Να μ' αγαπάς...

Βρίσκομαι εκεί, καθισμένη πλάι σε μια ηλικιωμένη κυρία με κοκαλωμένο μαλλί, εκεί, σε ένα από τα καινούργια υπερσύγχρονα τρόλεϊ που διασχίζουν την Πατησίων. Σε μια στάση μπαίνει μέσα ένα νεαρό ζευγαράκι. Το πολύ 16 με 17. Εκείνος ένας κάπως αδυνατούλης, ψηλομελάχροινος τύπος με παντελόνι που αντιστέκεται σθεναρά στη βαρύτητα και με ένα σακιδιάκι με δεκάδες νεκροκεφαλές. Το κορίτσι του, μια μετρίου ύψους φρέσκια-φρέσκια κοπελίτσα με καστανό ολόισιο γυαλιστερό μακρύ μαλλάκι και ολσταράκια. Όμορφη. Ο ορισμός του teen.

Τους χαζεύω. Εκείνη κρατιέται από πάνω του. Λιώνει. Εκείνος την κρατάει τόσο σφιχτά, τόσο προστατευτικά. Την κοιτάζει στα μάτια. Που και που ρίχνουν από ένα φιλί χολιγουντιανό. Pure love.

Στο μυαλό μου έρχονται εκείνες οι εποχές. Τα χρόνια της αθωότητας που οι -σχεδόν σχολικοί- έρωτες είχαν έναν αδέξιο ρομαντισμό. Ήσουν εσύ κι εκείνος και κανείς άλλος στον κόσμο όλο. Δεν σε ένοιαζε τίποτα. Ζούσες στον πλανήτη χάπυ, ξημεροβραδυαζόσουν σε ατελείωτα τηλέφωνα (κλείσε! όχι εσύ κλείσε!) και έγραφες στιχάκια που δεν έβλεπε ποτέ κανείς άλλος.

Υμνος σου το «Να μ’ αγαπάς» του Σιδηρόπουλου. 

Όσο μπορείς να μ' αγαπάς...

Έκανες κοπάνα για να βρεθείς με τον έρωτά σου, σχεδίαζες αμέτρητες ώρες με τις φίλες σου τι θα του πεις. Ζητούσες από την καθηγήτρια να πας για νερό για να τον δεις έστω για 2 λεπτά. Ήταν αλλιώς. Δεν ήταν; Μια εφηβικά ερωτική περιπέτεια. Τη ζούσες. 

Τη ζούσες ως το μεδούλι. 

...Μέχρι να ερωτευτείς τον επόμενο.

στο χρώμα της λεβάντας...

Ένα μικρό κοριτσάκι με πυρρόξανθες πλεξούδες κλαίει και ουρλιάζει...
Προσπαθεί να πείσει τη μαμά του να της πάρει εκείνο το κουνέλι στο χρώμα της λεβάντας με την αστεία μουσούδα και τα πεστά αυτιά που έχουν όλα τα παιδάκια στο σχολείο. Μόνο εκείνη δεν έχει. Και δεν είναι που ζηλεύει.
Όχι. Το αγαπάει αυτό το κουνέλι...
Μέρες παρακαλάει γι' αυτό το κουνέλι, μήνες, χρόνια... Εκεί που όλες οι φίλες της το έχουν καταχωνιάσει σε ένα σκοτεινό συρτάρι, εκεί που η μόδα του έχει περάσει, εκείνη ακόμα το λαχταράει... το θέλει τόσο πολύ που θα σκάσει...
Όμως έχει κουραστεί να παρακαλάει... Έχει καταλάβει πως όσο και να χτυπηθεί δεν θα της το πάρουν το λιλά κουνέλι. Σχεδόν δεν την ακούνε. Απορροφημένοι από τις δουλειές τους και τα άγχη τους δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ανάγκη έχει εκείνο το κουνέλι...
Και κάποια στιγμή σωπαίνει, κουράζεται, παύει να το απαιτεί, όμως δεν παύει να το αγαπάει κρυφά και νοσταλγικά... Σχεδόν μυρίζει το απαλό άρωμα της φρουφρουδένιας γούνας του. Το βλέπει στον ύπνο της και της κουνάει τα αυτιά του χαριτωμένα... Και όσο το νοσταλγεί, όσο προσπαθεί να συνηθίσει στην ιδέα ότι ποτέ δεν θα το αποκτήσει, τόσο φοβάται... Πως τη στιγμή που θα βρεθεί στο δωμάτιο της φίλης της, ίσως μπει στον πειρασμό να ανοίξει το σκοτεινό συρτάρι και να αρπάξει το κουνέλι που τόσο λαχταράει.
Ίσως το κρύψει στην πάνινη τσάντα της και το χώσει κρυφά σε ένα μυστικό σημείο του δωματίου της για να μην το ανακαλύψουν η μαμά και ο μπαμπάς... Και όταν πια θα έχει το κουνέλι αγκαλιά κρυφά τα βράδια, τότε θα διαπιστώσει πως δεν ήταν η έλλειψη του αστειόζου κούνελου που την στεναχωρούσε τόσο πολύ. Ήταν η διαπίστωση πως οι γονείς της αδιαφορούσαν για την ανάγκη της να τον αποκτήσει. Δεν έκαναν ούτε μια προσπάθεια να καταλάβουν πόσο τον αγαπούσε. Δεν έκαναν καν τον κόπο να της ζωγραφίσουν έναν ίδιο κούνελο σ' 'ενα χαρτί για να της αποδείξουν πως ακόμα κι αν δεν έχουν τα χρήματα να της τον αγοράσουν, νιώθουν την ανάγκη της και την επιθυμία της. Εκείνοι αντίθετα έκλειναν τα αυτιά και χωνόντουσαν σε ένα τετράγωνο κουτί με ηχομόνωση για να μην φτάνει η παρακλητική φωνή της μικρής στ' αυτιά τους.
Και τώρα μπορεί να κρατάει τον κούνελο αγκαλιά στο σκοτάδι, αλλά κατά βάθος θέλει να τους τον τρίψει στη μούρη και να τους πει ότι εκείνοι φταίνε που βούτηξε τον κούνελο της καλύτερής της φίλης. Εκείνοι που δεν την πήραν καν αγκαλιά, δεν της έκαναν αστείες γκριμάτσες για να σκάσει στα γέλια, που αφοσιώθηκαν στις δουλειές τους και χέστηκαν για τον κούνελο και τα πεστά αυτιά του, που πίστεψαν πως το κοριτσάκι τους θα είναι μια χαρά και χωρίς αυτόν αφού έπαψε να τον ζητάει πια... Βολικό... Που πείστηκαν πως οι ανάγκες που εκείνοι θεωρούν σημαντικές είναι το ίδιο σημαντικές για εκείνη.
Μια πανάκριβη Μπάρμπι, ένας καταθετικός λογαριασμός, ένα φουσκωτό κέικ με ροζ γλάσσο, ένα κατακόκκινο γυαλιστερό ποδήλατο, μια μεζονέτα, μια πισίνα.
Θα τραβήξει τις κοτσίδες της!!!
Γαμώτο!
Τι να τα κάνω όλα αυτά;
(τραβάει τις κοτσίδες της)
Εγώ θέλω τον κούνελο λέμε!
Και η άρνηση συνεχίζεται. Όχι, δεν προσπάθησε ποτέ να κλέψει τον κούνελο της φίλης της. Δεν θα ήταν έντιμο. Δεν έκανε καν κίνηση να ανοίξει το συρτάρι...
Όμως ο πόνος που έχει φωλιάσει στην μικροσκοπική καρδούλα της δεν λέει να φύγει... Γιατί δεν την καταλαβαίνουν; Γιατί; Νιώθει τόσο μόνη... Και δεν της λείπει το λιλά του χρώμα, τα χνουδωτά αυτιά και η αστεία μουσούδα.
Της λείπει η κατανόηση και η αγάπη...

