωνες (χωρίς ιδιαίτερη κατανάλωση οξυγόνου) και μετά τα κοπανούσες μεταξύ τους για να παράγεις θόρυβο. Ο θόρυβος έμοιαζε με σύγκρουση κουτάλας-κατσαρόλας. Σούπερ!
Μεσολάβησαν αρκετές στιγμές αναμονής. Τις σκότωσα τραβώντας φωτογραφία ότι μου τσίγκλιζε τη φαντασία με την κάμερα του κινητού μου τηλεφώνου.
Την καλλιτεχνική μου εκτόνωση διέκοψε μια καταιγίδα από φωνές, χειροκροτήματα, συνθήματα και κατσαρολικά!

Το στάδιο ξαφνικά σείστηκε! Η ομάδα ξεχύθηκε στο καταπράσινο χορτάρι για ζέσταμα.
Ο φακός του ματιού μου έπεσε σε 3 κοριτσάκια, γύρω στα 12-13 που σχεδόν κρεμόντουσαν από τα κάγκελα, με τα μάτια πεταμένα στον αγωνιστικό χώρο. Το ένα φορούσε φανέλα Χαριστέας και το άλλο Καραγκούνης! Φαντάστηκα τα δωμάτιά τους! Ανάμεσα στις αφίσες, τα πρόσωπα των των αγαπημένων τους ποδοσφαιριστών, διακοσμημένα με ίχνη από πεταχτά φιλάκια. Ξαφνικά τις τσίμπησε μύγα τσε-τσε και ξέσπασαν σε τσιρίδες! Θα ορκιζόμουν ότι ο Σάκης Ρουβάς βρισκόταν κάπου εκεί, σε μια κερκίδα, ανάμεσα στον κόσμο. Όμως διαψεύστηκα! Ήταν ο Καραγκούνης που είχε πλησιάσει “απειλητικά” και τεντωνόταν πάνω στις μπάρες του γηπέδου, μια ανάσα από τα κορίτσια-θαυμαστές του που παραληρούσαν! Φιλάκια, στριγγλιές και “Γιώργο-Γιώργο” εκτοξευόντουσαν στον αγωνιστικό χώρο. Απορώ πως δεν λιποθύμησαν μόλις ο Καραγκούνης -ο μέγιστος- τις χαιρέτισε χαμογελώντας παιχνιδιάρικα!!! Η απόλυτη σκηνή!
Ο αγώνας ήταν ενθουσιαστικός! Τα γκολ έπεφταν βροχή και... η βρόχα έπεφτε straight through!
Η Ελλάδα έμοιαζε να κάνει περίπατο ανάμεσα στα άυλα κορμιά των Μαλτέζων, που δεν προλάβαιναν να μετρήσουν τα γκολ. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε.
(Τρία σημείωσε ο Φάνης Γκέκας στο 33', το 72' και το 74', ενώ από ένα τέρμα σημείωσαν οι Άγγελος Μπασινάς στο 54' και Γιάννης Αμανατίδης στο 62').
Άρχισα να πιστεύω πως είμαι γουρλού και σκέφτομαι σοβαρά να αγοράσω διαρκείας του Ολυμπιακού για να πάρουμε και φέτος το πρωτάθλημα, γιατί τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά (εντός Ελλάδος).
Παρ’ όλα αυτά, επειδή κανείς άνθρωπος ποτέ δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένος, απέκτησα ένα ακόμα απωθημένο. Να πάω στο ΓΗΠΕΔΟ. Οπου ΓΗΠΕΔΟ, βλέπε χαμός, βρισιές, ένταση, αδρεναλίνη και πάνω δεξιά στην οθόνη το σηματάκι «Απαραίτητη η γονική συναίνεση». Όχι, δεν είμαι και πολύ φαν των extreme sports, ούτε από εκείνους που τη βρίσκουν με τον κίνδυνο. Αλλά θεωρώ ότι θα είναι μια τρελά εκτονωτική εμπειρία. Ιδιαίτερα αν πρόκειται για την ομάδα σου. Το αίμα σου! Και το αίμα στους φυσιολογικούς ανθρώπους είναι κόκκινο. Οι υπόλοιποι να πάτε στο γιατρό να σας γράψει φάρμακα. Ψάρι τρεις φορές την εβδομάδα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Γαύρο φυσικά!!!

Υ.Γ.:Θερμή παράκληση. Οι χρήζοντες φαρμακευτική αγωγή μη με βρίσετε πολύ στα σχόλια που θα αφήσετε στο post μου.
Υ.Γ.: Παρακαλείται το αγαπημένο μου «τζίνι» να ξεκινήσει να ψάχνει για εισιτήρια του Θρύλου.
Υ.Γ.: Το άρθρο αυτό μπορεί να είναι ληγμένο αλλά κι εγώ κοντεύω να πέσω στα ληγμένα λόγω φόρτου εργασίας.