Ho Ho Ho!

Ερώτηση: Ποιος είναι ο Άγιος Βασίλης των αιλουροειδών;

Απάντηση: Ο Αϊ of the tiger!

Μέρες Χριστουγέννων...

Merry woof-woof, and a woof-woof year!

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου. Ωρα 11.00
Η πρώτη εξόρμηση για τα καθιερωμένα ψώνια των γιορτών έχει μόλις τελειώσει. Μένει μισή ώρα μέχρι να ξεκινήσω για τη δουλειά. Είναι υπέρ αρκετή για έναν ζεστό καφέ-σφηνάκι. Ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη γουλιά ένα κοριτσάκι, περίπου 10 ετών έρχεται στο τραπέζι μας. Τα μαύρα της μαλάκια είναι σφηνωμένα σε μια κοτσίδα. Κρατά μια σακούλα με χαρτομάντιλα και φοράει ένα ταλαιπωρημένο χαμόγελο. Αγοράζω το πακετάκι με τα χαρτομάντιλα και της σκάω ένα χαμόγελο, μήπως και ζεσταθεί.
Ανάμεσα στην 5η και 6η γουλιά ένα δεύτερο κοριτσάκι με πλησιάζει. Ισως 1-2 χρόνια μεγαλύτερο. Τα ίδια μαύρα μαλάκια, αυτή τη φορά, ανεμίζουν ελεύθερα. Εχει πλησιάσει και ετοιμάζεται να μου δώσει κι εκείνη ένα πακέτο χαρτομάντιλα. Πριν προλάβω να πω κουβέντα πετάγεται η μικρούλα με την κοτσίδα και λέει στο κοριτσάκι που στέκεται μπροστά μου: «Μην πάρεις από την κυρία, έδωσε σε μένα»... Εφυγαν και εγώ έμεινα εκεί με έναν καφέ μισοζεστό-μισοκρύο εντυπωσιασμένη από τη συμπεριφορά της μικρής κοτσιδούς...

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου. Ωρα 12.10
Βρίσκομαι στο πίσω κάθισμα ενός ΤΑΧΙ . Μια συμπαθέστατη κυρία οδηγεί και μια άλλη κάθεται μπροστά. Ταίριαζαν οι διαδρομές μας. Η Κηφισίας πηγμένη, λόγω των ημερών. Μια σειρήνα ακούγεται από μακριά. Πλησιάζει. Και οι τρεις μας ψαχνόμαστε για να την εντοπίσουμε. Είναι ασθενοφόρο. Κάνουμε λίγο δεξιά για να μπορέσει να περάσει. Τελικά βρίσκει τη δίοδο και μας προσπερνά. Πάνω του έχει το σήμα του «Χαμόγελου του Παιδιού». Σκέφτομαι πως μέσα εκεί βρίσκεται ένα παιδί που δεν θα νιώσει φέτος τη χαρά των Χριστουγέννων. Κάνω μια γρήγορη προσευχή. Είμαι βέβαιη πως ενώθηκε με αυτές των άλλων δύο γυναικών που βρίσκονταν μαζί μου στο αυτοκίνητο.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 1.15
Ο καλός μου με πηγαίνει στη δουλειά! Η κίνηση είναι αφόρητη. Ολοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, για ψώνια, παιχνίδια, καρουζέλ και αγιοβασίληδες. Περνάμε έξω από τον Εθνικό Κήπο που για τις γιορτές μεταμορφώθηκε σε «Μαγεμένο Δάσος». Τρεις μπαμπάδες με τα μπομπιράκια τους στο σβέρκο και από ένα μπαλόνι στο χέρι περνούν το δρόμο. Δεκάδες παιδάκια με χαμογελαστά προσωπάκια και τεράστια μπαλόνια που ονειρεύονται να πετάξουν στον ουρανό περιμένουν να περάσουν την πόρτα του «Μαγεμένου Δάσους» για να μάθουν τα μυστικά του από τους μικρούς καλικάντζαρους, να επισκεφθούν το σπίτι του Αγιου Βασίλη ή να παρακολουθήσουν τις γιγαντοκούκλες σε νέες περιπέτειες. Τόση ευτυχία!

