Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Το γέλιο της αρκούδας


Έχουμε μπει με τον Μύθο μου στο site του «Αρκτούρου». Ξέρετε, εκείνη την οργάνωση για την προστασία αρκούδων, λύκων, ενυδρίδων, αγριογίδων, ελληνικών ποιμενικών (φτυστοί ο Scooby είναι ρε γαμώτο) και άλλων εσπεριδοειδών. Λατρεύω αρκούδες. Όπως βέβαια και ότι άλλο ζώο κυκλοφορεί στον πλανήτη Γη. Και αυτό επειδή δεν ξέρω τα ζώα που κυκλοφορούν σε άλλους πλανήτες. Αλλιώς και αυτά θα τα λάτρευα.
Χαζεύουμε λοιπόν τα χαρακτηριστικά της καφέ αρκούδας:
...
Καφέ αρκούδα (Ursus arctos)
Μέσα από μία πορεία εξέλιξης 35 εκατομμυρίων χρόνων η καφέ αρκούδα, ζώο ιδιαίτερα προσαρμοστικό, κατόρθωσε να βρει κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης σε όλη σχεδόν τη γηραιά ήπειρο.
...
Ωστε ursus τη λένε την αρκούδα; wow! Σαν τη βότκα ένα πράγμα.
Ο Μύθος μου που ξέρει τα πολλά και ο νους του κατεβάζει, το είχε ξανακούσει.
Γυρνάει λοιπόν και μου λέει:
-Νομίζω μάλιστα πως και το ursula σε κάποια γλώσσα σημαίνει «μικρή αρκούδα».
Παύση 2 δευτερολέπτων και ακολουθεί η συγκλονιστική απάντηση/απορία της Μιλένας... Μενεγάκη:
- Δηλαδή Ούρσουλα Άντρες σημαίνει «αρσενικό αρκουδάκι»;

Σκάμε στα γέλια!!!!
Είδατε τι ωραία που τα περνάμε εμείς εκεί στην εξοχή....;

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008

For my two Italian friends!

Tati and me at the bride's house

In the first weekend of October I visited Cyprus for the wedding of two very close friends of ours. Petros and Eleni. Going to a wedding in Cyprus is not as simple as it sounds. It is almost a whole day event. But really magical...
The truth is that I haven’t seen anything from Cyprus because we were too busy with the wedding things, but we had a wonderful time... But during these three days I didn’t only gain some great memories, but I also gained two great friends... Tatiana and Gerardo. Italians. Tatiana is from Gallipoli and Gerardo is a typical Napolitano guy! Tatiana and Gerardo are the kind of people that you feel blessed to meet, even once in your life. Anyway, I feel that way.
I couldn’t believe that in my 32 years I would find a friend like Tatiana. From the first moment we talked there was an unbelievable chemistry between us. In these three days we talked about everything. About things that I only my very close friends know...

Tati and Gerardo got married on May. So we were both “just married” couples. Tati and I had the same feelings, the same thoughts, the same dreams and the same fears. It was like I was talking to my self...
Tati is an extremely sweet girl. A simple girl. Her heart is full of love. And she is willing to spread love... She is definitely a giving person. She is a compassionate woman. She is happy when you are happy, she is sad when you are feeling sad. But she would do everything to make you feel better. She has lots of positive energy and a great philosophy about life.
Tati has a wonderful voice, such as wonderful soul. A wonderful soul that comes out every time she sings. She is a chemist but she also studied music. And she did the unspeakable: She wrote a song (both lyrics and music) for Gerardo and sang it at their wedding...
A few hours before we left the hotel, she took me and my husband and she sit at the hotel’s piano. She played and sang for us her song. Just for us. The feeling was so strong that I couldn’t hold my tears... Love was all around...

I feel so sad that I didn’t have the chance to talk with Gerardo because he doesn’t speak English and I don’t speak Italian. But from his smile I could clearly see that he is a wonderful person with a child’s heart.
I consider my self lucky to have met Tati and Gerardo. My two new Italian friends.
And I wish from the bottom of my heart, to have everything they dreamed of... Because they worth it. And all their life to be just like Tati's song: Full of love...

Gerardo and Tati with our beautiful bride

Ciao i miei amici speciali!

This video is especially dedicated to Gerardo! I know that it will make him laugh!

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

Ζήσε το ...Μύθο σου στην εκκλησία

Ξύπνησα με το εκνευριστικό μπιπ-μπιπ-μπιπ-μπιπ του ξυπνητηριού. Δηλαδή δεν ξύπνησα ακριβώς. Οι τεράστιες ποσότητες αλκοόλ και βύνης που κατοικούσαν από το προηγούμενο βράδυ στις φλέβες μου εμπόδιζαν κάθε διαδικασία αφύπνησης. Ενιωθα πως τα μάτια μου ήταν ραμμένα με κλωστή και προισμένα σαν μπαλόνια. Καταστροφή... Σύρθηκα ως το μπάνιο και έριξα δύο γεμάτες χούφτες νερό στο πρόσωπό μου. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, αντίκρυσα τα χάλια μου, έσκασα χαμόγελο και μου είπα φωναχτά: «Ξύπνα βλαμμένο! Παντρεύεσαι σήμερα»!
Μπήκα στο πρώην δωμάτιό μου και είδα κρεμασμένο το νυφικό μου-υπερπαραγωγή. Εβαλα τα κλάμματα. Από χαρά φυσικά. Είμαι ευσυγκίνητη, τι να κάνουμε;


Let the show begin! Υστερα η μέρα ήταν μάλλον ένας αγώνας δρόμου. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήξερα ότι θα ήμουν ντε και καλά η νικήτρια. Μανικιούρ, πεντικιούρ, μπαλόνια, χτένισμα, μακιγιάζ και όλα αυτά γύρω από ένα τραπέζι γεμάτο κοκορέτσια, κοντοσούβλια και άλλα καλούδια που είχαν παραγγείλει οι δικοί μου!
Οι άνθρωποι που είχα επιλέξει να με «ρετουσάρουν» ήταν ότι καλύτερο μπορούσα να έχω δίπλα μου. Μια ανισόρροπη super κομμώτρια -πολύ γέλιο- ονόματι Τόνια, γνωστή και ως «Πον-Πον»! Μια μακιγιέζ/ξαδέρφη ονόματι Πατρίτσια, πολύ επαγγελματίας (δουλεύει χρόνια στην τηλεόραση), με θετική αύρα και πολύ χιούμορ. Και τελος, μια μανικιουρίστα φρέσκια-φρέσκια, ξανθούλα και χαμογελαστή, με γούστο και πολύ ελαφρύ χέρι!
Από την άλλη, η μαμά μου, συντονίστρια και κάτοχος του άγχους που έλειπε από μένα, ο υπέροχος αδερφός μου -βλέπε μεσαία φωτό- (extra δόσεις μούρλας) και η super-duper νύφη μου (ξανθιά θεά δυο μέτρα from Hungary), μες την καλή χαρά!
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας γίναμε πιο πολλοί. Η γειτόνισσα και πολύ καλή φίλη η Μαρία (απίστευτο τεμάχιο), η κολλητή μου (απ’ το σχολείο) η Ηρώ και η επίσιμη ξεματιάστρα μου και γειτόνισσα επίσης, Νατάσσα! Πλάκωσε και ο προσωπικός μου φωτογράφος! Ο τύπος καλλιτέχνης, όχι αστεία... Με έκανε να αισθάνομαι τουλάχιστον Κλόντια Σίφερ...


Ακολουθεί σκηνή για πολλά γέλια: Η Πατρίτσια με βάφει. Ο φωτογράφος έχει τρελαθεί να με φωτογραφίζει. Η νύφη μου κι εκείνη με τη δική της μηχανή σιγοντάρει. Οι υπόλοιποι τρέχουν πέρα-δώθε για να ετοιμαστούν. Η ώρα τρέχει. Σα να έχουμε αργήσει λίγο... Και μέσα στον χαμό το μάτι μου συλλαμβάνει στη γωνιά την προσωπική μου ξεματιάστρα να σταυροκοπιέται και να μουρμουρίζει. Σταματάει και με ρωτάει: «πως είπαμε είναι το βαφτιστικό σου;» και συνεχίζει τους σταυρούς και τις βασκανίες!


Η ώρα περνούσε, στο σπίτι γινόταν ένας ευχάριστος πανζουρλισμός και εγω μες την καλή χαρά ξεκίνησα επιτέλους να ντύνομαι. Πρώτη φορά ντυνόμουν με τη συνοδεία φωτογράφου. Ουάου! (Ξύπνησε το ψώνιο μέσα μου!)
Ευτυχώς οι κρεπάλες των τελευταίων ημερών δεν στάθηκαν ικανές να εμποδίσουν την είσοδό μου στο ιβουάρ νυφικό μου και έτσι αποφύγαμε τα δράματα.
Υστερα, όπως είθισται έσπευσα να γράψω τα ονόματα όλων-μα-όλων των ανύπαντρων φιλενάδων μου στις πεντακάθαρες σόλες των παπουτσιών μου.
(Παρεπιπτόντως σβήστηκαν όλα, καθότι έβρεξε και εκτός αυτού δεν σταμάτησα να χορεύω όλο το βράδυ!)


Πέπλο, ready, go!
Το αυτοκίνητο του Κώστα (γείτονα, φίλου και εκπληκτικού ανθρώπου) με περιμένει κάτωστολισμένο. Ο αδερφούλης μου με συνοδεύει και η μανούλα μου κάθεται στη θέση του συνοδηγού.
Και το κομβόι αρχίζει! Κόρνες και γύρες στο Φάληρο, η αγαπημένη μου κυρία Τέρι (από το Περιστέρα) της διπλανής πολυκατοικίας με ξεπροβοδίζει με μια χούφτα ρύζι και το πάρτι ξεκινά! Η μουσική στο τέρμα!


«Uhh like it like it, I'll Do Ya Like A Truck
with me ! uhh like it like it I'll Do Ya Like A Truck one more time ! uhh like it like it I'll Do Ya Like A Truck»!

Εγώ και ο αδερφός μου χορεύουμε στο πίσω κάθισμα. Τότε ο Κώστας βγάζει το κουνέλι απ’ το καπέλο! Ενα παγωμένο μπουκάλι vodka! Και αρχίσουν οι γύρες. Με προσοχή, να μη χαλάσει και το μακιγιάζ!!!
Ο χορός και το αλκοόλ καλά κρατεί μέχρι που πλησιάζουμε και στην εκκλησία. Τότε ο ραδιοφωνικός σταθμός -ούτε παραγγελία να το είχαμε κάνει- βάζει ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια αυτή την εποχή.

