Η Μιλένα ξανά στον αέρα!

Από μικρή, όταν ερωτευόμουν, δεν άφηνα ποτέ τα πράγματα στην τύχη τους. Όσο δύσκολες και αν ήταν οι συνθήκες, επέμενα και εξαντλούσα όλα τα περιθώρια να κερδίσω ή να σώσω αυτό που αγαπούσα. Δεν ήθελα να έχω καμία αμφιβολία ότι δεν προσπάθησα. Προτιμούσα να φάω τα μούτρα μου, παρά να μείνω με την αίσθηση ότι τα παράτησα αμαχητί.
Έτσι και με το ραδιόφωνο. Το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Τα έχουμε πει αυτά. Τι κι αν τα μπουρδούκλωσα στην "παρθενική" μου εμφάνιση στην εκπομπή του Vasadam; Αποφάσισα να ξαναπετάξω στον... αέρα και ίσως αυτή τη φορά να μη "βρω" σε δέντρο!

Έτσι, μόλις έπεσε στην αντίληψή μου ότι το ίδιο σύστημα έχουν τις Παρασκευές σε κάθε εκπομπή στο MAD radio, έσπευσα να δηλώσω συμμετοχή στην εκπομπή της γλυκύτατης συμμαθήτριάς μου από το Εργαστήρι, Μαίρης Μαργέλη.
Ίσως τελικά να μου πηγαίνει καλύτερα κάτι πιο μουσικό, κάτι πιο light.
Άλλωστε κάποτε τα έβαφα και ξανθά...
Αν τα κάνω και πάλι σαλάτα, θα το παρατήσω το σπορ, γιατί δεν θα "το' χω".
Όσοι θέλετε να με απολαύσετε ή να με ακούσετε για μια ακόμη φορά να τα κάνω μαντάρα δεν έχετε παρά να συντονιστείτε στους 106,2 και στο MAD radio 10-12 το πρωί της Παρασκευής 30 Μαΐου.
Ραντεβού στον αέρα!!!

Εurovision και σουβλιστό αρνί!

Το Καλομοιράκι έσκισε! Τα έδωσε όλα και επιστράτευσε όλη την τσαχπινιά της για να γοητεύσει τα μάτια του πλανήτη Ευρώπη. Επιστράτρευσα κι εγώ τα σουβλιστά μου στο τραπέζι και μια κοκακόλα light και παρακολούθησα τους ημιτελικούς με ευλάβεια από την αρχή ως το τέλος. Η αρχή ήταν κάπως νερόβραστη.
Με εξαίρεση το Αζερμπαϊτζάν, που με εντυπωσίασε με το αγγελο-διαολάκι concept και τις αγγελικές ψιλο-χεϊβιμεταλάδικες κορώνες, όλα τα υπόλοιπα ως το νούμερο 10 μάλλον μου έμειναν αδιάφορα.

Τράβαγα τις κοτσίδες μου με την Βελγίδα τύπου Φραουλίτσα που τραγουδούσε κάτι ακατάληπτα, θυμίζοντας κάτι από κοκκινοσκουφίτσα ανακατεμένη με Χάιντι σε έκσταση. Δεν "πέρασε" φυσικά.

Απόρησα με την έμπνευση της Εσθονίας να κατεβάσει 3 τύπους μεσόκοπους -ο ένας μάλιστα ψιλοξεδοντιασμένος- να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους σε ημιτελικό, ελπίζοντας μάλιστα ότι θα περάσουν.

Δεν κατάλαβα γιατί όλοι έλεγαν ότι η Ιρλανδία ήταν φαβορί. Γιατί πίστεψαν ότι μια γαλοπούλα αοιδός/αειδός και ένα σκηνικό sesame street θα εντυπωσίαζαν το κοινό. Παρ' όλα αυτά, η γαλοπούλα δεν ξύπνησε τα οικολογικά ένστικτα των τηλεθεατών και τελικά κατέληξε στο φούρνο με πατάτες. Απίστευτη κατάντια αν θυμηθούμε τις εκπληκτικές μπαλάντες που παραδοσιακά έστελνε κάθε χρονιά η Ιρλανδία.