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 15.00
Διαβάζω την κατάθεση της 11χρονης που η "μητέρα" της την εξέδιδε. Κανένα σχόλιο. Μόνο οργή και αηδία. Για κάποιους δήθεν εκπροσώπους του ανθρώπινου είδους.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου. Ωρα 8.17
Εύχομαι όλα τα παιδιά του Κόσμου να είναι πάντα τόσο χαρούμενα και χαμογελαστά όσο εκείνα που είδα σήμερα στο «Μαγεμένο Δάσος». Να μην τρέξει από τα μάτια τους ούτε ένα δάκρυ, παρά μόνο αν είναι δάκρυ χαράς... Κανένα να μην πονέσει, κανένα να μην μείνει έξω στο κρύο αναγκασμένο να πουλάει πακέτα χαρτομάντιλα. Κανένας να μην το περιμένει στη γωνία για να «τσεπώσει» την είσπραξη... Και να μην ακούσουμε ποτέ από τα χείλη μικρού παιδιού ξανά λόγια σαν της μικρής 11χρονης από το Ιλιον... Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αρχίζω και λιμπίζομαι τη θανατική ποινή...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους τους συν-bloggers!

Αρχίζει το ματς!

Από πάντα ήθελα να πάω στο γήπεδο. Σε ποδοσφαιρικό αγώνα. Ποτέ δεν είχε τύχει όμως. Από αγώνες μπάσκετ ένα σωρό. Αλλά ποδόσφαιρο ποτέ. Μέχρι που έφτασα στα 32 χρόνια μου (από χθες και με τη βούλα) και αποδείχθηκε πως έπρεπε να τρίψω απλά το «τζίνι» μου για να καθίσω κι εγώ -επιτέλους- σε μια κερκίδα. Το «τζίνι» μου, λοιπόν, (όπου «τζίνι», βλέπε Μύθος) που ήταν ενήμερο για το γηπεδικό μου απωθημένο, μου έσκασε μια μέρα με δύο εισιτήρια στο χέρι.. Ελάδα-Μάλτα. Προκριματικά Euro! Και αρχίζει το ματς!
Το ΟΑΚΑ το είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ενα πανηγύρι με αμέτρητο κόσμο, χαμόγελα, χρώμα και φασαρία. Ένα πολυπολιτισμικό πάρτι! Αν έπρεπε να το χαρακτηρίσω το ΟΑΚΑ Ελλάδα-Μάλτα σε σχέση με το ΟΑΚΑ Αύγουστος 2004, θα το χαρακτήριζα μάλλον νεκρό...
Προμηθευτήκαμε κασκόλ και καπέλα και περπατήσαμε μερικά χιλιόμετρα για να φτάσουμε στην πολυπόθητη θύρα. Ομολογώ πως για πρώτος αγώνας ήταν ότι έπρεπε! Τόσο ακίνδυνος που το γήπεδο σιγά-σιγά γέμισε με ένα σκασμό παιδιά σε αποχρώσεις γαλάζιου-άσπρου που συνοδευόντουσαν από μπαμπάδες και μαμάδες. Αν κουβαλούσαν ψάθινα καλαθάκια με κεφτεδάκια και καρό τραπεζομάντιλα, θα μπορούσες να το πεις και πικ-νικ.
Σε κάθε θέση υπήρχε ένα σετάκι από φουσκωτές «μηχανές» παραγωγής φασαρίας που έγραφαν πάνω ΕΛΛΑΣ. Λευκά πλαστικά μαραφέτια σε σχήμα τυποποιημένης φρατζόλας, που τα φούσκωνες (χωρίς ιδιαίτερη κατανάλωση οξυγόνου) και μετά τα κοπανούσες μεταξύ τους για να παράγεις θόρυβο. Ο θόρυβος έμοιαζε με σύγκρουση κουτάλας-κατσαρόλας. Σούπερ!
Μεσολάβησαν αρκετές στιγμές αναμονής. Τις σκότωσα τραβώντας φωτογραφία ότι μου τσίγκλιζε τη φαντασία με την κάμερα του κινητού μου τηλεφώνου.
Την καλλιτεχνική μου εκτόνωση διέκοψε μια καταιγίδα από φωνές, χειροκροτήματα, συνθήματα και κατσαρολικά!