«Don't stop me now,
don't need to catch my breath I can go on and on and on When lights go down and there's no one left I can go on and on and on Give it 2 me, yeah No one's gonna show me how Give it 2 me, yeah No one's gonna stop me now»

Η άφιξη λοιπόν στην εκκλησία γίνεται υπό τους ήχους της Madonna (προφέρεται=Μαντάνα) με το μπουκάλι βότκα και την μουσαντή ανθοδέσμη να ανεμίζουν έξω από τα παράθυρα.
Κάποιοι μου είπαν πως φαινόταν λίγο ότι τα είχα κοπανήσει! Χικ!

Η στιγμή που είδα τον Μύθο μου να με περιμένει στα σκαλιά ήταν η σφραγίδα της απόφασής μου. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα ότι απλά είναι το πιο σωστό πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου!


Η τελετή ήταν πολύ όμορφη. Ημουν ψυχραιμότατη, λίγο συγκινημένη, λίγο μεθυσμένη και πολύ ευτυχισμένη. Τα παρανυφάκια και τα παραγαμπράκια μου ζουζούνιζαν και άνθρωποι αγαπημένοι μας μετέφεραν τη θετική τους ενέργεια.
Γυρνούσα που και που και κοιτούσα τον πατριό μου που παρακολουθούσε με συγκίνηση καθισμένος σε μια καρέκλα δίπλα στη μητέρα μου.
Στο τέλος ...ρυζοβολήθηκα με θάρρος και αυταπάρνηση!

Εκείνη τη μέρα έβρεξε. «Ευλογία» μου είπε ένας φίλος...


Κάναμε μια εντυπωσιακή είσοδο στη δεξίωση, σχεδόν χορεύοντας, με τη μουσική υπόκρουση του «What a wonderful world» σε ροκ εκτέλεση by Joey Ramone.

Ολα πήγαν τέλεια, ο Andrea Boccelli μας συνόδευσε στον πρώτο χωρό και η γαμήλια τούρτα μπισκότο (από το ζαχαροπλαστείο «Κωνσταντίνου και Ελένης» στην Αυλίδα) έκλεψε τις εντυπώσεις.
Τσουγκρίσαμε με όλους, αγκαλιαστήκαμε, δακρύσαμε, σκάσαμε στα γέλια και συγκινηθήκαμε που είδαμε αγαπημένους φίλους και συγγενείς που είχαμε καιρό να συναντήσουμε.

Εγώ -όπως προανέφερα- δεν έβαλα κώλο κάτω και χόρευα σαν το παρτσακλό όλη νύχτα...

(Εδώ δεν σταματάω να χορεύω σε άλλους γάμους, θα σταματούσα στον δικό μου;)


Ολα πήγαν τέλεια. Οπως έπρεπε. Οπως ακριβώς έπρεπε να είναι ένα πάρτυ για την (τυπική) αρχή της κοινής μας ζωής. Και λέω «τυπική» γιατί εκείνη είχε αρχίσει ήδη...


Και, Αγγελε Σπύρου, επειδή ξέρω ότι θα ρωτήσεις. ΔΕΝ του πάτησα το πόδι. Γιατί δεν μου αρέσει να είμαι από πάνω, ούτε από κάτω, αλλά δίπλα.
Και εκεί σκοπεύω να μείνω για πάντα.

Σάββατο 2 Αυγούστου 2008

I'll be back soon!



Λίγο η πολύ δουλειά, λίγο κάτι τρεξίματα που έχω (με την καλή έννοια), αμέλησα και το blogάκι μου και τους blogoφίλους μου...
Το παράξενο -και φυσιολογικό μαζί- είναι ότι σας σκέφτομαι συχνά!
Οπως φαίνεται είστε πια κομμάτι της ζωής μου!
Γι' αυτό...
Θα τα ξαναπούμε το συντομότερο δυνατό!
Εύχομαι σε όλους λοιπόν Καλό Καλοκαίρι!
Να περάσετε τέλεια!
Κι εγώ καλύτερα! (κάτι ξέρω που σας λέω.....)

Υ.Γ.: Μπεμπούλα της Αύρας μας καλώς ήρθες! Αυρούλα, γερά με τσαμπουκά!

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

It all comes back to you...

Πριν λίγες μέρες πήγαμε το Σκούμπι στο γιατρό για τα καθιερωμένα εμβόλια. Εκεί γνωρίσαμε την Πούπσι (εγώ την βάφτισα έτσι), ένα γατάκι κοκκινοτρίχικο και ξεμαλλιασμένο που κατοικοέδρευε στο διπλανό δωμάτιο από το εξεταστήριο, μέσα σε ένα κλουβάκι. Η Πούπσι λοιπόν δεν είχε σπίτι. Η κτηνίατρος μας είπε ότι της την πήγε μια κοπέλα κλαίγοντας με λυγμούς γιατί την είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητό της...
Η κοπέλα μόλις κατάλαβε ότι είχε χτυπήσει το γατάκι τρελάθηκε και σταμάτησε για να την ψάξει. Ευτυχώς η μικρούλα ζούσε! (Τι ανακούφιση!). Την τύλιξε με το μπουφάν της και έτρεξε αμέσως στην κτηνίατρο. Ευτυχώς δεν είχε χτυπήσει πολύ. Οπως καταλαβαίνετε, η Πούπσι σώθηκε και τώρα είναι πολύ κοντά στο να βρει ένα σπίτι για να μην κινδυνεύει στους δρόμους. Χίλια μπράβο αξίζουν σε αυτή την κοπέλα...
Αυτή η ιστορία μου έφερε στη μνήμη μια άλλη ιστορία, άκρως αντίθετη. Οταν μια πρώην συνάδελφος ήρθε σχεδόν καμαρώνοντας στη δουλειά να μας διηγηθεί το κατόρθωμά της! Είχε χτυπήσει, λέει, μια γάτα με το αυτοκίνητο. Εννοείται ότι δεν γύρισε να δει αν η γάτα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Απλά προσπέρασε (ξέρεις Νανά μου, όπως εκείνος ο εγκληματίας προσπέρασε την βαφτισιμιά σου) και ύστερα περνώντας από το ίδιο σημείο με τον φίλο της, έκαναν χιούμορ του στυλ «πρόσεξε μην πατήσεις καμιά γάτα, χαχα»!!!
Πέστε μου: Πόσο κακόψυχος πρέπει να είσαι για να καυχιέσαι για κάτι τέτοιο; Συγκαταλέγεσαι στους ανθρώπους ή στα κτήνη; Γιατί αν δεν σέβεσαι τη ζωή, είτε αυτή στέκεται σε δύο πόδια, σε τέσσερα ή σε σαράντα, πως έχεις την απαίτηση να σε σεβαστεί εκείνη;
Anyway...
«It all comes back to you»...

Μμμμμμ... Να χαρώ εγώ αισιοδοξία....

Ετσι κι αλλιώς δεν βάζω σαντιγί στον καφέ... Είμαι σε δίαιτα...

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Εεεεεε Αααααα! Θέλω να πιω στο κύπελο καφέ βιενουά


Αυτή η αισιόδοξη πλευρά μου έχει καταντήσει αηδία! Ακόμα και μετά το δεύτερο γκολ, εφεύρισκα σενάρια που θα με έφερναν ένα βήμα από το να πιω στο κύπελλο καφέ βιενουά! Θα μου πείτε γυναίκα είσαι εσύ; Τέτοια κάψα με τη μπάλα;
Από μικρή το' χα το κουσούρι. Μεγάλωσα βλέπετε με έναν μεγαλύτερο αδερφό που ήταν το παρεάκι μου. Δεν μαλώναμε, είχαμε φοβερή αλληλεγγύη και παίζαμε με στρατιωτάκια, playmobile και αυτοκινητάκια. Γεμίζαμε άλμπουμ με αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών (ο αγαπημένος μου ήταν ο Κυράστας...) και παίζαμε ποδόσφαιρο μέσα στο σπίτι με μια κάλτσα παραγεμισμένη!
Μην φανταστείτε ότι η χάρη μου έμεινε εκεί, στο σαλόνι. Ήθελα να παίζω ποδόσφαιρο και στο σχολείο τις Κυριακές. Και επειδή τα αγοράκια (κάφροι από κούνια) δεν ήθελαν να παίζουν παρέα με ένα κορίτσι, είχα κόψει τα μαλλιά μου κοντά και βαφτίστηκα Πέτρος μόνο για τις ποδοσφαιρικές μου υποχρεώσεις! Βλέπετε τίποτα τότε δεν μαρτυρούσε ιδιαίτερα τη γυναικεία μου φύση! Ο αδερφός μου βέβαια ήταν και αυτός στο κόλπο...
Στο γυμνάσιο-λύκειο έπαιζα μπάσκετ και με φώναζαν "αεροδρόμιο". Το γιατί μπορεί να σας το εξηγήσει ο Μύθος!
Έτσι μου έμειναν όλα αυτά τα βιώματα και σε κάθε αγώνα μπάσκετ ή ποδοσφαίρου στήνομαι μπροστά στην τηλεόραση με μπύρα (ή coca cola) και μπινελίκια! (Άγγελε έχω ελπίδες να με πάρουν στη διαφήμιση?)
Χθες ομολογώ ότι έκανα φιλότιμες προσπάθειες να αντέξω να δω τον αγώνα. Λίγο η κούραση, λίγο ο Σκούμπι που έτρεχε μέσα στο σπίτι λες και είχε καταπιεί βενζίνη και μασούλαγε ότι έβρισκε μπροστά του... Στο παρά τρίχα γλίτωσα τον νευρικό κλονισμό. Παρ' όλα αυτά μπόρεσα να κατευθύνω τους βολβούς των ματιών μου να ακολουθήσουν τη στρογγυλή θεά και έβγαλα κάποια συμπεράσματα γι' αυτόν τον αγώνα.
Πρώτον, δεν το χωράει το μυαλό μου, πώς επιτρέψαμε σε ένα τσούρμο ξανθοξεπλυμένα αγοράκια να καπελώσουν την ομάδα του Ελληνάρα Γιώργου Καραγκούνη, που αποτελεί το (βουκολικό) πρότυπο του macho άντρα!!!!!!! Ντροπή! Πάντως για να είμαστε και δίκαιοι, το μελαχρινό αγόρι -το μοναδικό που έχει το δικό του προσωπικό ανέκδοτο*- τα έδωσε όλα χθες!
Δεύτερον, ο Δέλλας μάλλον χθες έπαιζε το ρόλο ζώνης αγνότητας, μιας που μόλις τον έβγαλε ο Οτο από το παιχνίδι, οι Σουηδοί μας !*&^$#^@!
Τρίτον, το πρώτο γκολ, ΟΚ, χαλάλι τους. Αλλά το δεύτερο???? Μου θύμισε πανικόβλητη φάση σε ξύλινο ποδοσφαιράκι που τραβάς τον τερματοφύλακα και τους αμυντικούς πέρα δώθε για να καλύψεις κάθε πιθανό κενό! Αλλά τζίφος. Αμαρτία από τον Θεό αυτό το γκολ!
Τέταρτον, το μαύρο με το φούξια του πάει τρέλα του Νικοπολίδη/Clooney των ελληνικών γηπέδων (μέχρι να ανοίξει το στόμα του).
Πέμπτον και τελευταίον, έκατσα και έπλασα το απόλυτο σενάριο αισιοδοξίας (βλέπε εισαγωγή τουτουνού του ποστ) που τύφλα να' χει το κίνημα των motionistas! Χάσαμε χθες, λέει, για το ξεκάρφωμα. Για να μας έχουν για το φτύσιμο, να μην μας αντιμετωπίσουν σοβαρά και στους επόμενους αγώνες να κάνουμε την έκπληξη και να τους πάρουμε τα σώβρακα! Μπλόφα δηλαδή! Ευφάνταστο ε???

