Last Christmas I gave u my heart αλλά φέτος θα πάρεις τ' #@%$^& μου!

ΟΚ. Έχω κατά καιρούς κάποιες ηλίθιες απορίες που μπορεί να μην έχουν προβληματίσει ποτέ κανένα άλλο μυαλό. Όμως υπάρχουν κάποια πράγματα που όσες κωλοτούμπες και να κάνω, δεν τα καταλαβαίνω.
Μια seasonal απορία που τριβελίζει το ανισόρροπο μυαλό μου κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα είναι η εξής: Γιατί το τραγούδι των Wham "Last Christmas" θεωρείται ως καψουροτράγουδο; Γιατί οι χωρισμένοι το ακούνε και κάνουν φλεβοτομή; Ε όχι! Αν κάτσεις λίγο να αναλύσεις όλους τους στίχους θα δεις ότι είναι ένα από τα πιο "σε γράφω στ' %#@^&* μου και προχωράω" κομμάτι.
Η λανθασμένη χρήση αυτού του τραγουδιού, λοιπόν, είναι η περίτρανη απόδειξη ότι οι καψούρηδες και κατεστραμμένοι απομονώνουν από μια ολόκληρη αρμαθιά στίχους σκόρπιες φράσεις που τους επιτρέπουν να οικειοποιούνται το "Last Christmas" για να κλαίνε την χαμένη τους αγάπη ένα χρόνο μετά. Κρατάνε φράσεις όπως το: "Last christmas I gave you my heart but the very next day you gave it away", κάνοντας "να να να να να να" στους παρακάτω στίχους για να αλοιώσουν το νόημα του τραγουδιού που λέει με λίγα λόγια ότι φέτος θα πάρεις τα 3 μου! Ή μουρμουρίζουν με υγρά μάτια φράσεις σαν το: "With a note saying 'I Love You' I meant it" σφυρίζοντας αδιάφορα στον πιο αντιπροσωπευτικό στίχο του κομματιού που λέει "Now I know what a fool I've been But if you kissed me now I know you'd fool me again".
Ο τύπος δεν πιάνεται κώτσος. Το λέει καθαρά. Δεν θα τον έριχνε ο/η πρώην ούτε με ένα παθιασμένο φιλί αφού και να τον τουμπάριζε προσωρινά, πάλι τα ίδια θα έκανε στην πορεία. Εχει καταλάβει πόσο μαλάκας ήταν και δεν την ξαναπατάει τη μπανανόφλουδα.
Ο George με λίγα λόγια λέει στο γκομενάκι (και ο Andrew Ridgeley συμφωνεί από πίσω με τα back vocals) πως ότι έκανε, έκανε και τώρα πια δεν τον τουμπάρει όσο και να χτυπιέται, αφού φέτος τα Χριστούγεννα ο Αγιος Βασίλης του έφερε την αληθινή αγάπη και δεν έχει σκοπό να γυρίσει σε μια αγάπη-μούφα. (Now I've found a real love, you'll never fool me again/This year, to save me from tears, I'll give it -την καρδιά του εννοεί- to someone special).
Το κομμάτι δηλαδή είναι αισιόδοξο λέμε! Πάρτε το χαμπάρι! Σχόλια του τύπου "αχ... πάλι αυτό το τραγούδι, θα κόψω τις φλέβες μου" δεν στέκουν! Ο ποιητής το λέει καθαρά: Σε πήραμε χαμπάρι κοπελιά/νεαρέ και παρ' όλο που μας ράγισες την καρδιά πέρσι under the misletoe, φέτος τρως πόρτα γιατί βάλαμε μυαλό και θα χαρίσουμε την καρδιά μας σε κάποιον που να αξίζει και να μας αξίζει πραγματικά.
Νομίζαμε κυρά μου/νεαρέ μου ότι είσαι κάποιος που μπορούμε να στηριχτούμε πάνω της/του αλλά εσύ έχεις καρδιά από πάγο και το μόνο που ήθελες από μας ήταν ο ώμος μας να κλάψεις... Δεν την πατάμε ξανά ρε! Να πας σε άλλο παλτό να πασαλείψεις τις μύξες σου! Αμα φέτος τα Χριστούγεννα έχεις σκοπό να ξαναγυρίσεις να το ξεχάσεις. Το πολύ-πολύ να σου δώσουμε ένα πακέτο χαρτομάντηλα (ο,τι πιο σκληρό για να γίνει η μύτη σου τούμπανο) και να πας να βρεις κανέναν άλλο μαλάκα να δουλέψεις!
Βρε ουστ!

Υ.Γ.: Προς Aggelo Spyrou: Το post δεν αφορά την δική μου αισθηματική ζωή εεε;;; Μην μας πάθεις κανένα εγκεφαλικό πάλι!

Τούρτα; Oh no, not me...