Επιστροφή....

Ο ήλιος έχει πέσει... Οι ρόδες στροβιλίζονται σαν τρελές στον υπέροχα ασφαλτοστρωμένο αυτοκινητόδρομο και ένα φεγγάρι λεμονόφετα έχει σκάσει μύτη κάπου εκεί δεξιά, στον ουρανό... Τόσο καλοσχηματισμένο που θα μπορούσες να το πετάξεις μέσα σ' ένα ποτήρι κόκα κόλα και να το πιεις μονορούφι...
Τα μάτια μου κοιτάζουν γύρω χωρίς να πιάνουν ούτε μια εικόνα. Η κίνησή τους μηχανική, σχεδόν ρομποτική για να καλύψει τις εκατοντάδες σκέψεις που έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια στο μυαλό μου. Να κατηγορήσω το αεράκι; τη γύρη; τον ανάδρομο Ερμή ή τον εαυτό μου που η καρδιά μου τον τελευταίο καιρό έχει πάρει ένα γκρίζο σταχτί χρώμα με ελάχιστα ροζ πτι πουά ; Που το μυαλό μου εργάζεται και επεξεργάζεται ασταμάτητα σκέψεις, πάθη, καταστάσεις, εικόνες, συναισθήματα, άσχημες στιγμές, ελλείψεις.. Που μόνο του ρωτάει, μόνο του απαντάει, μόνο του παίρνει αποφάσεις, ύστερα δεν τις τηρεί, ύστερα κλαίει και αδρανεί...
Τι φταίει που θέλω να φωνάξω "είμαι εδώ!" αλλά όπως σε όνειρο αισθάνομαι αόρατη, άυλη, ανήμπορη να κάνω τους ανθρώπους γύρω μου να με δουν;
(Μα αφού είσαι αόρατη βρε ηλίθια!)
Πετάω πάνω μου γκλίτερ, πασαλείβομαι με μπογιά, χτυπιέμαι, ουρλιάζω, φωσφορίζω, ορμάω, σκάω πάνω στον τοίχο και σπάω σε εκατομμύρια μικροσκοπικά κρυσταλλάκια, κάνω κρότο όμως εγώ τα κάνω, εγώ τα ακούω...
Και όσο διαπιστώνω πως η φωνή μου δεν είναι αρκετή, το χρώμα μου είναι διάφανο, η λάμψη μου είναι θολή, τόσο λουφάζω και εγκαταλείπω την προσπάθεια. Οι μυς μου κουράζονται, οι αντοχές μου με εγκαταλείπουν, τα νεύρα μου ατονούν και η κατάστασή μου θυμίζει εκείνο το φοβερό ροκ συγκρότημα που τραγουδούσε το "σμελς λάικ τιν σπίριτ"... Νιρβάνα... Καταστολή... Και θέλω να κάνω ΤΟΣΑ πολλά πράγματα.....