ΟΚ, το δέχομαι. Είμαι ανισόρροπη, αφελής και δεν σκαμπάζω και πολλά από ποδόσφαιρο! Το ότι μπορώ και κάνω τρίπλες δεν με κάνει ικανή για ποδοσφαιρικές αναλύσεις! Να δω όμως άμα βγει τί θα λέτε! Θα επιστρατεύσω όλη την θετική μου αύρα για να γίνω ο 12ος παίκτης της Εθνικής μας!
Γιατί εγώ καφέ βιενουά σε φλιτζάνι δεν πίνω!

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

And the OSCAR goes to........


...στο δορυφορικό κανάλι της ΕΡΤ Prisma+. Γιατί σε ένα ξέφρενο ζάπινγκ σκόνταψα πάνω του και ανακάλυψα ότι παίζει κινούμενα σχέδια στη νοηματική γλώσσα! Αν δεν με απατά η... παιδική μνήμη μου, πρέπει να ήταν ο ξανθούλης Νιλς Χόλγκερσον παρέα με έναν συμπαθέστατο κάστορα. Η εικόνα κάλυπτε όλη την οθόνη της τηλεόρασης, ενώ όταν υπήρχαν διάλογοι η εικόνα γινόταν μικρότερη και κάτω δεξιά εμφανιζόταν μια καλή κυρία που «μετέφραζε» κάθε λέξη στη νοηματική. Ως τώρα είχα δει κάτι παρόμοιο μόνο σε ειδήσεις. Όμως το ότι κάποιος σκέφτηκε να δώσει λίγη χαρά στα κωφάλαλα παιδάκια που ίσως δεν έχουν μάθει ακόμα να διαβάζουν, με εντυπωσίασε.
Υποκλίνομαι λοιπόν στους υπεύθυνους του καναλιού γι’ αυτή την ιδέα. Δε γνωρίζω τι προγράμματα έχουν τα κανάλια του plus γιατί δεν είχα ανακαλύψει μέχρι σήμερα ότι υπάρχουν στην τηλεόρασή μας, όμως ομολογώ ότι αυτή η μοναδική πρώτη γεύση που πήρα ήταν πολύ γλυκιά...

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Αυτό είναι το καινούργιο blog του Μύθου (μου)!

Ο πλανήτης μας κουράστηκε... Κάντε μια βόλτα από αυτό το blog και αφεθείτε στα έμπειρα χέρια του Μύθου! Υπόσχεται ότι θα ξεκουράσει, όχι εσάς, αλλά τον πλανήτη!
(Τύφλα να' χουν τα spa!)

Πέμπτη 29 Μαΐου 2008

Η Μιλένα ξανά στον αέρα!


Από μικρή, όταν ερωτευόμουν, δεν άφηνα ποτέ τα πράγματα στην τύχη τους. Όσο δύσκολες και αν ήταν οι συνθήκες, επέμενα και εξαντλούσα όλα τα περιθώρια να κερδίσω ή να σώσω αυτό που αγαπούσα. Δεν ήθελα να έχω καμία αμφιβολία ότι δεν προσπάθησα. Προτιμούσα να φάω τα μούτρα μου, παρά να μείνω με την αίσθηση ότι τα παράτησα αμαχητί.
Έτσι και με το ραδιόφωνο. Το ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα. Τα έχουμε πει αυτά. Τι κι αν τα μπουρδούκλωσα στην "παρθενική" μου εμφάνιση στην εκπομπή του Vasadam; Αποφάσισα να ξαναπετάξω στον... αέρα και ίσως αυτή τη φορά να μη "βρω" σε δέντρο!

Έτσι, μόλις έπεσε στην αντίληψή μου ότι το ίδιο σύστημα έχουν τις Παρασκευές σε κάθε εκπομπή στο MAD radio, έσπευσα να δηλώσω συμμετοχή στην εκπομπή της γλυκύτατης συμμαθήτριάς μου από το Εργαστήρι, Μαίρης Μαργέλη.
Ίσως τελικά να μου πηγαίνει καλύτερα κάτι πιο μουσικό, κάτι πιο light.
Άλλωστε κάποτε τα έβαφα και ξανθά...
Αν τα κάνω και πάλι σαλάτα, θα το παρατήσω το σπορ, γιατί δεν θα "το' χω".
Όσοι θέλετε να με απολαύσετε ή να με ακούσετε για μια ακόμη φορά να τα κάνω μαντάρα δεν έχετε παρά να συντονιστείτε στους 106,2 και στο MAD radio 10-12 το πρωί της Παρασκευής 30 Μαΐου.
Ραντεβού στον αέρα!!!

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

Εurovision και σουβλιστό αρνί!


Το Καλομοιράκι έσκισε! Τα έδωσε όλα και επιστράτευσε όλη την τσαχπινιά της για να γοητεύσει τα μάτια του πλανήτη Ευρώπη. Επιστράτρευσα κι εγώ τα σουβλιστά μου στο τραπέζι και μια κοκακόλα light και παρακολούθησα τους ημιτελικούς με ευλάβεια από την αρχή ως το τέλος. Η αρχή ήταν κάπως νερόβραστη.
Με εξαίρεση το Αζερμπαϊτζάν, που με εντυπωσίασε με το αγγελο-διαολάκι concept και τις αγγελικές ψιλο-χεϊβιμεταλάδικες κορώνες, όλα τα υπόλοιπα ως το νούμερο 10 μάλλον μου έμειναν αδιάφορα.

Τράβαγα τις κοτσίδες μου με την Βελγίδα τύπου Φραουλίτσα που τραγουδούσε κάτι ακατάληπτα, θυμίζοντας κάτι από κοκκινοσκουφίτσα ανακατεμένη με Χάιντι σε έκσταση. Δεν "πέρασε" φυσικά.

Απόρησα με την έμπνευση της Εσθονίας να κατεβάσει 3 τύπους μεσόκοπους -ο ένας μάλιστα ψιλοξεδοντιασμένος- να εκπροσωπήσουν τη χώρα τους σε ημιτελικό, ελπίζοντας μάλιστα ότι θα περάσουν.

Δεν κατάλαβα γιατί όλοι έλεγαν ότι η Ιρλανδία ήταν φαβορί. Γιατί πίστεψαν ότι μια γαλοπούλα αοιδός/αειδός και ένα σκηνικό sesame street θα εντυπωσίαζαν το κοινό. Παρ' όλα αυτά, η γαλοπούλα δεν ξύπνησε τα οικολογικά ένστικτα των τηλεθεατών και τελικά κατέληξε στο φούρνο με πατάτες. Απίστευτη κατάντια αν θυμηθούμε τις εκπληκτικές μπαλάντες που παραδοσιακά έστελνε κάθε χρονιά η Ιρλανδία.

Δεν μου άρεσε το τραγούδι που έγραψε η Ντάνα η Νταρντάνα (International) στον Ισραηλινό με τη φωνή βούτυρο -όπως είπαν οι αδελφές Μαγγίρα- που δεν θα τον άλειφα ούτε στο ψωμί μου! Άσε που δεν ξέρουμε αν το βούτυρο προερχόταν από την απαγορευμένη παρτίδα ηλιελαίου.

Αυτοί που "πέρασαν" στον τελικό και με έκαναν να αναρωτηθώ για το αν ήταν καλοί ή απλά εγώ τους έβλεπα κουκουρούκου ήταν οι εκπρόσωποι της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης. Τα δύο ζαβά αδελφάκια που μου θύμισαν τη Βλαχοπούλου και τον Ηλιόπουλο (σε μια ελληνική ταινία που δεν θυμάμαι) στη σκηνή που τραγουδούσαν χεράκι-χεράκι "δυο αδελφάκια είμαστε πολυαγαπημένα....". Ο τύπος ντυμένος σαν τον Πήτερ Παν και η αδερφή του σαν την Μικρή Λουλού που έχει πάρει ναρκωτικά. Το σκηνικό συμπλήρωνε μια μπουγάδα και πιο πέρα τρεις-τέσσερις χοντρές γεροντοκόρες τύπου Σαπφώ Νοταρά (αξεπέραστη) ντυμένες με νυφικά, που έπλεκαν ασταμάτητα (πως λέμε τρία πουλάκια κάθονταν και έπλεκαν πουλόβερ).

Εκπληκτική η τύπισσα της Μολδαβίας . Φοβερή φωνή και ερμηνεία, αγκαλιά με ένα λούτρινο αρκουδάκι με έκανε να θέλω να διακτινιστώ σε ένα τζαζ μπαρ. Μάλλον ήταν πολύ "ξεχωριστή" για Eurovision γι' αυτό και "κόπηκε"...
Ερωτεύτηκα τη συμμετοχή της Ρουμανίας που μου θύμισε τα ντουέτα του Μποτσέλι, τα οποία λατρεύω. Υπέροχο τραγούδι και μοναδικές φωνές. Χαίρομαι που θα το ακούσουμε και στον τελικό!

Μου άρεσαν λίγο και οι Φιλανδοί επειδή μου αρέσει λίγο to heavy metal.

