Γαβ και γουβ στον πεζοδρομο της Βουκουρεστιου...

Πόσο μου αρέσουν οι νύχτες στον πεζόδρομο της Βουκουρεστίου...
Νεκρός από την βουή της μέρας, γκρίζος και αμίλητος, ξαποσταίνει με λιγοστά φώτα να τον νανουρίζουν γλυκά...
Κι εγώ αραγμένος στις τσιμεντόπλακες, με τη σκόνη να μου γαργαλάει τη μουσούδα, απολαμβάνω τη μελωδία του ανθρώπου που παίζει βιολί και τινάζω νωχελικά το αυτί μου. Πιο κάτω, ένα μπαράκι σε καμουφλάζ φιλοδοξεί να χωθεί μέσα στις νότες του «It’s now or never», παίζοντας μια κάπως άτσαλη ποπ μουσική.

Η ώρα είναι 8. Σε λίγο θα περάσουν εκείνες οι δύο κοπελίτσες. Η καστανούλα που μου ρίχνει κάθε φορά που περνάει κλεφτές λιγωμένες ματιές και η φίλη της η ξανθούλα που με πλακώνει στα χάδια και με φωνάζει «Φούσκα»! Στην αρχή ομολογώ μου την είχε σπάσει! Ακούς εκεί Φούσκας! Δε λέω, έχω βάλει μερικά κιλάκια τελευταία αλλά είναι λόγω ηλικίας. Υστερα τα ζύγισα. Μπορώ να υποστώ τα πάντα για ένα χάδι. Ασε που είναι και ομορφούλα!

Μου αρέσουν και τα πρωινά στη Βουκουρεστίου. Μαζεύονται όλοι σιγά-σιγά σαν τις μέλισσες και πιάνουν τα πόστα τους. Ο νεαρούλης με τις εφημερίδες, οι μουσικοί που παίζουν τόσο όμορφα που θέλω να γαβγίσω από τη χαρά μου, οι στυλιζαρισμένες πωλήτριες των χλιδάτων μαγαζιών, ο κύριος με τα κουλούρια και οι σερβιτόροι της Βαλαωρίτου που τους καλοπιάνω για να γεμίζω την αχόρταγη κοιλίτσα μου.
Είναι και εκείνες οι κλωνοποιημένες Κολωνακιώτισσες που βολτάρουν πάνω-κάτω, χαζεύουν τις απλησίαστες Louis Vuitton και κελαηδάνε επιδεικτικά στα κινητά τους. Κόσμος πάνω. Κόσμος κάτω. Άντρες με κουστούμια και bluetooth, πουλάνε και αγοράζουν, άλλοι τρέχουν για δουλειές και άλλοι πάνε για το καθιερωμένο καφεδάκι. Περνούν και μαμάδες με καρότσια. Η γνωστή ατάκα; «Κοίτα αγάπη μου το σκυλάκι»! Ακούς εκεί σκυλάκι, κοτζαμάν σκύλαρος!

Νωρίς το πρωί σκάει μύτη και εκείνη η αχώνευτη στρουμπουλή ξανθιά που δουλεύει στην τράπεζα με το περίεργο όνομα που δε μπορώ να πω. Χασμουριέται επιδεικνύοντας τα κουνελένια δόντια της, με κοιτάει χαζοχαρούμενα λέγοντάς μου κάτι ακατάληπτα για κάποια «Κοντέσα» και όταν εγώ την αγνοώ, μπαίνει στην τράπεζα με αέρα χαλασμένου ανεμιστήρα και αδειάζει σαν σακί στο γραφείο της. (Γ)ουφ...

Από την πρωινή Βουκουρεστίου παρελαύνουν και πολλοί διάσημοι. Κάποιοι μου μιλάνε, κάποιους τους γαβγίζω, άλλοι πάλι είναι αφοσιωμένοι στο τουπέ τους και δεν κοιτούν κάτω από τη μύτη τους.

Προχθές το πρωί πέρασε και η Φωτεινή Πιπιλή με ένα πόδι τούμπανο! Έλεγε σε όσους την ρωτούσαν ότι το έσπασε στη γιορτή της Μπάμιας. Εγώ δεν ξέρω ποια είναι αυτή και ούτε θέλω να μάθω γιατί δεν με κάλεσε στη γιορτή της.

