Back on my mind

Είμαι στο τρένο. Πάλι. Αυτή τη φορά δεν πηγαίνω στη δουλειά. Γιατί δεν έχω πια δουλειά. Με έφαγε μια κρίση, είτε οικονομική, είτε μιας σαραντάρας με αραχνιασμένη ψυχή -και όχι μόνο. Αυτό δεν μας χαλάει και πολύ. Ήταν ένα τέλος εποχής (8 χρόνια μετά) που όμως πρόσθεσε τόνους ποιότητας στη ζωή μου. Περισσότερο χρόνο με τον άντρα μου, ηρεμία, ελεύθερα απογεύματα και υπέροχες Κυριακές!
ΟΚ.
Ας επιστρέψουμε πάλι στο τρένο. Το παράθυρο είναι βρώμικο. Ένα γκράφιτι κάπως δυσανάγνωστο μπαίνει στη ανάμεσα στο βλέμμα μου και στα δέντρα του δρόμου. Όλα είναι πράσινα. Και κόκκινα. Και πολύχρωμα και καλοκαιρινά. Η ματιά μου σαρώνει το τοπίο. Της Αθήνας έστω, αλλά τοπίο. Γκρίζο - πολύχρωμο - γκρίζο - πολύχρωμο. Στο ραδιόφωνο παίζει ένα τραγούδι της Ελεωνόρας Ζουγανέλη.
Κόψε και μοίρασε στα δύο... πάντα η αγάπη θέλει δύο... Δυο να γελούν στο ίδιο αστείο... δυο να ζεσταίνουνε το κρύο... δυο να μοιράζονται αμαρτία και ουρανό...
Η φωνή της εκτοξεύεται στον ουρανό... Μα πώς το κάνει;
Μου έρχεται στο μυαλό μια φράση που είχε πει ο πατέρας της όταν τον ρώτησαν για το ταλέντο της κόρης του. Είχε πει με τρελές αποχρώσεις από καμάρι και συγκίνηση στη φωνή: "Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ έκανα αυτό το παιδί...". Και ποιος δεν θα ήθελε να το ακούσει αυτό από τους γονείς του...
Αρχίζω να φιλοσοφώ. Μήπως τελικά όλοι έχουμε ανάγκη την αναγνώριση; Από τους γονείς μας, τον σύντροφό μας, τους φίλους μας, τους προϊσταμένους μας, το κοινό μας. Πόσοι από εμάς που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές μπορούμε να "χορτάσουμε" αποκλειστικά από τον αυτοθαυμασμό; Την δική μας υπερηφάνεια για όσα δημιουργούμε; Είναι αρκετό;
Πόσοι από εμάς κάνουμε πράγματα για εμάς; Πόσοι ανεβάζουμε μια φωτογραφία στο facebook μόνο και μόνο επειδή τη γουστάρουμε, χωρίς να περιμένουμε τα σχόλια θαυμασμού των e-φίλων μας;
Ανασφάλεια. Όλοι έχουμε λίγη, όσο και αν θέλουμε να το αρνηθούμε. Δεν είναι κακό. Αρκεί να μην δηλητηριάζει την ψυχή μας, το χαμόγελό μας, τις σχέσεις μας. Να μην μας πηγαίνει πίσω και να μην μας κάνει κουραστικούς σε αυτούς που αγαπάμε.
Ποιο μπορεί να είναι το αντίδοτο στην ανασφάλεια; Ίσως η δημιουργία. Να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε. Να κάνουμε πράγματα που είμαστε περήφανοι γι' αυτά. Πράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε ψιλοπερήφανα στον καθρέφτη για το κατόρθωμά μας. Πράγματα που ακόμα και αν κάποιος γυρίσει και μας πει "δεν το βρίσκω όμορφο" να μην μας καεί καρφάκι, γιατί απλά εμείς το γουστάρουμε.
Και ξέρετε τι συμπέρασμα έχω βγάλει όλα αυτά τα χρόνια; Οτι αν εμείς το γουστάρουμε, θα το γουστάρουν και οι άλλοι. Κατ' επέκταση, αν γουστάρουμε τον εαυτό μας θα μας γουστάρουν και οι άλλοι. Αν δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας, πως περιμένουμε να μας εκτιμήσουν και οι άλλοι; Πως μπορούμε να απαιτούμε τον σεβασμό όταν τον τσιγκουνευόμαστε οι ίδιοι στον εαυτό μας;
Πολύ φιλοσοφία έπεσε στην επανεμφάνισή μου...
Όμως έτσι είναι. Το μυαλό μου συνεχώς ταξιδεύει από τη μια σκέψη στην άλλη. Λαμβάνει ερεθίσματα, εμπειρίες, εικόνες, ονειρεύεται, επεξεργάζεται, αναρωτιέται και βγάζει συμπεράσματα. Φιλοσοφεί και βγάζει αποφθέγματα κάποιες φορές χαζά, κάποιες φορές χρήσιμα.
Δεν θα σας κρύβω τίποτα. Ούτε τα χαζά, ούτε τα χρήσιμα.
Όλα θα τα λέμε εδώ...
Ξανά!
Και αν δεν σας αρέσει... κάντε zapping!