Τέλος, με ξεσήκωσε η Αρμένισα -φτυστή η Χρύσπα- τραγουδίστρια που με ένα τραγούδι τσιφτετελέ λίγο έλειψε να κάνει τους θεατές να ανέβουν στα τραπέζια! Το τραγούδι που λεγόταν "Qele Qele" μου θύμισε την Κέλυ Κελεκίδου και σκέφτηκα το ενδεχόμενο να την στείλουμε του χρόνου να τα κάνει όλα πουτάνα με κανένα ελληνικότατο τσιφτετελέ τραγούδι. Προβλέπω ότι στο τέλος θα ανέβουν όλοι στην πίστα της Eurovision και θα μας αποκλείσουν, αλλά τουλάχιστον θα το έχουμε ευχαριστηθεί!

ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ!
(Ρε μπας πρέπει να στείλουμε την Εφη Θώδη;)

Τρίτη 20 Μαΐου 2008

Θα γίνει της Καλομοίρας!

ΟΚ ξέρω. Θα μου πείτε ότι νιαουρίζει. Και αν σας πω να ακούσετε τα πρώτα τραγούδια της Madonna ή της Kylie θα μου πετάξετε ντομάτες που τόλμησα να κάνω τη σύγκριση. Όμως αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάποιες φορές μετράει περισσότερο η σκηνική παρουσία, η φρεσκάδα και η τσαχπινιά, παρά η φωνή. Τέλος πάντων δεν είναι φωνάρα, αλλά δεν είναι και φάλτσα. Και είναι καλή στο είδος της. Και ο Λουμίδης στους καφέδες...
Ξέρω ότι θα μου πείτε ότι έχει αυτό το στυλάκι -σκέτη αμερικανιά- σα να μασάει συνεχώς ροζ τσιχλόφουσκα, που οι περισσότεροι απεχθανόμαστε. Αυτό και εμένα μου τη σπάει λίγο αλλά δεν θα την αντιπαθήσω γι' αυτό. Υπάρχει μια καργιόλα που έχει μαζέψει όλη μου την αντιπάθεια και δεν έχει μείνει περίσσευμα για κανέναν άλλον.
Το Καλομοιράκι όμως έχει απίστευτα καλή ενέργεια. Η θετική της αύρα φωσφορίζει σαν γιλέκο τροχονόμου. Αυτό το κορίτσι είναι η χαρά του Φενγκ-Σούι! Απαραίτητη σε κάθε σπίτι, εκεί, πλάι στον χρυσό Βούδα. Χαρά θεού! Έχει παιδική ψυχή, είναι καλό παιδί και δεν μπορεί να το κρύψει. Και στη σκηνική παρουσία "το' χει" ασυζητητί. Αστέρι στο χορό και λαμπερή αεράτη παρουσία. Χωρίς να το προσπαθεί. Της βγαίνει ο ρυθμός, ακόμα και από τους πόρους του δέρματός της. Αφήστε που έχει και τέλεια προφορά για να ερμηνεύσει το συγκεκριμένο τραγούδι στον διαγωνισμό.
Την είχα γνωρίσει όταν ήταν μέσα στο Fame Story σε μια διπλή συνέντευξη μαζί με τη Μάρω Λύτρα. Ένιωθα σα να μιλάω στη μικρότερη αδελφή μου (που δεν έχω). Άνετη, γλυκιά, με χιούμορ και ζεστασιά σε κάθε της λέξη και κίνηση. Ο εαυτός της. Από τις φορές που την έχω δει στην τηλεόραση, όπως ήταν τότε έτσι είναι και τώρα. Μόνο που τώρα έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση και καλά κάνει.
Εγώ υποστηρίζω Καλομοιράκι με τα χίλια! Της εύχομαι καλή επιτυχία και ελπίζω ο... μυστικός συνδυασμός της να κερδίσει τις καρδιές της Ευρώπης!
Σπάστε σήμερα τα τηλέφωνα και ψηφίστε τα χειρότερα!!!!!

ΦΤΟΥ ΜΗΝ ΣΕ ΜΑΤΙΑΣΟΥΝ!
(που λέει και το αγαπημένο μου τηλεοπτικό κανάλι!)

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Για τον Φρειδερίκο μου...


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας γκρίζος τιγρέ γατούλης. Ο Φρειδερίκος. Πριν αποκτήσει το όνομά του και ένα σπίτι, κατσουλάκι ακόμα -περίπου 14 χρόνια πριν- στρίγκλιζε μοναχούλης στον ακάλυπτο μιας πολυκατοικίας στην οδό Πατησίων. Φώναζε δυνατά ελπίζοντας ίσως ότι κάποιος θα τον ακούσει. Και τα κατάφερε...

Ο αδερφός μου άκουσε το κλάμμα του, κατέβηκε στον ακάλυπτο και μετά από πολύ κόπο, τόλμη και αυταπάρνηση κατάφερε να τον εντοπίσει και να τον πιάσει (αυτό ήταν και το δύσκολο σημείο). Ο μικρούλης «απ' τα κόκκαλα βγαλμένος» μεταφέρθηκε στο σπίτι σε μέσα σε μια αγκαλιά, αλλά απ' την τρομάρα του δεν σταμάτησε να κλαίει. Οταν πλησίαζες σου έκανε "χχχχχχχχ" και ήταν μόνιμα καταχωνιασμένος κάτω από ένα σκαλιστό έπιπλο.
Οταν επέστρεψα στο σπίτι από τη σχολή τον είδα και ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος! Μετά από οργανωμένη επιχείρηση τον άρπαξα και τον ανέβασα πάνω στο τραπέζι της τραπεζαρίας. Εκεί τον περίμενε μια μικρή κονσέρβα κοτόπουλου. Η πείνα του ήταν τόση που μια σταλιά γατούλης κατασπάραξε το φαγητό του σε χρόνο dt και η κοιλίτσα του φούσκωσε σαν μπάλα θαλάσσης.
Την ίδια μέρα -χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο- βαφτίστηκε Φρειδερίκος και έγινε μέλος της οικογένειας.
Υστερα από λίγο καιρό, ο Φρειδερίκος μας μετακόμισε στο Νέο Φάληρο, όπου έγινε το... συγκατοικίδιό μου! Ενας γατούλης μάλαμα. Περισσότερο σκύλος, παρά γάτος. Γατόσκυλο!


Τόσο αγαπησιάρης... Ανεξαρτησία γάτας πουθενά στον ορίζοντα. Οταν ήθελες να έρθει στην αγκαλιά σου δεν είχες παρά να τον φωνάξεις και ανεξαρτήτου διαθέσεως ήταν σχεδόν πάντα διαθέσιμος.

Οταν ήταν στις τρυφεράδες του άρπαζε το χέρι σου με τα δυο μπροστινά ποδαράκια του, γουργούριζε δυνατά σαν κομπρεσέρ και σε έγλυφε ασταμάτητα με γλώσσα-γυαλόχαρτο μέχρι να τον απομακρύνεις βιαίως. Σλουρπ! Σλουρπ! Αν κάλυπτες το χέρι σου αφηνίαζε και έψαχνε να βρει πόδι! Αν φόραγες σορτσάκι την πάτησες!

Ο Φρειδερικούλης ήταν... ζητιανάκι. Ο,τι και να έτρωγες, μέτραγε τις μπουκιές σου. Σε κοιτούσε με τα τεράστια πράσινα μάτια του που θύμιζαν γυάλινους βόλους και σου δημιουργούσε ατελείωτες τύψεις. Αν δεν τον ήξερες θα ορκιζόσουν ότι τον αφήνουμε νηστικό!

Ο Φρειδερίκος μιλούσε. Το συζητούσε το πράγμα. "Φρειδερίκο μου" του έλεγες, "ουά-ουά" σου απαντούσε. Και εσύ τον ρωτούσες διάφορα πράγματα και εκείνος ξαναπαντούσε. Ο Θεός και η ψυχή του τι καταλάβαινε και τι σου έλεγε. Κάποιες φορές -ειδικά όταν απευθυνόταν στη μητέρα μου- θα ορκιζόσουν ότι έλεγε "μα-μά".

Οταν ήθελε κάτι ήξερε πως να στο ζητήσει. Εκανε αυτό που κάνουν τα σκυλάκια. Σε κοιτούσε, κοιτούσε αυτό που ήθελε και ύστερα σε ξανακοιτούσε για να βεβαιωθεί ότι κατάλαβες και ότι θα ικανοποιήσεις το αίτημά του!

Ο Φρειδερικάκος έγινε και μπαμπάς. Ζευγάρωσε με μια πολύχρωμη γάτα/ταρταρούγα και έκανε 3 πανέμορφα γατάκια. Τον Ανάργυρο, τον Χοντρούλη και τη Βούρτσα.
Μετά τον στειρώσαμε. Οταν η μητέρα μου μετά την εγχείρηση ρώτησε τον γιατρό "και τι θα γίνει τώρα;" εκείνος της απάντησε "gay"!!!

Το πρωί ήταν το ξυπνητήρι μου. Καθόταν κάτω από το κρεβάτι και με κοιτούσε. Υστερα με το ποδαράκι του (ποτέ με νυχάκι) με σκούνταγε ελαφρά στο χέρι. Αν ξυπνούσα και του έκανα νόημα, ανέβαινε στο κρεβάτι μου και εκεί κολλούσε το τραγούδι "Το πρωί με ξυπνάς με φιλιάααααα"... Αν ήθελα να κοιμηθώ κι άλλο, του έλεγα "Φρειδερίκο μου άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμα" και εκείνος παρέδιδε τα όπλα, ανέβαινε διακριτικά στο κρεβάτι και κοιμόταν στα πόδια μου σε στάση κουλουράκι.

Ο Φρειδερίκος δεν ήταν γάτος. Ούτε σκύλος. Ούτε κατοικίδιο. Ηταν ο φίλος μου. Ο αδερφός μου. Η παρέα μου. Εκείνος που όταν ήμουν στεναχωρημένη με ένα "μάου" με έκανε να χαμογελάσω. Εκείνος που μου τα συγχωρούσε όλα και του τα συγχωρούσα όλα. Που τον έπαιρνα αγκαλιά και τον έπνιγα στα φιλιά χωρίς να σκέφτομαι ότι κρατώ ένα ζωάκι. Δεν ήταν λέμε ζωάκι. Ηταν άνθρωπος!

Και όπως συμβαίνει με τους ανθρώπους, ο γατούλης μας στα 12 περίπου χρόνια του απέκτησε έναν όγκο. Τότε ξεκινήσαμε τη μάχη. Ξέραμε από την αρχή πως αυτή η μάχη με τις ενέσεις περίπου μια φορά στις 15 μέρες με ένα μήνα απλά θα του παράτεινε τη ζωή. Και θα του βελτίωνε την ποιότητα. Ετσι και έγινε. Για έναν χρόνο περίπου ο Φρειδερίκος ήταν μια χαρά.