Rehab

Κάποτε άκουγα για κάποιους ανθρώπους που ξημεροβραδιάζονταν στο facebook και γελούσα. Αδυνατούσα να πιστέψω ότι μπορείς να εθιστείς σε ένα social network. Και όπως συμβαίνει με όλα τα είδη εθισμών, συνήθως δεν το καταλαβαίνεις από την αρχή ότι έχεις αρχίσει να "κολλάς" επικίνδυνα. Έτσι την έπαθα κι εγώ. Το facebook έκανε ύπουλα την είδοδό του στο νευρικό μου σύστημα και κατσικώθηκε εκεί σαν είδος πρώτης ανάγκης.
'Αρχισα βρίσκοντας φίλους και συμμαθητές από τα παλιά. Αυτό ήταν και το πιο χρήσιμο πράγμα που έκανα μέσω fb. Μετά, δειλά-δειλά, άρχισα να σκουντάω τους φίλους μου (poke), να τους πετάω πρόβατα, να τους στέλνω καφέδες, καλημέρες, ποτά, αρκουδάκια, σκατουλάκια και ότι μπορείς να φανταστείς... Σταδιακά απέκτησα και ευθύνες. Ένα virtual γουρούνι που το έλεγαν Ρούνι, το οποίο αν δεν το τάιζες, δεν το έπλενες κλπ το έβρισκες σχεδόν μισολιπόθυμο και με ένα σμήνος μύγες να το τρώνε απ' τη βρώμα... Αυτό ταυτόχρονα μου δημιουργούσε τύψεις. Και καθημερινά όχι μόνο έτρεχα να φροντίσω το ανύπαρκτο ζώο μου, αλλά καθόμουν και έπλενα και τα ζώα των φίλων μου γιατί τα λυπόμουν. Παρανοϊκό; Παράτησα λοιπόν το ζώο στην τύχη του και απεξαρτήθηκα απ' αυτό.
Την θέση του ζώου πήρε ένα εστιατόριο που προσλάμβανες τους φίλους σου, τους τάιζες για να δουλέψουν, σέρβιρες φαγητά και διακοσμούσες το μέρος όπως γούσταρες. Αν δεν έμπαινες έγκαιρα να αλλάξεις βάρδια στους υπαλλήλους σου, τους έβρισκες τέζα στο πάτωμα και αυτόματα αισθανόσουν άσχημα που τους άφησες νηστικούς και τους πέθαινες στη δουλειά. (Μα πόσο απάνθρωπος εργοδότης είμαι...). Το παράτησα κι αυτό.
Ύστερα έβαλα γαλότσες, φόρμα και στάχυ στ' αφτί και άνοιξα μια φάρμα. Φύτευα φυτά, λουλούδια που έπρεπε την κατάλληλη μέρα και ώρα να πάω να τα μαζέψω για να μη σαπίσουν. Απέκτησα ένα σωρό ζώα, άλογα, γουρούνια, αγελάδες, αρνιά... ότι βάλει ο νους σου. Έπρεπε κι αυτά να τα αρμέγω τακτικά. Έπρεπε να μαζεύω και τους καρπούς απ' τα δεκάδες δέντρα μου. Ένα-ένα. Μιλάμε για πολύ δουλεία Και πολύ χαμένο χρόνο. Σταδιακά στοίβαξα κάποια απ' τα ζώα σε στάβλους, σταμάτησα να φυτεύω οτιδήποτε, αρνούμαι να αρμέγω και να μαζεύω καρπούς εκτός αν κερδίσω κάτι ανθρωπάκια που τα κάνουν όλα μαζί και συμφέρουν και τις τελευταίες μέρες έπαψα να μπαίνω. Λέω να το παρατήσω κι αυτό στην τύχη του και να ασχοληθώ με τον αληθινό μου κήπο τώρα που ανοίγει ο καιρός.
Το μόνο που μου έχει μείνει είναι ένα καφέ που δεν απαιτεί κάτι φοβερό οπότε προς το παρόν θα το κρατήσω σαν παιχνίδι.
Εκτός από τα παιχνίδια, έπιανα καθημερινά τον εαυτό μου να κάθεται χαζεμένος να παρακολουθεί το τι έκανε ο ένας, τι έκανε ο άλλος, τι έγραψε ο τάδε, που πήγε, τι ώρα γύρισε... Κάθε τρεις και λίγο πάταγα refresh στην αρχική σελίδα λες και θα έχανα κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός.
Και το χειρότερο είναι πως αισθανόμουν την ανάγκη να κάνω κι εγώ το ίδιο. Να ενημερώνω τους φίλους μου για όλες μου τις κινήσεις, για το τι σκέφτομαι, τι έφαγα, τι μαγείρεψα, αν πέρασα καλά κλπ κλπ κλπ.
Κάποιες φορές έπιανα τον εαυτό μου σε κάθε έξοδο, ταξίδι, εκδρομή, βόλτα να θέλει να βγάλει φωτογραφίες μόνο και μόνο για να τις ανεβάσει στο fb. Είχα αρχίσει να αισθάνομαι την ανάγκη να αποδεικνύω σε όλους ότι περνάω καλά. Τι βίτσιο κι αυτό! Δεν μου έφτανε το ότι αισθάνομαι ευτυχισμένη; Έπρεπε να το βροντοφωνάζω; Άσε που πάω στοίχημα ότι το 80% των φίλων που έχω στο facebook χέστηκαν για το τί κάνω και τί δεν κάνω... Έχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν.
Λοιπόν... Μ' αυτά και μ' αυτά επιτέλους κατάλαβα ότι έχω πρόβλημα. Και επειδή δεν γουστάρω τα πάσης φύσεως "πρεζάκια" (από ναρκομανείς μέχρι αλκοολικούς και τζογαδόρους) που κλαίγονται και λένε "αχ, βαχ έχω πρόβλημα, δεν είμαι καλά" αλλά δεν κάνουν τίποτα για να το πολεμήσουν, εγώ ανακοινώνω από τώρα ότι μπαίνω σε αντι-facebook rehab! Θα χρησιμοποιώ το fb αντί να με χρησιμοποιεί. Θα το χρησιμοποιώ για να μιλήσω -αν θέλω- με κάποιους φίλους μου. Θα το χρησιμοποιώ για να προβάλω τη δουλειά μου. Θα το χρησιμοποιώ για να βοηθήσω σε κάποιο σκοπό, πχ για να αναμεταδίδω ειδήσεις και ανακοινώσεις από φιλοζωικά γκρουπ ή άλλα γκρουπ με κοινωνικό χαρακτήρα. Θα το χρησιμοποιώ για τη δουλειά μου. Για να μπορώ δλδ να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους της δουλειάς μου. Θα μπαίνω και για 2 λεπτά την ημέρα ή κάθε δεύτερη μέρα για να σερβίρω και κανένα φαγητό στο e-καφέ μου. Αυτά προς το παρόν.
Xαζολόγημα στο facebook ΤΕΡΜΑ!
Αντί να ανεβάζω φωτογραφίες του αυτοκινήτου μου, θα το παίρνω και θα πηγαίνω βόλτες. Αντί να σπέρνω και να θερίζω στο farmville, θα φυτέψω λουλούδια στον κήπο μου. Αντί να γράφω βλακείες και να χαζολογάω, θα γράφω κείμενα στο blog μου που έχει βγάλει αράχνες. Αντί να κάθομαι σε μια καρέκλα και να σαπίζω, θα αρχίσω γυμναστήριο.
Δεν ξέρω τι θα καταφέρω απ' όλα αυτά που "μου υπόσχομαι", αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα παλέψω για να απεξαρτηθώ μέρα με τη μέρα από το facebook. Και από σήμερα ξεκινάει η αποτοξίνωσή μου!
Wish me luck!

