It all comes back to you...

Πριν λίγες μέρες πήγαμε το Σκούμπι στο γιατρό για τα καθιερωμένα εμβόλια. Εκεί γνωρίσαμε την Πούπσι (εγώ την βάφτισα έτσι), ένα γατάκι κοκκινοτρίχικο και ξεμαλλιασμένο που κατοικοέδρευε στο διπλανό δωμάτιο από το εξεταστήριο, μέσα σε ένα κλουβάκι. Η Πούπσι λοιπόν δεν είχε σπίτι. Η κτηνίατρος μας είπε ότι της την πήγε μια κοπέλα κλαίγοντας με λυγμούς γιατί την είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητό της...
Η κοπέλα μόλις κατάλαβε ότι είχε χτυπήσει το γατάκι τρελάθηκε και σταμάτησε για να την ψάξει. Ευτυχώς η μικρούλα ζούσε! (Τι ανακούφιση!). Την τύλιξε με το μπουφάν της και έτρεξε αμέσως στην κτηνίατρο. Ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει πολύ. Οπως καταλαβαίνετε, η Πούπσι σώθηκε και τώρα είναι πολύ κοντά στο να βρει ένα σπίτι για να μην κινδυνεύει στους δρόμους. Χίλια μπράβο αξίζουν σε αυτή την κοπέλα...
Αυτή η ιστορία μου έφερε στη μνήμη μια άλλη ιστορία, άκρως αντίθετη. Οταν μια πρώην συνάδελφος ήρθε σχεδόν καμαρώνοντας στη δουλειά να μας διηγηθεί το κατόρθωμά της! Είχε χτυπήσει, λέει, μια γάτα με το αυτοκίνητο. Εννοείται ότι δεν γύρισε να δει αν η γάτα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Απλά προσπέρασε (ξέρεις Νανά μου, όπως εκείνος ο εγκληματίας προσπέρασε την βαφτισιμιά σου) και ύστερα περνώντας από το ίδιο σημείο με τον φίλο της, έκαναν χιούμορ του στυλ «πρόσεξε μην πατήσεις καμιά γάτα, χαχα»!!!
Πέστε μου: Πόσο κακόψυχος πρέπει να είσαι για να καυχιέσαι για κάτι τέτοιο; Συγκαταλέγεσαι στους ανθρώπους ή στα κτήνη; Γιατί αν δεν σέβεσαι τη ζωή, είτε αυτή στέκεται σε δύο πόδια, σε τέσσερα ή σε σαράντα, πως έχεις την απαίτηση να σε σεβαστεί εκείνη;
Anyway...
«It all comes back to you»...