Δεν μου άρεσε το τραγούδι που έγραψε η Ντάνα η Νταρντάνα (International) στον Ισραηλινό με τη φωνή βούτυρο -όπως είπαν οι αδελφές Μαγγίρα- που δεν θα τον άλειφα ούτε στο ψωμί μου! Άσε που δεν ξέρουμε αν το βούτυρο προερχόταν από την απαγορευμένη παρτίδα ηλιελαίου.

Αυτοί που "πέρασαν" στον τελικό και με έκαναν να αναρωτηθώ για το αν ήταν καλοί ή απλά εγώ τους έβλεπα κουκουρούκου ήταν οι εκπρόσωποι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Τα δύο ζαβά αδελφάκια που μου θύμισαν τη Βλαχοπούλου και τον Ηλιόπουλο (σε μια ελληνική ταινία που δεν θυμάμαι) στη σκηνή που τραγουδούσαν χεράκι-χεράκι "δυο αδελφάκια είμαστε πολυαγαπημένα....". Ο τύπος ντυμένος σαν τον Πήτερ Παν και η αδερφή του σαν την Μικρή Λουλού που έχει πάρει ναρκωτικά. Το σκηνικό συμπλήρωνε μια μπουγάδα και πιο πέρα τρεις-τέσσερις χοντρές γεροντοκόρες τύπου Σαπφώ Νοταρά (αξεπέραστη) ντυμένες με νυφικά, που έπλεκαν ασταμάτητα (πως λέμε τρία πουλάκια κάθονταν και έπλεκαν πουλόβερ).

Εκπληκτική η τύπισσα της Μολδαβίας . Φοβερή φωνή και ερμηνεία, αγκαλιά με ένα λούτρινο αρκουδάκι με έκανε να θέλω να διακτινιστώ σε ένα τζαζ μπαρ. Μάλλον ήταν πολύ "ξεχωριστή" για Eurovision γι' αυτό και "κόπηκε"...
Ερωτεύτηκα τη συμμετοχή της Ρουμανίας που μου θύμισε τα ντουέτα του Μποτσέλι, τα οποία λατρεύω. Υπέροχο τραγούδι και μοναδικές φωνές. Χαίρομαι που θα το ακούσουμε και στον τελικό!

Μου άρεσαν λίγο και οι Φιλανδοί επειδή μου αρέσει λίγο to heavy metal.

Τέλος, με ξεσήκωσε η Αρμένισα -φτυστή η Χρύσπα- τραγουδίστρια που με ένα τραγούδι τσιφτετελέ λίγο έλειψε να κάνει τους θεατές να ανέβουν στα τραπέζια! Το τραγούδι που λεγόταν "Qele Qele" μου θύμισε την Κέλυ Κελεκίδου και σκέφτηκα το ενδεχόμενο να την στείλουμε του χρόνου να τα κάνει όλα πουτάνα με κανένα ελληνικότατο τσιφτετελέ τραγούδι. Προβλέπω ότι στο τέλος θα ανέβουν όλοι στην πίστα της Eurovision και θα μας αποκλείσουν, αλλά τουλάχιστον θα το έχουμε ευχαριστηθεί!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ!
(Ρε μπας πρέπει να στείλουμε την Εφη Θώδη;)

Θα γίνει της Καλομοίρας!