Τελικά το αποφάσισα. Μου αρέσει η Βουκουρεστίου όλες τις ώρες της ημέρας. Φουσκώνει και ξεφουσκώνει, ανάβει και σβήνει, φωνάζει και σωπαίνει... Είναι το σπίτι μου. Εδώ κοιμάμαι, εδώ ξυπνάω, εδώ τρώω. Πετάγομαι πάνω που και που και ξεσπάω σε χοροπηδηχτά γαβ-γαβ, έτσι για να μου δώσουν σημασία. Μαλώνω τα αυτοκίνητα και τις μηχανές που καβαλάνε τον δικό μου (ολόδικό μου) πεζόδρομο και ύστερα ξεχνιέμαι και σε κάτι γωνιές και αγνοώ επιδεικτικά μουτς-μουτς, βλέμματα και χάδια. Καλά τα περνάω... Ήσυχα και σκυλίσια.

Ουφ! (μουσούδα στο πάτωμα).

Άρχισε πάλι να νυχτώνει... Ψύχρανε ο καιρός και η ξανθοκανελί γούνα μου αρχίζει να δικαιολογεί την ύπαρξή της. Νύσταξα και λίγο... Τα κορίτσια πέρασαν και μου άφησαν ένα μυρωδάτο χάδι για νανούρισμα... Ήρθε λοιπόν η ώρα μου να αποσυρθώ στη γωνίτσα μου, να ξετσιμπουριαστώ λίγο και να σκάσω στον ύπνο. Αν περάσετε ποτέ από δω θα χαρώ πολύ να με χαϊδέψετε...

Φιλάκια! (=σλουρπ σλουρπ)!

Somehow we'll make it cause that's what we do

Εκεί που όλοι είδαν έναν πρωθυπουργό, εγώ είδα έναν... άγιο άνθρωπο που ήρθε για να σώσει την Ελλάδα

Αν πω ότι είμαι ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα των εκλογών, θα είμαι μια προκλητική ψεύτρα. Η αλήθεια, όμως, είναι πως δεν θα πεθάνω κιόλας. Μην ξεχνάμε πως μέχρι και μια μέρα πριν τις εκλογές ήμουν αναποφάσιστη. Που σημαίνει όχι φανατισμένη. Ομως ανήκω στο ποσοστό που πιστεύει πως η κυβέρνηση των περασμένων 3,5 ετών ήταν από τις χειρότερες που παρέλασαν τις τελευταίες δεκαετίες.... Ας είναι. Είπαμε δεν θα πεθάνω κιόλας. Ακόμα και αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι μου ότι στα επόμενα χρόνια διακυβέρνησής της η Νέα Δημοκρατία θα τα... αποκάνει, εγώ θα παλέψω όπως πάντα και θα επιβιώσω. Οπως λένε και οι στίχοι του τραγουδιού Make you feel better των αγαπημένων μου Red Hot Chili Peppers, "...Somehow we'll make it cause that's what we do".
Σίγουρα υπάρχουν πιο σοβαρά προβλήματα από το να ασχολούμαστε με το τί θα κάνει η κυβέρνηση. Μπορούμε να εστιάσουμε στο τί θα κάνουμε εμείς για εμάς, για τους δίπλα μας και για τη χώρα μας. Και σίγουρα υπάρχουν πιο όμορφα και σημαντικά πράγματα να δούμε και να ζήσουμε. Και με αυτά υπόσχομαι να ασχοληθώ από δω και μπρος από αυτή εδώ τη θέση.
Κλείνοντας το πολιτικό section του blog μου δεν μπορώ να μη σας χαρίσω (ως ένας μικρός Θέμος) τη φωτογραφία του Πρωθυπουργού μας που είδαν σαν όραμα χθες, μέσα από την τηλεόραση.

ΟΚ, οι εκλογές τελείωσαν, τα φτυάρια μέσα!

Βάλτο αγόρι μου!

