Το κοριτσάκι, το πηγάδι και...

Σχεδόν μεσάνυχτα... Σκοτάδι βαρύ σαν μολύβι... Μια κουκουβάγια παραμιλάει. Η πλατεία του χωριού μόνη, τα “βάζει” με τον άνεμο που χτυπιέται χωρίς σταματημό και ουρλιάζει σαν λύκος. Τα φύλλα των δέντρων κατά γης. Τα νίκησε κι αυτά...
Ψυχή στα πλακόστρωτα στενάκια.
Παρά μόνο ένα κοριτσάκι. Με μαύρες κοτσίδες και μελαγχολικό βλέμμα. Τρίβει τα χεράκια της για να ζεσταθεί. Τα μαγουλάκια της κατακόκκινα. Στέκεται εκεί, στη μέση της πλατείας, δίπλα στο πετρόκτιστο πηγάδι. Απλά στέκεται.
Τη σιωπή σπάει ένα ρυθμικό “τακ-τακ” που συνοδεύεται από μια γενναία δόση αντίλαλου.Είναι βήματα που όλο και πλησιάζουν. Και μια σκιά. Η μοναδική λάμπα αποκαλύπτει την ταυτότητα του βηματιστή. Είναι ο κυρ-Νίκος ο φούρναρης. Μόλις βλέπει το μικρό κορίτσι ξαφνιάζεται! Του φεύγει μια τρομαγμένη ανάσα. Κοψοχολιάστηκε! Την κοιτάζει καλά-καλά. Δεν την αναγνωρίζει. “Αθηναία θα’ ναι η τσούπα”, σκέφτεται. «Και πού να είναι οι γονείς της;”, συμπληρώνει από μέσα του.
-Ποιανού είσαι εσύ βρε τσουπί; Ρωτάει με μια έξτρα δόση ζάχαρης στη φωνή του.
Η μελωμένη φωνή του "ξυπνάει" το κοριτσάκι. Πετάγεται έντρομη απ' τη θέση της και τον κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Αρχίζει να φωνάζει κάτι ακαταλαβίστικες λέξεις. Χοροπηδάει και δείχνει το πηγάδι!
-Ετά, ετά ετά! σκούζει...
Ο κυρ-Νίκος σκιάζεται. (Τι έπαθε η μικρή);
-Ετά, ετά, ετά, ετάααα!
Συνεχίζει να τσιρίζει με βλέμμα απελπισίας...
Ο κυρ-Νίκος πλησιάζει να δει τι συμβαίνει. Φτάνει κοντά στο κορίτσι και το πηγάδι με μια δρασκελιά. Σκύβει να δει μέσα στο πηγάδι, η μικρή του δίνει μια σπρωξιά και πάρτον μέσα στο πηγάδι! Η ηχώ του έσβηνε ενώ ταξίδευε στο κενό με ταχύτητα φωτός...
Η μικρή ενθουσιασμένη! Χοροπηδάει σαν τρελή, γελάει δυνατά δείχνοντας με το δάχτυλο το πηγάδι και φωνάζει με ύφος νικήτριας:
-Οτό, οτό, οτό!!!!!

Υ.Γ. 1: Πώς με βλέπετε; Έχω μέλλον στο πρωινό του μεγάλου καναλιού;
Y.Γ. 2: Για όσους δεν το’ πιασαν ετά=εφτά και οτό=οκτώ!