Σημαντικές ημερομηνίες της ζωής μου

Πάνε αρκετοί μήνες που δέχτηκα την πρόσκληση από την blogo-φιλενάδα μου "Cat on the roof" ή αν προτιμάτε "Θυμήσου τ' όνομά μου" να συμμετέχω στο blogo-παίχνιδο "Σημαντικές ημερομηνίες της ζωής μου". Μεσολάβησαν πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλή δουλειά και αρκετές απουσίες από τον blogoκοσμο. Μέχρι που με έκραξε ο Βασίλης Αδαμόπουλος και ήρθα στα ίσα μου. :-) Τότε "επέστρεψα" αποφασισμένη να γράφω -όσο μπορώ- συχνότερα στο blogάκι μου. Ετσι, με τραγική καθυστέρηση, επιτέλους ανταποκρίνομαι στην πρόσκληση της μικρής γατούλας. Είναι γεγονός ότι είμαι τραγικά κακή με τις ημερομηνίας, καθότι διαθέτω μνήμη χρυσόψαρου. Ομως το πάλεψα και έβαλα τη ζωή μου σε μια ημερολογιακή τάξη!
Ready?
Action!

6 Δεκεμβρίου 1975
Σημαντική ημερομηνία για μένα, αλλά πρωτίστως για την ανθρωπότητα. Η μέρα που γεννήθηκα φυσικά! Περιτό να σας πω ότι στην πρώτη φωτογραφία του μαιευτηρίου έχω "βγει" χαμογελαστή!!!

Σεπτέμβριος '82
1) Πρώτη μέρα στο καινούργιο μου σχολείο στην Κυψέλη. Μεγάλωσα! Πάω Δευτέρα Δημοτικού! Ο αδερφός μου είναι "Τεταρτάκι". Κάπου ανάμεσα στα θρανία της Τετάρτης Δημοτικού κάθονται η Αννα και η Δήμητρα. Δίδυμες αλλά παντελώς διαφορετικές. Και σε εμφάνιση και σε χαρακτήρα! Αυτές θα είναι οι κολλητές μας για τα επόμενα χρόνια. Κάτι σαν αδερφές μας. Λυπάμαι που τώρα οι δουλειές μας, τα φορτωμένα προγράμματά μας και οι διαφορετικές μας πορείες δεν μας επιτρέπουν να βλεπόμαστε όσο θα θέλαμε. Ισως -δυστυχώς- και να έχουμε απομακρυνθεί κατά κάποιο τρόπο...
2) Αλλη μια πρώτη γνωριμία. Ντάνια και Γιολάντα. Η πρώτη συμμαθήτριά μου, η δεύτερη του αδερφού μου! Καλές φίλες ακόμα και τώρα. Γειτόνισσες στην Κυψέλη. Και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, γειτόνισσες και στα Β.Π.! Weird eh? Ανυπομονώ να έρθει ο καιρός που θα πηγαίνουμε τα παιδάκια μας όλες μαζί βόλτα!

Ιανουάριος 1986
Ο μπαμπάς μου γίνεται άγγελος... Ηταν για κάποιο διάστημα στο νοσοκομείο. Το "από τί" σας αφήνω να το μαντέψετε. Εχει γίνει πολύ "της μόδας" άλλωστε...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη φωνή της γιαγιάς μου γεμάτη πόνο να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα μου που βρισκόταν μέρα-νύχτα στο πλευρό του. Δεν χρειάστηκε να μου εξηγήσουν...
Είχα καταλάβει... Οχι ότι ήθελα να το πιστέψω...

Φεβρουάριος 1989
Μπαίνει στη ζωή μας ένας άνθρωπος που έχει σταθεί δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια με πολύ αγάπη και σπουδαίες πράξεις... Στέκεται και θα στέκεται, όπως και εμείς θα κάνουμε πάντα για εκείνον.