Μέχρι το περσινό καλοκαίρι. Που κάποια στιγμή όλα έδειχναν ότι είχε ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση. Ο γατούλης μας ήταν εξαντλημένος και χειροτέρευε μέρα με τη μέρα. Ο γιατρός μας αφού έκανε τις απαραίτητες εξετάσεις μας έδωσε να καταλάβουμε ότι η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη... Αναγκαστήκαμε να τον αφήσουμε στην κλινική για να έχει την απαραίτητη φροντίδα. Το βράδυ περάσαμε από εκεί και εγώ ήμουν αυτή που μπήκε για να τον δει έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Μόλις με είδε μου έκανε ένα γλυκό "νιάου" χωρίς πολύ ενέργεια και αφού τον χάιδεψα λίγο στο κεφαλάκι φύγαμε. Αυτή ήταν και η τελευταία του... κουβέντα.

Ο γατούλης μας πήγε στον παράδεισο να συναντήσει τον γιό του τον Ανάργυρο, να τρέχει ελεύθερος στα καταπράσινα λειβάδια και να παίζει με τα άλλα γατάκια και με τον Σανούλη , το υπέροχο αυτό σκυλάκι που τον επισκέφθηκε πριν από λίγο καιρό... Μακριά από εμάς, αλλά ευτυχισμένος. Εζησε καλά, με ότι τραβούσε η ψυχούλα του και με τεράστιες δόσεις αγάπης απ' όλους μας. Εφυγε χορτασμένος, ευτυχισμένος και περίπου πλήρης ημερών.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω το πως αισθάνθηκα. Οπως όταν χάνεις έναν φίλο. Εναν δικό σου άνθρωπο. Για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να ακούσω slow τραγούδι γιατί αμέσως με έπαιρναν τα κλάμματα. Τον σκεφτόμουν συνέχεια και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τον σκέφτομαι καλά και να του αφήνω λουλουδάκια στο σημείο του κήπου που βρίσκεται το καινούργιο του σπίτι.

Λίγες μέρες μετά, είδα ένα όνειρο. Είδα τον Φρειδερίκο μου. Ηταν χοντρούλης, γλυκούλης και ζωηρούλης όπως ήθελα να τον θυμάμαι. Στεκόταν στα δυο του πόδια και κρατούσε στα χέρια του ένα χαρτί που έγραφε "Thank you"... (Και αγγλομαθής ο γατούλης).
Ξύπνησα αναστατωμένη και μόλις κατάφερα να βάλω το μυαλό μου να δουλέψει αισθάνθηκα ότι ο Φρειδερίκος μου ήρθε για να μου μεταδώσει το μήνυμα ότι έφυγε πραγματικά ευχαριστημένος και από τη ζωή του και από όσα κάναμε ή τουλάχιστον προσπαθήσαμε να κάνουμε γι' αυτόν...

Ο Φρειδερίκος μου ήταν ο καλύτερος γατούλης ever. Ηταν και θα είναι ένα απίστευτα γλυκό κομμάτι της καρδιάς μου. Δεν θα φύγει ποτέ -μα ποτέ- από την σκέψη μου...

Φρειδερίκο μου, αυτό στο χρωστούσα...

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Ιωάννης Κλαύδιος Βανδάμιος

Η τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο είναι κάτι σαν χάπι για την αϋπνία Μάλλον για tavor την "κόβω". Σπάνια βλέπω το τέλος της ταινίας και πάντα την ρυθμίζουμε με χρονοδιακόπτη για να κλείσει σε 30 λεπτά ή σε μια ώρα. Αναλόγως το επίπεδο της νύστας. Συνήθως δεν επιλέγουμε βαρύγδουπες ταινίες για να μην βραχυκυκλώσει (το μυαλό μου, όχι η τηλεόραση) και στις επιλογές μας πρωταγωνιστούν οι χαζο-ταινίες, τα show και οι τηλεοπτικές σειρές.
Χθες λοιπόν η ιδανική επιλογή για ύπνο βαθύ ήταν μια... ποιοτική ταινία με τον Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ! Μια ταινία που ο μυοχτισμένος Ζαν Κλωντ υποδυόταν (στο σημείο που ξεκίνησα να το παρακολουθώ) τον σωσία ενός άλλου Ζαν Κλωντ που είχε σκοτωθεί. Το συνηθίζει αυτό ο Βαν Νταμ. Πότε έχει δίδυμο αδερφό, πότε σωσία. Φαίνεται ότι ένας ρόλος ανά ταινία δεν του είναι αρκετός.
Επίσης σε κάποια φάση μια κουκλάρα του χούφτωσε τον κώλο. Αλλά κοιμήθηκα και δεν πρόλαβα να δω αν έβγαλε τον κώλο του στη φόρα, άλλο ένα πράγμα που συνηθίζει ο Βαν Νταμ. Ελάχιστες ταινίες έχει στο βιογραφικό του που δεν έχει βγάλει τα οπίσθιά του φάτσα φόρα.


Τέλος πάντων, κάπου ανάμεσα σε ξύπνιο και ύπνο γυρνάει ο Μύθος μου και μου λέει:
"Είναι ένας τύπος στο κρεβάτι του, κοιμάται βαθιά και ξαφνικά μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα... χτυπάει το κουδούνι του σπιτιού του. Τα παίρνει στο κρανίο, πλησιάζει στην πόρτα και ρωτάει με αγουροξυπνημένη/τσαντισμένη φωνή: -Ποιος είναι; -Ζαν Κλωντ Βαν Νταμ -Να πάτε να γαμηθείτε και οι τέσσερις που χτυπάτε τα κουδούνια νυχτιάτικα!" ...
παύση
και ξεσπάμε σε γέλια!
Μέχρι που μας άκουσε από κάτω ο Σκούμπι και λύσσαξε στο γάβγισμα..

Υ.Γ.1: Για να πάρετε μια ιδέα του ποιος αποτελεί την έμπνευση για τα ανεπανάληπτα-μοναδικά-ξεκαρδιστικά ανέκδοτά μου.
Υ.Γ.2: Όχι, στον ύπνο μου δεν έβλεπα κώλους.

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Merry Easter And a Happy New Bunny!

Εύχομαι σε όλους τους bloggers...

Καλό Πάσχα!

Καλή Ανάσταση με Υγεία


Καλή επιτυχία στο τσούγκρισμα των αυγών


Καλό δρόμο σε όσους ταξιδέψουν


Καλό σούβλισμα στους bloggers.mastores@psistes.gr


και...


Είθε η πέτσα του αρνιού να κριτσινίζει ξεροψημένη στις γνάθους όλων σας!



Φιλιά πολλά!!!
Μιλένα

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Πυρ, γυνή και ταρίφας

Σήμερα ήμουν μάλλον τυχερή. Με το που στάθηκα στον πηγαιμό για την Αθήνα, τσουπ! το ταξί. Φυσικά δεν ήταν Kηφισιώτης, γιατί -είπαμε- αυτή η φυλή δεν κατεβαίνει πιο κάτω από το Μαρούσι, ακόμα και αν τους κάτσετε!
Ταρίφας - τεφαρίκι! Λιγοστά άσπρα μαλλιά, λιγοστά 4-5 δόντια, skinny, γύρω στα κακογερασμένα 55, με όρεξη για κουβέντα.
Αδραξε την ευκαιρία από έναν γκρινιάρη οδηγό δεξιάς λωρίδας και ξεκίνησε τη φιλοσοφία...
-Το μυστικό κοπελιά είναι να έχεις καλή διάθεση και χαίρεσαι ακόμα και τα πιο απλά πράγματα στη ζωή. Αλλιώς πας χαμένος...
Μου χτύπησε τις ευαίσθητες χορδές μου. Ξέρετε εσείς. Τις θεωρίες τύπου "always look at the bright side of life" και την εκστρατεία που έχω ξεκινήσει ώστε να καταφέρω όσο μπορώ να κάνω τους ανθρώπους να χαμογελούν.
Συμφώνησα χαμογελώντας! Μόλις είχα βρει έναν ταρίφα-ιεραπόστολο της θεωρίας μου!
Συνεχίζει...
-Να ήσουνα εδώ πριν λίγο κοπελιά... Να έβλεπες μια που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα. (Τίναγμα πέτου).
- Γκρίνια ε;
- Γκρίνια μόνο; Το ένα της βρώμαγε, το άλλο της ξύνιζε. Και ξέρεις τι έφταιγε; Δεν μπορούσε να βρει άντρα! Και να δεις πως ήταν ντυμένη. (Γκάζωσε). Πατημένα τα 40 και φορούσε ένα μίνι μέχρι εκεί πάνω. (χώνει-χώνει). Και το στήθος της όλο έξω. (το σανίδωσε). Και ένα βάψιμο! Παστωμένη σαν κλόουν!
Αναψε ο γλόμπος μου ως άλλος Κύρος Γρανάζης.
-Ξέρω κι εγώ μια τέτοια! -Κοπελιά αυτές όλες είναι επικίνδυνες. Ξέρεις, όταν η γυναίκα δεν έχει άντρα δίπλα της νεκρώνει. Και μετά γάμησέ τα. Γκρίνια, κακία... Βέβαια είναι να το χει και ο χαρακτήρας σου. Ξέρεις τι μου είπε; "Σας μισώ εσάς τους άντρες".
Κουνάω το κεφάλι μου συμπονετικά/συμπερασματικά...
Και δεν άργησε να ξεδιπλώσει και την "εμπειρία" του. Mucho ταξιτζής!
-Να ξέρεις κοπελιά αυτές όλες μετά από μεγάλο διάστημα γίνονται και λεσβίες... Οπως και να' χει πάντως, μόνο με έναν τρόπο στρώνουν αυτές.
Τέντωσα το λαιμό μου για να ακούσω τη μαγική συνταγή.
-Θέλουν μαστίγωμα κάθε μέρα επί έναν ολόκληρο μήνα και μετά γίνονται αρνάκια!
(Βρε λες;;;)
-Ναι ε; -Ναι κοπελιά, όπως σε βλέπω και με βλέπεις. (από τον καθρέφτη δηλαδή;). Αυτές θέλουν έναν άντρα να τις έχει σε πλήρη υποταγή. Μόνο έτσι συνέρχονται.
(Πόσο κοστίζει ένας τέτοιος;;;)
Τι μαθαίνει κανείς σε ένα ταξί...
Πολλές τέτοιες γυναίκες ζουν ανάμεσά μας. Γυναίκες -μεγαλοκοπέλες- που ντύνονται μέρα-μεσημέρι ΠΟΛΥ προκλητικά. Μιλάμε για βυζο-χαράδρα που χάνεις vespa μέσα της. Ντεκολτέ με θέα την πεδιάδα της ρόγας. Φουστίτσες κοντές που σε κάθε κίνηση συλλέγεις πληροφορίες για το στρίνγκ που φοράει η κάτοχος (ή που δεν φοράει). Πατσοκοιλιές που ξεχειλίζουν μέσα από κοντά μπλουζάκια.
Οπως λέει και η γνωστή φράση: "Που πας ρε Καραμήτρο";
(Ιου ιου ιου... Freeze! Fashion police!)