Είχα καιρό να το νιώσω. Εκεί που πιστεύεις ότι όλα έχουν τελειώσει, ξαφνικά μέσα σε 5 λεπτά έρχονται τα πάνω κάτω! Ή μάλλον τα κάτω πάνω! Αυτά τα παιδιά δεν είναι απλά ΜΕΓΑΛΟΙ παίκτες. Είναι ΜΑΓΟΙ!
Ερώτηση: Μα γιατί αφού μπορούν να παίξουν τόσο καλά, το κάνουν μόνο στα τελευταία 5-10 λεπτά του αγώνα;
Απάντηση: Αφού τα καταφέρνουν και μέσα σε 5 λεπτά. Γιατί να κουράζονται περισσότερη ώρα τα παιδιά;
Όπως είπε και η "φωνή" που μετέδιδε τον αγώνα... Ας στείλουμε όλοι μαζί την θετική μας ενέργεια στα παιδιά! Για να ζήσουμε απόψε τα μέγιστα και μεθαύριο οι ελληνικές σημαίες που θα ξεχυθούν στους δρόμους να μην ανήκουν σε κανένα κόμμα, αλλά να είναι αποκλειστικά δικές τους!
Ποιος τις χ_ζει τις εκλογές; VAMOS EUROBASKET!

(Sorry Slovenians!)

Κοιμισμένη ψήφος

Το ομολογώ, είχα φάει κάπως βαριά... Είχα πιει και κάτι σαμπάνιες... Ήταν το γαμήλιο πάρτι του αδερφού μου βλέπετε... Λίγο η κούραση της προετοιμασίας, λίγο η συγκίνηση, λίγο το φαγητό και το ποτό, ήμουν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Η σκέψη του ορθοπεδικού στρώματός μου έμοιαζε ασύμμετρη απειλή... Η επίσκεψη του διεστραμμένου Μορφέα ήταν αναπόφευκτη. Όταν σας έλεγα ότι αυτές οι εκλογές μου έχουν δημιουργήσει μεγάλο άγχος και ότι είμαι πρώτη φορά στη ζωή μου τοοοσο αναποφάσιστη, το εννοούσα. Και καλώ ονειροκρίτες, οραματιστές και αλαφροΐσκιωτους να δώσουν μια ερμηνεία στο sience fiction όνειρό μου. Βρισκόμουν σε ένα μέρος, "κυβικών" σταθμού μετρό Συντάγματος και προχωρούσα προς τις κυλιόμενες σκάλες εισόδου-εξόδου. Αυτό το "μέγαρο", λέει, ήταν το μέρος που ψηφίζαμε. Από τη μία άκρη του σταθμού ως την άλλη υπήρχαν δεκάδες κυλιόμενες σκάλες στη σειρά. Άλλες ανέβαιναν, άλλες κατέβαιναν. Οι σκάλες, λοιπόν, χωρίζονταν σε ενότητες. Παιδεία, Οικονομία, Εξωτερική πολιτική, Κοινωνικά θέματα, Περιβάλλον... ΟΚ! Σαφώς επηρεασμένη από το debate... Στο πλάι κάθε σκάλας (εκεί που υπάρχει εκείνο το μαύρο λάστιχο που παίζει το ρόλο της κουπαστής) υπήρχαν πλαστικοποιημένα χαρτιά με τις προτάσεις του κάθε κόμματος που συμμετέχει στην εκλογική διαδικασία. Μπερδεμένη και αγχωμένη, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες, ψάχνοντας έστω και μια προεκλογική πρόταση-υπόσχεση που να με εκφράζει. Είχα αποφασίσει να ψηφίσω το κόμμα του οποίου, έστω και αυτή η μια πρόταση θα με έκανε να νιώσω αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας μου. Ομως οι σκάλες ανεβοκατέβαιναν με μεγάλη ταχύτητα και δεν προλάβαινα να διαβάσω τίποτα! Είχα γουρλώσει τα μάτια μου και αναζητούσα αυτή τη μια λέξη που θα μου υποδείκνυε ποιο ψηφοδέλτιο θα βάλω στο φάκελο. Όλα ήταν τόσο θολά και συγκεχυμένα... Όμως, προσπαθώντας να βγάλω άκρη από τα συμφραζόμενα, άρχισα να αποκλείω τα κόμματα που έλεγαν ψέμματα στην ψυχή μου και κρατούσα όσα με (ψιλό)εξέφραζαν προκειμένου να φτάσω στον τελικό νικητή! Πρέπει να ανεβοκατέβαινα για ώρες, όταν είχα αποκλείσει όλα τα κόμματα εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δίλημμα αηδιαστικά μεγάλο... Αν ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ θα ήμουν πιστή σε εκείνο που είχα δηλώσει στον εαυτό μου, ότι θα ψήφιζα ένα μικρότερο κόμμα με σκοπό να τιμωρήσω τα δύο μεγάλα. Από την άλλη ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι όλοι -όπως και εγώ- όταν φτάσουν μπροστά στην κάλπη θα κάνουν την ίδια μαλακία. Θα ψηφίσουν πάλι έναν από τους δύο για να μην βγει αντίστοιχα ο άλλος. Το "αγγελάκι" ψήφιζε Αλαβάνο. Μου έλεγε να σταθώ στο ύψος μου και σε αυτό που είχα αποφασίσει από την αρχή και να δώσω ένα μάθημα σε εκείνους που αλλάζουν με πάσες την εξουσία. Το "ανθρωπάκι με τα κερατάκια και την ουρίτσα" ψήφιζε "Νέα Αλλαγή". Ξεφώνιζε πως αν δεν ψηφίσω ΠΑΣΟΚ θα βγει ξανά ο "Μπούλης"....
Ένιωθα το κεφάλι μου έτοιμο να εκραγεί. Από μέσα του θα ξεχύνονταν προτάσεις, κόμματα, εξαγγελίες και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις...
Έφτασα στην τελευταία σκάλα που κατέβαινε και σε οδηγούσε σε ένα δωμάτιο στο οποίο έπρεπε -επιτέλους- να ψηφίσεις. Μπήκα. Βγήκα σαν το ζόμπι.
Νόμιζα ότι όλοι με κοιτούσαν με αηδία και ντρεπόμουν φριχτά. Ένιωθα πως ήμουν τόσο κόκκινη που μια μπορντό σάλτσα έμοιαζε να ξεχύνεται από το μυαλό και την ψυχή μου. Δεν είχα ακούσει το αγγελάκι. Μα περισσότερο ντρεπόμουν γιατί και οι δύο υποψήφιες εκδοχές στο μυαλό μου μεταφράζονταν ως "ψήφοι τιμωρίας". Δεν είχα αποφασίσει ποιον θέλω στο τιμόνι της χώρας μου, αλλά ποιον θέλω να πετάξω στη θάλασσα. Και το χειρότερο ήταν ότι μετά από αμέτρητες ώρες προεκλογικού ανεβοκατεβάσματος δεν είχα βρει κανέναν που να θεωρώ ικανό να κατευθύνει σωστά το καράβι... Ξύπνησα και ήμουν ακόμα πιο μπερδεμένη. Και ακόμα είμαι. Ίσως να πάω στον σταθμό του μετρό και εκεί, πάνω σε κάποια κυλιόμενη σκάλα, να βρω την απάντηση που ψάχνω.