Σεπτέμβριος 1991
Ημέρα αγιασμού στη Β' Λυκείου. Στέκομαι στο προαύλιο του σχολείου, φορώντας ένα λευκό τζιν μπουφάν με μια τεράστια στάμπα των U2 ραμμένη στην πλάτη. Ενα κορίτσι στέκεται κοντά. Καινούργια φάτσα. Μάλλον ντροπαλή. Είμαι ο πρώτος άνθρωπος που πλησιάζει. Αντιδραστικό πνεύμα ακόμα και τώρα, εντυπωσιάζεται από την ροκ πλάτη μου!!! Και το όνομα αυτής... Ηρώ! Η αυτοκόλλητή μου όλα αυτά τα χρόνια! Της χρωστάω πολλά...

Ιούνιος 1993
Το σχολείο τελείωσε! Εντελώς τελείως! Τώρα αυτό είναι απαραίτητα καλό;

Οκτώβριος 1993
Λένε ότι μια λάθος κίνηση μπορεί να σου στοιχίσει το παιχνίδι. Εκτός αν δεν το βάλεις κάτω και τα ανατρέψεις όλα, ακόμα και την τελευταία στιγμή. Οι σπουδές μου στην γραφιστική ξεκινούν. Δεν μπορώ να πω πως ήταν απόλυτα λάθος, αλλά τα βάζω με τον εαυτό μου που άργησα πολύ να καταλάβω πως το γράψιμο ήταν η ζωή μου...

Ιούλιος 1998
Ξυπνάω από έναν εφιάλτη. Και από 'κει και ύστερα είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ!

Νοέμβριος 2000
1) Πιάνω δουλειά σε μια χρηματιστηριακή εφημερίδα. Ποιο είναι το σημαντικό; Οτι ξεκινάει μια φιλία (από ένα -παρολίγον- ξεμάλλιασμα) με την Ειρήνη, που αρκετά χρόνια αργότερα έμελλε από φίλη μου να προβιβαστεί σε... (υπομονή, θα φτάσουμε και εκεί).
2) Η φίλη μου Ειρήνη μου γνωρίζει τον -κατά 10 χρόνια μεγαλύτερο- θείο της. Ενας καταπληκτικός άνθρωπος που κερδίζει αυτομάτως μια θέση στην καρδιά μου.

Μάιος 2001
Πιάνω δουλειά στην εφημερίδα που δουλεύω μέχρι και σήμερα. Στη διάρκεια του δεύτερου χρόνου αρχίζω να φλερτάρω με τη δημοσιογραφία. Στα μέσα του 2002 παίρνω το "πράσινο φως" από τον εκδότη μου και μπαίνω στο παιχνίδι!

13 Απριλίου 2002
Δημοσιεύεται το πρώτο μου θέμα στην πρώτη σελίδα του εβδομαδιαίου ενθέτου. Αξία; Ανεκτίμητη...

Φεβρουάριος 2003
Ο πατριός μου μού κάνει το μεγαλύτερο δώρο. Το δικό μου σπίτι...
Στην αρχή δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Ηταν δικό μου! Το ένιωσα για πρώτη φορά όταν έκανα τη μεγάλη μετακόμιση. Ξύπνησα κατάκοπη, με ένα σώμα πονεμένο -κάτι σαν μποξέρ μετά από παράνομο αγώνα- τσαλακωμένη μέσα σε έναν καναπέ, παγωμένη από το κρύο, με κούτες, έπιπλα και σακούλες γύρω τριγύρω... Και όμως ήταν ένα από τα πιο όμορφα ξυπνήματα της ζωής μου...

Οκτώβριος 2003-2005
Διορθώνω τα λάθη μου (βλέπε Οκτώβριος 1993) και φοιτώ σε μια σχολή Δημοσιογραφίας.
Είμαι περίπου 28 και τα συμμαθητούδια μου 18-20 το πολύ!!! Σούπερ!

Οκτώβριος 2004
Κρατάω στα χέρια μου ένα μηνιαίο περιοδικό, πολιτικο-ποικίλης ύλης. Στις σελίδες του φιγουράρουν δύο δικά μου θέματα! Οπως το ονειρευόμουν εδώ και πολλά χρόνια. Τα θέματά μου να γυαλοκοπάνε τυπωμένα σε χαρτί ιλουστρασιόν... Αξία; Ανεκτίμητη και βάλε...

Νοέμβριος 2004
Το cover story του περιοδικού που προανέφερα έχει την υπογραφή μου...
Δικό μου εξώφυλλο; Ουπς! Λυποθυμάω....
(Δυστυχώς το εν λόγω περιοδικό δεν άντεξε για πολλούς μήνες ακόμα...)

