Κοιμισμένη ψήφος

Το ομολογώ, είχα φάει κάπως βαριά... Είχα πιει και κάτι σαμπάνιες... Ήταν το γαμήλιο πάρτι του αδερφού μου βλέπετε... Λίγο η κούραση της προετοιμασίας, λίγο η συγκίνηση, λίγο το φαγητό και το ποτό, ήμουν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Η σκέψη του ορθοπεδικού στρώματός μου έμοιαζε ασύμμετρη απειλή... Η επίσκεψη του διεστραμμένου Μορφέα ήταν αναπόφευκτη. Όταν σας έλεγα ότι αυτές οι εκλογές μου έχουν δημιουργήσει μεγάλο άγχος και ότι είμαι πρώτη φορά στη ζωή μου τοοοσο αναποφάσιστη, το εννοούσα. Και καλώ ονειροκρίτες, οραματιστές και αλαφροΐσκιωτους να δώσουν μια ερμηνεία στο sience fiction όνειρό μου. Βρισκόμουν σε ένα μέρος, "κυβικών" σταθμού μετρό Συντάγματος και προχωρούσα προς τις κυλιόμενες σκάλες εισόδου-εξόδου. Αυτό το "μέγαρο", λέει, ήταν το μέρος που ψηφίζαμε. Από τη μία άκρη του σταθμού ως την άλλη υπήρχαν δεκάδες κυλιόμενες σκάλες στη σειρά. Άλλες ανέβαιναν, άλλες κατέβαιναν. Οι σκάλες, λοιπόν, χωρίζονταν σε ενότητες. Παιδεία, Οικονομία, Εξωτερική πολιτική, Κοινωνικά θέματα, Περιβάλλον... ΟΚ! Σαφώς επηρεασμένη από το debate... Στο πλάι κάθε σκάλας (εκεί που υπάρχει εκείνο το μαύρο λάστιχο που παίζει το ρόλο της κουπαστής) υπήρχαν πλαστικοποιημένα χαρτιά με τις προτάσεις του κάθε κόμματος που συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία. Μπερδεμένη και αγχωμένη, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες, ψάχνοντας έστω και μια προεκλογική πρόταση-υπόσχεση που να με εκφράζει. Είχα αποφασίσει να ψηφίσω το κόμμα του οποίου, έστω και αυτή η μια πρόταση θα με έκανε να νιώσω αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας μου. Ομως οι σκάλες ανεβοκατέβαιναν με μεγάλη ταχύτητα και δεν προλάβαινα να διαβάσω τίποτα! Είχα γουρλώσει τα μάτια μου και αναζητούσα αυτή τη μια λέξη που θα μου υποδείκνυε ποιο ψηφοδέλτιο θα βάλω στο φάκελο. Όλα ήταν τόσο θολά και συγκεχυμένα... Όμως, προσπαθώντας να βγάλω άκρη από τα συμφραζόμενα, άρχισα να αποκλείω τα κόμματα που έλεγαν ψέμματα στην ψυχή μου και κρατούσα όσα με (ψιλό)εξέφραζαν προκειμένου να φτάσω στον τελικό νικητή! Πρέπει να ανεβοκατέβαινα για ώρες, όταν είχα αποκλείσει όλα τα κόμματα εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα αηδιαστικά μεγάλο... Αν ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ θα ήμουν πιστή σε εκείνο που είχα δηλώσει στον εαυτό μου, ότι θα ψήφιζα ένα μικρότερο κόμμα με σκοπό να τιμωρήσω τα δύο μεγάλα. Από την άλλη ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι όλοι -όπως και εγώ- όταν φτάσουν μπροστά στην κάλπη θα κάνουν την ίδια μαλακία. Θα ψηφίσουν πάλι έναν από τους δύο για να μην βγει αντίστοιχα ο άλλος. Το "αγγελάκι" ψήφιζε Αλαβάνο. Μου έλεγε να σταθώ στο ύψος μου και σε αυτό που είχα αποφασίσει από την αρχή και να δώσω ένα μάθημα σε εκείνους που αλλάζουν με πάσες την εξουσία. Το "ανθρωπάκι με τα κερατάκια και την ουρίτσα" ψήφιζε "Νέα Αλλαγή". Ξεφώνιζε πως αν δεν ψηφίσω ΠΑΣΟΚ θα βγει ξανά ο "Μπούλης"....
Ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί. Από μέσα του θα ξεχύνονταν προτάσεις, κόμματα, εξαγγελίες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις...
Έφτασα στην τελευταία σκάλα που κατέβαινε και σε οδηγούσε σε ένα δωμάτιο στο οποίο έπρεπε -επιτέλους- να ψηφίσεις. Μπήκα. Βγήκα σαν το ζόμπι.
Νόμιζα ότι όλοι με κοιτούσαν με αηδία και ντρεπόμουν φριχτά. Ένιωθα πως ήμουν τόσο κόκκινη που μια μπορντό σάλτσα έμοιαζε να ξεχύνεται από το μυαλό και την ψυχή μου. Δεν είχα ακούσει το αγγελάκι. Μα περισσότερο ντρεπόμουν γιατί και οι δύο υποψήφιες εκδοχές στο μυαλό μου μεταφράζονταν ως "ψήφοι τιμωρίας". Δεν είχα αποφασίσει ποιον θέλω στο τιμόνι της χώρας μου, αλλά ποιον θέλω να πετάξω στη θάλασσα. Και το χειρότερο ήταν ότι μετά από αμέτρητες ώρες προεκλογικού ανεβοκατεβάσματος δεν είχα βρει κανέναν που να θεωρώ ικανό να κατευθύνει σωστά το καράβι... Ξύπνησα και ήμουν ακόμα πιο μπερδεμένη. Και ακόμα είμαι. Ίσως να πάω στον σταθμό του μετρό και εκεί, πάνω σε κάποια κυλιόμενη σκάλα, να βρω την απάντηση που ψάχνω.

Υ.Γ. Σας είχα προειδοποιήσει πως αυτό το blog είναι ένα ταξίδι μέσα στο μυαλό μου. Απλά ξέχασα να σας ενημερώσω για το ανισόρροπο της κατάστασης...