Ζήσε το ...Μύθο σου στην εκκλησία

Ξύπνησα με το εκνευριστικό μπιπ-μπιπ-μπιπ-μπιπ του ξυπνητηριού. Δηλαδή δεν ξύπνησα ακριβώς. Οι τεράστιες ποσότητες αλκοόλ και βύνης που κατοικούσαν από το προηγούμενο βράδυ στις φλέβες μου εμπόδιζαν κάθε διαδικασία αφύπνησης. Ενιωθα πως τα μάτια μου ήταν ραμμένα με κλωστή και προισμένα σαν μπαλόνια. Καταστροφή... Σύρθηκα ως το μπάνιο και έριξα δύο γεμάτες χούφτες νερό στο πρόσωπό μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, αντίκρυσα τα χάλια μου, έσκασα χαμόγελο και μου είπα φωναχτά: «Ξύπνα βλαμμένο! Παντρεύεσαι σήμερα»!
Μπήκα στο πρώην δωμάτιό μου και είδα κρεμασμένο το νυφικό μου-υπερπαραγωγή. Εβαλα τα κλάμματα. Από χαρά φυσικά. Είμαι ευσυγκίνητη, τι να κάνουμε;


Let the show begin! Υστερα η μέρα ήταν μάλλον ένας αγώνας δρόμου. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήξερα ότι θα ήμουν ντε και καλά η νικήτρια. Μανικιούρ, πεντικιούρ, μπαλόνια, χτένισμα, μακιγιάζ και όλα αυτά γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο κοκορέτσια, κοντοσούβλια και άλλα καλούδια που είχαν παραγγείλει οι δικοί μου!
Οι άνθρωποι που είχα επιλέξει να με «ρετουσάρουν» ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να έχω δίπλα μου. Μια ανισόρροπη super κομμώτρια -πολύ γέλιο- ονόματι Τόνια, γνωστή και ως «Πον-Πον»! Μια μακιγιέζ/ξαδέρφη ονόματι Πατρίτσια, πολύ επαγγελματίας (δουλεύει χρόνια στην τηλεόραση), με θετική αύρα και πολύ χιούμορ. Και τελος, μια μανικιουρίστα φρέσκια-φρέσκια, ξανθούλα και χαμογελαστή, με γούστο και πολύ ελαφρύ χέρι! Από την άλλη, η μαμά μου, συντονίστρια και κάτοχος του άγχους που έλειπε από μένα, ο υπέροχος αδερφός μου -βλέπε μεσαία φωτό- (extra δόσεις μούρλας) και η super-duper νύφη μου (ξανθιά θεά δυο μέτρα from Hungary), μες την καλή χαρά!
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας γίναμε πιο πολλοί. Η γειτόνισσα και πολύ καλή φίλη η Μαρία (απίστευτο τεμάχιο), η κολλητή μου (απ’ το σχολείο) η Ηρώ και η επίσιμη ξεματιάστρα μου και γειτόνισσα επίσης, Νατάσσα! Πλάκωσε και ο προσωπικός μου φωτογράφος! Ο τύπος καλλιτέχνης, όχι αστεία... Με έκανε να αισθάνομαι τουλάχιστον Κλόντια Σίφερ...

Ακολουθεί σκηνή για πολλά γέλια: Η Πατρίτσια με βάφει. Ο φωτογράφος έχει τρελαθεί να με φωτογραφίζει. Η νύφη μου κι εκείνη με τη δική της μηχανή σιγοντάρει. Οι υπόλοιποι τρέχουν πέρα-δώθε για να ετοιμαστούν. Η ώρα τρέχει. Σα να έχουμε αργήσει λίγο... Και μέσα στον χαμό το μάτι μου συλλαμβάνει στη γωνιά την προσωπική μου ξεματιάστρα να σταυροκοπιέται και να μουρμουρίζει. Σταματάει και με ρωτάει: «πως είπαμε είναι το βαφτιστικό σου;» και συνεχίζει τους σταυρούς και τις βασκανίες!

Η ώρα περνούσε, στο σπίτι γινόταν ένας ευχάριστος πανζουρλισμός και εγω μες την καλή χαρά ξεκίνησα επιτέλους να ντύνομαι. Πρώτη φορά ντυνόμουν με τη συνοδεία φωτογράφου. Ουάου! (Ξύπνησε το ψώνιο μέσα μου!)
Ευτυχώς οι κρεπάλες των τελευταίων ημερών δεν στάθηκαν ικανές να εμποδίσουν την είσοδό μου στο ιβουάρ νυφικό μου και έτσι αποφύγαμε τα δράματα. Υστερα, όπως είθισται έσπευσα να γράψω τα ονόματα όλων-μα-όλων των ανύπαντρων φιλενάδων μου στις πεντακάθαρες σόλες των παπουτσιών μου.
(Παρεπιπτόντως σβήστηκαν όλα, καθότι έβρεξε και εκτός αυτού δεν σταμάτησα να χορεύω όλο το βράδυ!)


