Everything burns...

Σάββατο 22/8

Είναι απόγευμα και επιστρέφουμε από τη Χαλκίδα. Σχεδόν στα διόδια στο βάθος αριστερά ο καπνός καλύπτει τον ορίζοντα. Τολμώ να βγάλω το χέρι από την οροφή του αυτοκινήτου και να τραβήξω μια φωτογραφία (όχι, δεν οδηγούσα εγώ). Και δεύτερη και τρίτη... Το θέαμα είναι θλιβερό, αλλά δεν μπορείς να μην το αποτυπώσεις. Είναι αυτή η αρρωστημένη δίψα που νιώθουμε κάποιες φορές να φωτογραφίζουμε την καταστροφή και τον πόνο... Λες και είναι το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου!

Είναι βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Επιστρέφουμε και πάλι από Χαλκίδα. Το σκοτάδι αυτή την ώρα φωτίζει την καταστροφή. Στο βάθος, στο ίδιο σημείο, τώρα οι φλόγες διακρίνονται καθαρά. Η φύση πεθαίνει και εμείς την κοιτάζουμε. Αμέτρητα δέντρα καίγονται μπροστά στα μάτια μας. Είναι μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά. Αποκρυπτογραφώ τα συναισθήματά μου και διαπιστώνω πως έχει μαυρίσει η ψυχή μου. Η στάχτη έχει χωθεί στα πνευμόνια μου και η εικόνα μου κόβει την ανάσα. Απέραντη θλίψη...
Εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να φανταστώ το μέγεθος των συναισθημάτων εκείνων που παλεύουν μέσα σε εκείνες τις φλόγες. Αδυνατώ να το νιώσω. Δεν γίνεται αν δεν το ζήσεις. Θα είναι άδικο. Το έχω αποφασίσει πια. Είναι ήρωες. Οι πυροσβέστες είναι ήρωες. Οι πολίτες που παλεύουν να σώσουν την περιοχή τους και να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους είναι ήρωες. Και πολύ περισσότερο, οι εθελοντές δασοπυροσβέστες είναι ήρωες. Δεν τους αναγκάζει κανείς εκτός από την ανεξάντλητη αίσθηση ευθύνης. Δεν προστατεύουν μόνο την περιοχή τους, δεν περιμένουν ανταλλάγματα. Τέρμα. Είναι ήρωες...

Κυριακή 23/8

Ο ήχος ενός γκρι κάπως σκουριασμένου ελικοπτέρου που ζουζουνίζει έξω από το παράθυρό μου με ξυπνάει απότομα. Ο ήλιος έχει τολμήσει να βγει ανάμεσα σε ένα γκριζοκίτρινο σύννεφο που έχει παγιδέψει τις ακτίνες του. Ενα παράξενα αρωστημένο φως απλώνεται παντου. Με το ένα μάτι ανοικτό πατάω το κουμπί και ανοίγω την τηλεόραση. Οι φωτιές ακόμα καλά κρατούν... Χιλιάδες pixel τυλιγμένα στις φλόγες, σε όποιο κανάλι κι αν γυρίσω. Φωνές αγωνίας, ρεπόρτερ με τρεμάμενες φωνές, ένας λυσσασμένος αέρας που εισβάλλει στα μικρόφωνα και ένα απέραντο πράσινο που βάφεται γκρι...
Μαθαίνω για τις περιοχές που παλεύουν με την φωτιά. Η φωτιά μας τριγυρίζει. Είναι σχεδόν απίθανο να φτάσει εδώ, αλλά κάποιες φορές το σενάριο αποδεικνύεται τρομερά πρωτότυπο.
Σκέφτομαι στιγμιαία τι πολύτιμο θα πάρω μαζί μου, αν χρειαστεί να περισώσουμε κάτι. Η πρώτη σκέψη ήταν ο Σκούμπι. Για μερικά λεπτά δεν υπήρχε δεύτερη ή τρίτη. Ίσως μερικά ρούχα, κάποια αντικείμενα συναισθηματικής αξίας. Τέλος λίστας.
Αποφάσισα ότι για μένα πολύτιμη είναι η ζωή. Κανένα αντικείμενο και καμμία πολυτέλεια.
Δεν λέω πως δεν είναι τραγικό να χάσεις όλα εκείνα που παλεύεις μια ζωή να αποκτήσεις, όμως η ζωή είναι αναντικατάστατη.
Καταλαβαίνω τον πόνο και την θλίψη όσων έχασαν τις περιουσίες τους σε λίγα λεπτά, όμως εγώ είμαι από εκείνους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Βάζω την ύλη σε δεύτερη μοίρα. Οχι ότι δεν την αγαπώ, αλλά την κατατάσσω κάτω απ' τα έμψυχα. Και αυτό δεν συμβαίνει γιατί είμαι υπεράνω, αλλά γιατί μπορώ να παλέψω. Μπορώ να ζήσω σε μικρότερο σπίτι, μπορώ να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και να ξεκινήσω από την αρχή, μπορώ να κάνω οποιαδήποτε δουλειά -αν χρειαστεί- και να τα καταφέρω. Εχω δίπλα μου έναν αφάνταστα άξιο άνθρωπο που επίσης ξέρει να παλεύει.
Γι' αυτό προσεύχομαι για υγεία και δύναμη. Και για μένα και για όσους έχασαν λίγα ή πολλά σε αυτές τις πυρκαγιές... Να μην χαθούν ζωές.
Προσεύχομαι για όσα ζωάκια έχασαν τη ζωή τους χωρίς να πολυκαταλάβουν το γιατί...
Προσεύχομαι για όσους διακινδυνεύουν τις ζωές τους για να δαμάσουν τις φλόγες.
Για να κοπάσουν οι άνεμοι, να ξαναγεννηθεί η ζωή κάτω απ' τις στάχτες και για να μπορέσουν οι πληγέντες να σταθούν όπως μπορούν στα πόδια τους.