Και φυσικά δε μιλάμε για μικρές κουκλίτσες, λολίτες ή κορμάρες που θα 'πρεπε να επιβάλλεται από το νόμο να φοράνε μίνι φούστα. Αν μιλούσα για εκείνες θα με θεωρούσα super κομπλεξική. Μιλάμε όμως για ευτραφέστατες... μεγαλοκοπέλες (μοντέλα για διαφήμιση κυτταρίτιδας στο πρίν) ή γυναίκες που ταιριάζουν γάντι στην περιγραφή του ταξιτζή, που όταν φοράνε ξέκωλα μίνι φαίνεται περισσότερο η απελπισία τους, παρά τα μπούτια τους. Θα μου πεις εσένα τι σε κόφτει αν γουστάρουν να τα πετάνε έξω; Μήπως ζηλεύεις που εσύ δεν μπορείς; Oh no... Εχω το γνώθι σαυτόν. Απλά πιστεύω ότι όταν φοράς κάτι extra αποκαλυπτικό σε σημείο που να σχηματίζεται γύρω σου σαν αύρα η φράση "ο καλός μύλος όλα τα αλέθει" μην παραπονιέσαι μετά αν δεν σε παίρνουν στα σοβαρά. Μην γκρινιάζεις που δεν έχεις μόνιμη σχέση. Γιατί δείχνεις με το dress (ή μήπως undress) code σου τι ακριβώς ζητάς. Ή τέλος πάντων προσπαθείς να τραβήξεις την προσοχή των αντρών με λάθος (κατά την άποψή μου) τρόπο. Γιατί φαίνεται αν φοράς κάτι επειδή γουστάρεις το σώμα σου ή αν το φοράς για να καμακώσεις γκόμενο. Φλερτάρεις με το look της Ελενας Βέντη (σουξέ της το "Μ' αρέσει το σεξ, πειράζει;") και δεν το ξέρεις.
Και μετά απορείς γιατί δεν κάνεις χρυσό δίσκο...
Α, ρε τι μαθαίνεις σε ένα ταξί...

Αυτό μάλιστα!!!

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

One more μπλογκο-παίχνιδο


Εδώ και πολύ καιρό το Δαμασκηνάκι
με είχε προσκαλέσει σε ένα μπλογκο-παίχνιδο
που πιο πολύ μου μοιάζει με ψυχολογικό τεστ.
Ομως
πάντα μου άρεσαν τα ψυχολογικά τεστ!
Βρήκα, λοιπόν, λίγο χρόνο και τα κατάφερα επιτέλους
να ανταποκριθώ στο κάλεσμά της!
Απλά φοβάμαι μήπως τα αποτελέσματα σοκάρουν την επιστήμονα!!!!!!!!!!!! Τι λες Δαμασκηνάκι μου;
Είναι σοβαρά τα πράγματα;



1)Γιατί κλαις;

Γιατί είμαι μυγιάγγιχτη

2)Γιατί δεν κλαις;
Γιατί αγόρασα έτοιμο κατεψυγμένο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι! Χα!

3)Που είναι ο βάλτος;
Εκεί που δεν υπάρχει αγάπη.

4)Ποιος και που είναι ο δεσμοφύλακας;
Ο δεσμοφύλακας είναι κάθε βήμα που ΔΕΝ κάνουμε και βρίσκεται ΜΟΝΟ στο μυαλό μας.

5)Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
Στην τσάντα μου!!! Χάος!

6)Περιφρονείς κάτι;
Μια κακογαμημένη σπυριάρα.

7)Θα ερωτευόσουν για πάντα;
Ερωτεύτηκα ήδη για πάντα. Τον Μύθο μου!

8)Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
Γιατί υπάρχουν "φιλότεχνοι" που τα αγοράζουν.

9)Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση;
Όχι, από τη στιγμή μάλιστα που πολλοί από εμάς έχουν ακούσει για τον "καλλιτέχνη"/μουνόπανο/δολοφόνο που σκότωσε ένα αδέσποτο σκυλί για την "τέχνη" του.

10)Do you remember revolution;
Δεν είχα γεννηθεί ακόμα.

11)Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου;
Οχι! Δεν θυμάστε τι έπαθε ο τύπος στο Brokeback Mountain????

12)Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο;
Κάτω τα χέρια απ' τον παππού μου, άχρηστο παλιοτζάμι!!!!

13)Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
Θα της έκλεινα μόνο το ένα μάτι και θα της χαμογελούσα!

14)Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
Οχι βέβαια. Αυτά τα πράγματα γίνονται μόνο τη νύχτα.

15) .........
Επιτέλους είπες και κάτι σωστό!

16) Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ' την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών,, αν γνωρίζατε πως ποτέ δε θα σας συλλάβουν;
Οχι, προτιμώ το bungee jumping.

17)Θα σκότωνες τον Μπους,αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ;
Θα του έδινα τα 10 λαχταριστά εκλέρ και εκείνος θα πνιγόταν μόνος του. Εδώ κόντεψε να πνιγεί με ένα πρέτσελ ο ηλίθιος.

18)Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια, αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
Ναι, αφού από το εκτυφλωτικό φως δεν θα είχα ανακαλύψει τη σήψη.. Όταν όμως θα την ανακάλυπτα θα ντρεπόμουν φρικτά που θα στα είχα δείξει...

19)Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Όχι, το πηγάδι είναι γεμάτο. Δεν θυμάστε το κοριτσάκι στο ανέκδοτό μου; Έχει ξεπαστρέψει πολύ κόσμο το άτιμο!

Όποιος θέλει να μπει σ' αυτή τη δοκιμασία μπορεί να παίξει! Πχ, η Μαριλού, ο τρελογιατρός, η Γλαρένια, η Γατούλα στη στέγη! Ομολογώ ότι θα είχα τρελή περιέργεια να διαβάσω τις απαντήσεις που θα έδινε ο Άγγελος Σπύρου!!!!!!!!!!!!!

Η παπουτσωμένη Μιλένα




Μετά από την πρόσκληση της φίλης μου της Δαμασκηνούλας, του Tzonakos, του τρελογιατρού MAD, αλλά πάνω απ' όλα της Φαβούλας που είναι και ο "εγκέφαλος" της σπείρας των... παπουτσωμένων bloggers, ιδού οι αγαπημένες μου γκρι σουέντ γόβες!
Aren't they lovable?

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Μέρα ραδιοφώνου...


Η ώρα σήμανε 8.00 ακριβώς! Το κόκκινο τετράγωνο φωτάκι "on air" με τα δύο πλαστικά τεράστια αυτιά άναψε! Ε, ναι λοιπόν! Είμαστε στον αέρα!
Gooooooodmorning Vietnam!

Για όσους δεν άκουσαν σήμερα το πρωί 8-9 την εκπομπή του Βασίλη Αδαμόπουλου στο ραδιόφωνο του ΑΝΤ1 (που να τους καεί το φαγητό...) ήμουν η τυχερή ακροάτρια της Παρασκευής που είχα την ευκαιρία/τιμή/χαρά να "συμπαρουσιάσω" για δύο ώρες το πρωινό magazino στο αριστερό πλάι του αγαπημένου μας συν-blogger Vasadam.
Απόλυτη έκσταση. Αλλά και τρελό άγχος. Αν βλέπατε την καρέκλα μου... Πέρα-δώθε, πέρα-δώθε... Σίγουρα μετά το τέλος της εκπομπής θα έκανε εμετό απ' τη ζαλάδα. Ήταν η πρώτη φορά βλέπετε. Λογικό δεν είναι; Και μιλάμε για ένα κοριτσάκι που οι γονείς του στο δημοτικό του έκαναν συνεχώς πάρτι για να γνωριστεί με τα άλλα παιδάκια. Από τότε έχω κάνει προόδους, δε νομίζετε;
Πέρα και πάνω απ' όλα όμως, οφείλω να δηλώσω ενθουσιασμένη από το κλίμα που επικρατεί στον ΑΝΤ1: Βασίλης Αδαμόπουλος εξαιρετικός (σλουρπππππ), Μαρία Τσέγκα (βλέπε δημοσιογραφική επιμέλεια) γλυκύτατη και στυλοβάτης της εκπομπής, Δημήτρης Κύρκος (στον ήχο), απίστευτη περίπτωση, κάτι σαν "εμψυχωτής" σε τηλεπαιχνίδι και ο Ιωσήφ Χατζηιωσήφ στη μουσική επιμέλεια, μας "έστειλε" με τις επιλογές του.
Οι ευχάριστες εκπλήξεις της ημέρας ήταν ο Παναγιώτης Λιάκος και ο Κώστας Γιαννουλόπουλος -οι ανεπανάληπτοι "Αδιάβροχοι"- που μας έδωσαν τη σκυτάλη και ο extra συμπαθητικός Σταύρος Μονεμβασιώτης που μας την πήρε (σνιφ).
Ομολογώ εδώ ενώπιόν σας ότι ερωτεύτηκα. Ερωτεύτηκα το ραδιόφωνο! Έχω την υποψία ότι ο έρωτας δεν είναι αμοιβαίος, αλλά δεν σκάω! Είμαι κάτι σαν τον Ολυμπιακό. Χρειάζομαι λίγο παραπάνω από ένα δεύτερο ημίχρονο για να ανατρέψω το σκορ και να εντυπωσιάσω τα πλήθη!
Ωχ... πάει... την ψώνισα!

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Σφύριξε χαρούμενα, μπορείς!