http://www.youtube.com/watch?v=5LTPRJqt2z4

Last Christmas I gave u my heart αλλά φέτος θα πάρεις τ' #@%$^& μου!

ΟΚ. Έχω κατά καιρούς κάποιες ηλίθιες απορίες που μπορεί να μην έχουν προβληματίσει ποτέ κανένα άλλο μυαλό. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που όσες κωλοτούμπες και να κάνω, δεν τα καταλαβαίνω.
Μια seasonal απορία που τριβελίζει το ανισόρροπο μυαλό μου κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα είναι η εξής: Γιατί το τραγούδι των Wham "Last Christmas" θεωρείται ως καψουροτράγουδο; Γιατί οι χωρισμένοι το ακούνε και κάνουν φλεβοτομή; Ε όχι! Αν κάτσεις λίγο να αναλύσεις όλους τους στίχους θα δεις ότι είναι ένα από τα πιο "σε γράφω στ' %#@^&* μου και προχωράω" κομμάτι.
Η λανθασμένη χρήση αυτού του τραγουδιού, λοιπόν, είναι η περίτρανη απόδειξη ότι οι καψούρηδες και κατεστραμμένοι απομονώνουν από μια ολόκληρη αρμαθιά στίχους σκόρπιες φράσεις που τους επιτρέπουν να οικειοποιούνται το "Last Christmas" για να κλαίνε την χαμένη τους αγάπη ένα χρόνο μετά. Κρατάνε φράσεις όπως το: "Last christmas I gave you my heart but the very next day you gave it away", κάνοντας "να να να να να να" στους παρακάτω στίχους για να αλοιώσουν το νόημα του τραγουδιού που λέει με λίγα λόγια ότι φέτος θα πάρεις τα 3 μου! Ή μουρμουρίζουν με υγρά μάτια φράσεις σαν το: "With a note saying 'I Love You' I meant it" σφυρίζοντας αδιάφορα στον πιο αντιπροσωπευτικό στίχο του κομματιού που λέει "Now I know what a fool I've been But if you kissed me now I know you'd fool me again".
Ο τύπος δεν πιάνεται κώτσος. Το λέει καθαρά. Δεν θα τον έριχνε ο/η πρώην ούτε με ένα παθιασμένο φιλί αφού και να τον τουμπάριζε προσωρινά, πάλι τα ίδια θα έκανε στην πορεία. Εχει καταλάβει πόσο μαλάκας ήταν και δεν την ξαναπατάει τη μπανανόφλουδα.
Ο George με λίγα λόγια λέει στο γκομενάκι (και ο Andrew Ridgeley συμφωνεί από πίσω με τα back vocals) πως ότι έκανε, έκανε και τώρα πια δεν τον τουμπάρει όσο και να χτυπιέται, αφού φέτος τα Χριστούγεννα ο Αγιος Βασίλης του έφερε την αληθινή αγάπη και δεν έχει σκοπό να γυρίσει σε μια αγάπη-μούφα. (Now I've found a real love, you'll never fool me again/This year, to save me from tears, I'll give it -την καρδιά του εννοεί- to someone special).
Το κομμάτι δηλαδή είναι αισιόδοξο λέμε! Πάρτε το χαμπάρι! Σχόλια του τύπου "αχ... πάλι αυτό το τραγούδι, θα κόψω τις φλέβες μου" δεν στέκουν! Ο ποιητής το λέει καθαρά: Σε πήραμε χαμπάρι κοπελιά/νεαρέ και παρ' όλο που μας ράγισες την καρδιά πέρσι under the misletoe, φέτος τρως πόρτα γιατί βάλαμε μυαλό και θα χαρίσουμε την καρδιά μας σε κάποιον που να αξίζει και να μας αξίζει πραγματικά.
Νομίζαμε κυρά μου/νεαρέ μου ότι είσαι κάποιος που μπορούμε να στηριχτούμε πάνω της/του αλλά εσύ έχεις καρδιά από πάγο και το μόνο που ήθελες από μας ήταν ο ώμος μας να κλάψεις... Δεν την πατάμε ξανά ρε! Να πας σε άλλο παλτό να πασαλείψεις τις μύξες σου! Αμα φέτος τα Χριστούγεννα έχεις σκοπό να ξαναγυρίσεις να το ξεχάσεις. Το πολύ-πολύ να σου δώσουμε ένα πακέτο χαρτομάντηλα (ο,τι πιο σκληρό για να γίνει η μύτη σου τούμπανο) και να πας να βρεις κανέναν άλλο μαλάκα να δουλέψεις!
Βρε ουστ!