Αναπολώντας τη ζωή μου διαπιστώνω πως ήμουν πολλές φορές υπέρμαχος της σοφής φράσης "Απ' το να έχεις μια τούρτα με σκατά, καλύτερα να μην έχεις καθόλου τούρτα". Την φράση αυτή την άκουσα σχετικά πρόσφατα, κάπως αλλιώς που δεν θυμάμαι, αλλά την προσάρμοσα όπως μου άρεσε και σας την προσφέρω. Την φράση, όχι την τούρτα.
Σύμφωνα με τη δική μου, λοιπόν, εκδοχή η φράση σημαίνει -σε ελεύθερη μετάφραση- ότι καλύτερα να είσαι μόνος σου ή μόνη σου παρά να είσαι με έναν σύντροφο που δεν αξίζει και δεν ΣΟΥ αξίζει. Πιο καλή η μοναξιά δηλαδή που λέει και ο Γιαννάκης ο Πάριος μετά του υιού...
Έτσι στο παρελθόν αποφάσισα να τερματίσω 3 μακροχρόνιες σχέσεις (5, 3 και 2 ετών) επειδή μετά από αρκετά σκαμπανεβάσματα στις αποφάσεις μου διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι που είχα δίπλα μου ήταν η καταστροφή μου. Το πιο δύσκολο κάθε φορά ήταν να απαρνηθώ τη δύναμη της συνήθειας. Να πάρω τη βάρκα μου παραμάσχαλα, να την πετάξω στα παγωμένα νερά και να ξεκινήσω το ταξίδι στο άγνωστο με προοπτική μια μοναξιά χωρίς τυπωμένη ημερομηνία λήξης. Να βάλω τα αισθήματά μου σε ένα τετράγωνο χάρτινο κουτί, να τα μαζέψω και να φύγω.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Πάντα όμως υπήρχε κάτι που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να βαρέσω μια σφραγίδα στην απόφασή μου. Κάποιος από μηχανής θεός -τσούπ!- εμφανιζόταν στη ζωή μου και μου παρουσίαζε σαν ένας ταλαντούχος dealer την ύπαρξη ενός εντελώς διαφορετικού είδους άντρα -σαφώς εξελιγμένου και εξευγενισμένου- που μπορούσε να μου δείξει πως είναι να σε γουστάρουν πραγματικά.
Από σχέσεις που ο άλλος δεν με εκτιμούσε, με υποβίβαζε, με έκανε να νιώθω τιποτένια ή σχέσεις που μόνο εγώ προσπαθούσα, μόνο εγώ κυνηγούσα, μόνο εγώ αγαπούσα και δεχόμουν αδιαμαρτύρητα τις αποφάσεις, τα όρια και τα ψέματα του δήθεν συντρόφου μου, βρισκόμουν ξαφνικά θήραμα, βασίλισσα, μοναδική.
Εννοείται πως πάντα στην αρχή, ακόμα και της πιο "κατά διαόλου" σχέσης, αισθανόμουν τα ίδια. Θήραμα, μοναδική και βασίλισσα. Αυτό το θεωρώ νόμο. Όμως η μαγκιά δεν είναι να αισθάνεσαι έτσι στην αρχή, αλλά πάντα. Ακόμα και μέσα στη ρουτίνα, τα προβλήματα, τα κυματάκια ή τα αστραποκέραυνα να παραμένεις ο εαυτός σου. Να στέκεσαι στο θρόνο σου χωρίς να χάνεις τη μοναδικότητά σου μέσα στη σκόνη της σχέσης...
Ετσι λοιπόν έκλεινα την πόρτα σε μια αρρωστημένη κατάσταση και τολμούσα να προχωρήσω στο σκοτάδι. Από κοριτσάκι φοβόμουν το σκοτάδι γαμώτο... Πάντα όταν έμπαινα σε ένα σκοτεινό και άδειο δωμάτιο σφιγγόταν η καρδιά μου. Ακόμα και τώρα το παθαίνω κάποιες φορές. Όμως κάποιοι λένε ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσεις τον φόβο σου αν δεν τον αντιμετωπίσεις. Έτσι κι εγώ έμπαινα -βουρρρ- στο σκοτεινό δωμάτιο, έτοιμη να παλέψω με τα τέρατα που μου γαργαλούσαν τις σηκωμένες τρίχες της κεφαλής μου!
Ποτέ δεν έχασα από την απόφασή μου. Ακόμα και όταν οι διάδοχοι δεν αποδεικνύονταν σύντροφοι ζωής, είχα κερδίσει κάτι. Είχα καταφέρει να βγω από ένα αδιέξοδο και είχα μάθει πολλά. Είχα απορρίψει με τη μέθοδο της εις άτοπον απαγωγής μια ακόμα επιλογή σε ένα multiple choice που φιλοδοξούσε να μου αποκαλύψει το άλλο μισό μου φρούτο.
Έμαθα τι ΔΕΝ μου αξίζει, τι ΔΕΝ μπορώ και ΔΕΝ πρέπει να ανεχτώ, ποιον τύπο άντρα και σχέσης ΔΕΝ πρέπει να επιλέγω και έτσι κατάφερα να ξεστραβωθώ και να ενώσω τα κουκούτσια μου με τα κουκούτσια ενός ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ (του ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ μοναδικού) ανθρώπου.
Μπήκα και βγήκα από λάθος σχέσεις πολλές φορές, αλλά όπως λέει ο φίλος μου ο Πάρης, "όταν έχεις τον ουρανό με τα αστέρια αγκαλιά τότε καταλαβαίνεις πως ήταν τόσα χρόνια που κοίταγες την αντανάκλασή τους στο βούρκο...". Εκλεισα τη μύτη πολλές φορές και κατάπια την κωλότουρτα γιατί ήμουν πολύ ερωτευμένη για να παραδεχτώ την "βρώμα" που αναδυόταν απ' αυτήν. Όταν τόλμησα να δοκιμάσω με την μύτη ελεύθερη αηδίασα. Και είπα "όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω". Ας το έτρωγε άλλη το κομμάτι μου... Εγώ αρχίζω δίαιτα -και όχι από Δευτέρα.
Δεν έχασα. Το ξέρω και όσοι με ξέρετε, το ξέρετε. Και δεν μετάνιωσα για καμία μου απόφαση. Χαίρομαι για όσα πέρασα, όλες οι σχέσεις μου χάρισαν και όμορφες στιγμές, αλλά και πολύτιμες εμπειρίες και εννοείται δεν ρίχνω ευθύνες σε κανέναν. Ήμουν ενήλικη, και ελεύθερη να κάνω τα σωστά και τα λάθη μου. Ελεύθερη να ερωτευτώ, να στραβωθώ και να ξεστραβωθώ.
Επέλεγα να "ζω το δράμα μου", όπως μου έλεγε πάντα κάποιος που δεν μπορώ να αναφέρω το όνομά του γιατί θα με τρέχει πάλι στα δικαστήρια ;-) αλλά κάποια στιγμή έστρεφα το βλέμμα στον καθρέφτη, κοίταζα ΜΟΝΟ τον εαυτό μου και αποφάσιζα ότι δεν υπάρχει λόγος να το ζω εγώ αυτό.
Και επαναλαμβάνω. Δεν έχασα. Και επειδή έχουμε ξαναπεί ότι δεν είμαι καθόλου καλή στους επιλόγους θα πάρω τη βοήθεια του Franky.
-Frankyyyyyyyyy help!!!!