Υ.Γ. Σας είχα προειδοποιήσει πως αυτό το blog είναι ένα ταξίδι μέσα στο μυαλό μου. Απλά ξέχασα να σας ενημερώσω για το ανισόρροπο της κατάστασης...

Ο Harry Potter και ο καμμένος φοίνικας

Μήπως ο Harry Potter είναι η ασύμμετρη απειλή;

Η βραδιά ήταν αρκετά ζεστή. Η μέρα δύσκολη. Εξουθενωτικοί ρυθμοί στη δουλειά και ένας κόμπος στο λαιμό από τις φρικτές εικόνες που έχουν γίνει τατουάζ στη σκέψη μας τις τελευταίες ημέρες.
Το κινέζικο με τον μεγάλο κήπο στην οδό Τατοϊου στη Νέα Κηφισιά ήταν μια πολύ καλή ιδέα... Η τραγανή πάπια ακόμα καλύτερη... Μια ευγενέστατη κινεζούλα σερβίρει τα πρώτα ποτήρια κρασί. Οι παρθενικές γουλιές δίνουν μια επιτυχημένη μάχη με την ένταση.
Πίσω μου κάθονται ένα -περίπου- 13χρονο παιδί και η μητέρα του. Τρώνε και κουβεντιάζουν για το μέλλον του. Τι θα γίνει όταν μεγαλώσει κλπ. Μιλάνε αρκετά δυνατά ώστε το αυτί μου δεν κάνει μεγάλες προσπάθειες για να παρακολουθήσει τη συζήτηση. Παρ' όλα αυτά αποφασίζω να εστιάσω το ενδιαφέρον μου στον σύντροφό μου... Πολύ καλύτερα!
Ομως κάπου ανάμεσα σε chop sui και crispy duck μια φράση των "από πίσω" γαργαλάει το αυτί μου...
"Ο νονός του Χάρη σκοτώθηκε!" λέει το παιδί.
Πω πω σκέφτομαι, κανένας φίλος του θα είναι ο Χάρης. Επηρεασμένη από τα ακόμα νωπά γεγονότα περνάει σαν αστραπή από το μυαλό μου ότι ο νονός του Χάρη έχασε τη ζωή του στις φλόγες, προσπαθώντας ίσως να σώσει το σπίτι του, το χωριό του ή ακόμα και κάποιον συγχωριανό του...
Τα χτυπήματα όμως είναι απανωτά.
"Τον σκότωσε η ξαδέρφη του!".
Το αυτί μου σχεδόν κατρακυλάει στο τραπέζι τους! Παγώνω! Ημουν μάρτυρας ενός συγκλονιστικού οικογενειακού δράματος! Περιμένω να ακούσω τις λεπτομέρειες, εντυπωσιασμένη από την απάθεια ενός μικρού παιδιού που περιγράφει τόσο ψυχρά ένα τέτοιο περιστατικό. Σίγουρα η ξαδέρφη του νονού θα ήταν ψυχοπαθής. Ή θα ήταν τίποτα κληρονομικά στη μέση... Αγωνιώ. Η μητέρα του βουβή. Περίμενα από στιγμή σε στιγμή την κραυγή της! Αντί αυτού όμως...
"Τι κρίμα. Και ήταν τόσο συμπαθητικός...".
Σηκώθηκε η τρίχα μου! Μόλις το παιδί της τής περιέγραψε ένα άγριο φονικό και εκείνη το μόνο που έχει να πει είναι "τι κρίμα. Και ήταν τόσο συμπαθητικός..."; Ημαρτον! Σίγουρα αυτή είχε κάνει έτσι το παιδί της. Ψυχρό και αναίσθητο!
Την ώρα που κατηγορούσα από μέσα μου τη μάνα για την αισχρή διαπαιδαγώγηση του παιδιού της πέφτει το τούβλο στο κεφάλι μου. "Αυτός δεν ήταν που μεταμορφωνόταν σε σκύλο;".
Ουπς! Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Η συζήτηση έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Το μυστήριο όμως δεν άργησε να εξιχνιαστεί αφού γιος και μαμά άρχισαν να αναλύουν σε βάθος την τελευταία ταινία του Χάρι Πότερ. Ο Χάρης, λοιπόν, δεν ήταν άλλος από τον Χάρι Πότερ. Και όπως έμαθα εκ των υστέρων, ο νονός του φανταστικού ήρωα της Ρόουλινγκ μεταμορφωνόταν σε μεγαλόσωμο μαύρο σκύλο. Γελούσα όλο το βράδυ με την γκάφα μου, αλλά πιο πολύ με τη σοβαρότητα της συζήτησης μεταξύ μαμάς και υιού κατοίκων Βορείων Προαστίων! Λες και όλα αυτά ήταν μέρος της καθημερινότητάς τους. Μιας καθημερινότητας που δεν την αγγίζουν ούτε φλόγες ούτε αέρηδες, ούτε οικολογικές καταστροφές. Σκέφτηκα αντίστοιχα τι θα συζητούσε ένα 13χρονο αγόρι από τη Ζαχάρω, εκείνο το ζεστό βράδυ του Αυγούστου.
Χιλιόμετρα μακριά... Οι κάτοικοι βορείων προαστίων (εκείνοι που βλέποντάς τους αυτόματα τους χαρακτηρίζεις έτσι) μου απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι ζουν στον δικό τους κόσμο. Αλλωστε και κεράκι να ανάψει στα Βόρεια Προάστια, περνάει ελικόπτερο και το σβήνει. Στην χειρότερη περίπτωση η φωτιά θα ξεφουσκώσει στην πισίνα. Φαίνεται τελικά πως ένα είναι το μεγαλύτερό τους άγχος. Να μην καεί ο... φοίνικας!