Το στάδιο ξαφνικά σείστηκε! Η ομάδα ξεχύθηκε στο καταπράσινο χορτάρι για ζέσταμα.
Ο φακός του ματιού μου έπεσε σε 3 κοριτσάκια, γύρω στα 12-13 που σχεδόν κρεμόντουσαν από τα κάγκελα, με τα μάτια πεταμένα στον αγωνιστικό χώρο. Το ένα φορούσε φανέλα Χαριστέας και το άλλο Καραγκούνης! Φαντάστηκα τα δωμάτιά τους! Ανάμεσα στις αφίσες, τα πρόσωπα των των αγαπημένων τους ποδοσφαιριστών, διακοσμημένα με ίχνη από πεταχτά φιλάκια. Ξαφνικά τις τσίμπησε μύγα τσε-τσε και ξέσπασαν σε τσιρίδες! Θα ορκιζόμουν ότι ο Σάκης Ρουβάς βρισκόταν κάπου εκεί, σε μια κερκίδα, ανάμεσα στον κόσμο. Όμως διαψεύστηκα! Ήταν ο Καραγκούνης που είχε πλησιάσει “απειλητικά” και τεντωνόταν πάνω στις μπάρες του γηπέδου, μια ανάσα από τα κορίτσια-θαυμαστές του που παραληρούσαν! Φιλάκια, στριγγλιές και “Γιώργο-Γιώργο” εκτοξευόντουσαν στον αγωνιστικό χώρο. Απορώ πως δεν λιποθύμησαν μόλις ο Καραγκούνης -ο μέγιστος- τις χαιρέτισε χαμογελώντας παιχνιδιάρικα!!! Η απόλυτη σκηνή!
Ο αγώνας ήταν ενθουσιαστικός! Τα γκολ έπεφταν βροχή και... η βρόχα έπεφτε straight through!
Η Ελλάδα έμοιαζε να κάνει περίπατο ανάμεσα στα άυλα κορμιά των Μαλτέζων, που δεν προλάβαιναν να μετρήσουν τα γκολ. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε.
(Τρία σημείωσε ο Φάνης Γκέκας στο 33', το 72' και το 74', ενώ από ένα τέρμα σημείωσαν οι Άγγελος Μπασινάς στο 54' και Γιάννης Αμανατίδης στο 62').
Άρχισα να πιστεύω πως είμαι γουρλού και σκέφτομαι σοβαρά να αγοράσω διαρκείας του Ολυμπιακού για να πάρουμε και φέτος το πρωτάθλημα, γιατί τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά (εντός Ελλάδος).
Παρ’ όλα αυτά, επειδή κανείς άνθρωπος ποτέ δεν είναι απόλυτα ευχαριστημένος, απέκτησα ένα ακόμα απωθημένο. Να πάω στο ΓΗΠΕΔΟ. Οπου ΓΗΠΕΔΟ, βλέπε χαμός, βρισιές, ένταση, αδρεναλίνη και πάνω δεξιά στην οθόνη το σηματάκι «Απαραίτητη η γονική συναίνεση». Όχι, δεν είμαι και πολύ φαν των extreme sports, ούτε από εκείνους που τη βρίσκουν με τον κίνδυνο. Αλλά θεωρώ ότι θα είναι μια τρελά εκτονωτική εμπειρία. Ιδιαίτερα αν πρόκειται για την ομάδα σου. Το αίμα σου! Και το αίμα στους φυσιολογικούς ανθρώπους είναι κόκκινο. Οι υπόλοιποι να πάτε στο γιατρό να σας γράψει φάρμακα. Ψάρι τρεις φορές την εβδομάδα, πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Γαύρο φυσικά!!!

Υ.Γ.:Θερμή παράκληση. Οι χρήζοντες φαρμακευτική αγωγή μη με βρίσετε πολύ στα σχόλια που θα αφήσετε στο post μου.
Υ.Γ.: Παρακαλείται το αγαπημένο μου «τζίνι» να ξεκινήσει να ψάχνει για εισιτήρια του Θρύλου.
Υ.Γ.: Το άρθρο αυτό μπορεί να είναι ληγμένο αλλά κι εγώ κοντεύω να πέσω στα ληγμένα λόγω φόρτου εργασίας.