ΟΚ ξέρω. Θα μου πείτε ότι νιαουρίζει. Και αν σας πω να ακούσετε τα πρώτα τραγούδια της Madonna ή της Kylie θα μου πετάξετε ντομάτες που τόλμησα να κάνω τη σύγκριση. Όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάποιες φορές μετράει περισσότερο η σκηνική παρουσία, η φρεσκάδα και η τσαχπινιά, παρά η φωνή. Τέλος πάντων δεν είναι φωνάρα, αλλά δεν είναι και φάλτσα. Και είναι καλή στο είδος της. Και ο Λουμίδης στους καφέδες...
Ξέρω ότι θα μου πείτε ότι έχει αυτό το στυλάκι -σκέτη αμερικανιά- σα να μασάει συνεχώς ροζ τσιχλόφουσκα, που οι περισσότεροι απεχθανόμαστε. Αυτό και εμένα μου τη σπάει λίγο αλλά δεν θα την αντιπαθήσω γι' αυτό. Υπάρχει μια καργιόλα που έχει μαζέψει όλη μου την αντιπάθεια και δεν έχει μείνει περίσσευμα για κανέναν άλλον.
Το Καλομοιράκι όμως έχει απίστευτα καλή ενέργεια. Η θετική της αύρα φωσφορίζει σαν γιλέκο τροχονόμου. Αυτό το κορίτσι είναι η χαρά του Φενγκ-Σούι! Απαραίτητη σε κάθε σπίτι, εκεί, πλάι στον χρυσό Βούδα. Χαρά θεού! Έχει παιδική ψυχή, είναι καλό παιδί και δεν μπορεί να το κρύψει. Και στη σκηνική παρουσία "το' χει" ασυζητητί. Αστέρι στο χορό και λαμπερή αεράτη παρουσία. Χωρίς να το προσπαθεί. Της βγαίνει ο ρυθμός, ακόμα και από τους πόρους του δέρματός της. Αφήστε που έχει και τέλεια προφορά για να ερμηνεύσει το συγκεκριμένο τραγούδι στον διαγωνισμό.
Την είχα γνωρίσει όταν ήταν μέσα στο Fame Story σε μια διπλή συνέντευξη μαζί με τη Μάρω Λύτρα. Ένιωθα σα να μιλάω στη μικρότερη αδελφή μου (που δεν έχω). Άνετη, γλυκιά, με χιούμορ και ζεστασιά σε κάθε της λέξη και κίνηση. Ο εαυτός της. Από τις φορές που την έχω δει στην τηλεόραση, όπως ήταν τότε έτσι είναι και τώρα. Μόνο που τώρα έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση και καλά κάνει.
Εγώ υποστηρίζω Καλομοιράκι με τα χίλια! Της εύχομαι καλή επιτυχία και ελπίζω ο... μυστικός συνδυασμός της να κερδίσει τις καρδιές της Ευρώπης!
Σπάστε σήμερα τα τηλέφωνα και ψηφίστε τα χειρότερα!!!!!

ΦΤΟΥ ΜΗΝ ΣΕ ΜΑΤΙΑΣΟΥΝ!
(που λέει και το αγαπημένο μου τηλεοπτικό κανάλι!)

Για τον Φρειδερίκο μου...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γκρίζος τιγρέ γατούλης. Ο Φρειδερίκος. Πριν αποκτήσει το όνομά του και ένα σπίτι, κατσουλάκι ακόμα -περίπου 14 χρόνια πριν- στρίγκλιζε μοναχούλης στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας στην οδό Πατησίων. Φώναζε δυνατά ελπίζοντας ίσως ότι κάποιος θα τον ακούσει. Και τα κατάφερε...

Ο αδερφός μου άκουσε το κλάμμα του, κατέβηκε στον ακάλυπτο και μετά από πολύ κόπο, τόλμη και αυταπάρνηση κατάφερε να τον εντοπίσει και να τον πιάσει (αυτό ήταν και το δύσκολο σημείο). Ο μικρούλης «απ' τα κόκκαλα βγαλμένος» μεταφέρθηκε στο σπίτι σε μέσα σε μια αγκαλιά, αλλά απ' την τρομάρα του δεν σταμάτησε να κλαίει. Οταν πλησίαζες σου έκανε "χχχχχχχχ" και ήταν μόνιμα καταχωνιασμένος κάτω από ένα σκαλιστό έπιπλο.
Οταν επέστρεψα στο σπίτι από τη σχολή τον είδα και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος! Μετά από οργανωμένη επιχείρηση τον άρπαξα και τον ανέβασα πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Εκεί τον περίμενε μια μικρή κονσέρβα κοτόπουλου. Η πείνα του ήταν τόση που μια σταλιά γατούλης κατασπάραξε το φαγητό του σε χρόνο dt και η κοιλίτσα του φούσκωσε σαν μπάλα θαλάσσης.
Την ίδια μέρα -χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο- βαφτίστηκε Φρειδερίκος και έγινε μέλος της οικογένειας.
Υστερα από λίγο καιρό, ο Φρειδερίκος μας μετακόμισε στο Νέο Φάληρο, όπου έγινε το... συγκατοικίδιό μου! Ενας γατούλης μάλαμα. Περισσότερο σκύλος, παρά γάτος. Γατόσκυλο!


