Back in the race

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου. Γύρω στις 12.00 το μεσημέρι. Βρίσκομαι στον ηλεκτρικό καθισμένη σε μια ανάποδη θέση απέναντι σε μια κοπέλα με ροζ πουλόβερ. Μόλις έχω ξεζουμίσει το free press έντυπο που άρπαξα από ένα stand στον σταθμό της Κηφισιάς και έχω ξεχάσει σπίτι τα ακουστικά για το mp3 κινητό μου... Αποτέλεσμα; Βαριέμαι. Κοιτάζω από το παράθυρο δεξιά-αριστερά για να δολοφονήσω κάθε βαρετό λεπτό της υπόλοιπης διαδρομής μου.
Εκεί ανάμεσα σε Αγιο Νικόλαο και Αττική, το μάτι μου (το δεξί) συλλαμβάνει μια μαύρη γάτα -wannabe Κομανετσι- που κάνει ισορροπία στα κάγκελα ενός μπαλκονιού. Δείχνει τόσο σίγουρη. Σαν να κάνει το πιο απλό πράγμα στην εφτάψυχη ζωή της. Τι κι αν πέσει; Θα προσγειωθεί έτσι όπως μόνο εκείνη ξέρει και θα εισπράξει το 10άρι παμψηφεί από τους κριτές. Μου' ρχεται στο μυαλό μια σκηνή από την παιδική μου ηλικία. Οταν πήγαινα μόλις για μερικούς μήνες σε μια σχολή ενόργανης γυμναστικής στην Κυψέλη. Το λάτρευα αυτό το άθλημα. Οπως τα περισσότερα κοριτσάκια της (τότε) ηλικίας μου. Καθόμουν με τις ώρες με μάτια-βεντούζες στην τηλεόραση και προσπαθούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση κοριτσιών που δίπλωναν σαν το λάστιχο, ισορροπούσαν με περηφάνεια πάνω σε ψηλές δοκούς και αφού έκαναν 7512 τούμπες στον αέρα, προσγειώνονταν χωρίς ούτε ένα παραπάτημα σαν να τις μαγνήτιζε το έδαφος. Οταν οι γονείς μου με έγραψαν στη σχολή ήμουν ενθουσιασμένη! Φορούσα τα κορμάκια μου, τις μπαλαρίνες μου -φυσικά όλα σε ροζ αποχρώσεις- και πάσχιζα να ισορροπήσω σε μια δοκό που μου ερχόταν περίπου στη μέση. Κάποιες φορές ο δάσκαλός μου με έβαζε να κρεμιέμαι από το δίζυγο και πολύ μου άρεσε! Μέχρι εκείνη τη μέρα. Η μικρή δοκός ήταν πια παιχνιδάκι. Είχε έρθει η στιγμή να τολμήσουμε να ισορροπήσουμε στη μεγάλη δοκό. Με τη βοήθεια του δασκάλου μου ανέβηκα και στάθηκα στην άκρη της. Επρεπε να τη διασχίσω. Με έπιασε πανικός. Κοίταζα κάτω και αισθανόμουν πως βρισκόμουν στην άκρη χαράδρας. Πιο δύσκολο και απο bungee jumping... Κάνω τα πρώτα βήματα. Ο δάσκαλός μου από κάτω, φύλακας-άγγελος. Το ίδιο και ένα στρώμα παχύ και αφράτο που με περίμενε να πέσω στα μαλακά. Δεν περίμενε και πολύ. Πού είναι η Μιλένα; Πάρ'την κάτω. Οντως έπεσα στα μαλακά. Και δεν χτύπησα ούτε για αστείο. Ομως τρόμαξα. Τρόμαξα πολύ. Ισως και να απογοητεύτηκα. Να ντροπιάστηκα μπροστά στα άλλα κοριτσάκια. Δεν ξαναπήγα ποτέ. Παρά τις εκκλήσεις των γονιών μου, την προσπάθειά τους να με εμψυχώσουν και να με ενθαρύνουν να συνεχίσω. Δεν ξαναπήγα ποτέ. Ετσι απλά. Εβαλα την ουρά στα σκέλια και τα παράτησα.
Τα περισσότερα από τα παιδιά πέφτουν, σκοτώνονται και αμέσως -τσουπ- σηκώνονται και συνεχίζουν το παιχνίδι. Για να μη χάσουν ούτε λεπτό... Εγώ πάντα έτρεχα στην αγκαλιά της μαμάς μου και αναζητούσα παρηγοριά. Βούλιαζα στο δράμα μου και δεν ήθελα να παίξω για το υπόλοιπο της ημέρας.
Υστερα τα χρόνια πέρασαν. Εζησα πολλά. Πολύ καλά και πολύ άσχημα. Μεγάλωσα. Κατάλαβα πως το σύστημα "μεγάλη δοκός" δεν έχει εφαρμογή στην αληθινή ζωή. Δεν μπορούσα να "πέφτω" και έτσι απλά να τα παρατάω. Δεν με έπαιρνε να χώνομαι στο καβούκι μου με την πρώτη αποτυχία. Εχανα όλο το suspense.
Από τότε έμαθα. Οι πτώσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα. Οταν πέφτεις και κάθεσαι και κλαις, δεν βγαίνει τίποτα. Πρέπει να σηκωθείς και να προσπαθήσεις κι άλλο. Να δεις τι έκανες λάθος και να βρεις τον σωστό τρόπο που θα σε φτάσει στο στόχο σου.
Εμαθα και κάτι άλλο. Συχνά υπάρχει από κάτω κάποιος που περιμένει να πέσεις. 'Η που κάνει τα πάντα για να σε σπρώξει. Συνήθως είναι κάποιος ανίκανος να φτάσει εκεί ψηλά. Γι' αυτό φιλοδοξεί να σε ρίξει. Για να φτάσεις εκεί χαμηλά που εκείνος βρίσκεται. Μπορεί τελικά να πέσεις. Αν όμως ανέβεις ξανά και συνεχίσεις να προχωράς, δεν θα έχει πετύχει τον σκοπό του. Αν πέσεις και μείνεις κάτω, τότε σε έχει νικήσει.
Από τότε δεν χάνω ούτε λεπτό της ζωής μου. Πέρσι Πρωτοχρονιά χώρισα και τις απόκριες έκανα πάρτι! Εκεί ήταν και ο Μύθος μου. Που αμέσως έγινε σύντροφος, αρραβωνιαστικός μου και σύντομα άντρας μου. Ετσι είναι. Η ζωή είναι κρύο-ζεστό. Σκωτσέζικο ντους. Μετά από κάθε πτώση σε περιμένει κάτι καλό στη γωνία. Αν σκύψεις το κεφάλι δε θα το δεις και θα το προσπεράσεις. Αν προχωρήσεις με το κεφάλι ψηλά θα σκοντάψεις πάνω του, δε μπορεί!
Τώρα, λοιπόν, άλλαξα. Κοιτάζω κάτω από τη δοκό, ανακαλύπτω εκείνον που παραμονεύει και περπατώ αγέρωχα κοιτάζοντας μόνο μπροστά. Οχι κάτω. Ποτέ κάτω. Ας κάνει ότι θέλει. Και αν τελικά πέσω; Φροντίζω να πέσω πάνω του!!!

Μαθήματα ζωής από τον λατρεμένο μου Frank Sinatra:
"Each time I find myself laying flat on my face,
I just pick myself up and get back in the race"

"Yes, there were times, I'm sure you knew
When I bit off more than I could chew
But through it all, when there was doubt
I ate it up and spit it out
I faced it all and I stood tall and did it my way"