Franky Responded.

Franky singing:
"Yes, there were times, Im sure you knew
When I bit off more than I could chew.
But through it all, when there was doubt,
I ate it up and spit it out.
I faced it all and I stood tall
And did it my way.

Ive loved, Ive laughed and cried.
Ive had my fill, my share of losing.
And now, as tears subside,
I find it all so amusing.

To think I did all that
And may I say - not in a shy way,
No, oh no not me,
I did it my way".

Υ.Γ.: Να διευκρινήσω ότι με τα "σκατά" δεν αναφέρομαι σε πρώην συντρόφους (αλοίμονο), αλλά σε λάθος σχέσεις που τελικά δεν ταίριαξαν σε μένα για τον Α ή Β λόγο.

Είμαι 33 (στα 34) και είμαι καλά!

Είμαι 33 (στα 34) και είμαι καλά! Δεν ήμουν πάντα έτσι. Πάντα στη ζωή μου έπαιρνα παραμάσχαλα το ρητό "καλύτερα να μετανιώσεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες" και βουρ στον πατσά. Καθόλου δεν με ένοιαζε αν θα έσπαγα τα μούτρα μου, εγώ ήθελα να το ζήσω. Τελεία και παύλα! Ότι και να μου έλεγαν οι άλλοι, μπενάκης-βγενάκης. Γείωση κανονική. Και η ιστορία επαναλαμβανόταν με χειρουργική ακρίβεια. Εγώ έτρωγα τα μούτρα μου, χτυπιόμουν/αρρώσταινα/βαλάντωνα, εκείνοι που μου τα έλεγαν επιβεβαιωνόντουσαν πανηγυρικά, εγώ ξεστραβωνόμουν, πήγαινα κομμωτήριο, έκανα μια μεγάλη ανανεωτική αλλαγή με τα μαλλιά μου και ξανά προς τη δόξα τραβούσα. Μπορεί να τσαλακώνω την καρδιά μου όσο θέλω με την ιδιότητα του συλλέκτη εμπειριών, αλλά όταν τα πράγματα στράβωναν πάντα έβαζα κομπρέσες με λογική, έπινα μια ασπιρίνη και το φιλοσοφούσα. Και πάντα η απόφαση ήταν η ίδια: Πατάμε delete και συνεχίζουμε. Πόσος θρήνος πια;
Με την πάροδο του χρόνου ξεπέρασα πολύ δυνατές και εξαρτησιογόνες καταστάσεις, περίπλοκες σχέσεις σαν την τετραγωνική ρίζα του 567200921 (που μόνο ο άντρας μου μπορεί να την βρει) και πήρα ένα μάθημα. Έμαθα ότι όταν ένας άντρας πιστεύει ότι είσαι η γυναίκα της ζωής του, απλά δε σε αφήνει να φύγεις που να κάνει τούμπες η γη ολάκερη! Ξεχνάει τις φοβίες του για γάμους, παιδιά, εξαρτήσεις, σχέσεις και γίνεται άλλος άνθρωπος. Δεν ρισκάρει να σε χάσει για τίποτα στον κόσμο.
Λαμπρό παράδειγμα ο αδερφός μου. Οι σχέσεις του διαρκούσαν το πολύ ένα μήνα, ενώ διαμήνυε ότι δεν παντρεύεται πριν τα 45-50. Μια ωραία ημέρα, (πρέπει να ήταν γύρω στα 33 τότε) ανακοίνωσε σε μένα και τη μητέρα μου ότι "γνώρισε έναν άγγελο". Μετάφραση; Απλά γνώρισε τη γυναίκα της ζωής του. Έμειναν αμέσως μαζί, παντρεύτηκαν σε ένα χρόνο περίπου από τότε και ζουν εκείνοι καλά κι εμείς καλύτερα. Έχω και άλλες τέτοιες περιπτώσεις. Αμετανόητοι εργένηδες που άλλη έμπαζαν το βράδυ στο σπίτι και άλλη έβγαινε το πρωί, αμέσως μόλις συνάντησαν τη μια και μοναδική, συμμαζεύτηκαν και ξεφούρνισαν την πρόταση γάμου σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
Έμαθα επίσης ότι οι δικαιολογίες "δεν πρόλαβα να σε πάρω για 3 μέρες γιατί είχα πολύ δουλειά" είναι κάτι περισσότερο από γελοίες. Όταν αγαπάς τον άλλον, ότι και να σου συμβαίνει, είναι ο πρώτος που θέλεις να το μοιραστείς. Δεν γίνεται να μην βρεις μισό λεπτό το 24ωρο για να στείλεις -έστω- ένα μήνυμα στον άνθρωπό σου. Ακόμα και αν είσαι άντρας.
Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε σε όλα αυτά ένα βιβλίο που ανακάλυψα σε ένα e-βιβλιοπωλείο. Το "Απλά δεν σε γουστάρει", γραμμένο από τους άντρες σεναριογράφους του "Sex and the City". Μελετώντας το μετά από έναν χωρισμό έμαθα ότι όταν ένας άντρας λέει "δεν είμαι έτοιμος για γάμο" εννοεί "δεν είμαι έτοιμος για γάμο μαζί σου". Όταν σου λέει "δεν είμαι σε φάση για σχέση" σημαίνει ότι απλά δεν θέλω να κάνω σχέση μαζί σου. (Να πηδιόμαστε βέβαια δεν έχω πρόβλημα). Και άλλα τέτοια.
Το βιβλίο αυτό μου έμαθε πως οι άντρες δεν είναι περίπλοκοι, μολονότι θα σου άρεσε να νομίζεις ότι είναι. Και δεν υπάρχουν μπερδεμένα μηνύματα. Η αλήθεια ίσως είναι ότι "απλώς δεν σε γουστάρει".
Όπως έχω ακούσει και από έναν πρώην συνάδελφό μου, οι άντρες προτιμούν να κάνουν bungee jumping δεμένοι με κλωστή παρά να πουν κατευθείαν σε μια γυναίκα "δεν είσαι εκείνη, η μία και μοναδική". Πόσο μάλλον να σου πουν "χωρίζουμε". Προτιμούν να σε κάνουν να το καταλάβεις με τις πράξεις τους που δείχνουν ολοκάθαρα πώς νιώθουν.