Τόσο αγαπησιάρης... Ανεξαρτησία γάτας πουθενά στον ορίζοντα. Οταν ήθελες να έρθει στην αγκαλιά σου δεν είχες παρά να τον φωνάξεις και ανεξαρτήτου διαθέσεως ήταν σχεδόν πάντα διαθέσιμος.

Οταν ήταν στις τρυφεράδες του άρπαζε το χέρι σου με τα δυο μπροστινά ποδαράκια του, γουργούριζε δυνατά σαν κομπρεσέρ και σε έγλυφε ασταμάτητα με γλώσσα-γυαλόχαρτο μέχρι να τον απομακρύνεις βιαίως. Σλουρπ! Σλουρπ! Αν κάλυπτες το χέρι σου αφηνίαζε και έψαχνε να βρει πόδι! Αν φόραγες σορτσάκι την πάτησες!

Ο Φρειδερικούλης ήταν... ζητιανάκι. Ο,τι και να έτρωγες, μέτραγε τις μπουκιές σου. Σε κοιτούσε με τα τεράστια πράσινα μάτια του που θύμιζαν γυάλινους βόλους και σου δημιουργούσε ατελείωτες τύψεις. Αν δεν τον ήξερες θα ορκιζόσουν ότι τον αφήνουμε νηστικό!

Ο Φρειδερίκος μιλούσε. Το συζητούσε το πράγμα. "Φρειδερίκο μου" του έλεγες, "ουά-ουά" σου απαντούσε. Και εσύ τον ρωτούσες διάφορα πράγματα και εκείνος ξαναπαντούσε. Ο Θεός και η ψυχή του τι καταλάβαινε και τι σου έλεγε. Κάποιες φορές -ειδικά όταν απευθυνόταν στη μητέρα μου- θα ορκιζόσουν ότι έλεγε "μα-μά".

Οταν ήθελε κάτι ήξερε πως να στο ζητήσει. Εκανε αυτό που κάνουν τα σκυλάκια. Σε κοιτούσε, κοιτούσε αυτό που ήθελε και ύστερα σε ξανακοιτούσε για να βεβαιωθεί ότι κατάλαβες και ότι θα ικανοποιήσεις το αίτημά του!

Ο Φρειδερικάκος έγινε και μπαμπάς. Ζευγάρωσε με μια πολύχρωμη γάτα/ταρταρούγα και έκανε 3 πανέμορφα γατάκια. Τον Ανάργυρο, τον Χοντρούλη και τη Βούρτσα.
Μετά τον στειρώσαμε. Οταν η μητέρα μου μετά την εγχείρηση ρώτησε τον γιατρό "και τι θα γίνει τώρα;" εκείνος της απάντησε "gay"!!!

Το πρωί ήταν το ξυπνητήρι μου. Καθόταν κάτω από το κρεβάτι και με κοιτούσε. Υστερα με το ποδαράκι του (ποτέ με νυχάκι) με σκούνταγε ελαφρά στο χέρι. Αν ξυπνούσα και του έκανα νόημα, ανέβαινε στο κρεβάτι μου και εκεί κολλούσε το τραγούδι "Το πρωί με ξυπνάς με φιλιάααααα"... Αν ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο, του έλεγα "Φρειδερίκο μου άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα" και εκείνος παρέδιδε τα όπλα, ανέβαινε διακριτικά στο κρεβάτι και κοιμόταν στα πόδια μου σε στάση κουλουράκι.

