Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Να μ' αγαπάς...


Βρίσκομαι εκεί, καθισμένη πλάι σε μια ηλικιωμένη κυρία με κοκαλωμένο μαλλί, εκεί, σε ένα από τα καινούργια υπερσύγχρονα τρόλεϊ που διασχίζουν την Πατησίων. Σε μια στάση μπαίνει μέσα ένα νεαρό ζευγαράκι. Το πολύ 16 με 17. Εκείνος ένας κάπως αδυνατούλης, ψηλομελάχροινος τύπος με παντελόνι που αντιστέκεται σθεναρά στη βαρύτητα και με ένα σακιδιάκι με δεκάδες νεκροκεφαλές. Το κορίτσι του, μια μετρίου ύψους φρέσκια-φρέσκια κοπελίτσα με καστανό ολόισιο γυαλιστερό μακρύ μαλλάκι και ολσταράκια. Όμορφη. Ο ορισμός του teen.
Τους χαζεύω. Εκείνη κρατιέται από πάνω του. Λιώνει. Εκείνος την κρατάει τόσο σφιχτά, τόσο προστατευτικά. Την κοιτάζει στα μάτια. Που και που ρίχνουν από ένα φιλί χολιγουντιανό. Pure love.

Στο μυαλό μου έρχονται εκείνες οι εποχές. Τα χρόνια της αθωότητας που οι -σχεδόν σχολικοί- έρωτες είχαν έναν αδέξιο ρομαντισμό. Ήσουν εσύ κι εκείνος και κανείς άλλος στον κόσμο όλο. Δεν σε ένοιαζε τίποτα. Ζούσες στον πλανήτη χάπυ, ξημεροβραδυαζόσουν σε ατελείωτα τηλέφωνα (κλείσε! όχι εσύ κλείσε!) και έγραφες στιχάκια που δεν έβλεπε ποτέ κανείς άλλος.
Υμνος σου το «Να μ’ αγαπάς» του Σιδηρόπουλου. 
Όσο μπορείς να μ' αγαπάς...
Έκανες κοπάνα για να βρεθείς με τον έρωτά σου, σχεδίαζες αμέτρητες ώρες με τις φίλες σου τι θα του πεις. Ζητούσες από την καθηγήτρια να πας για νερό για να τον δεις έστω για 2 λεπτά. Ήταν αλλιώς. Δεν ήταν; Μια εφηβικά ερωτική περιπέτεια. Τη ζούσες. 
Τη ζούσες ως το μεδούλι. 
...Μέχρι να ερωτευτείς τον επόμενο.