Τους τελευταίους μήνες έχω συλλέξει αρκετές ερωτικές ιστορίες, χωρισμούς και παράπονα φιλενάδων μου. Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να παίζω το ρόλο του αγαπημένου μου βιβλίου. Δεν θέλω να τις γλυκαίνω, δεν θέλω να τους λέω αυτά που θέλουν να ακούνε, αλλά θεωρώ υποχρέωσή μου να λέω αυτά που πιστεύω, όσο ωμά, ρεαλιστικά ή άκαρδα και αν ακούγονται.
Δεν είμαι αναίσθητη. Σε καμία περίπτωση. Πιστεύω στον έρωτα, στην αγάπη, στην αιώνια αφοσίωση. Πέρασα κι εγώ από τα σκατά, έσυρα την καρδιά μου στα καρφιά, αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα τι μου αξίζει και (thank God) βρήκα το άλλο μου μισό πορτοκάλι (που βρισκόταν κάτω από τη μύτη μου) και δεν μπορούσα να το δω γιατί παραμυθιαζόμουν με άλλες καταστάσεις.
Όμως πιστεύω πως το να έχει ένας άνθρωπος μια και μοναδική σχέση στη ζωή του, είναι τόσο σπάνιο όσο το να βρεις παρθένα ετών 35.
Οι σχέσεις πάνε κι έρχονται μέχρι να βρει κανείς το άλλο μισό του πορτοκάλι. Όταν πιστεύεις ότι δεν θα ξανακάνεις ποτέ σχέση ακούγεσαι σαν 11χρονο κοριτσάκι που λέει ότι θα παντρευτεί το ξανθό αγοράκι που κάθεται στο τελευταίο θρανίο. Δεν γίνεται να μην πιστεύεις ότι οι σχέσεις τελειώνουν. Οτι φθείρονται, ότι ξεβάφουν και αποδυναμώνονται. Δεν αρνείται κανείς ότι μπορεί να ξεκίνησαν με έρωτα, υποσχέσεις και με μοναδικές στιγμές. Όλες οι σχέσεις στην αρχή τους είναι μέσα στο μέλι. Αυτό είναι νόμος. Αλλά δεν γίνεται να πιστεύεις ότι δεν δικαιούται κάποιος να αλλάξει γνώμη. Να βαρεθεί, να κουραστεί, να ξενερώσει, να του περάσει βρε αδερφέ! Δεν έχει να κάνει με το αν αξίζεις να σε αγαπήσουν. Έχει να κάνει με το σενάριο. Με το τι είναι ικανός να νιώσει εκείνος για σένα. Με το αν για εκείνον είσαι η μια και μοναδική. Και αν τελικά δεν είσαι, πάει να πει ότι "ο άλλος, ο ένας ο μοναδικός" βρίσκεται εκεί έξω και σε ψάχνει.
Γιατί πρέπει κάθε γκόμενος που έχουμε να είναι και ο τελευταίος;;; Είστε με τα καλά σας; Εκείνον τον ρωτήσατε;
Τι είναι λοιπόν για μένα η αγάπη; Trademark. Δεν κρύβεται. Φαίνεται, φωνάζει, λάμπει! Έχει προορισμό, όταν είναι αμοιβαία. Όταν σε αγαπάει δεν μπορεί να το κρύψει. Δεν θέλει να το κρύψει γιατί δεν υπάρχει λόγος. Το αποδεικνύει με κάθε πράξη και με κάθε κίνηση. Δεν μένει στις λέξεις, αλλά τις κάνει πράξη. Το σ' αγαπώ είναι πανεύκολο να το προφέρεις. Είναι όμως το πιο δύσκολο πράγμα να το αποδείξεις αν δεν το νιώθεις.
Που θέλω να καταλήξω; Μην συμβιβάζεσαι με ανθρώπους που δεν σου φέρονται όπως σου αξίζει. Μην κολλάς σε ανθρώπους που δεν τολμούν να σου δείξουν την αγάπη τους. Ανθρώπους που δεν σε σέβονται. Η αγάπη φαίνεται. Και η μη αγάπη επίσης φαίνεται. Στις πράξεις. Μην μένεις πίσω και χάνεις τη μπάλα. Κοίτα γύρω σου και σταμάτα να πιστεύεις ότι η ζωή τελείωσε. Σιγά μην τελείωσε. ΟΚ, θρήνησε αν θεωρείς ότι η σχέση σου δεν πρέπει να πάει άκλαφτη. Όμως μην λες "δεν θα βρω ποτέ κανέναν άλλον". Πες "λυπάμαι που τελείωσε", "κρίμα που δεν ήταν αυτός ο ένας και μοναδικός" ή ακόμα "ο παλιομαλάκας μου πούλησε παραμύθια και με χώρισε"!
Ομολογώ ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά αν οι άντρες έλεγαν καθαρά αυτό που ήθελαν. Όπως πριν από περίπου 6-7 χρόνια που ένας μεγαλούτσικος σε ηλικία που γνώρισα μέσα σε μια παρέα γύρισε και μου είπε χαριτωμένα: "Μου αρέσεις πολύ! Ξέρεις όμως εγώ είμαι παντρεμένος και δεν σκοπεύω να χωρίσω με τη γυναίκα μου. Σε θέλω για γκόμενα. Τι λες;". Φυσικά και είπα όχι. Όμως εκτίμησα απεριόριστα την σοκαριστική του ειλικρίνεια. Σχεδόν τη θαύμασα! Ξέρεις πόσα προβλήματα δεν θα υπήρχαν καν αν οι άντρες (και οι γυναίκες) δεν κρυβόντουσαν πίσω από το δάκτυλό τους; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ένας άντρας πρέπει να τάξει γάμο για να πηδήξει! Γιατί όλες αυτές οι δαντελίτσες και τα φρου-φρου;
Τέλος πάντων, επειδή έχω ένα θέμα με τους επιλόγους θα βγάλω το σκασμό και θα περιμένω τα σχόλιά σας. Περιμένω και αντρικά σχόλια, με θάρρος και αυταπάρνηση. Έτσι, για να μην βγω και τρελή η γυναίκα!

