Για τον Φρειδερίκο μου...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γκρίζος τιγρέ γατούλης. Ο Φρειδερίκος. Πριν αποκτήσει το όνομά του και ένα σπίτι, κατσουλάκι ακόμα -περίπου 14 χρόνια πριν- στρίγκλιζε μοναχούλης στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας στην οδό Πατησίων. Φώναζε δυνατά ελπίζοντας ίσως ότι κάποιος θα τον ακούσει. Και τα κατάφερε...

Ο αδερφός μου άκουσε το κλάμμα του, κατέβηκε στον ακάλυπτο και μετά από πολύ κόπο, τόλμη και αυταπάρνηση κατάφερε να τον εντοπίσει και να τον πιάσει (αυτό ήταν και το δύσκολο σημείο). Ο μικρούλης «απ' τα κόκκαλα βγαλμένος» μεταφέρθηκε στο σπίτι σε μέσα σε μια αγκαλιά, αλλά απ' την τρομάρα του δεν σταμάτησε να κλαίει. Οταν πλησίαζες σου έκανε "χχχχχχχχ" και ήταν μόνιμα καταχωνιασμένος κάτω από ένα σκαλιστό έπιπλο.
Οταν επέστρεψα στο σπίτι από τη σχολή τον είδα και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος! Μετά από οργανωμένη επιχείρηση τον άρπαξα και τον ανέβασα πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Εκεί τον περίμενε μια μικρή κονσέρβα κοτόπουλου. Η πείνα του ήταν τόση που μια σταλιά γατούλης κατασπάραξε το φαγητό του σε χρόνο dt και η κοιλίτσα του φούσκωσε σαν μπάλα θαλάσσης.
Την ίδια μέρα -χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο- βαφτίστηκε Φρειδερίκος και έγινε μέλος της οικογένειας.
Υστερα από λίγο καιρό, ο Φρειδερίκος μας μετακόμισε στο Νέο Φάληρο, όπου έγινε το... συγκατοικίδιό μου! Ενας γατούλης μάλαμα. Περισσότερο σκύλος, παρά γάτος. Γατόσκυλο!


Τόσο αγαπησιάρης... Ανεξαρτησία γάτας πουθενά στον ορίζοντα. Οταν ήθελες να έρθει στην αγκαλιά σου δεν είχες παρά να τον φωνάξεις και ανεξαρτήτου διαθέσεως ήταν σχεδόν πάντα διαθέσιμος.

Οταν ήταν στις τρυφεράδες του άρπαζε το χέρι σου με τα δυο μπροστινά ποδαράκια του, γουργούριζε δυνατά σαν κομπρεσέρ και σε έγλυφε ασταμάτητα με γλώσσα-γυαλόχαρτο μέχρι να τον απομακρύνεις βιαίως. Σλουρπ! Σλουρπ! Αν κάλυπτες το χέρι σου αφηνίαζε και έψαχνε να βρει πόδι! Αν φόραγες σορτσάκι την πάτησες!

Ο Φρειδερικούλης ήταν... ζητιανάκι. Ο,τι και να έτρωγες, μέτραγε τις μπουκιές σου. Σε κοιτούσε με τα τεράστια πράσινα μάτια του που θύμιζαν γυάλινους βόλους και σου δημιουργούσε ατελείωτες τύψεις. Αν δεν τον ήξερες θα ορκιζόσουν ότι τον αφήνουμε νηστικό!

Ο Φρειδερίκος μιλούσε. Το συζητούσε το πράγμα. "Φρειδερίκο μου" του έλεγες, "ουά-ουά" σου απαντούσε. Και εσύ τον ρωτούσες διάφορα πράγματα και εκείνος ξαναπαντούσε. Ο Θεός και η ψυχή του τι καταλάβαινε και τι σου έλεγε. Κάποιες φορές -ειδικά όταν απευθυνόταν στη μητέρα μου- θα ορκιζόσουν ότι έλεγε "μα-μά".

Οταν ήθελε κάτι ήξερε πως να στο ζητήσει. Εκανε αυτό που κάνουν τα σκυλάκια. Σε κοιτούσε, κοιτούσε αυτό που ήθελε και ύστερα σε ξανακοιτούσε για να βεβαιωθεί ότι κατάλαβες και ότι θα ικανοποιήσεις το αίτημά του!

Ο Φρειδερικάκος έγινε και μπαμπάς. Ζευγάρωσε με μια πολύχρωμη γάτα/ταρταρούγα και έκανε 3 πανέμορφα γατάκια. Τον Ανάργυρο, τον Χοντρούλη και τη Βούρτσα.
Μετά τον στειρώσαμε. Οταν η μητέρα μου μετά την εγχείρηση ρώτησε τον γιατρό "και τι θα γίνει τώρα;" εκείνος της απάντησε "gay"!!!

