Διάβασα σήμερα ένα post στο blog του Μάνου Αντώναρου, ο οποίος εξέφραζε την εξής απορία: "Γιατί ο Αρχιεπίσκοπος πήγε σε ένα από τα καλύτερα (ή το καλύτερο) νοσοκομείο του κόσμου για να τον εγχειρήσει (μεταμόσχευση) Έλληνας γιατρός";
Ας προσπαθήσω να εκφράσω με άλλα λόγια την απορία του: Αφού εμπιστευόμαστε τους Έλληνες γιατρούς περισσότερο από τους ξένους, γιατί τρέχουμε στην άλλη άκρη της γης για να τους βρούμε; Η αλήθεια είναι ότι ακούγεται κάπως σα να πηγαίνεις στη Νέα Υόρκη και να τρέχεις να φας σουβλάκι στην Αστόρια. Ίσως, πάλι, ο Αρχιεπίσκοπος απλά να ήλπιζε σε ένα διαφορετικό σύστημα Υγείας... Ίσως σε πιο υπερσύγχρονα μέσα.
Όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση η μάχη είναι άνιση... Όποιας εθνικότητας γιατρός και να είσαι, δεν το παλεύεις... Σπάνια το παλεύεις.
Να σας το δηλώσω εξ αρχής. Τον Χριστόδουλο τον συμπαθώ. Έτσι απλά. Τον "πάω".
Μάλιστα είχα τη χαρά να τον γνωρίσω και από κοντά. Όταν συστηθήκαμε και του είπα το όνομά μου (Μιλένα), δεν έχασε ευκαιρία! Μου κράτησε το χέρι και μου ξεφούρνισε το ανέκδοτο. Το είχε εμπνευστεί από το όνομά μου!
"Ήταν ο Καραμανλής. Όχι αυτός (μου δείχνει τον Κωστάκη - ήμασταν στην καθιερωμένη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο), ο γέρος. Και συναντάει την Μιλεν Ντεμονζό. Όταν συστήνονται, λοιπόν, του λέει εκείνη: 'Χαίρω πολύ, Μιλέν Ντεμονζό' και εκείνος απαντά: 'Χαίρω πολύ! Μι λεν Καραμανλή'"!!!
Ομολογώ ότι με έκανε να γελάσω. Ίσως όχι τόσο με το ίδιο το ανέκδοτο, αλλά περισσότερο με την εικόνα ενός Αρχιεπισκόπου που πετάει τη σκούφια του για ανέκδοτα!
Διαφωνώ με κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην Εκκλησία. Και κάθετα και οριζόντια! Δεν μπορώ να χωνέψω το γεγονός πως η Εκκλησία έχει τόσο μεγάλη περιουσία και αντί να την διαθέτει για φιλανθρωπικούς σκοπούς, την νοικιάζει σε υπουργεία ή δεν ξέρω κι εγώ πού. Κι επειδή όντως δεν ξέρω πού (όσα γνωρίζω τα έχω ακούσει από "τρίτους") αν κάνω λάθος, παρακαλώ να με διαψεύσετε και να με διαφωτίσετε.
Δεν μου αρέσει που κάποιοι εκπρόσωποί της δεν αξίζουν να είναι εκπρόσωποί της.
Όμως μου αρέσει που, από τότε που ο Χριστόδουλος έγινε Αρχιεπίσκοπος, βλέπω περισσότερους νέους στην εκκλησία. Ακόμα και με σκουλαρίκια στη μύτη. Και με κουτσουρεμένα μαλλιά. "Όπως είναι". Μπορεί να το θεωρείτε μια "τρύπα στο νερό", αλλά εμένα μ' αρέσει!
Όμως γιατί όλα αυτά να τα αναλύσω τώρα; Αυτή τη στιγμή που ο Χριστόδουλος δίνει μάχη με τον καρκίνο. Με τον καρκίνο που τόσο πολύ μισώ. Και που τόσο πολύ θα ήθελα κάποιος να τον νικήσει, ακόμα κι αν πρόκειται για τον χειρότερο εχθρό μου.
Ο Χριστόδουλος είναι ένας άνθρωπος που... πεθαίνει. Που υποφέρει. Που βασανίζεται από κάτι που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ζήσει τουλάχιστον μια φορά στο πετσί μας. Είτε από συγγενείς, είτε από φίλους και γνωστούς.
Ακόμα κι αν έχει κάνει λάθη, δεν είναι άνανδρο να του τα προσάπτουμε τώρα; Τώρα που βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση;
Θεωρώ επίσης χαζό να προσάπτουμε στον Ανδρέα Τζάκη το ότι δεν "ανακάλυψε" πριν την εγχείριση τις μεταστάσεις. Είναι κάτι που συμβαίνει σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, είτε είσαι ο πιο top γιατρός του πλανήτη, είτε είσαι κομπογιαννίτης, είτε είσαι προφήτης και μέντιουμ με έκτη αίσθηση. Ακόμα και στο χειρουργείο το καταλαβαίνεις με ψηλάφηση.
Επειδή μετά την χθεσινή εξέλιξη, η δικές μου ελπίδες για να σωθεί αυτός ο άνθρωπος είναι λιγοστές, εύχομαι (και προσεύχομαι) να μην πονέσει. Να μην βασανιστεί.
Γιατί εδώ ισχύει η φράση: "Ούτε στον εχθρό μου"!
* Η φωτογραφία είναι το πρωτοσέλιδο του «Ελεύθερου Τύπου» της 9ης Οκτωβρίου 2007.