Wake up and LIVE your lives!!!!!

Everything burns...

Σάββατο 22/8

Είναι απόγευμα και επιστρέφουμε από τη Χαλκίδα. Σχεδόν στα διόδια στο βάθος αριστερά ο καπνός καλύπτει τον ορίζοντα. Τολμώ να βγάλω το χέρι από την οροφή του αυτοκινήτου και να τραβήξω μια φωτογραφία (όχι, δεν οδηγούσα εγώ). Και δεύτερη και τρίτη... Το θέαμα είναι θλιβερό, αλλά δεν μπορείς να μην το αποτυπώσεις. Είναι αυτή η αρρωστημένη δίψα που νιώθουμε κάποιες φορές να φωτογραφίζουμε την καταστροφή και τον πόνο... Λες και είναι το πιο όμορφο πράγμα του κόσμου!

Είναι βράδυ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Επιστρέφουμε και πάλι από Χαλκίδα. Το σκοτάδι αυτή την ώρα φωτίζει την καταστροφή. Στο βάθος, στο ίδιο σημείο, τώρα οι φλόγες διακρίνονται καθαρά. Η φύση πεθαίνει και εμείς την κοιτάζουμε. Αμέτρητα δέντρα καίγονται μπροστά στα μάτια μας. Είναι μακριά και ταυτόχρονα τόσο κοντά. Αποκρυπτογραφώ τα συναισθήματά μου και διαπιστώνω πως έχει μαυρίσει η ψυχή μου. Η στάχτη έχει χωθεί στα πνευμόνια μου και η εικόνα μου κόβει την ανάσα. Απέραντη θλίψη...
Εκείνη τη στιγμή προσπάθησα να φανταστώ το μέγεθος των συναισθημάτων εκείνων που παλεύουν μέσα σε εκείνες τις φλόγες. Αδυνατώ να το νιώσω. Δεν γίνεται αν δεν το ζήσεις. Θα είναι άδικο. Το έχω αποφασίσει πια. Είναι ήρωες. Οι πυροσβέστες είναι ήρωες. Οι πολίτες που παλεύουν να σώσουν την περιοχή τους και να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους είναι ήρωες. Και πολύ περισσότερο, οι εθελοντές δασοπυροσβέστες είναι ήρωες. Δεν τους αναγκάζει κανείς εκτός από την ανεξάντλητη αίσθηση ευθύνης. Δεν προστατεύουν μόνο την περιοχή τους, δεν περιμένουν ανταλλάγματα. Τέρμα. Είναι ήρωες...