Ο Φρειδερίκος δεν ήταν γάτος. Ούτε σκύλος. Ούτε κατοικίδιο. Ηταν ο φίλος μου. Ο αδερφός μου. Η παρέα μου. Εκείνος που όταν ήμουν στεναχωρημένη με ένα "μάου" με έκανε να χαμογελάσω. Εκείνος που μου τα συγχωρούσε όλα και του τα συγχωρούσα όλα. Που τον έπαιρνα αγκαλιά και τον έπνιγα στα φιλιά χωρίς να σκέφτομαι ότι κρατώ ένα ζωάκι. Δεν ήταν λέμε ζωάκι. Ηταν άνθρωπος!

Και όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους, ο γατούλης μας στα 12 περίπου χρόνια του απέκτησε έναν όγκο. Τότε ξεκινήσαμε τη μάχη. Ξέραμε από την αρχή πως αυτή η μάχη με τις ενέσεις περίπου μια φορά στις 15 μέρες με ένα μήνα απλά θα του παράτεινε τη ζωή. Και θα του βελτίωνε την ποιότητα. Ετσι και έγινε. Για έναν χρόνο περίπου ο Φρειδερίκος ήταν μια χαρά.

Μέχρι το περσινό καλοκαίρι. Που κάποια στιγμή όλα έδειχναν ότι είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Ο γατούλης μας ήταν εξαντλημένος και χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Ο γιατρός μας αφού έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις μας έδωσε να καταλάβουμε ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη... Αναγκαστήκαμε να τον αφήσουμε στην κλινική για να έχει την απαραίτητη φροντίδα. Το βράδυ περάσαμε από εκεί και εγώ ήμουν αυτή που μπήκε για να τον δει έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Μόλις με είδε μου έκανε ένα γλυκό "νιάου" χωρίς πολύ ενέργεια και αφού τον χάιδεψα λίγο στο κεφαλάκι φύγαμε. Αυτή ήταν και η τελευταία του... κουβέντα.

Ο γατούλης μας πήγε στον παράδεισο να συναντήσει τον γιό του τον Ανάργυρο, να τρέχει ελεύθερος στα καταπράσινα λειβάδια και να παίζει με τα άλλα γατάκια και με τον Σανούλη , το υπέροχο αυτό σκυλάκι που τον επισκέφθηκε πριν από λίγο καιρό... Μακριά από εμάς, αλλά ευτυχισμένος. Εζησε καλά, με ότι τραβούσε η ψυχούλα του και με τεράστιες δόσεις αγάπης απ' όλους μας. Εφυγε χορτασμένος, ευτυχισμένος και περίπου πλήρης ημερών.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πως αισθάνθηκα. Οπως όταν χάνεις έναν φίλο. Εναν δικό σου άνθρωπο. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να ακούσω slow τραγούδι γιατί αμέσως με έπαιρναν τα κλάμματα. Τον σκεφτόμουν συνέχεια και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τον σκέφτομαι καλά και να του αφήνω λουλουδάκια στο σημείο του κήπου που βρίσκεται το καινούργιο του σπίτι.

Λίγες μέρες μετά, είδα ένα όνειρο. Είδα τον Φρειδερίκο μου. Ηταν χοντρούλης, γλυκούλης και ζωηρούλης όπως ήθελα να τον θυμάμαι. Στεκόταν στα δυο του πόδια και κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί που έγραφε "Thank you"... (Και αγγλομαθής ο γατούλης).
Ξύπνησα αναστατωμένη και μόλις κατάφερα να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει αισθάνθηκα ότι ο Φρειδερίκος μου ήρθε για να μου μεταδώσει το μήνυμα ότι έφυγε πραγματικά ευχαριστημένος και από τη ζωή του και από όσα κάναμε ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε να κάνουμε γι' αυτόν...

Ο Φρειδερίκος μου ήταν ο καλύτερος γατούλης ever. Ηταν και θα είναι ένα απίστευτα γλυκό κομμάτι της καρδιάς μου. Δεν θα φύγει ποτέ -μα ποτέ- από την σκέψη μου...

Φρειδερίκο μου, αυτό στο χρωστούσα...