Επιστροφή....

Ο ήλιος έχει πέσει... Οι ρόδες στροβιλίζονται σαν τρελές στον υπέροχα ασφαλτοστρωμένο αυτοκινητόδρομο και ένα φεγγάρι λεμονόφετα έχει σκάσει μύτη κάπου εκεί δεξιά, στον ουρανό... Τόσο καλοσχηματισμένο που θα μπορούσες να το πετάξεις μέσα σ' ένα ποτήρι κόκα κόλα και να το πιεις μονορούφι...
Τα μάτια μου κοιτάζουν γύρω χωρίς να πιάνουν ούτε μια εικόνα. Η κίνησή τους μηχανική, σχεδόν ρομποτική για να καλύψει τις εκατοντάδες σκέψεις που έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια στο μυαλό μου. Να κατηγορήσω το αεράκι; τη γύρη; τον ανάδρομο Ερμή ή τον εαυτό μου που η καρδιά μου τον τελευταίο καιρό έχει πάρει ένα γκρίζο σταχτί χρώμα με ελάχιστα ροζ πτι πουά ; Που το μυαλό μου εργάζεται και επεξεργάζεται ασταμάτητα σκέψεις, πάθη, καταστάσεις, εικόνες, συναισθήματα, άσχημες στιγμές, ελλείψεις.. Που μόνο του ρωτάει, μόνο του απαντάει, μόνο του παίρνει αποφάσεις, ύστερα δεν τις τηρεί, ύστερα κλαίει και αδρανεί...
Τι φταίει που θέλω να φωνάξω "είμαι εδώ!" αλλά όπως σε όνειρο αισθάνομαι αόρατη, άυλη, ανήμπορη να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου να με δουν;
(Μα αφού είσαι αόρατη βρε ηλίθια!)
Πετάω πάνω μου γκλίτερ, πασαλείβομαι με μπογιά, χτυπιέμαι, ουρλιάζω, φωσφορίζω, ορμάω, σκάω πάνω στον τοίχο και σπάω σε εκατομμύρια μικροσκοπικά κρυσταλλάκια, κάνω κρότο όμως εγώ τα κάνω, εγώ τα ακούω...
Και όσο διαπιστώνω πως η φωνή μου δεν είναι αρκετή, το χρώμα μου είναι διάφανο, η λάμψη μου είναι θολή, τόσο λουφάζω και εγκαταλείπω την προσπάθεια. Οι μυς μου κουράζονται, οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν, τα νεύρα μου ατονούν και η κατάστασή μου θυμίζει εκείνο το φοβερό ροκ συγκρότημα που τραγουδούσε το "σμελς λάικ τιν σπίριτ"... Νιρβάνα... Καταστολή... Και θέλω να κάνω ΤΟΣΑ πολλά πράγματα.....