Κυριακή 23/8

Ο ήχος ενός γκρι κάπως σκουριασμένου ελικοπτέρου που ζουζουνίζει έξω από το παράθυρό μου με ξυπνάει απότομα. Ο ήλιος έχει τολμήσει να βγει ανάμεσα σε ένα γκριζοκίτρινο σύννεφο που έχει παγιδέψει τις ακτίνες του. Ενα παράξενα αρωστημένο φως απλώνεται παντου. Με το ένα μάτι ανοικτό πατάω το κουμπί και ανοίγω την τηλεόραση. Οι φωτιές ακόμα καλά κρατούν... Χιλιάδες pixel τυλιγμένα στις φλόγες, σε όποιο κανάλι κι αν γυρίσω. Φωνές αγωνίας, ρεπόρτερ με τρεμάμενες φωνές, ένας λυσσασμένος αέρας που εισβάλλει στα μικρόφωνα και ένα απέραντο πράσινο που βάφεται γκρι...
Μαθαίνω για τις περιοχές που παλεύουν με την φωτιά. Η φωτιά μας τριγυρίζει. Είναι σχεδόν απίθανο να φτάσει εδώ, αλλά κάποιες φορές το σενάριο αποδεικνύεται τρομερά πρωτότυπο.
Σκέφτομαι στιγμιαία τι πολύτιμο θα πάρω μαζί μου, αν χρειαστεί να περισώσουμε κάτι. Η πρώτη σκέψη ήταν ο Σκούμπι. Για μερικά λεπτά δεν υπήρχε δεύτερη ή τρίτη. Ίσως μερικά ρούχα, κάποια αντικείμενα συναισθηματικής αξίας. Τέλος λίστας.
Αποφάσισα ότι για μένα πολύτιμη είναι η ζωή. Κανένα αντικείμενο και καμμία πολυτέλεια.
Δεν λέω πως δεν είναι τραγικό να χάσεις όλα εκείνα που παλεύεις μια ζωή να αποκτήσεις, όμως η ζωή είναι αναντικατάστατη.
Καταλαβαίνω τον πόνο και την θλίψη όσων έχασαν τις περιουσίες τους σε λίγα λεπτά, όμως εγώ είμαι από εκείνους που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο. Βάζω την ύλη σε δεύτερη μοίρα. Οχι ότι δεν την αγαπώ, αλλά την κατατάσσω κάτω απ' τα έμψυχα. Και αυτό δεν συμβαίνει γιατί είμαι υπεράνω, αλλά γιατί μπορώ να παλέψω. Μπορώ να ζήσω σε μικρότερο σπίτι, μπορώ να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου και να ξεκινήσω από την αρχή, μπορώ να κάνω οποιαδήποτε δουλειά -αν χρειαστεί- και να τα καταφέρω. Εχω δίπλα μου έναν αφάνταστα άξιο άνθρωπο που επίσης ξέρει να παλεύει.
Γι' αυτό προσεύχομαι για υγεία και δύναμη. Και για μένα και για όσους έχασαν λίγα ή πολλά σε αυτές τις πυρκαγιές... Να μην χαθούν ζωές.
Προσεύχομαι για όσα ζωάκια έχασαν τη ζωή τους χωρίς να πολυκαταλάβουν το γιατί...
Προσεύχομαι για όσους διακινδυνεύουν τις ζωές τους για να δαμάσουν τις φλόγες.
Για να κοπάσουν οι άνεμοι, να ξαναγεννηθεί η ζωή κάτω απ' τις στάχτες και για να μπορέσουν οι πληγέντες να σταθούν όπως μπορούν στα πόδια τους.