Πέπλο, ready, go!
Το αυτοκίνητο του Κώστα (γείτονα, φίλου και εκπληκτικού ανθρώπου) με περιμένει κάτωστολισμένο. Ο αδερφούλης μου με συνοδεύει και η μανούλα μου κάθεται στη θέση του συνοδηγού.
Και το κομβόι αρχίζει! Κόρνες και γύρες στο Φάληρο, η αγαπημένη μου κυρία Τέρι (από το Περιστέρα) της διπλανής πολυκατοικίας με ξεπροβοδίζει με μια χούφτα ρύζι και το πάρτι ξεκινά! Η μουσική στο τέρμα!

«Uhh like it like it, I'll Do Ya Like A Truck with me ! uhh like it like it I'll Do Ya Like A Truck one more time ! uhh like it like it I'll Do Ya Like A Truck»!

Εγώ και ο αδερφός μου χορεύουμε στο πίσω κάθισμα. Τότε ο Κώστας βγάζει το κουνέλι απ’ το καπέλο! Ενα παγωμένο μπουκάλι vodka! Και αρχίσουν οι γύρες. Με προσοχή, να μη χαλάσει και το μακιγιάζ!!! Ο χορός και το αλκοόλ καλά κρατεί μέχρι που πλησιάζουμε και στην εκκλησία. Τότε ο ραδιοφωνικός σταθμός -ούτε παραγγελία να το είχαμε κάνει- βάζει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια αυτή την εποχή.

«Don't stop me now, don't need to catch my breath I can go on and on and on When lights go down and there's no one left I can go on and on and on Give it 2 me, yeah No one's gonna show me how Give it 2 me, yeah No one's gonna stop me now»

Η άφιξη λοιπόν στην εκκλησία γίνεται υπό τους ήχους της Madonna (προφέρεται=Μαντάνα) με το μπουκάλι βότκα και την μουσαντή ανθοδέσμη να ανεμίζουν έξω από τα παράθυρα. Κάποιοι μου είπαν πως φαινόταν λίγο ότι τα είχα κοπανήσει! Χικ!

Η στιγμή που είδα τον Μύθο μου να με περιμένει στα σκαλιά ήταν η σφραγίδα της απόφασής μου. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι απλά είναι το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου!

Η τελετή ήταν πολύ όμορφη. Ημουν ψυχραιμότατη, λίγο συγκινημένη, λίγο μεθυσμένη και πολύ ευτυχισμένη. Τα παρανυφάκια και τα παραγαμπράκια μου ζουζούνιζαν και άνθρωποι αγαπημένοι μας μετέφεραν τη θετική τους ενέργεια. Γυρνούσα που και που και κοιτούσα τον πατριό μου που παρακολουθούσε με συγκίνηση καθισμένος σε μια καρέκλα δίπλα στη μητέρα μου.
Στο τέλος ...ρυζοβολήθηκα με θάρρος και αυταπάρνηση!

Εκείνη τη μέρα έβρεξε. «Ευλογία» μου είπε ένας φίλος...

Κάναμε μια εντυπωσιακή είσοδο στη δεξίωση, σχεδόν χορεύοντας, με τη μουσική υπόκρουση του «What a wonderful world» σε ροκ εκτέλεση by Joey Ramone.

Ολα πήγαν τέλεια, ο Andrea Boccelli μας συνόδευσε στον πρώτο χωρό και η γαμήλια τούρτα μπισκότο (από το ζαχαροπλαστείο «Κωνσταντίνου και Ελένης» στην Αυλίδα) έκλεψε τις εντυπώσεις.
Τσουγκρίσαμε με όλους, αγκαλιαστήκαμε, δακρύσαμε, σκάσαμε στα γέλια και συγκινηθήκαμε που είδαμε αγαπημένους φίλους και συγγενείς που είχαμε καιρό να συναντήσουμε.
Εγώ -όπως προανέφερα- δεν έβαλα κώλο κάτω και χόρευα σαν το παρτσακλό όλη νύχτα...
(Εδώ δεν σταματάω να χορεύω σε άλλους γάμους, θα σταματούσα στον δικό μου;)

Ολα πήγαν τέλεια. Οπως έπρεπε. Οπως ακριβώς έπρεπε να είναι ένα πάρτυ για την (τυπική) αρχή της κοινής μας ζωής. Και λέω «τυπική» γιατί εκείνη είχε αρχίσει ήδη...

Και, Αγγελε Σπύρου, επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσεις. ΔΕΝ του πάτησα το πόδι. Γιατί δεν μου αρέσει να είμαι από πάνω, ούτε από κάτω, αλλά δίπλα. Και εκεί σκοπεύω να μείνω για πάντα.