Υ.Γ.: Προς Aggelo Spyrou: Το post δεν αφορά την δική μου αισθηματική ζωή εεε;;; Μην μας πάθεις κανένα εγκεφαλικό πάλι!

Τούρτα; Oh no, not me...

Αναπολώντας τη ζωή μου διαπιστώνω πως ήμουν πολλές φορές υπέρμαχος της σοφής φράσης "Απ' το να έχεις μια τούρτα με σκατά, καλύτερα να μην έχεις καθόλου τούρτα". Την φράση αυτή την άκουσα σχετικά πρόσφατα, κάπως αλλιώς που δεν θυμάμαι, αλλά την προσάρμοσα όπως μου άρεσε και σας την προσφέρω. Την φράση, όχι την τούρτα.
Σύμφωνα με τη δική μου, λοιπόν, εκδοχή η φράση σημαίνει -σε ελεύθερη μετάφραση- ότι καλύτερα να είσαι μόνος σου ή μόνη σου παρά να είσαι με έναν σύντροφο που δεν αξίζει και δεν ΣΟΥ αξίζει. Πιο καλή η μοναξιά δηλαδή που λέει και ο Γιαννάκης ο Πάριος μετά του υιού...
Έτσι στο παρελθόν αποφάσισα να τερματίσω 3 μακροχρόνιες σχέσεις (5, 3 και 2 ετών) επειδή μετά από αρκετά σκαμπανεβάσματα στις αποφάσεις μου διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου ήταν η καταστροφή μου. Το πιο δύσκολο κάθε φορά ήταν να απαρνηθώ τη δύναμη της συνήθειας. Να πάρω τη βάρκα μου παραμάσχαλα, να την πετάξω στα παγωμένα νερά και να ξεκινήσω το ταξίδι στο άγνωστο με προοπτική μια μοναξιά χωρίς τυπωμένη ημερομηνία λήξης. Να βάλω τα αισθήματά μου σε ένα τετράγωνο χάρτινο κουτί, να τα μαζέψω και να φύγω.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πάντα όμως υπήρχε κάτι που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να βαρέσω μια σφραγίδα στην απόφασή μου. Κάποιος από μηχανής θεός -τσούπ!- εμφανιζόταν στη ζωή μου και μου παρουσίαζε σαν ένας ταλαντούχος dealer την ύπαρξη ενός εντελώς διαφορετικού είδους άντρα -σαφώς εξελιγμένου και εξευγενισμένου- που μπορούσε να μου δείξει πως είναι να σε γουστάρουν πραγματικά.
Από σχέσεις που ο άλλος δεν με εκτιμούσε, με υποβίβαζε, με έκανε να νιώθω τιποτένια ή σχέσεις που μόνο εγώ προσπαθούσα, μόνο εγώ κυνηγούσα, μόνο εγώ αγαπούσα και δεχόμουν αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις, τα όρια και τα ψέματα του δήθεν συντρόφου μου, βρισκόμουν ξαφνικά θήραμα, βασίλισσα, μοναδική.
Εννοείται πως πάντα στην αρχή, ακόμα και της πιο "κατά διαόλου" σχέσης, αισθανόμουν τα ίδια. Θήραμα, μοναδική και βασίλισσα. Αυτό το θεωρώ νόμο. Όμως η μαγκιά δεν είναι να αισθάνεσαι έτσι στην αρχή, αλλά πάντα. Ακόμα και μέσα στη ρουτίνα, τα προβλήματα, τα κυματάκια ή τα αστραποκέραυνα να παραμένεις ο εαυτός σου. Να στέκεσαι στο θρόνο σου χωρίς να χάνεις τη μοναδικότητά σου μέσα στη σκόνη της σχέσης...
Ετσι λοιπόν έκλεινα την πόρτα σε μια αρρωστημένη κατάσταση και τολμούσα να προχωρήσω στο σκοτάδι. Από κοριτσάκι φοβόμουν το σκοτάδι γαμώτο... Πάντα όταν έμπαινα σε ένα σκοτεινό και άδειο δωμάτιο σφιγγόταν η καρδιά μου. Ακόμα και τώρα το παθαίνω κάποιες φορές. Όμως κάποιοι λένε ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσεις τον φόβο σου αν δεν τον αντιμετωπίσεις. Έτσι κι εγώ έμπαινα -βουρρρ- στο σκοτεινό δωμάτιο, έτοιμη να παλέψω με τα τέρατα που μου γαργαλούσαν τις σηκωμένες τρίχες της κεφαλής μου!