Back on my mind

Είμαι στο τρένο. Πάλι. Αυτή τη φορά δεν πηγαίνω στη δουλειά. Γιατί δεν έχω πια δουλειά. Με έφαγε μια κρίση, είτε οικονομική, είτε μιας σαραντάρας με αραχνιασμένη ψυχή -και όχι μόνο. Αυτό δεν μας χαλάει και πολύ. Ήταν ένα τέλος εποχής (8 χρόνια μετά) που όμως πρόσθεσε τόνους ποιότητας στη ζωή μου. Περισσότερο χρόνο με τον άντρα μου, ηρεμία, ελεύθερα απογεύματα και υπέροχες Κυριακές!
ΟΚ.
Ας επιστρέψουμε πάλι στο τρένο. Το παράθυρο είναι βρώμικο. Ένα γκράφιτι κάπως δυσανάγνωστο μπαίνει στη ανάμεσα στο βλέμμα μου και στα δέντρα του δρόμου. Όλα είναι πράσινα. Και κόκκινα. Και πολύχρωμα και καλοκαιρινά. Η ματιά μου σαρώνει το τοπίο. Της Αθήνας έστω, αλλά τοπίο. Γκρίζο - πολύχρωμο - γκρίζο - πολύχρωμο. Στο ραδιόφωνο παίζει ένα τραγούδι της Ελεωνόρας Ζουγανέλη.
Κόψε και μοίρασε στα δύο... πάντα η αγάπη θέλει δύο... Δυο να γελούν στο ίδιο αστείο... δυο να ζεσταίνουνε το κρύο... δυο να μοιράζονται αμαρτία και ουρανό...
Η φωνή της εκτοξεύεται στον ουρανό... Μα πώς το κάνει;
Μου έρχεται στο μυαλό μια φράση που είχε πει ο πατέρας της όταν τον ρώτησαν για το ταλέντο της κόρης του. Είχε πει με τρελές αποχρώσεις από καμάρι και συγκίνηση στη φωνή: "Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ έκανα αυτό το παιδί...". Και ποιος δεν θα ήθελε να το ακούσει αυτό από τους γονείς του...
Αρχίζω να φιλοσοφώ. Μήπως τελικά όλοι έχουμε ανάγκη την αναγνώριση; Από τους γονείς μας, τον σύντροφό μας, τους φίλους μας, τους προϊσταμένους μας, το κοινό μας. Πόσοι από εμάς που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές μπορούμε να "χορτάσουμε" αποκλειστικά από τον αυτοθαυμασμό; Την δική μας υπερηφάνεια για όσα δημιουργούμε; Είναι αρκετό;
Πόσοι από εμάς κάνουμε πράγματα για εμάς; Πόσοι ανεβάζουμε μια φωτογραφία στο facebook μόνο και μόνο επειδή τη γουστάρουμε, χωρίς να περιμένουμε τα σχόλια θαυμασμού των e-φίλων μας;
Ανασφάλεια. Όλοι έχουμε λίγη, όσο και αν θέλουμε να το αρνηθούμε. Δεν είναι κακό. Αρκεί να μην δηλητηριάζει την ψυχή μας, το χαμόγελό μας, τις σχέσεις μας. Να μην μας πηγαίνει πίσω και να μην μας κάνει κουραστικούς σε αυτούς που αγαπάμε.
Ποιο μπορεί να είναι το αντίδοτο στην ανασφάλεια; Ίσως η δημιουργία. Να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε. Να κάνουμε πράγματα που είμαστε περήφανοι γι' αυτά. Πράγματα που μας κάνουν να χαμογελάμε ψιλοπερήφανα στον καθρέφτη για το κατόρθωμά μας. Πράγματα που ακόμα και αν κάποιος γυρίσει και μας πει "δεν το βρίσκω όμορφο" να μην μας καεί καρφάκι, γιατί απλά εμείς το γουστάρουμε.
Και ξέρετε τι συμπέρασμα έχω βγάλει όλα αυτά τα χρόνια; Οτι αν εμείς το γουστάρουμε, θα το γουστάρουν και οι άλλοι. Κατ' επέκταση, αν γουστάρουμε τον εαυτό μας θα μας γουστάρουν και οι άλλοι. Αν δεν εκτιμάμε τον εαυτό μας, πως περιμένουμε να μας εκτιμήσουν και οι άλλοι; Πως μπορούμε να απαιτούμε τον σεβασμό όταν τον τσιγκουνευόμαστε οι ίδιοι στον εαυτό μας;
Πολύ φιλοσοφία έπεσε στην επανεμφάνισή μου...
Όμως έτσι είναι. Το μυαλό μου συνεχώς ταξιδεύει από τη μια σκέψη στην άλλη. Λαμβάνει ερεθίσματα, εμπειρίες, εικόνες, ονειρεύεται, επεξεργάζεται, αναρωτιέται και βγάζει συμπεράσματα. Φιλοσοφεί και βγάζει αποφθέγματα κάποιες φορές χαζά, κάποιες φορές χρήσιμα.
Δεν θα σας κρύβω τίποτα. Ούτε τα χαζά, ούτε τα χρήσιμα.
Όλα θα τα λέμε εδώ...
Ξανά!
Και αν δεν σας αρέσει... κάντε zapping!

Καλό Πάσχα!!!!

Καλή Ανάσταση με Υγεία, Αγάπη
και γερά κατακόκκινα αυγά!

Ψηφίστε την Αγνή Γεωργούλα!