Σήμερα έχω ξυπνήσει από τις 6:00. Πράγμα εξωπραγματικό για μένα. Πιο εξωπραγματικό όμως είναι το γεγονός ότι από τη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου πάσχω από μια κρίση αισιοδοξίας! Είμαι στην τσίτα (με την καλή έννοια), έχω μια φοβερή ενέργεια, κάνω χαζοχαρούμενες σκέψεις και δεν έχω ΚΑΜΜΙΑ όρεξη για δουλειά! Μήπως είμαι ανώμαλη; Σήμερα βρήκε να με "πιάσει" η άνοιξη; Σήμερα που βρέχει καρέκλες, τραπέζια, σκαμπό και μπερζέρες εγώ έχω τέτοια τρελά κέφια; Εγώ μισούσα τη βροχή. Περισσότερο και από ζαχαρωτό. Δεν ζω χωρίς ήλιο! Ηλιος=οξυγόνο για μένα... Τέλος πάντων. Σηκώνω τα χέρια ψηλά και αφήνω την επιστήμη να αποφανθεί! Σήμερα λοιπόν που έχω το ακαταλόγιστο μπορώ να σας δώσω μαθήματα αισιοδοξίας. Μικρές σαχλαμάρες-σοφίες που έχω ακούσει, σκεφτεί, ανακαλύψει κατά καιρούς που μπορούν να γεμίσουν λίγο το ποτήρι, ώστε να το βλέπετε -θέλετε δεν θέλετε- μισογεμάτο.
Κάθε φορά που θα νευριάζετε-στεναχωριέστε-αγχώνεστε με κάτι δοκιμάστε ένα από τα παρακάτω:
1. Σκέψου λογικά. Αυτό που σε άγχωσε-στεναχώρησε-θύμωσε θα το θυμάσαι μετά από μισή ώρα; Αύριο; Μετά από δύο μέρες; Αν η απάντηση είναι "οχι" δεν θεωρείς λογικό ότι δεν αξίζει να σκας για κάτι τόσο ασήμαντο;

2. Τη στιγμή που θα είσαι down, έτοιμος/η να βάλεις τα κλάματα βρες έναν καθρέφτη! Κατ' αρχήν θα δεις πόσο άσχημος-η είσαι με τέτοια κατσουφιασμένη μούρη. Υστερα πιάσε δουλειά: Κάνε μια αστεία γκριμάτσα. Μετά κι άλλη, κι άλλη... Μην τσιγκουνεύεσαι! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γελάσεις. Ακόμα κι αν δεν το καταφέρεις, θα διαπιστώσεις πόσο γελοίος δείχνεις όταν "σκας" για θέματα που δεν αξίζουν.

3. Μουσικοθεραπεία. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όταν κάποιος έχει τις μαύρες του βάζει και ακούει καψουροτράγουδα. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από το ότι ΘΕΛΕΙ να ζει το "δράμα" του με κάθε μεγαλείο. Οταν είσαι down δεν σε σπρώχνεις πιο κάτω. Προσπαθείς να ανέβεις! Και μόνο με ανεβαστική μουσική μπορείς να το καταφέρεις. Τελευταία ανακάλυψα δε, δύο σουξεδάκια που είναι ότι πρέπει γι' αυτή τη δουλειά! Το ένα είναι το "Θωμά είσαι σπίτι" της Αλκηστις Πρωτοψάλτη. Σου φτιάχνει τη διάθεση στο πιτς φυτίλι και το πιο πιθανό είναι να στείλεις στο διάολο όσα σε προβληματίζουν και να κλείσεις ένα εισιτηριάκι για Χαβάη, ή έστω κάπου πιο κοντά.
Το δεύτερο, λέγεται "Η φωτεινή πλευρά της ζωής" και αν ακούσεις στίχους -ακόμα και αν δεν ξέρεις να σφυρίζεις- θα δεις τη ζωή με άλλο μάτι. Το τραγούδι είναι μια ελληνική version του τραγουδιού "The bright side of life" των Monty Pythons! Στην ελληνική έκδοση ο Θοδωρής Κοτονιάς και οι οι ηθοποιοί Θοδωρής Αθερίδης, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σπύρος Παπαδόπουλος καθώς και ο βουλευτής πια του ΣΥΡΙΖΑ, δημοσιογράφος Γρηγόρης Ψαριανός δίνουν ρέστα... Για να πάρετε μια ιδέα:

"Ξημέρωσε ξανά κι η μέρα που περνά ανάποδη σου βγαίνει και πονά
πάντα χαμογέλαγες και τώρα καταριέσαι σμίξε τα χειλάκια μη βαριέσαι.

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Μια φάρσα είναι η ζωή πολύ καλά στημένη κι ο θάνατος γελά και περιμένει
ότι βαραίνει πέτα το πλάι στη σκηνή υποκλίσου χαμογέλασε στο θεατή σου

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Με τις γυναίκες ήσουνα πάντα ο σούπερ γκούφι και τώρα σε φωνάζουνε μαγκούφη
κι αν όλες σε αφήσουνε σε κυνηγάει μια η αιώνια η γκαντεμιά

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Κι αν σε κλείσει η τράπεζα μες στη φυλακή κάθε μέρα θα ‘ναι Κυριακή
μη σε νοιάζει όλα θα είναι πληρωμένα αχ να με μαζεύανε και μένα

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Όλα στη ζωή σου είναι δανεικά χαμογέλα φέρσου ευγενικά
μην το γρουσουζεύεις σκέψου θετικά όλα στη ζωή είναι σκατά.

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής.

Κι όταν η παράσταση κλείσει τελικά όλα μοιάζουν με βεγγαλικά
η ζωή κι ο θάνατος είναι θεατρίνοι και γελούν από το καμαρίνι

Σφύριξε χαρούμενα μπορείς, δες τη φωτεινή πλευρά της ζωής"


"Always look at the bright side of life"- Monty Pythons/Life of Brian

4. Τώρα θα με πείτε βλαμμένη, αλλά εγώ (εκτός από όλα αυτά τα "γιατροσόφια" anti stress) 2-3 φορές που ένιωθα λίγο down πάτησα το play σε ένα βιντεάκι που είχε postάρει ο συν-blogger Μάνος Αντώναρος πριν από αρκετό καιρό. Το βιντεάκι δείχνει τον Μάνο Αντώναρο να σκάει -να σκάει όμως- στα γέλια μπροστά στην κάμερα. Δεν γίνεται να μην σκάσεις κι εσύ έστω ένα χαμόγελο. Αν δεν σου βρίσκεται πρόχειρος ο Αντώναρος, υποθέτω ότι όποιον και να δεις να κυλιέται στα πατώματα απ' τα γέλια θα σου φτιάξει το κέφι. Το βιντεάκι πάντως εκτός από το blog, μπορείτε να το βρείτε στο youtube σε αυτή τη διεύθυνση: http://www.youtube.com/watch?v=xGU-VmbEjEU&feature=related

5. Ακόμα, η διάθεσή σας σέρνεται στο πάτωμα, μπορείτε να επισκέπτεστε το blog μου και να διαβάζετε τα εκπληκτικά-μοναδικά-ανεπανάληπτα ανέκδοτά μου! ΟΚ, ένα αστείο έκανα! Οχι άλλες ντομάτες! Δεν είναι και της εποχής, άλλωστε!

Anyway, το νόημα είναι ένα. Δεν πρέπει να σκάτε για τίποτα, εκτός αν αυτό είναι κάτι μη αναστρέψιμο. Ακόμα και σε θέματα υγείας το να βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο δεν βοηθάει σε τίποτα. Η καλή ψυχολογία είναι το καλύτερο φάρμακο! Η ζωή είναι πολύ μικρή για να σπαταλάμε έστω και ένα λεπτό της...


Υ.Γ.: Το post ξεκίνησε να γράφεται την Παρασκευή γι' αυτό και μιλάει για καρεκλοπόδαρα!

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Μια γυναίκα με σαρκώδη χείλη και μεγάλη καρδιά


Είμαι στο τρένο. Πάλι. Σε ανάποδη θέση αναγκαστικά, αλλά διαβάζω το μικροσκοπικό περιοδικό που έχω αγοράσει για τη διαδρομή, κι ας ζαλίζομαι. Σελίδα 25. Είναι ένα θέμα για το τι δείχνουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου μας για τον χαρακτήρα μας. Τα σαρκώδη χείλη, λέει, δείχνουν γενναιοδωρία. Ο πρώτος άνθρωπος που μου έρχεται στο μυαλό είναι η Angelina Jolie. Παράδειγμα ανθρώπου με σαρκώδη χείλη. Και παράδειγμα ανθρώπου με περίσσευμα γενναιοδωρίας.
Πάντα μου άρεσε. Τα τελευταία χρόνια όμως την θαυμάζω. Την θαυμάζω από τότε που με τις πράξεις της έδειξε τη μεγάλη ψυχή που κρύβει. Απαιτούνται μεγάλες δόσεις ψυχής και καλοσύνης για να υιοθετήσεις τον Maddox, ένα παιδί από την Καμπότζη. Πιο μεγάλες δόσεις για να υιοθετήσεις την Zahara, ένα δεύτερο παιδί από την Αιθιοπία που πάσχει από έιτζ. Το αποκορύφωμα ήταν η υιοθεσία του μικρούλη Pax, ο οποίος κατάγεται από το Βιετνάμ. Την εικόνα της μεγάλης αυτής υπέροχης οικογένειας συμπλήρωσε η μικρή Shiloh, το πρώτο βιολογικό παιδί της Jolie και του Brad Pitt.
Κατάφερε να βγάλει την καλοσυνάτη πλευρά του Brad. Να τον κάνει να αγαπήσει τρελλά αυτά τα παιδιά, να ασχολείται ενεργά μαζί τους, να τους μαθαίνει πράγματα και να τα κάνει να ξεκαρδίζονται στα γέλια. Ετσι απλά, έκανε τρία παιδιά που χτυπήθηκαν από τη μοίρα τρισευτυχισμένα! Μεγαλειώδες... Εγινε πρέσβειρα Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ και μέσα από το ίδρυμα Jolie-Pitt προσέφερε βοήθεια ενός εκατομμυρίου δολαρίων στο Νταρφούρ.
Είχα εντυπωσιαστεί διαβάζοντας μια συνέντευξή της σε μηνιαίο γυναικείο περιοδικό. Δεν είναι απλά μια κούκλα σταρ με μεγάλη περιουσία που υιοθετεί παιδιά για την προβολή. Ξεχείλιζε από αγάπη για τα τέσσερα παιδιά της. Εχει κάνει τατουάζ στο μπράτσο με το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρας που γεννήθηκε το καθένα. Εκείνη και ο Μπραντ έχουν γίνει ζογκλέρ για να μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στις υποχρεώσεις τους και τα παιδιά, αφού προτιμούν να τα μεγαλώνουν μόνοι τους, περιορίζοντας τις ώρες που έχουν βοήθεια στο σπίτι. Λάτρεψα το γεγονός ότι οι δύο γονείς κρατούν ζωντανά τα έθιμα και την κουλτούρα της χώρας του κάθε παιδιού, μαθαίνοντάς τους την ανοχή και το σεβασμό στη διαφορετικότητα. Και όταν λένε "αποφασίσαμε ότι θέλουμε μεγάλη οικογένεια" το εννοούν. Ηδη συζητούν -με τη γνώμη πάντα των παιδιών τους- από ποια χώρα θα ήθελαν να είναι τα επόμενα παιδιά που θα υιοθετήσουν.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες της συνέντευξης.
Κάποιος, κάποτε μου είχε πει σε μια συζήτηση: "Σιγά πια, δεν είναι και τόσο όμορφη η Jolie. Τα χαρακτηριστικά της παραείναι έντονα". Του απάντησα ότι ακόμα και αν έχει υπερβολικά χαρακτηριστικά εκπέμπει ομορφιά. Γιατί η καλοσύνη που κρύβει μέσα της αποτυπώνεται στο βλέμμα της. Η αγάπη που πλημμυρίζει την καρδιά της φωτίζει το δέρμα της, την αύρα της. Γιατί έχουν βρεθεί στο δρόμο μου άνθρωποι γεμάτοι κακία, κομπλεξισμό ή ζήλια, που αυτό καθρεφτιζόταν στο προσωπό τους. Ασχημο δέρμα γεμάτο σπυράκια (και δεν μιλάμε για ανθρώπους στην εφηβεία που αυτό είναι φυσιολογικό), μικρά σφιγμένα μάτια, θολά σαν στάσιμα νερά και τεντωμένα χείλη... Λες και όλος ο αρωστημένος εσωτερικός τους κόσμος βγαίνει στην επιφάνεια.
Κοιτάζω ξανά τις φωτογραφίες της συνέντευξης. Τα μάτια της λάμπουν και το χαμόγελό της είναι πραγματικά ευτυχισμένο. Τελικά η επιστήμη δεν έχει πέσει έξω. Τα σαρκώδη χείλη όντως μαρτυρούν ότι είναι ένας γενναιόδωρος άνθρωπος.