Το πρωί ήταν το ξυπνητήρι μου. Καθόταν κάτω από το κρεβάτι και με κοιτούσε. Υστερα με το ποδαράκι του (ποτέ με νυχάκι) με σκούνταγε ελαφρά στο χέρι. Αν ξυπνούσα και του έκανα νόημα, ανέβαινε στο κρεβάτι μου και εκεί κολλούσε το τραγούδι "Το πρωί με ξυπνάς με φιλιάααααα"... Αν ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο, του έλεγα "Φρειδερίκο μου άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα" και εκείνος παρέδιδε τα όπλα, ανέβαινε διακριτικά στο κρεβάτι και κοιμόταν στα πόδια μου σε στάση κουλουράκι.

Ο Φρειδερίκος δεν ήταν γάτος. Ούτε σκύλος. Ούτε κατοικίδιο. Ηταν ο φίλος μου. Ο αδερφός μου. Η παρέα μου. Εκείνος που όταν ήμουν στεναχωρημένη με ένα "μάου" με έκανε να χαμογελάσω. Εκείνος που μου τα συγχωρούσε όλα και του τα συγχωρούσα όλα. Που τον έπαιρνα αγκαλιά και τον έπνιγα στα φιλιά χωρίς να σκέφτομαι ότι κρατώ ένα ζωάκι. Δεν ήταν λέμε ζωάκι. Ηταν άνθρωπος!

Και όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους, ο γατούλης μας στα 12 περίπου χρόνια του απέκτησε έναν όγκο. Τότε ξεκινήσαμε τη μάχη. Ξέραμε από την αρχή πως αυτή η μάχη με τις ενέσεις περίπου μια φορά στις 15 μέρες με ένα μήνα απλά θα του παράτεινε τη ζωή. Και θα του βελτίωνε την ποιότητα. Ετσι και έγινε. Για έναν χρόνο περίπου ο Φρειδερίκος ήταν μια χαρά.

Μέχρι το περσινό καλοκαίρι. Που κάποια στιγμή όλα έδειχναν ότι είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Ο γατούλης μας ήταν εξαντλημένος και χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Ο γιατρός μας αφού έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις μας έδωσε να καταλάβουμε ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη... Αναγκαστήκαμε να τον αφήσουμε στην κλινική για να έχει την απαραίτητη φροντίδα. Το βράδυ περάσαμε από εκεί και εγώ ήμουν αυτή που μπήκε για να τον δει έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Μόλις με είδε μου έκανε ένα γλυκό "νιάου" χωρίς πολύ ενέργεια και αφού τον χάιδεψα λίγο στο κεφαλάκι φύγαμε. Αυτή ήταν και η τελευταία του... κουβέντα.

Ο γατούλης μας πήγε στον παράδεισο να συναντήσει τον γιό του τον Ανάργυρο, να τρέχει ελεύθερος στα καταπράσινα λειβάδια και να παίζει με τα άλλα γατάκια και με τον Σανούλη , το υπέροχο αυτό σκυλάκι που τον επισκέφθηκε πριν από λίγο καιρό... Μακριά από εμάς, αλλά ευτυχισμένος. Εζησε καλά, με ότι τραβούσε η ψυχούλα του και με τεράστιες δόσεις αγάπης απ' όλους μας. Εφυγε χορτασμένος, ευτυχισμένος και περίπου πλήρης ημερών.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πως αισθάνθηκα. Οπως όταν χάνεις έναν φίλο. Εναν δικό σου άνθρωπο. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να ακούσω slow τραγούδι γιατί αμέσως με έπαιρναν τα κλάμματα. Τον σκεφτόμουν συνέχεια και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τον σκέφτομαι καλά και να του αφήνω λουλουδάκια στο σημείο του κήπου που βρίσκεται το καινούργιο του σπίτι.

Λίγες μέρες μετά, είδα ένα όνειρο. Είδα τον Φρειδερίκο μου. Ηταν χοντρούλης, γλυκούλης και ζωηρούλης όπως ήθελα να τον θυμάμαι. Στεκόταν στα δυο του πόδια και κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί που έγραφε "Thank you"... (Και αγγλομαθής ο γατούλης).
Ξύπνησα αναστατωμένη και μόλις κατάφερα να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει αισθάνθηκα ότι ο Φρειδερίκος μου ήρθε για να μου μεταδώσει το μήνυμα ότι έφυγε πραγματικά ευχαριστημένος και από τη ζωή του και από όσα κάναμε ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε να κάνουμε γι' αυτόν...

Ο Φρειδερίκος μου ήταν ο καλύτερος γατούλης ever. Ηταν και θα είναι ένα απίστευτα γλυκό κομμάτι της καρδιάς μου. Δεν θα φύγει ποτέ -μα ποτέ- από την σκέψη μου...

Φρειδερίκο μου, αυτό στο χρωστούσα...