Ποτέ δεν έχασα από την απόφασή μου. Ακόμα και όταν οι διάδοχοι δεν αποδεικνύονταν σύντροφοι ζωής, είχα κερδίσει κάτι. Είχα καταφέρει να βγω από ένα αδιέξοδο και είχα μάθει πολλά. Είχα απορρίψει με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής μια ακόμα επιλογή σε ένα multiple choice που φιλοδοξούσε να μου αποκαλύψει το άλλο μισό μου φρούτο.
Έμαθα τι ΔΕΝ μου αξίζει, τι ΔΕΝ μπορώ και ΔΕΝ πρέπει να ανεχτώ, ποιον τύπο άντρα και σχέσης ΔΕΝ πρέπει να επιλέγω και έτσι κατάφερα να ξεστραβωθώ και να ενώσω τα κουκούτσια μου με τα κουκούτσια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ (του ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ μοναδικού) ανθρώπου.
Μπήκα και βγήκα από λάθος σχέσεις πολλές φορές, αλλά όπως λέει ο φίλος μου ο Πάρης, "όταν έχεις τον ουρανό με τα αστέρια αγκαλιά τότε καταλαβαίνεις πως ήταν τόσα χρόνια που κοίταγες την αντανάκλασή τους στο βούρκο...". Εκλεισα τη μύτη πολλές φορές και κατάπια την κωλότουρτα γιατί ήμουν πολύ ερωτευμένη για να παραδεχτώ την "βρώμα" που αναδυόταν απ' αυτήν. Όταν τόλμησα να δοκιμάσω με την μύτη ελεύθερη αηδίασα. Και είπα "όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω". Ας το έτρωγε άλλη το κομμάτι μου... Εγώ αρχίζω δίαιτα -και όχι από Δευτέρα.
Δεν έχασα. Το ξέρω και όσοι με ξέρετε, το ξέρετε. Και δεν μετάνιωσα για καμία μου απόφαση. Χαίρομαι για όσα πέρασα, όλες οι σχέσεις μου χάρισαν και όμορφες στιγμές, αλλά και πολύτιμες εμπειρίες και εννοείται δεν ρίχνω ευθύνες σε κανέναν. Ήμουν ενήλικη, και ελεύθερη να κάνω τα σωστά και τα λάθη μου. Ελεύθερη να ερωτευτώ, να στραβωθώ και να ξεστραβωθώ.
Επέλεγα να "ζω το δράμα μου", όπως μου έλεγε πάντα κάποιος που δεν μπορώ να αναφέρω το όνομά του γιατί θα με τρέχει πάλι στα δικαστήρια ;-) αλλά κάποια στιγμή έστρεφα το βλέμμα στον καθρέφτη, κοίταζα ΜΟΝΟ τον εαυτό μου και αποφάσιζα ότι δεν υπάρχει λόγος να το ζω εγώ αυτό.
Και επαναλαμβάνω. Δεν έχασα. Και επειδή έχουμε ξαναπεί ότι δεν είμαι καθόλου καλή στους επιλόγους θα πάρω τη βοήθεια του Franky.
-Frankyyyyyyyyy help!!!!

Franky Responded.

Franky singing:
"Yes, there were times, Im sure you knew
When I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.

Ive loved, Ive laughed and cried.
Ive had my fill, my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that
And may I say - not in a shy way,
No, oh no not me,
I did it my way".

Υ.Γ.: Να διευκρινήσω ότι με τα "σκατά" δεν αναφέρομαι σε πρώην συντρόφους (αλοίμονο), αλλά σε λάθος σχέσεις που τελικά δεν ταίριαξαν σε μένα για τον Α ή Β λόγο.

Είμαι 33 (στα 34) και είμαι καλά!