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

I wanna touch the sky, I wanna fly so high!



Πόσο μαγικά είναι τα blogs...
Εκεί που είχα σκάσει γιατί (και) φέτος λόγω δουλειάς δεν πρόλαβα να πετάξω χαρταετό, να σου η ιδέα! Θα πετάξω έναν e-χαρταετό εδώ, από την καρέκλα μου! Μπήκα λοιπόν στο net, "αγόρασα" έναν πανέμορφο χαρταετό ή κάτι που μοιάζει με χαρταετό τέλος πάντων (δια χειρός Κandinsky παρακαλώ...) και τον αμολάω εδώ ενώπιόν σας!
Προσέξτε μην πέσει στα κεφάλια σας γιατί δεν έχω και μεγάλη εμπειρία στο άθλημα!

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
σε όλους τους συν-bloggers και ΦΙΛΟΥΣ μου!!!

UP UP AND AWAYYYYYYYYYYYYYYYYY!

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2008

Μαϊμού 50.000 δολαρίων

Επειδή πολύ το σοβαρέψαμε τελευταία και βάζω στοίχημα πως σας έλειψαν τα υπέροχα -όλο νόημα- ανέκδοτά μου (ιδιαίτερα στον Άγγελο Σπύρου), here we go again!

Μπαίνει ένας τύπος σε ένα pet shop για να αγοράσει ένα κατοικίδιο. Χαζεύει από δω και από κει, κολλάει το μάτι του σαν βεντούζα στις γυάλες με τα ψάρια, παίζει με τα κουταβάκια, νιαουρίζει στις γάτες, πλησιάζει δειλά το χέρι του σε κάτι μπεζ κουνέλια με κρεμασμένα αυτιά, μιλάει στον πολύχρωμο εξωτικό παπαγάλο, σφυρίζει παράφωνα σε ένα κίτρινο καναρίνι τύπου tweety... Δεν μπορεί να αποφασίσει ποιο θα είναι το καινούργιο του κατοικίδιο. Κοιτάζει από δω. Ξανά από εκεί. Γυρίζει το κεφάλι του πάνω και βλέπει τέσσερα κλουβιά με μαϊμούδες! Αυτό ήταν! Θα έπαιρνε μια μαϊμού! Κοιτάζει καλύτερα και του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Η μια μαϊμού έχει ταμπέλα που γράφει 10.000 ευρώ. Γυρίζει προς τον πωλητή αλαφιασμένος.
- Γιατί κύριέ μου είναι τόσο ακριβή αυτή η μαϊμού;;;
- Αυτή η μαϊμού που βλέπετε έχει γνώσεις software, κύριε...
- Ουάου! Συναρπαστικό!
Κοιτάζει τη δεύτερη και του πέφτουν τα μισά μαλλιά! 20.000 ευρώ.
- Καλά και αυτή τι κάνει πια και έχει 20.000 ευρώ;
- Αυτή είναι ακριβότερη γιατί έχει γνώσεις software ΚΑΙ hardware! Και για να σας ενημερώσω υπάρχει και η τρίτη μαϊμού που κάνει 30.000 ευρώ. Εξαιρετική! Έχει γνώσεις software, hardware και γνωρίζει ΚΑΙ σελιδοποίηση.
- Απίστευτο! Δεν γνώριζα ότι υπάρχουν και τέτοιες μαϊμούδες! Ωχ! και αυτή η τελευταία εκεί κάτω τι κάνει και έχει 50.000 ευρώ;
- Αυτή δεν κάνει τίποτα, κύριε. Είναι απλά μια μαϊμού. Ολη μέρα ξύνεται.
- Και γιατί κοστίζει τότε τόσο ακριβά;
- Να σας πω την αλήθεια ούτε και εγώ γνωρίζω, αλλά όλες οι άλλες μαϊμούδες τη φωνάζουν... προϊσταμένη!

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Ουφφφφφφ....


Δεν ήταν δυνατόν. Δεν γίνεται μια τέτοια όμορφη μέρα που όλα μαρτυρούν ότι ο Θεός έχει κέφια να συμβεί κάτι άσχημο. Οχι. Μια λιακάδα που ζεσταίνει μέχρι και τα κύτταρά σου. Και ανθισμένες αμυγδαλιές. Παντού! Και ένα τραγούδι που ταξιδεύει από το mp3 στα αυτιά μου, με στίχους που αποτυπώνουν όλα όσα περιλαμβάνει η προσευχή μου σήμερα. "Thursday doesn't even start, it's Friday I'm in love"! Ετσι και έγινε. Ξυπνήσαμε από ένα κακό όνειρο και αυτό ήταν όλο. Αυτή η Πέμπτη που τόσο φοβόμασταν δεν θα υπάρχει πουθενά στη μνήμη μας, αλλά θα είναι μια συνηθισμένη μέρα στο ημερολόγιο. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που η φωνή μου ακούστηκε εκεί ψηλά και που Εκείνος που αποφασίζει, διάλεξε να μην μας δοκιμάσει ξανά... Και η ατάκα της ημέρας ήταν "ουφφφ"... Χιλιάδες "ουφ" ανακούφισης και εκατομμύρια χαμόγελα. Από ένα ολιγοήμερο ταξίδι στην Κούλουρη, γυρίσαμε νικητές. Ξαναγεννηθήκαμε.
Ε, ναι λοιπόν, νενικήκαμεν!

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Let it snow, let it snow, let it snow!


Attention please! Θα πω κάτι πρωτότυπο: Αποκλείστηκα στα βόρεια προάστεια! Σε ένα σπίτι με μια κρούστα από πάγο, σταλακτίτες που κρέμονται από τα κεραμύδια και έναν ζαβολιάρη σκύλο που λαχταράει να τσουληστεί στο χιόνι και ορμάει έξω κάθε φορά που ανοίγω την πόρτα. Σήμερα, αφού εξανεμίστηκε κάθε πιθανότητα να πάω στη δουλειά, κλείστηκα σπίτι. Κοίταζα μόνο μέσα από το παράθυρο και έβλεπα απ' έξω στοίβες χιόνι. Είχε και ήλιο. Το τοπίο σε τύφλωνε. Τόσο λευκό, σαν να το 'χες βουτήξει στη χλωρίνη. Αυτή που ξέρουν και εμπιστεύονται οι νοικοκυρές!


Το απόγευμα πλέον αποφάσισα να βγω για 1 λεπτό. Eίχα λόγο σοβαρό. Να ρίξω φαγάκι σε έναν μαύρο, αδέσποτο γερασμένο σκυλάκο που έχει κατασκηνώσει στο "σπιτάκι" κάτω από τη σκάλα... Του έχουμε στρώσει ένα χαλάκι και του βάζουμε συχνά-πυκνά φαϊ και νερό για να αντέξει το τσουχτερό κρύο. Βγήκα για ένα λεπτό. Εχωνα τα πόδια μου στις πατημασιές που είχε "σκαλίσει" ο Μύθος μου λίγο νωρίτερα στο -περίπου 20 πόντους- χιόνι. Πάταγα προσεκτικά σαν σε ναρκοπέδιο.

Εφτασα στον προορισμό μου και τότε στάθηκα και κοίταξα γύρω μου. Ολα ήταν θαμμένα στο χιόνι. Τόσο αφράτο. Λες και κάποιος είχε καλύψει τα πάντα με τεράστιες ποσότητες μαρέγκας. Και πιστέψτε με. Δεν του είχε "κόψει"!!! Οι θάμνοι στον κήπο καλυμένοι από φουσκωτές μπάλες χιονιού που μοιάζουν με marshmallows. Ενα τραπέζι στρωμένο με λευκό, φουσκωτό τραπεζομάντηλο και ένας σωλήνας τυλιγμένος σαν κουλουράκι πασπαλισμένος με άχνη ζάχαρη. Και δεν ακούγεται το παραμικρό. Λες και το χιόνι έχει καλύψει κάθε θόρυβο. Κάθε φωνή. Κάθε ίχνος ζωής. Εκεί, στον διπλανό κήπο ο χιονανθρωπος που έφτιαξε χθες ο Γιαννάκης, ο μικρούλης γείτονάς μας! Μπορεί να μην έχει καρότο στη μύτη, αλλά δείχνει αξιοπρεπέστατος!


Αρχίζω να νιώθω το κρύο και την υγρασία στα πόδια μου. Παίρνω πάλι το μονοπάτι για το σπίτι. Με βήμα "μη σπάσεις τ' αυγά". Στις σκάλες με υποδέχτηκε ο Μύθος μου για να με βοηθήσει να φτάσω σώα στην πόρτα, κρατώντας μου σφιχτά το χέρι. Ξανά in the house. Και τώρα on line. Γιατί αυτό το θέαμα ΔΕΝ μπορώ να μη το μοιραστώ μαζί σας! Δεν γίνεται!!!