Φεβρουάριος 2007
Ο άντρας της ζωής μου σκάει μύτη στο πάρτι-μασκέ μου, ντυμένος μπύρα Μύθος και με τα χέρια γεμάτα τσουρέκια και σιροπιαστά από τον Τερκενλή!!! Εκρηκτικός συνδυασμός που με "έριξε" στην αγκαλιά του! Τώρα μπορώ να σας αποκαλύψω ότι το μπουκάλι "Μύθος" και ο θείος της φίλης μου της Ειρήνης (βλέπε Νοέμβριος 2000) είναι ένα και το αυτό!
(Υ.Γ.: Η συνταγή τσουρέκι-σιροπιαστά από Τερκενλή δεν πιάνει πια. Εχω κλείσει ως γυναίκα!!!)

Μάιος 2007
1) Αρραβωνιάζομαι τον πιο υπέροχο άντρα του πλανητικού συστήματος! (Ζητούνται εθελοντές για να μαζέψουν τα σιρόπια.....). Ακολουθεί ένα ταξίδι-αστραπή στο Παρίσι. Ξαναερωτεύομαι. Και τον άντρα μου και την πόλη...
2) Ο μόλις 2 ημερών αρραβωνιαστικός μου προσπαθεί να με ξεπαστρέψει! Με βάζει στο Mission 2 στην κατά τ' άλλα εκπληκτική Eurodisney και τα βλέπω όλα. Ουρλιάζω σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, το βαγόνι τρέχει, φρενάρει, αναποδογυρίζει, στρίβει -όλα αυτά με εξωφρενική ταχύτητα- και εγώ βγαίνω επιτέλους σώα και εξοργισμένη που στην έξοδο δεν υπάρχει κάποιο ειδικό μέρος για να κάνεις εμετό. Εκείνος; Εκστασιασμένος!
ΟΚ ΟΚ! Εγώ διάλεξα το Mission 2. Εχε χάρη που είμαι καλός άνθρωπος και δεν μ' αρέσει να λέω ψέματα!

Ιούλιος 2007
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από το να ξυπνάς κάθε μέρα και να βλέπεις τον άντρα σου στο πλάι σου να σου χαμογελά...

Αύγουστος 2007
Τα καλά γατάκια πάνε στον παράδεισο... Φαντάζομαι τον πιο υπέροχο γκρι τιγρέ γατούλη του Κόσμου να γουργουρίζει ευχαριστημένος σε καταπράσινα λιβάδια γεμάτα φως... Ο Φρειδερίκος μας (ο γατούλης μας για τα τελευταία 12 περίπου χρόνια) δεν άντεξε άλλο... Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ το μέγεθος της απώλειας... Δεν ήταν κατοικίδιο. Ηταν ο φίλος μου.

24 Αυγούστου 2007
Καλώς ήρθα στην blogoσφαιρα! Μ'αρέσει πολύ εδώ και θα μείνω!

Οκτώβριος 2007
Ladies and Gentlemen... This is Scooby!
Δεν θα πω πολλά. Μπορείτε να διαβάσετε όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στο ομώνυμο post. Αυτός είναι ο σκύλος που πάντα ήθελα. Δεν ήρθε για να γεμίσει το κενό που άφησε ο Φρειδερίκος μου γιατί ο Φρειδερίκος μου δεν αποτελεί κενό. Είναι πάντα στην καρδιά και στο μυαλό μου. Ο Scooby είναι ένα άλλο ζωάκι. Ενα καταπληκτικό πλάσμα και ένα νέο μέλος στην οικογένειά μας!

Από τότε συμβαίνουν πολλά όμορφα πράγματα, μέσα μου, έξω μου και τριγύρω μου... Απλά, καθημερινά και μοναδικά... Αν συμβεί κάτι συνταρακτικό υπόσχομαι να το προσθέσω σε ένα μέρος Β', συνεχίζοντας το blogoπαίχνιδο.

Με τη σειρά μου καλώ την Γλαρένια μου, την νεόφερτη Μάνια μας, την uma mamma, την Avra και τον Aggelo Spyrou να συνεχίσουν το παιχνίδι!