Ομολογώ πως για την Αγνή Γεωργούλα άκουσα πρώτη φορά από τον τρισαγαπημένο μου Βασίλη Αδαμόπουλο. Όταν είχα πάει σαν guest star στην εκπομπή του. Έλεγαν με τον άντρα μου πως είναι πολύ καλή, ότι η καινούργια ώρα (8-11) της πάει "γάντι" και κάτι τέτοια. Η νέα ώρα που έκανε εκπομπή μου πήγαινε και μένα "γάντι". Ήταν η ώρα -η μαύρη ώρα- που επέστρεφα από μια ακόμα φρικιαστική μέρα στη φάμπρικα και ταξίδευα περίπου μία ώρα με τα ΜΜΜ για να φτάσω στο σπίτι. Η ώρα προσαρμογής. Έτσι την έχω ονομάσει. Και αυτή την ώρα η Αγνή την μεγάλωσε. Γιατί τις περισσότερες φορές συνεχίζω να την ακούω και στο σπίτι.
Την πρώτη φορά που την άκουσα θα έβαζα στοίχημα πως την έχω ξανακούσει. Όμως στην πορεία διαπίστωσα πως αυτό το γνώριμο της φωνής οφειλόταν απλά στο ότι η Αγνή μιλάει στο ραδιόφωνο όπως θα μιλούσε αν πίνατε μαζί καφέ, αν καθόταν στη θέση του συνοδηγού σε μια κυριακάτικη εκδρομή, αν πιάνατε συζήτηση στο... κομμωτήριο ή στη στάση του λεωφορείου.
Οι μουσικές της επιλογές -πάντα υπέροχες και ποτέ ίδιες- καταφέρνουν να με ηρεμούν και να μου φτιάχνουν τη διάθεση μετά από έναν 7ωρο αγώνα δρόμου. Είναι πραγματικά "Ο,τι καλύτερο" μπορεί να μου συμβεί στη διαδρομή μου για το σπίτι. Είναι η γυναίκα που είμαι βέβαιη πως όταν ακούει "play list" πετάει αναφυλαξία. Επιλέγει ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στη μουσική χωρίς να αποκλείει κανένα είδος και ταυτόχρονα εκπληρώνει όλες τις επιθυμίες σου παίζοντας ότι κομμάτι ζητήσεις.
Και δεν είναι μόνο η μουσικές της επιλογές. Είναι οι αμέτρητες συνεντεύξεις της με σημαντικούς ανθρώπους της Τέχνης, τα ενδιαφέροντα θέματα που αναλύει, η αισιοδοξία και το χιούμορ που βγάζει. Η ευαισθησία της. Η αμεσότητά της.
Στην εκπομπή της Αγνής, μέσα στα 2 περίπου χρόνια που την ακούω και ατελείωτα sms, έχω καταφέρει να κερδίσω 3 φορές ένα από τα υπέροχα δώρα που προσφέρει. Τη μια φορά ήταν ένα βιβλίο. Πολύ καλό. Τη δεύτερη μια πρόσκληση για την πρεμιέρα της ταινίας "An american crime". (βλέπε σχετικό post με τίτλο "Το έγκλημα της διπλανής πόρτας"). Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που είδε αυτή την ταινία. Συγκλονιστική. Τόσο που δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να την ξαναδώ. Η τρίτη φορά ήταν μια πρόσκληση για το "Αθηνών Αρένα" και την απίστευτη παρέα του Κώστα Τουρνά - Γιάννη Κότσιρα - Λάκη Παπαδόπουλου και Δήμου Αναστασιάδη. ΕΚ-ΠΛΗΚ-ΤΙ-ΚΗ βραδιά. Και την ευχαριστώ θερμά γι' αυτό.
Η Αγνή λοιπόν είναι -και το αξίζει- υποψήφια καλύτερη ραδιοφωνική παραγωγός στις "Γυναίκες της Χρονιάς 2008" του περιοδικού Life & Style. Μπορεί εγώ να την ακούω μόλις 2 χρόνια, αλλά η Αγνή μετράει 20 χρόνια στο ραδιόφωνο. Και μετά από τόσα χρόνια αξίζει να ανέβει πάνω στη σκηνή και να παραλάβει ένα βραβείο.
Για τις όμορφες ώρες που μου χαρίζει, για την πολύτιμη προσφορά της στη διαδικασία προσαρμογής μου, για τα δώρα που έχω κερδίσει μέσα από την εκπομπή της, το λιγότερο που έχω να κάνω είναι να βροντοφωνάξω: VOTE FOR AGNI!!!!!
Όσοι θέλετε, μπορείτε και γουστάρετε, αγοράστε το περιοδικό Life & Style, τσεκάρετε το ονοματάκι της στην κατηγορία Ραδιοφωνική Παραγωγός και θα κερδίσετε ατελείωτες ραδιοφωνικές ώρες μιας Αγνής μες την καλή χαρά!
Το κέρδισε με την αξία της και το αξίζει.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΑΓΝΗ ΜΟΥ!

*Την φωτογραφία της Αγνής την "αλίευσα" απο το site του ANT1 radio www.972.gr

Ιστορικό κατούρημα...

Πριν από μερικές εβδομάδες παρακολουθούσα στην TV ότι παρακολουθώ συνήθως: Ο,τι μου 'ρθει! Το αντικείμενο του τηλεοπτικού μου πόθου, λοιπόν, εκείνο το μεσημέρι του Σαββάτου ήταν μια εκπομπή στο makedonia TV (αν δεν κάνω λάθος) που παρουσίαζε τις 10 top τουαλέτες του Las Vegas! Εντυπωσιαστήκατε; Ναι, όταν λέω τουαλέτες εννοώ εκεί που κάνεις πιπί σου (ή και sightseeing)...

(ΟΚ, το παραδέχομαι. Βλέπω απίστευτα πράγματα στην τηλεόραση. Αλλά πάντα για... ερευνητικούς σκοπούς! Έχω να σας αναλύσω σε επόμενο post για την διατριβή που έχω κάνει πάνω στο εξωφρενικό φαινόμενο Tila Tequila!!!)

Λοιπόν, πάμε πάλι στην τουαλέτα.
And the oscar... της καλύτερης τουαλέτας του Vegas goes to... "Main Street Station Casino"! Και αυτό γιατί στις τουαλέτες των ανδρών στο συγκεκριμένο καζίνο, ο τοίχος που "στέκονται" τα ουρητήρια είναι ένα (αγορασμένο) κομμάτι από το τείχος του Βερολίνου!!!
Oh yes. Καλά διαβάσατε. Οι άνδρες που περνούν από κει, ρίχνουν και ένα ψιλό στο εν λόγω μνημείο. Ιστορικό κατούρημα. Συναρπαστική εμπειρία. Άσε που εκεί που ξαλαφρώνεις, μπορεί να μπει και μέσα καμία εκπρόσωπος του αντίθετου φύλου για να θαυμάσει τα αξιοθέατα. Επ! Όχι τα δικά σου. Μην ψωνίζεσαι. Το τείχος εννοώ.
ΟΚ, μπορεί να το αποκαλούμε "το τείχος της ντροπής", αλλά δεν παύει να αποτελεί μνημείο. Και από τις δύο πλευρές. Και να αξίζει σεβασμό και όχι μερικές ξώφαλτσες σταγόνες κάτουρου.
Και δεν αντέχω άλλο. Θα το πω! Μόνο οι Αμερικάνοι θα μπορούσαν να έχουν μια τέτοια φαεινή ιδέα...!!!! Πως θα τους φαινόταν να τοποθετούσαν οι Γερμανοί στις τουαλέτες τους κομμάτια από τα συντρίμμια του Ground zero? Oh my god! What an Ierosylia! Μα και βέβαια. Αλλά αυτό ισχύει για όλα τα κράτη. Όχι μόνο για το "δικό μας".

Περιμένω για τον μάγκα που εξοργισμένος θα πάει και θα χέσει στη ρουλέτα τους!