Είμαι 33 (στα 34) και είμαι καλά! Δεν ήμουν πάντα έτσι. Πάντα στη ζωή μου έπαιρνα παραμάσχαλα το ρητό "καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες" και βουρ στον πατσά. Καθόλου δεν με ένοιαζε αν θα έσπαγα τα μούτρα μου, εγώ ήθελα να το ζήσω. Τελεία και παύλα! Ότι και να μου έλεγαν οι άλλοι, μπενάκης-βγενάκης. Γείωση κανονική. Και η ιστορία επαναλαμβανόταν με χειρουργική ακρίβεια. Εγώ έτρωγα τα μούτρα μου, χτυπιόμουν/αρρώσταινα/βαλάντωνα, εκείνοι που μου τα έλεγαν επιβεβαιωνόντουσαν πανηγυρικά, εγώ ξεστραβωνόμουν, πήγαινα κομμωτήριο, έκανα μια μεγάλη ανανεωτική αλλαγή με τα μαλλιά μου και ξανά προς τη δόξα τραβούσα. Μπορεί να τσαλακώνω την καρδιά μου όσο θέλω με την ιδιότητα του συλλέκτη εμπειριών, αλλά όταν τα πράγματα στράβωναν πάντα έβαζα κομπρέσες με λογική, έπινα μια ασπιρίνη και το φιλοσοφούσα. Και πάντα η απόφαση ήταν η ίδια: Πατάμε delete και συνεχίζουμε. Πόσος θρήνος πια;
Με την πάροδο του χρόνου ξεπέρασα πολύ δυνατές και εξαρτησιογόνες καταστάσεις, περίπλοκες σχέσεις σαν την τετραγωνική ρίζα του 567200921 (που μόνο ο άντρας μου μπορεί να την βρει) και πήρα ένα μάθημα. Έμαθα ότι όταν ένας άντρας πιστεύει ότι είσαι η γυναίκα της ζωής του, απλά δε σε αφήνει να φύγεις που να κάνει τούμπες η γη ολάκερη! Ξεχνάει τις φοβίες του για γάμους, παιδιά, εξαρτήσεις, σχέσεις και γίνεται άλλος άνθρωπος. Δεν ρισκάρει να σε χάσει για τίποτα στον κόσμο.
Λαμπρό παράδειγμα ο αδερφός μου. Οι σχέσεις του διαρκούσαν το πολύ ένα μήνα, ενώ διαμήνυε ότι δεν παντρεύεται πριν τα 45-50. Μια ωραία ημέρα, (πρέπει να ήταν γύρω στα 33 τότε) ανακοίνωσε σε μένα και τη μητέρα μου ότι "γνώρισε έναν άγγελο". Μετάφραση; Απλά γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του. Έμειναν αμέσως μαζί, παντρεύτηκαν σε ένα χρόνο περίπου από τότε και ζουν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα. Έχω και άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Αμετανόητοι εργένηδες που άλλη έμπαζαν το βράδυ στο σπίτι και άλλη έβγαινε το πρωί, αμέσως μόλις συνάντησαν τη μια και μοναδική, συμμαζεύτηκαν και ξεφούρνισαν την πρόταση γάμου σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Έμαθα επίσης ότι οι δικαιολογίες "δεν πρόλαβα να σε πάρω για 3 μέρες γιατί είχα πολύ δουλειά" είναι κάτι περισσότερο από γελοίες. Όταν αγαπάς τον άλλον, ότι και να σου συμβαίνει, είναι ο πρώτος που θέλεις να το μοιραστείς. Δεν γίνεται να μην βρεις μισό λεπτό το 24ωρο για να στείλεις -έστω- ένα μήνυμα στον άνθρωπό σου. Ακόμα και αν είσαι άντρας.
Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε σε όλα αυτά ένα βιβλίο που ανακάλυψα σε ένα e-βιβλιοπωλείο. Το "Απλά δεν σε γουστάρει", γραμμένο από τους άντρες σεναριογράφους του "Sex and the City". Μελετώντας το μετά από έναν χωρισμό έμαθα ότι όταν ένας άντρας λέει "δεν είμαι έτοιμος για γάμο" εννοεί "δεν είμαι έτοιμος για γάμο μαζί σου". Όταν σου λέει "δεν είμαι σε φάση για σχέση" σημαίνει ότι απλά δεν θέλω να κάνω σχέση μαζί σου. (Να πηδιόμαστε βέβαια δεν έχω πρόβλημα). Και άλλα τέτοια.
Το βιβλίο αυτό μου έμαθε πως οι άντρες δεν είναι περίπλοκοι, μολονότι θα σου άρεσε να νομίζεις ότι είναι. Και δεν υπάρχουν μπερδεμένα μηνύματα. Η αλήθεια ίσως είναι ότι "απλώς δεν σε γουστάρει".
Όπως έχω ακούσει και από έναν πρώην συνάδελφό μου, οι άντρες προτιμούν να κάνουν bungee jumping δεμένοι με κλωστή παρά να πουν κατευθείαν σε μια γυναίκα "δεν είσαι εκείνη, η μία και μοναδική". Πόσο μάλλον να σου πουν "χωρίζουμε". Προτιμούν να σε κάνουν να το καταλάβεις με τις πράξεις τους που δείχνουν ολοκάθαρα πώς νιώθουν.
Τους τελευταίους μήνες έχω συλλέξει αρκετές ερωτικές ιστορίες, χωρισμούς και παράπονα φιλενάδων μου. Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να παίζω το ρόλο του αγαπημένου μου βιβλίου. Δεν θέλω να τις γλυκαίνω, δεν θέλω να τους λέω αυτά που θέλουν να ακούνε, αλλά θεωρώ υποχρέωσή μου να λέω αυτά που πιστεύω, όσο ωμά, ρεαλιστικά ή άκαρδα και αν ακούγονται.
Δεν είμαι αναίσθητη. Σε καμία περίπτωση. Πιστεύω στον έρωτα, στην αγάπη, στην αιώνια αφοσίωση. Πέρασα κι εγώ από τα σκατά, έσυρα την καρδιά μου στα καρφιά, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα τι μου αξίζει και (thank God) βρήκα το άλλο μου μισό πορτοκάλι (που βρισκόταν κάτω από τη μύτη μου) και δεν μπορούσα να το δω γιατί παραμυθιαζόμουν με άλλες καταστάσεις.
Όμως πιστεύω πως το να έχει ένας άνθρωπος μια και μοναδική σχέση στη ζωή του, είναι τόσο σπάνιο όσο το να βρεις παρθένα ετών 35.
Οι σχέσεις πάνε κι έρχονται μέχρι να βρει κανείς το άλλο μισό του πορτοκάλι. Όταν πιστεύεις ότι δεν θα ξανακάνεις ποτέ σχέση ακούγεσαι σαν 11χρονο κοριτσάκι που λέει ότι θα παντρευτεί το ξανθό αγοράκι που κάθεται στο τελευταίο θρανίο. Δεν γίνεται να μην πιστεύεις ότι οι σχέσεις τελειώνουν. Οτι φθείρονται, ότι ξεβάφουν και αποδυναμώνονται. Δεν αρνείται κανείς ότι μπορεί να ξεκίνησαν με έρωτα, υποσχέσεις και με μοναδικές στιγμές. Όλες οι σχέσεις στην αρχή τους είναι μέσα στο μέλι. Αυτό είναι νόμος. Αλλά δεν γίνεται να πιστεύεις ότι δεν δικαιούται κάποιος να αλλάξει γνώμη. Να βαρεθεί, να κουραστεί, να ξενερώσει, να του περάσει βρε αδερφέ! Δεν έχει να κάνει με το αν αξίζεις να σε αγαπήσουν. Έχει να κάνει με το σενάριο. Με το τι είναι ικανός να νιώσει εκείνος για σένα. Με το αν για εκείνον είσαι η μια και μοναδική. Και αν τελικά δεν είσαι, πάει να πει ότι "ο άλλος, ο ένας ο μοναδικός" βρίσκεται εκεί έξω και σε ψάχνει.
Γιατί πρέπει κάθε γκόμενος που έχουμε να είναι και ο τελευταίος;;; Είστε με τα καλά σας; Εκείνον τον ρωτήσατε;
Τι είναι λοιπόν για μένα η αγάπη; Trademark. Δεν κρύβεται. Φαίνεται, φωνάζει, λάμπει! Έχει προορισμό, όταν είναι αμοιβαία. Όταν σε αγαπάει δεν μπορεί να το κρύψει. Δεν θέλει να το κρύψει γιατί δεν υπάρχει λόγος. Το αποδεικνύει με κάθε πράξη και με κάθε κίνηση. Δεν μένει στις λέξεις, αλλά τις κάνει πράξη. Το σ' αγαπώ είναι πανεύκολο να το προφέρεις. Είναι όμως το πιο δύσκολο πράγμα να το αποδείξεις αν δεν το νιώθεις.
Που θέλω να καταλήξω; Μην συμβιβάζεσαι με ανθρώπους που δεν σου φέρονται όπως σου αξίζει. Μην κολλάς σε ανθρώπους που δεν τολμούν να σου δείξουν την αγάπη τους. Ανθρώπους που δεν σε σέβονται. Η αγάπη φαίνεται. Και η μη αγάπη επίσης φαίνεται. Στις πράξεις. Μην μένεις πίσω και χάνεις τη μπάλα. Κοίτα γύρω σου και σταμάτα να πιστεύεις ότι η ζωή τελείωσε. Σιγά μην τελείωσε. ΟΚ, θρήνησε αν θεωρείς ότι η σχέση σου δεν πρέπει να πάει άκλαφτη. Όμως μην λες "δεν θα βρω ποτέ κανέναν άλλον". Πες "λυπάμαι που τελείωσε", "κρίμα που δεν ήταν αυτός ο ένας και μοναδικός" ή ακόμα "ο παλιομαλάκας μου πούλησε παραμύθια και με χώρισε"!
Ομολογώ ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά αν οι άντρες έλεγαν καθαρά αυτό που ήθελαν. Όπως πριν από περίπου 6-7 χρόνια που ένας μεγαλούτσικος σε ηλικία που γνώρισα μέσα σε μια παρέα γύρισε και μου είπε χαριτωμένα: "Μου αρέσεις πολύ! Ξέρεις όμως εγώ είμαι παντρεμένος και δεν σκοπεύω να χωρίσω με τη γυναίκα μου. Σε θέλω για γκόμενα. Τι λες;". Φυσικά και είπα όχι. Όμως εκτίμησα απεριόριστα την σοκαριστική του ειλικρίνεια. Σχεδόν τη θαύμασα! Ξέρεις πόσα προβλήματα δεν θα υπήρχαν καν αν οι άντρες (και οι γυναίκες) δεν κρυβόντουσαν πίσω από το δάκτυλό τους; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας άντρας πρέπει να τάξει γάμο για να πηδήξει! Γιατί όλες αυτές οι δαντελίτσες και τα φρου-φρου;
Τέλος πάντων, επειδή έχω ένα θέμα με τους επιλόγους θα βγάλω το σκασμό και θα περιμένω τα σχόλιά σας. Περιμένω και αντρικά σχόλια, με θάρρος και αυταπάρνηση. Έτσι, για να μην βγω και τρελή η γυναίκα!

Wake up and LIVE your lives!!!!!